ही कथा एक मुलाची आहे जो त्याच्या वडिलांसोबत तबल्याचा अनुभव घेतो. लहानपणापासून त्याला तबला घेऊन येण्याची कामे करावी लागतात आणि त्याच्या वडिलांनी त्याला तबला वाजवायला शिकवले. त्याला पावडर लावण्यास सांगितले जाते आणि त्यानंतर त्याने 'धा', 'धी', 'ना' वाजवायला शिकतो. एक दिवस, त्याने तबल्याचा एक गटकु चुकून पळवला आणि नंतर तो त्याच्या वडिलांना सांगतो की तो एका मांजराने घेतला. त्याच्या वडिलांनी त्याला शिक्षा दिली आणि त्याच्या तबल्या बद्दलचा आदर वाढवला. तबला एक महत्वपूर्ण ताल वाद्य आहे, जे गाण्याचा आधार आहे. कथा सांगते की तालात गणितीय अचूकता आणि हृदयाची गती असते, आणि तबला वाजवण्यात एक खास स्थान आहे. तबला आणि डग्गा यांमध्ये वेगळेपण आहे, आणि त्याला एक खास मान्यता आहे. कथा एका गाण्याच्या महफिलेत तबल्याची महत्ता दर्शवते, जिथे तबला आणि त्याचे वाजवणारे नेहमीच प्रमुख असतात. या प्रकारे, लेखक तबल्याचा आदर आणि त्याचे सांस्कृतिक महत्त्व व्यक्त करतो.
मी आणि तबला!
suresh kulkarni द्वारा मराठी सामाजिक कथा
वर्णन
लहान पाणी माझ्या हातापायात थोडे बळ आल्यावर, आमचे अण्णा एखाद्या वेळेस म्हणायचे,"सुऱ्या, तो कोपऱ्यातील तबला घे बर, पाडू -बिडू नकोस!" मग मी डगमगत्या पायाने तो जडशीळ, हो तेव्हा तो जडच वाटायचा, तबला पोटाशी धरून त्यांना आणून देत असे. "शाब्बास, असाच तो डग्गा पण आण." अण्णा ,म्हणजे माझे वडील. हाच तो माझा तबल्याशी पहिला संपर्क! माझी हि तबला नेण्या -आणण्याची हमाली बरेच दिवस चालली. मी नऊ -दहा वर्षाचा होईपर्यंत. एक दिवस समोर तबला असताना अण्णा म्हणाले. "सुऱ्या, बस. " मी बसलो. "थोडी पावडर लाव. "मी समोरच्या डबड्यातली पावडर घेतली अन तोंडाला फसली. "गधड्या, तोंडाला नाही, बोटाना!"मी पुन्हा पावडर मध्ये बोटे बुडवली. "हा, म्हणजे काय कि बोट
