कथा क्र.११: प्रेमाचा धक्का - बंड्याची फजिती
भाग २: ती हो बोलते
त्या दिवशी बंड्या सकाळी उठला, आणि त्याच्या चेहऱ्यावर तो “आज काहीतरी धमाका होणार” असा भाव होता. सर्व प्रथम त्याने अंगावर Fog फवारलं – इतकं की जणू चौकातल्या लोकांना लगेच “हाय, आज बंड्याचा वास आलेला आहे” असं वाटावं. काही लोक माकडाच्या ढिगाऱ्यासारखे पळत गेले, पण बंड्याला काही फरक पडत नव्हता.
त्यानंतर डोक्यावर जेल लावून केस उभे केले. जणू एखाद्या सुपरहीरोसारखा तयारी करत आहे. नवीन शर्ट घातला, पण पोटाच्या वरचे दोन बटणं बंद नव्हते. “अरे बापरे, पोट आणखी पिंगतय, पण काय करता येईल, स्टाइल महत्त्वाची!” असं त्याने स्वतःशी म्हटलं.
आरशात उभा राहून बंड्याने जोरात स्वतःशी बोललं,
"बंड्या, आज तुझं आयुष्य बदलणार आहे. सोनाली तुझी होणार आहे. आज ती हो म्हणणारच!"
त्याच्या डोक्यात सोनालीची झलक, गुलाब, चॉकलेट आणि भुर्जी, सगळा पैक एकाच वेळेस फिरत होता.
बंड्याने हात जोडले, डोळे मोठे केले आणि पुन्हा पुन्हा म्हणाला ,"देवा, हाच माझा दिवस!"
सोनाली चौकात आली. नेहमीप्रमाणे tight जीन्स, वरून टॉप असा की गावातल्या म्हाताऱ्या पाटलाचं BP झपाट्याने वाढलं असतं. चालताना तिच्या पायाखालून टक-टक आवाज येत होता, जणू पायांना नुपूर लावलेत.
बंड्या धापा टाकत तिच्यासमोर गेला. घामाच्या धारे, धडधडत्या छातीसह तो म्हणाला,
"सोनाली… मी काल सांगितलं होतं… तू माझ्यावर प्रेम करशील का?"
सोनाली क्षणभर गप्प राहिली. चौकातील लोकं शेजारी उभे राहून पाहत होते. एक झपाटलेला कुत्रा पळून गेला, आणि गावकुसभर चहाच्या टपरीवर लोक गप्पा मारत हसत होते.
मग सोनाली ओठांवर हलके स्मित घेऊन म्हणाली,
"हं… हो… मला पण तू आवडतोस."
बंड्याने जणू थंड पाण्यात डोकं घातलं आणि लगेचच दगडासारखा थिजला. दोन सेकंदांनी त्याचे डोळे मोठे झाले, हसणे, ओरडणे आणि उड्या मारणे सुरू होत. चौकातल्या लोकांनी ढिगाऱ्यासारखा ठहाका मारला.
राम्या डोकं धरून हसत म्हणाला,
"गावाचा गाढव आज प्रेमात पास झाला!"
बंड्याने सोनालीकडे पाहून दोन्ही हात आकाशाकडे उचलले. त्याच्या चेहऱ्यावर अशी खूण होती जणू “देवा, आजपासून मी तिचा आणि ती माझी!”गावकुसातील लोक हसून म्हणाले,
"अरे वा! बंड्याचं प्रेम म्हणजे फजिती एक्सप्रेस, फुलपाखरं उडतायत!"
बंड्या स्वतःलाच ओरडत म्हणाला,
"आजपासून कोणतीही भुर्जी, गुलाब किंवा डेअरी मिल्क उधारीत राहणार नाही, सोनाली माझी झाली आहे!"
चौकातील लोक हसत हसत परतले, पण बंड्या आता इतक्या रोमँटिक वेड्याला पुन्हा कोण रोखणार?
त्या दिवसापासून बंड्या आणि सोनाली गावभर एकत्र फिरायला लागले.
चहा stall वर दोघं एकाच ग्लासातून चहा प्यायचे, जणू ग्लासमध्ये प्रेमाची रासायनिक प्रतिक्रिया चालू झाली आहे. लोक पाहत असत, कुणी हसत, कुणी अंगावर हात मारत. “बघा रे, बंड्या आज प्रेमाच्या सूपात शिजत आहे!”
भजी-पाव शेअर करणे हा आता रोजचा ‘रिव्हॉल्यूशनरी रोमँटिक स्टाईल’ झाला. एक प्लेट, दोन चमच्यांचे युद्ध, पण शेवटी दोघांच्या तोंडात मिसळून गेला. गावातले म्हातारे म्हणत,
"हा बघा, बंड्या कोणाला तरी फसवतोय की काय? पैशे नाही, पण बायको तयार आहे."
