कथेत लेखकाच्या लहानपणीच्या अंगणाच्या अनुभवांची चर्चा आहे. त्यावेळी घराच्या तुलनेत अंगण मोठे आणि मुक्त होते, जिथे गुरे आणि जनावरांची वावर होती. अंगणात तुळशी वृंदावन, नंदी आणि शिवलिंग होते, आणि लेखकाच्या आईचा चेहरा संध्याकाळच्या प्रकाशात सुंदर दिसत होता. अंगणातच लहानपणी खेळण्याची मजा होती, परंतु काळाच्या प्रवाहात अंगणावर बंधने येऊ लागली. लेखकाचे घर आणि अंगण यांचे मनाशी गहन संबंध आहेत; जसे अंगण बंदिस्त झाले, तसंच माणसांची मनं सुद्धा आकसत गेली. लेखकाच्या घराचे अंगण लहान आहे, परंतु त्या अंगणात त्याने आणि पत्नीने विविध फुलांचे झाडे लावले आहेत. गुलाबाच्या झाडांना त्याला फारशी यश येत नाही, त्यामुळे तो चिंतित आहे. उन्हाळ्यात नातवाच्या सोयीसाठी बेंगलोरला जात असताना झाडांचे हाल होत आहेत. अंगणातील फरशी खिळखिळी होत आहे, त्यामुळे लेखकाने सिमेंट ब्लॉक घालण्याचा निर्णय घेतला आहे. जरी यामुळे अंगण स्वच्छ दिसत असले तरी लेखकाला थोडी उदासी वाटते, कारण त्याची मुळाची सुंदरता कमी झाल्यासारखे वाटते.
मेरे अंगने मे --
suresh kulkarni द्वारा मराठी कथा
वर्णन
माझ्या लहानपणी घरापेक्षा अंगण मोठे असायचे. शिवाय घरा मागे पण मोकळी जागा असायची. तेथे गुरांचा गोठा आणि त्यात एखादी दुभती म्हैस किंवा गाय असायची. बैल बारदाना शेतात. अंगणात तुळशी वृंदावन, त्याचा समोर एकाच दगडात कोरलेले नंदी आणि शिवलिंग असे. अंगणात सकाळी सडा हे नित्यकर्माचा भाग असे. संध्याकाळी कधीतरी नुसते पाणी शिंपडले जाई. तुळशी वृन्दावना समोर रोज तिन्हीसांजेला सांज वात, त्याचा समोर हात जोडून नऊवार साडीतली माझी आई, निरांजनाच्या तांबूस प्रकाशात तिचा उजळलेला चेहरा, हे चित्र माझ्या मनावर कायमचे कोरलेले आहे. आम्हा लहानग्यांचा वावर घरा पेक्षा अंगणातच ज्यास्त. घर कश्याला? तर जेवायला आणि झोपायला! पूर्वी आंगण मुक्त होती. माणसं सोडाच
