पास पोर्ट भाग १ वसंत राव नुकतेच निवृत्त झाले होते. फंडांची रक्कम अकाऊंट मध्ये जमा झाली होती. भरगच्च पेंशन महिन्याला मिळणार होती. म्हणजे तशी आर्थिक सुबत्ता होती. एका financial expert शी बोलून त्यांच्या सल्याने त्यांनी फंडातली बरीचशी रक्कम कुठे कुठे गुंतवली होती. अशी सगळी व्यवस्था झाल्यावर, त्यांच्या सुविद्य पत्नी सुनीता बाई, एक दिवस रात्री जेवण झाल्यावर वसंत रावांना म्हणाल्या – अहो, मी काय म्हणते, अग म्हणल्यावरच कळेल न, आधीच कसं कळणार ? . आणि असं म्हणून जोरात हसले. त्यांच्या मते त्यांनी मोठाच विनोद केला होता. पण सुनीता बाईंना तसं वाटलं नाही. अहो, काय हे, प्रत्येक गोष्ट कशी हसण्या वारी ...अजून वाचा

पासपोर्ट भाग २ भाग १ वरुन पुढे वाचा. “खरं आहे तुमचं म्हणण पण अहो, मी आजवर एकटी गेले नाहीये, नेहमी तुम्ही बरोबर असताच.” – सुनीता बाई. “हो, पण आता तुम्ही दोघी असाल नं, आणि दोघी ग्रॅजुएट आहात, अडाणी नाही. सुनेत्रा तर नोकरी करते आहे. आणि मैत्रीण बरोबर असल्यावर तुला माझी आठवण सुद्धा येणार नाही. परत फक्त १५ दिवसांचाच तर प्रश्न आहे. ते ही तुम्ही ट्रॅवल कंपनी बरोबर जाणार आहात, सगळी काळजी घेतीलच ते. हे १९९० साल आहे, आपण एकविसाव्या शतकाच्या उंबरठ्यावर उभे आहोत. अठराव्या शतकात नाही. आता सगळ्या सोई झाल्या आहेत.” – वसंत राव त्या रात्री ...अजून वाचा

पासपोर्ट भाग ३ भाग २ वरुन पुढे वाचा. रंगनाथ साहेबांनी सांगितलं की हे काम इतक्या सहजा होत नाही. तुम्हाला पासपोर्ट मिळेल पण आठवडा तरी लागेल. तुमचे पेपर इंडियात जातील तिथे scrutiny होईल मगच तुम्हाला प्रोविजनल पासपोर्ट मिळेल. आता काय करायचं ? सुनीता बाई जवळ इतके दिवस हॉटेल मध्ये राहण्या साठी पैसेच नव्हते. त्यांना रडायला यायला लागलं. रंगनाथन ला काही माहीत नव्हतं. त्यानी खोदून खोदून सुनीता बाईंना विचारलं की काय प्रॉब्लेम आहे म्हणून. “हॉटेल वाला म्हणतो की ट्रॅवल चं बूकिंग आज संध्याकाळ पर्यंतच होतं. आता तुम्हाला इथे राहता येणार नाही कारण तुमच्या जवळ पासपोर्ट नाहीये. आणि तरीही ...अजून वाचा