या कथेत "मोरु" नावाचा एक विद्यार्थी आहे, जो आपल्या आईबाबांपासून दूर एका शहरात शिक्षण घेत आहे. त्याच्या जीवनाची परिस्थिती साधी आहे; त्याला स्वयंपाक करण्यासाठी साधी मातीची चूल वापरावी लागते, आणि त्याच्या खोलीत कंदील आणि साधी जमीन आहे. मोरुची खोली अस्वच्छ आणि अव्यवस्थित आहे. एक दिवस मोरु फिरायला जातो आणि एक वडाच्या झाडाखाली एक व्यक्ती रडताना पाहतो. मोरु त्या व्यक्तीला विचारतो की तो का रडतो. त्या व्यक्तीने सांगितले की, आजूबाजूच्या वस्तू आणि प्राण्यांचे दु:ख ऐकून त्याला रडू येत आहे. तो मोरुला सांगतो की त्याच्या कानात दुसऱ्याच्या दु:खाची उपेक्षा करण्याचा मळ भरला आहे. त्या व्यक्तीने मोरुला सांगितले की झाड रडत आहे कारण लोक त्याची फुले आणि फळे तोडतात, आणि गाय रडत आहे कारण तिचा मुलगा काम करत आहे आणि तिला पाणी आणि खाद्य मिळत नाही. मोरु त्या व्यक्तीच्या बोलण्याने प्रभावित होतो आणि त्याला ही शक्ती हवी असते, म्हणजे तोही इतरांचे दु:ख ऐकू शकेल. कथा एक सामाजिक संदेश देते की लोकांनी इतरांच्या दु:खाकडे लक्ष द्यावे आणि त्यांचे कष्ट समजून घ्यावे.
मुलांसाठी फुले- २
Sane Guruji 
द्वारा
मराठी सामाजिक कथा
वर्णन
मोरु म्हणून एक विद्यार्थी होता. आईबाबांपासून दूर एका शहरात तो विद्येसाठी राहत होता. त्याने एक खोली घेतली होती. तो फारसा श्रीमंत नव्हता, म्हणून तो हातानेच स्वयंपाक करी. त्याच्या खोलीत बिजलीची बत्ती नव्हती. साधा देशी कंदीलच होता. त्याच्या खोलीत तेलचूल (स्टोव्ह) नव्हती साधी मातीचीच चूल होती. त्याच्या खोलीत फरशी नव्हती साधी जमीनच होती. मोरुची खोली लहानशीच होती. मोरु व्यवस्थित नव्हता. त्याला कामाचा अक्षयी कंटाळा. चूल कधी सारवायचा नाही. जमीन सारी उखळली हेती. कंदिलाची काच काळी झाली होती. अंगातील कपडे मळले होते, निजावयाची सतरंजी, तिच्यात खंडीभर मळ साचला होता. तरी मोरु तसाच राहत होता. अगदीच ओंगळ व ऐदी.
Novels
फार जुनी गोष्ट आहे. त्या वेळेस आपल्या देशात एक राजा होता. उदार म्हणून त्याची सर्वत्र ख्याती होती. तो राजा कोणाला कधीही नाही म्हणत नसे. कोणाचीही इच्छा...