वर्णन

बबनचा बूटशेगाव हे गाव तसं छोटंसंच होतं—न मेट्रो, न मॉल, न तुफान इंटरनेट. पण तिथं माणसं होती खरीखुरी. मुख्य रस्त्यावर एखादं पोस्ट ऑफिस, एक बँक, आणि गावाची शान असलेली हाट—जिथं माणसं विकायला कमी, गप्पा मारायला जास्त यायची. या हाटातच पिंपळाच्या झाडाखाली बबनचं टपरीवजा बूट दुरुस्तीचं दुकान होतं.बबन मोची—साध्या चेहऱ्याचा, पांढरा धोतर आणि तपकिरी फडके घातलेला, डोळ्यांत कायम एक विचारमग्न भाव. त्याचं दुकान म्हणजे काय, तर एक जुनी लाकडी पेटी, एक स्टूल, काही सुईधागे, दोन-तीन ब्रश, आणि बऱ्याच लोकांच्या आठवणी.बबन फार बोलका नव्हता. पण त्याचं काम बोलायचं. एखाद्याचा बूट फाटलेला असो किंवा चप्पलचा पट्टा सुटलेला, बबन त्या वस्तूला नवसंजीवनी द्यायचा. "बबन