Chapter 10 : राखेतून उठणाऱ्या सावल्या
झाडाखालून निघालेली सावित्री आता शांत झालय, पण झाडाच्या मुळांमध्ये अजूनही अनेक दडपलेले आवाज हालचाल करत होते. त्या झाडाच्या सावलीत – जे आता प्रियंका , चेतन आणि शंकरनाथसाठी केवळ झाड नव्हतं , तर एक उगमबिंदू बनलं होतं – आता एक नवीन गूढ उलगडायला सुरुवात झाली होती.
रात्री पुन्हा प्रियंका एक विचित्र स्वप्न पाहते – ती एका अंधाऱ्या खोलीत आहे. त्या खोलीच्या मध्यभागी झाड उभं आहे. आणि झाडाभोवती अनेक स्त्रिया उभ्या आहेत – त्यांचं शरीर अस्पष्ट, धुरासारखं. त्यांच्यातली एक पुढे येते आणि प्रियंकाकडे हात वाढवते:
" माझं नाव चंद्रा होतं ... मी पहिली होते... आणि शेवटची होणार . "
प्रियंका घाबरून उठते. तिला घाम फुटलेला असतो. पण आत कुठेतरी वाटतं – आता तिचं आयुष्य या झाडाशी कायमचं जोडलं गेलंय .
शोध सुरू होतो
शंकरनाथने त्या झाडाच्या खालचं क्षेत्र अधिक खोलवर पाहण्याचा निर्णय घेतला. या वेळी त्यांनी बरोबर घेतलं एक रहस्योद्घाटक उपकरण – जमिनीत काही असामान्य ऊर्जा किंवा धातू असल्यास ते दाखवेल .
खोदकाम चालू होतं. आणि काही तासांतच, एका मातीच्या थराखाली तांब्याचा एक मोठा पट्टा सापडतो – त्यावर कोरलेल्या ओळींमध्ये एक वाक्य ठळकपणे दिसतं :
"ती एकटी नव्हती. आम्ही तिला एकटी सोडली. आता ती आम्हाला एकत्र परत बोलावते . "
" हे काहीतरी वेगळंच आहे," दीपक म्हणतो. “ही केवळ आत्म्यांची गोष्ट नाहीये... इथे एखादी जुन्या काळातली शक्ती जागी होत आहे . ”
चंद्राचं प्रकट होणं
त्या रात्री प्रियंका पुन्हा एकटी असताना , तिला दरवाजाबाहेर एक स्त्री दिसते. चेहरा स्पष्ट नाही, पण डोळे शांत, खोल आणि खोल दुःखाने भरलेले .
ती म्हणते :
"माझं काही ऐकून घेतलंच नाहीस. फक्त सावित्रीसाठी रडलं... पण मी? मीही बाळाचीच होती ... आणि त्यांनी मला वेश्या ठरवलं. मी फक्त प्रेम केलं होतं . "
प्रियंका तिच्याकडे पाहत राहते. “ मला माफ कर , चंद्रा. आता मी तुलाही ऐकेन.”
चंद्रा हलकं हसते. “उशीर झाला आहे. आता फक्त एकच मार्ग आहे — सत्य जसं आहे, तसं समोर आण.”
गावकऱ्यांचा नवा विरोध
सकाळीच, प्रियंका, शंकरनाथ, आणि चेतन यांनी गावच्या पंचांकडे हे नवीन रहस्य मांडायचा प्रयत्न केला. पण गावकऱ्यांचा सूर वेगळाच होता.
"आता परत काही नको! सावित्री गेली, एवढंच खूप आहे. परत कुठल्या आत्म्यांना उगाळू नका," गावचा म्हातारा गुरुनाथ ओरडला.
"तुम्ही शांतता भंग करताय!" इतरही ओरडले.
शंकरनाथ उदासीनपणे म्हणाला, “जेव्हा शांततेच्या नावाखाली सत्य गाडलं जातं... तेव्हा सावल्या कधीच शांत राहत नाहीत.”
शेवटी, झाड पुन्हा हललं
त्या रात्री, वादळ नसतानाही झाडाच्या फांद्या जोरात हलल्या. पानं एकदम गडद काळी झाली. आणि झाडाच्या भोवती एक अंधाराचा कुंद वर्तुळ तयार झाला. आतून पुन्हा एक आवाज ऐकू आला:
“चंद्रा... चंद्रा...”
शंकरनाथ म्हणाला, "ती आत्मा आता एकटी नाही. इतरही त्या झाडाखाली गाडल्या गेल्या आहेत. चंद्रा त्यांच्या अग्रेसर आहे.”
प्रियंका शंकरनाथकडे पाहते, “मग पुढे काय?”
तो म्हणतो, “सत्याचं पुनरुज्जीवन. आणि त्यासाठी, तुला त्या झाडाच्या मुळाशी उतरावं लागेल — या वेळी पूर्णपणे एकटी.”
(पुढे चालू..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
