मी पुन्हा कोकणाला जातोय...-ही काही पहिली वेळ नव्हती. पण दरवेळी कोकणात जाणं म्हणजे नव्याने श्वास घेणं असतं. जणू काळजाच्या कुठेतरी दडलेलं घर... मातीचा वास, आंब्याचा मोहर, आणि आजीचा हात – या तिघांनी मनात खोलवर घर केलंय.प्रवासाची पूर्वतयारीऑफिसमध्ये सुट्टी मंजूर झाली आणि पहिल्या संध्याकाळपासून मन गावाकडे धावत होतं. सहकार कॉलनीच्या गॅलरीत उभं राहून पावसाच्या थेंबांकडे पाहत होतो. अचानक एक थेंब हातावर पडला... आणि आठवण आली – कोलपेच्या माळरानावरून धावताना अंगावर पडणाऱ्या मोत्यांसारख्या थेंबांची.तयारी झाली होती – एक छोटा बॅग, एक पावसाळी जॅकेट, आणि कोकणाची माती मनात भरून. Konkan Kanya Express डोंबिवलीला थांबत नाही हे माहीत होतं, म्हणून ठाण्याचा प्लॅन केला. ...अजून वाचा

कोकण प्रवास मालिका – भाग २:"गावातले तीन दिवस – पाऊस, आठवणी आणि माणसं"---पहिला दिवस – वासांची, आवाजांची, आठवणींची ओलकोकणात म्हणजे सृष्टीचा उत्सव. आणि असा उत्सव जेव्हा गावात सुरू असतो, तेव्हा मन आपोआप शांत होतं.गाडी सकाळीच पोहचली. स्टेशनचं नाव – "वैभववाडी" – वाचलं आणि हृदयाची धडधड वाढली. डोंबिवलीहून कोकणकन्या एक्स्प्रेसने आलो होतो. सकाळच्या दाट धुक्यातून बाहेर पडलो तेव्हा हवेत गारवा होता. रिक्षा स्टँडवर पोहचायला वेळ लागला नाही, पण कोलपेपर्यंतचा रस्ता मात्र भिजलेला, वळणावळणाचा आणि मन मोहून टाकणारा.रस्त्याच्या दुतर्फा हिरवीगार झाडं, पावसाने चमकणारी माती, आणि मध्येच दिसणारी लाल मातीची घरं – प्रत्येक दृश्य मनात कोरलं गेलं.घराजवळ पोहोचलो तेव्हा दरवाज्यावर एक हलकीशी ...अजून वाचा

कोकण प्रवास मालिका – भाग ३:"परतीचा प्रवास – पण कोकण मनात राहिलं…"---सकाळ, परतीची तयारी आणि काही न बोललेली भावनाकोकणातली सकाळ काहीशी वेगळीच होती. शांत, ओलसर आणि गूढ. एरवीच्याचसारखी पावसाची सरी सुरूच होत्या, पण त्या दिवशी त्या काहीशा मंद वाटत होत्या – जणू निसर्गही माझ्या परतीच्या प्रवासासाठी थांबलेला.रात्रभर अंगणावर टपटप थेंब पडत होते, आणि पहाटेची हवा काहीशी ओलसर, गारठवणारी होती.मी हळूच उठून घराच्या उंबऱ्यावर आलो. अंगणात अजूनही थोडं अंधारट होतं. समोर मोगऱ्याची वेल नव्याने बहरलेली दिसली – शुभ्र, टवटवीत फुलांनी भरलेली.तेवढ्यात आज्जी मोरीतून आलेली. हातात मोरीच्या थंड पाण्याने भरलेला तांब्या. केस मागे सारून तिने मला पाहिलं आणि एक हसणं ओठांवर ...अजून वाचा