The Download Link has been successfully sent to your Mobile Number. Please Download the App.
ट्रेन्डस
श्रेणी
आज खूप दिवसांनी निवांत वेळ मिळाला होता. म्हणून रूममध्ये बसले होते. संध्याकाळची वेळ होती अचानक नजर खिडकीतून बाहेर येणाऱ्या जाणाऱ्या गाड्यांकडे गेली आणि जुन्या आठवणींमध्ये वाहून गेले. रोज अशीच हॉस्टेलअधे असताना खिडकीतून बाहेर बघत बसणार कारण खूप आठवण यायची घरच्यांची. डोळे भरून यायचे. कधी घरी जायला मिळेल याची वाट पाहत बसायची. आज पुन्हा ते दिवस आठवले. आठवणींना उजाळा मिळाला. तुमच्या ही आयुष्यात अश्या काही आठवणी असतील तर मला नक्की कमेंट करून सांगा.
कोरोना आणि शैक्षणिक आव्हान कोरोना विषाणूने जगभर जसा धुमाकूळ घातला तसा भारतात देखील त्याने मार्च महिन्यापासून सर्वाना त्रस्त केले आहे. असे कोणतेही क्षेत्र शिल्लक नाही जेथे कोरोना विषाणूचा परिणाम जाणवला नाही. अनेकांचे रोजगार बुडाले, कित्येक उद्योगधंदे डबघाईला आले, कित्येकजण स्थलांतर झाले तर काहीजण आपल्या जीवाला देखील मुकले. या रोगाचा प्रादुर्भाव होऊ नये म्हणून सरकारने मार्च महिन्याच्या शेवटच्या आठवड्यात जनता कर्फ्यु लागू करून लॉकडाऊनला सुरुवात केली.त्याचा परिणाम शैक्षणिक बाबीवर देखील झाला.शाळा, विद्यालय आणि महाविद्यालये ताबडतोब बंद करण्यात आले. खाजगी ट्युशन क्लास देखील बंद करण्यात आले. दहावीचा भूगोल विषयाचा पेपर रद्द करावा लागला. परीक्षा न घेता विद्यार्थ्यांना पुढील वर्गात प्रवेश देण्याची प्रक्रिया यावर्षी पहिल्यांदा करावी लागली. परिक्षेशिवाय विद्यार्थ्यांची बुद्धिमत्ता कळत नाही, त्यांना त्यांचे कौशल्य कळत नाही. आपण किती पाण्यात आहोत हे पाहण्याची कसोटी म्हणजे परीक्षा असते. पण यावर्षी परीक्षा न घेता वर्षभरातील कामावर त्यांचे गुणांकन करावे लागले. जून महिन्यापर्यंत हे संकट टळेल आणि नव्या शैक्षणिक वर्षाची सुरुवात तरी होईल असे वाटत असतांना कोरोनाने अजून घट्ट पाय रोवून बसला आहे. जागतिक आरोग्य संघटनेच्या एका प्रवक्त्याने तर कोरोना सोबत जगायला शिकलं पाहिजे असे वक्तव्य केले आहे, जे की खरे वाटत आहे. आज मूळात खरी समस्या निर्माण झाली ती म्हणजे हे शैक्षणिक वर्ष कसे असेल ? शाळकरी मुलांचे वय सहा ते सोळा वयाचे असते. कोरोनाच्या भीतीमुळे आजपर्यंत आपण या मुलांना घराबाहेर जाऊ दिले नाही. पण शाळा सुरू झाल्यावर आपल्या मुलांना शाळेत पाठवावे किंवा नाही असा यक्ष प्रश्न आज पालकांसमोर उभे राहिले आहे. शाळेत कश्याप्रकारची काळजी घेतल्या जाईल ? विद्यार्थ्यांना बसण्याची व्यवस्था कशी असेल ? विद्यार्थी शाळेत ये-जा कसे करतील ? त्यांचा शाळेत कुणाकुणाशी संपर्क येऊ शकतो ? असे एक नाही कित्येक प्रश्न आज पालकांच्या डोक्यात चालू आहेत. ज्याची उत्तरे