कथा स्रीच्या अनेक रूपांची चर्चा करते, जिची पूजा देवीप्रमाणे होते, परंतु प्रत्यक्ष जीवनात तिला मानाचे स्थान मिळत नाही. स्री-पुरुष समानता फक्त कागदावर आहे, आणि विधवा असलेल्या स्रीला समाजात वाईट वागणूक दिली जाते. नवरा नसणे तिचा दोष नसतानाही, ती दु:ख सहन करत राहते. तिच्या आयुष्यातील दुःखाचा डोंगर तिला उभा राहायला भाग पाडतो, विशेषतः तिच्या पिलांसाठी. सामाजिक चालीरीतींमुळे, तिच्या अंगावरील दागिने उतरविणे, धार्मिक समारंभांमध्ये तिला वगळणे, आणि तिच्या दुःखाबद्दल सहानुभूती व्यक्त करणे यामुळे तिचे वेदनांचे प्रमाण आणखी वाढते. समाजात तिच्या वागणुकीत बदल होतो, आणि अनेकदा ती एकाकी राहते. अशा स्रींचे पुनर्विवाहाचे प्रमाण कमी असते, आणि अनेकजणी एकटेपणात जीवन व्यतीत करतात. कुटुंबाची समजूतदारता आणि आधार असल्यास त्यांचे जीवन थोडक्यात सुसह्य होते. कथेचा मुख्य संदेश असा आहे की, कालांतराने परिस्थितीतील बदल नाहीत, आणि स्रीच्या दु:खाची जाणीव ठेवणे आवश्यक आहे.
वैधव्य-स्री जन्माची शोकांतिका
Savita Satav 
द्वारा
मराठी महिला विशेष
वर्णन
ती ने छान आवरल,चांगली राहीली तर ही आपल्यासाठी उपलब्ध आहे,असा कितीतरी जणांचा समज होतो.आशा नजरा तिला लगेच कळतात.बरेचदा घरातल्यांचीही तिच्याशी वागणूक बदलते.नवरा गेल्यानंतर तिच्या अंगावरील दागिने उतरविण्याच जो अघोरी प्रकार होतो,तो पाहीला तरी अंगावर काटा येतो.वाटत ओरडून सांगाव सगळ्यांना बास करा हे सगळ,पण धाडसच होत नाही,पण आता करायला हव.लग्नसमारंभ,पुजा,हळदीकुंकू यासारख्या धार्मिक कार्यक्रमात तर ंबिचारी कानकोंडी होवून जाते,कितीतरी सामारंभात बायकांना हळदीकुंकू लावत असताना,अशा स्रीयांना पाहून लावणाऱ्या पुढे निघून जातात,किंव या स्वतः हून लावू नका म्हणून सांगतात.खरच किती वेदना होत असतील त्यांच्या मनाला.का करायच हे सगळ. लग्नाआधीही आपण नटतोच,साजशृंगार करतोच,मग पतिनिधनानंतर यावर बंधन का ??आपल्या अवतीभोवती अशा कितीतरी घटना आपण पहातो पण बघण्या पलिकडे आपण काहीच करत नाही.