वर्णन

शेवटचा श्वासपाऊस नाजूक थेंबांनी खिडकीवर टिप टिप करत होता. एखादं गाणं वाजावं तसाच तो पडत होता – न वादळात, न उर्मीत… फक्त हलक्या भावना घेऊन.शहरातलं ते मोठं रुग्णालय… आणि त्याच्या चौथ्या मजल्यावर एक खोली. खोली क्रमांक 408.त्या खोलीत होती मृणाल – चेहऱ्यावर मृदू हास्य, डोळ्यांत शांतता, आणि शरीरात उरलेल्या काही मोजक्या श्वासांसोबत. तिच्या चेहऱ्यावरचा रंग पांढरट झाला होता, परंतु तिच्या डोळ्यांतील प्रेम अजूनही ठसा उमटवत होतं.शेजारी बसला होता आकाश – तिचा जीवाभावाचा, आणि आता जिवंत असण्याचा एकमेव आधार. त्याचा हात तिच्या हातात होता. दोघांच्याही हातांच्या मध्ये एक अशी थंडी होती, जी बोलत नव्हती… पण सांगत होती.“कसं गं तुला माझ्याविना राहणं?”