सध्या तरी कोणीही देऊ शकणार नाही. काही देशात तर शाळेला वर्षभर सुट्टी दिल्याची बातमी देखील वाचण्यात आली. शिक्षण महत्वाचे की जीव या कोंडीत सध्या सर्वजण पडले आहेत. पालकांची स्थिती इकडे आड आणि तिकडे विहीर अशी झाली आहे. ज्या पालकांची मुले दहावी आणि बारावीच्या वर्गात आहेत त्यांना फार काळजी लागली आहे. विद्यार्थ्यांचे भवितव्य काय असेल ? असा प्रश्न त्यांच्या मनात कायम आहे. श्रीमंत आणि मध्यमवर्गीय पालक आपल्या मुलांना ऑनलाईन पद्धतीने काही अभ्यास उपलब्ध करून देऊ शकतील पण गरिब पालकांच्या विद्यार्थ्यांचे काय ? त्यांना कसे शिक्षण देता येईल ? शिक्षक आणि विद्यार्थी यांच्यात प्रत्यक्षात जी आंतरक्रिया होते ते ऑनलाईन पद्धतीने होऊ शकत नाही. कमीतकमी दिवसातून एखादा तास तरी शिक्षक आणि विद्यार्थी यांच्यात प्रत्यक्षात संवाद होणे विद्यार्थ्यांच्या प्रगतीसाठी आवश्यक आहे. त्यामुळे ज्या शाळेत विद्यार्थी संख्या भरपूर आहे तेथे दोन सत्रात शाळा भरविणे आवश्यक आहे. लहान वर्गांना सकाळच्या सत्रात आणि मोठ्या वर्गांना दुपारच्या सत्रात शाळा भरविण्याचे नियोजन फायदेशीर ठरू शकते. खाजगी ट्युशनसाठी देखील विद्यार्थी प्रवेश मर्यादित करून त्याठिकाणी गर्दी होणार नाही याची काळजी घेणे अत्यावश्यक आहे. आजकाल पालक शाळेपेक्षा खाजगी ट्युशनवर जास्त विश्वास दाखवितात, त्यामुळे मोठ्या शहरात ही स्थळे जास्त धोकादायक बनू शकतात असे पालकांना वाटते. यावर्षी परीक्षेच्या पद्धतीमध्ये ही बदल करणे अत्यावश्यक आहे. शिक्षकांशिवाय मुलांना विषयांचे अध्ययन अनुभव मिळणे अवघड आहे. ऑनलाइनचा कितीही बोलबाला असेल तरी ती पूर्णपणे यशस्वी होऊ शकत नाही. कोरोनाचा प्रादुर्भाव होणार नाही याची काळजी शाळाप्रमुख, शिक्षक आणि पालकांनी घेतली तर शैक्षणिक वर्षातील ह्या कठीण आव्हानावर मात करणे शक्य आहे, असे वाटते - नागोराव सा. येवतीकर
#पुढे समर्थ रामदास स्वामी यांनी म्हटले आहे की, जो दुसऱ्यावरी विसंबला त्याचा कार्यभाग बुडाला. परिपोशीने जगणाऱ्या वनस्पतींचे काही खरे नसते कारण त्याचे संपूर्ण जीवन दुसऱ्या वनस्पतीवर अवलंबून असते आणि स्वयंपोशी वनस्पती स्वतःवर आत्मनिर्भर असतात म्हणून ऊन, वारा, वादळ, थंडी आणि पावसात दीर्घकाळ टिकून राहतात. माणसांचे ही तसेच नाही का ? दुसऱ्यावर जगणारा माणूस किती दिवस जगू शकेल ? शंकाच आहे. म्हणून प्रत्येक व्यक्ती आत्मनिर्भर व्हायला पाहिजे. स्वतःच्या पायावर उभे राहण्याची ताकद आपल्यामध्ये निर्माण होणे आवश्यक आहे. किती दिवस बाप-दादांच्या पैश्यावर ऐश करायचे. जोपर्यंत मनुष्य एक रूपाया कमावण्याचा विचार करत नाही तोपर्यंत तो आळशी समजला जातो. माणसांच्या प्रगतीत आळस हा सर्वात मोठा शत्रू आहे. जो आळस झटकून काम करतो त्याच्या पदरात लक्ष्मी