राम्या रोज काही ना काही टिंगल करत राहायचा.
"अरे, तिच्यासोबत जरा जपून. नाहीतर नंतर तुला काहीतरी नवा धक्का येईल!"
पण बंड्या ऐकायला तयार नव्हता. त्याचं डोकं फक्त सोनालीवर आणि अंगाची खाजीत गुंतलं होतं. गावभर लोक हसत हसत परतत, पण बंड्या तिथेच स्वतःच्या रोमँटिक फजितीत बुडालेला उभा राहायचा.
एके रात्री सोनालीने बंड्याला बोलावलं,
"चल, गावाबाहेरच्या विहिरीवर भेटू. शांत जागा आहे."
बंड्याचं हृदय धडधडून छाती फाडून बाहेर येईल की काय असं झालं. तो धावत गेला, घामाच्या धारा, हात थरथरत, आणि डोळे मोठे जणू चंद्रावरून सोनाली हसत आहे.
रात्री काळोख, वर आकाशात चंद्र चमकतोय. विहिरीजवळ सोनाली उभी, परफ्युमच्या हलक्या वासात बंड्याचा श्वास अडकला.
बंड्या म्हणाला,
"सोनाली, तू हो म्हटल्यापासून माझं अंगच सतत तापतंय. मी काही झोपूच शकत नाही."
सोनाली हसून जवळ आली. तिचा परफ्युम, तिचं गरम अंग बंड्याला लागलं आणि त्याच्या अंगावर काटा सुटला. त्याला वाटलं, "अरे देवा, आता सगळं होणारच!"
त्याने
हात पुढे करून तिच्या कमरेला हलकेच स्पर्श केला.
तेवढ्यात सोनाली मंद हसली आणि म्हणाली,
"बंड्या… अजून थांब. खरी मजा तर आता सुरू होते."
बंड्याचे डोळे मोठे झाले, हृदय धडधडत, आणि गावातल्या चौकातील गोष्टी आठवत, राम्याचे टोमणे, टपरीवरील लोकांचे हसणे ,सर्व काही विसरले. आता फक्त सोनाली आणि फजिती एक्सप्रेसचा रोमँटिक धक्का सुरू होणार होता.
त्या रात्री बंड्या घरी परतला, गालावर हलकी दमट पांढरट शर्ट, केस थोडेच गोंधळलेले, आणि चेहऱ्यावर एक “आजची रात्री किती भारी होती” असा भाव. अंगणात गादीवर पडला आणि स्वतःला पूर्ण आरामात बुडवलं.
त्याला डोळ्यांसमोर अजूनही सोनालीचं दृश्य होतं. ती त्याच्या मांडीवर बसलेली, केस मोकळे, ओठांवर लाल लिपस्टिक, जणू त्याच्यावर हसूने आणि आकर्षणाने विजेचा झटका दिला. बंड्या स्वतःशीच पुटपुटत म्हणाला,
"हे कामदेवा, अजून थोडं दिवस काढ… मग मी सोनालीला घट्ट पकडून… ओहो, काय सांगू, सगळं काही सुरू करेन!"
त्याच क्षणी त्याच्या डोक्यात टपरीवरील राम्या, गावकुसातील म्हातारे आणि चौकातल्या कुत्र्यांची हसू पुन्हा उफाळली.
आई, जी बघत होती, झोपलेल्या मुलाकडे डोळे फिरवून म्हणाली,
"हा पोरगा प्रेमात पडला नाही, तर थेट वेड्यात काढला जाईल!"
बंड्या गादीवर हात पसरून झोपलेला, चेहऱ्यावर लाळ ओघळलेली, जणू गावातल्या सर्व मोहक दृश्यांचा कॅलेंडर त्याच्या डोक्यात फिरत आहे. त्याच्या डोळ्याखालची झोपेची लाट थोडी चढत होती, पण मन मात्र सोनालीच्या स्मितात अडकलेलं.
गादीवर पडून तो इतका शिथिल झाला की जणू “फजिती एक्सप्रेस” त्याच्या अंगावरून गाडी चालवताना विसरून गेला आणि त्याच्या मनात फक्त एकच विचार होता. “सोनाली… आणि मी… अगदी झपाट्याने!”
आणि आई त्या दृश्याला पाहून थोडी हसली, थोडी डोकं हलवली, आणि म्हणाली,
"देवा, या पोरग्याचा ब्रेन जरा शुद्ध कर, नाहीतर तो गादीवरच नाही, संपूर्ण गावात उडून जाईल!"
समाप्त
अक्षय वरक
