दाम्या आणि लेखकाचे बालपण एकत्र गेले आहे. दाम्या लेखकाच्या पाचवीपासूनचा मित्र आहे, जो त्याच्या शाळेच्या दिवसांपासून मेट्रिकपर्यंत एकाच शाळेत होता. दाम्या लेखकापेक्षा तीन-चार वर्षांनी मोठा आहे आणि त्याचे बाहुल्यांसारखे काळे, घनदाट केस आहेत. त्याच्या कपड्यांची अवस्था साधारण होती, पण त्या काळात हे सामान्य होते. दाम्या चांगला विद्यार्थ्यांमध्ये दृष्टांत होता, त्याच्या कपड्यांवरून असे वाटायचे की तो नेहमी मागच्या बाकावर बसतो. कामुलकर सर मराठी शिकवायचे आणि दाम्या त्यांच्यावर मजेदार टिप्पणी करायचा. दाम्या चावट आणि गोड बोलण्यात निपुण होता. दाम्याची आई त्याला 'दामाजी' म्हणून हाक मारायची आणि लेखक त्याच्यासोबत अभ्यासाला जात असे, पण दाम्या नेहमी पुस्तकावर झोपायचा. दाम्या म्हणायचा की पुस्तक तोंडावर ठेवले की ज्ञान डोक्यात जातं. लेखक त्याला अभ्यास करण्यासाठी समजावतो, परंतु दाम्या हसत हसत उत्तर देतो. या सर्वातून दाम्या आणि लेखकाची मित्रता आणि त्यांच्या शालेय जीवनाची मजेदार आठवणी स्पष्टपणे उभ्या राहतात.

suresh kulkarni द्वारा मराठी कथा

Writen by suresh kulkarni

Category कथा