खेळत असते. मात्र दे रे हरी पलंगावरी या वृत्तीने जगणाऱ्या माणसाला जीवनात अनेक संकटांना तोंड द्यावे लागते एवढे मात्र खरे आहे. आजकाल शिक्षण घेता घेता मुलाचे वय 25 ते 30 संपून जात आहेत. नोकरी लागली तर ठीक आणि नाही लागली तर बेरोजगार म्हणून तो घरावरच एकप्रकारे अवजड वाटत आहे. शिक्षण जास्त घेतल्यामुळे शेतात काम करणे लज्जास्पद वाटते तसेच त्यांच्या पात्रतेनुसार कोणते काम नसल्याने ते कोणत्याच कामात रस दाखवत नाही. शालेय जीवनात आत्मनिर्भर कसे राहता येईल ? हे शिकवले जात नाही त्यामूळे शिक्षण घेऊन सुद्धा तो काहीच करू शकत नाही. त्यामुळे वयाची 18 वर्षे पूर्ण झाली म्हणजे तो भारताचा नागरिक बनतो आणि त्याच दिवसापासून देशासाठी एक तरी रूपाया कमावण्याचा विचार चालू करणे आवश्यक आहे. कर्मवीर भाऊराव पाटील यांची कमवा आणि शिका ह्या धोरणाने प्रत्येक व्यक्ती आत्मनिर्भर होऊ शकतो. परंतु आई-वडिलांकडे भरपूर पैसा उपलब्ध असते आणि ते आपल्या लाडक्या लेकरांसाठी किती ही पैसा खर्च करायला तयार असतात. हीच प्रवृत्ती मुलांना परावलंबी करून टाकते आणि भविष्यात तो काहीच करू शकत नाही. पूर्वीच्या कुटुंबात आणि आजच्या कुटुंबात हा एकच फरक आहे. म्हणून पूर्वीच्या एवढं आजची मुले आत्मनिर्भर नाहीत. देशात कित्येक युवक आज रिकामटेकडे फिरत असतांना दिसून येतात. त्यांनी छोटा उद्योग जरी निर्माण केलं तरी त्यात ते कमाई करू शकतात मात्र यांना दुसऱ्याच्या पदरातील गलेलठ्ठ पगाराची प्रतीक्षा असते. दहा हजार रुपये पुणे मुंबईत कमावलेले आपल्या गावाकडे कमावलेले दहा रूपायाप्रमाणे आहे. आज आपल्या देशावर आणि आपल्यावर कोरोनाचे संकट आले आहे. मोठ्या शहरातील अनेकजण आपल्या गावी परतले आहेत. बाहेर राज्यातील अनेक मजूर आपल्या स्वतःच्या राज्यात स्थलातर झाले आहेत. आज आपली खरी परीक्षा आहे. ही योग्य वेळ आहे स्वतःमध्ये असलेली क्षमता सिद्ध करून दाखवण्याची. म्हणून कसलाही विचार मनात न आणता छोटे छोटे काम करून मोठी मोठी स्वप्ने पूर्ण करता येऊ शकतात. आपल्या देशाचे पंतप्रधान मा. नरेंद्र मोदी यांनी दिलेल्या आवाहनानुसार स्वदेशी वस्तूचा वापर करू या आणि आपण स्वतः आत्मनिर्भर होऊ या. फार पूर्वीच्या काळी जी बारा बलुतेदार ची पद्धत होती त्याचा थोडा अभ्यास करून गावातला माल गावात कसे खेळता राहील यावर संशोधन करू या. - नागोराव सा. येवतीकर
कधीकधी पुढे जाण्यात बरेच काही मागे राहते. #पुढे
ह्याबरोबर सुरु ठेवा
लॉगिन करून आपण मातृभारतीच्या "वापरल्या गेलेल्या संज्ञा" आणि "गोपनीयता धोरण" यांना सहमती देता
वेरिफिकेशन
अप्प डाउनलोड करा.
अप्प डाउनलोड करायची लिंक
Copyright © 2020, Matrubharti Technologies Pvt. Ltd. All Rights Reserved.
Please enable javascript on your browser
