वर्णन

कुरकुरीत पोळीशेवग्याच्या झाडाखाली तिचं जुनं गाठोडं विसावलेलं होतं. आभाळ निळसर होतं, पण मनात काळसर ढग दाटलेले. तिनं एक नजर घरभर फिरवली — चौथ्या कोपऱ्यात गुळगुळीत झालेलं पोतं, उगाचच डोकावणारी शेवग्याची सुकलेली फांदी, आणि भिंतीवरून पळणारी पाल. एक शांत, पण खोल कुठंतरी दुखरं असं वातावरण.ती — माणिक — आज शून्यात हरवलेली वाटत होती. राघव — तिचा आठ वर्षांचा मुलगा — अजूनही निद्राधीन होता. त्याचं छोटंसं अंग, पायाखाली आंब्याच्या पानांनी भरलेली चटई, आणि त्याच्या चेहऱ्यावर आलेली शांत झोप — पाहून क्षणभर वाटलं, सगळं काही ठीक आहे.पण शांततेत एक असह्य आवाज दबलेला असतो — उपाशी पोटाचा.---दिवस 1 — उपासमारकालचा दिवससुद्धा असाच गेला होता.