“दिन्या हळु चालव रे गाडी, काय घाई आहे एवढी?”, शेवटी मी न रहावुन दिन्याला म्हणालोच. भारी डँबीस आहे दिन्या, एक नंबरचं अवलादी कार्ट. कधी, कुठे तो कसा वागेल ते फक्त दिन्याच सांगु शकतो. मला तर कधी कधी जाम भिती वाटते त्याची. त्या उलट तो गाडीत मागे बसलेला संजु. महा-भित्रट, आम्ही तर त्याला फट्टुच म्हणतो. प्रत्येक गोष्टीची त्याला भितीच असते. मी मात्र अगदी बॅलन्स्ड आहे. प्रत्येक गोष्टीचा सारासार विचार करुन निर्णय घेणारा. आम्ही तिघंही अगदी वेगळा विचार करणारे तरीही एकमेकांचे घट्ट मित्र.
लागुन आलेल्या सुट्टीचे निमीत्त साधुन आम्ही गोव्याला निघालो होतो माझ्या गाडीतुन. पण दिन्या इतकी भयानक गाडी चालवत होता ना!! “आजा गुन्हा कर ले..” दिन्याचं फार आवडतं गाणं. आमच्या सारखे मित्र भेटले म्हणुन बरं, नाही तर दिन्या नक्कीच एक अट्टल गुन्हेगार झाला असता.
दिन्याने झप्पदिशी वळवुन गाडी पेट्रोल पंपावर घेतली.
“टाकी फुल्ल करो..” दिन्याने ऑर्डर दिली. बाकी काही म्हणा, दिन्या स्मार्ट आहे एकदम, स्टाईल मध्ये असतो अगदी. गॉगल, केसांना जेल, महागडी पर्रफ्युम्स. टाकी भरत आली तसे दिन्याने एकदा माझ्याकडे पाहीले. त्याच्या चेहऱ्यावर ते विकृत हास्य होते. मला फार भिती वाटते त्याच्या त्या स्माईलची. असा काही तो हसत असला म्हणजे त्याच्या मनामध्ये काहीतरी काळं-बेरं चालु आहे हे समजावे. टाकी फुल्ल झाली तश्शी त्या पोऱ्याने पंप काढला, झाकण लावले आणि पंप तो जागेवर लावायला वळला. बस्स.. तोच क्षण, दिन्याने गाडीची किल्ली फिरवुन गाडी चालु केली आणि काही क्षणातच आम्ही परत हाय-वे वर होतो..
“दिन्या अरे पेट्रोलचे पैसे.. दिलेच नाहीस तु..” मी म्हणालो..
“अबे छोड बे.. काय त्यात एवढे.. काय करणार आहेत ते? गाडीचा नंबर सुध्दा दिसला नसेल त्या शेंबड्या पोराला.. वाचले ना पैसे आपले.. रात्री मोठ्ठा खंबा मागवु ..” दिन्याने परत गाडीला वेग दिला.
संजु बिच्चारा मागे घाबरुन बसला होता. मला ना, कधी कधी त्याची फार किव येते. माणसाने इतके पण भित्र असु नये.
बऱ्याच वेळ गाडी चालवुन दिन्या आता कंटाळला होता. सुर्य मावळतीला झुकला तशी दिन्याची नजर रहाण्यासाठी ठिकाण शोधु लागली. हाय-वे वरच एक बऱ्यापैकी कळकट, मंद दिवे लागलेले ‘मॉटेल’ बघुन दिन्याने गाडी कडेला घेतली.
“तुम्ही दोघं, माझ्या मागुन या..” असं म्हणुन दिन्या आतमध्ये घुसला.
आतमध्ये एका मोडक्या टेबलावर पेन्सीलीच थोटुक घेउन एक म्हातारं काहीतरी खुरडत बसलं होतं.
“१ रुम प्लिज..” दिन्या त्याच्या खर्जातल्या आवाजात म्हणाला..
त्या म्हाताऱ्याने कष्टाने वर बघीतले.
“किती जणांसाठी?” म्हाताऱ्याचा अशक्त आवाज कसा बसा आमच्या कानांपर्यंत पोहोचला.
“एक..” दिन्या म्हणाला आणि त्याने आमच्याकडे बघुन डोळे मिचकावले.
“७०० रु..” म्हाताऱ्याने काही नं बोलता रुमची किल्ली दिन्याच्या हातात दिली.
“काय हे दिन्या.. त्या म्हाताऱ्याला सुध्दा बनवलेस..? त्याला कळले तर आपण एक नाही तिघं आहोत.. थोडे दिले असतेस जास्ती पैसे तर??” मी म्हणालो.
“छोड बे..त्या म्हाताऱ्याला कुठलं दिसतंय, आणि सकाळी सुर्य उगवायच्या आधीच आपण कल्टी मारु ना..” दिन्या म्हणाला.
म्हाताऱ्याला आम्ही दिसणार नाही याची काळजी घेत मी आणि संजु दिन्याच्या मागोमाग रुममध्ये घुसलो.
फ्रेश झाल्यावर दिन्या म्हणाला इथेच थांबा मी आलोच दोन मिनीटांत.
बाहेरुन गाडीचा आवाज आला. “आता दिन्या कुठे गेला इतक्या रात्रीचा?”, त्याचं ना खरंच काहीच कळत नाही.
मी आणि संजु टी.व्हि. लावुन बघत बसलो.
साधारणं तासाभराने गाडीचा आवाज आला.. ‘दिन्या आला वाटतं परतं!!’ मी स्वतःशीच पुटपुटलो.
थाडकन खोलीचं दार लाथेने उघडत दिन्या आत आला. हातामध्ये मोठ्ठी दारुची बॉटलं.. ज्याला दिन्या खंबा म्हणतो ती अर्धी संपलेल्या अवस्थेत होती. दिन्या लटपटत आत आला आणि त्याच्या मागोमाग एक तोडके कपडे घातलेली एक टंच पोरंगी पण आत आली. दिन्यासारखीच ती पण हेलपांडत होती.
दिन्याने दार लावुन घेतले आणि त्या पोरीला जवळ ओढुन तिचे एक दीर्घ चुंबन घेतले.
“शी..काय हे.. आमच्या समोर??”
म्हणजे ती पोरगी तशी अंगापिंडाने भरलेली होती.. पण म्हणुन कुणाबरोबरही. दिन्याने आमचा टि.व्ही बंद केला, दिवे मालवले आणि डोळ्यानेच आम्हाला तिकडे कोपऱ्यात झोपायची खुण केली.
चंद्राच्या अर्धवट प्रकाशात आणि आवाजांवरुन दिन्याने आणि त्या मुलीने एकमेकांची वस्त्र काढली आहेत याचा आम्हाला अंदाज आला होता. दिन्याने तिला बेड मध्ये ओढले.
मी आणि संजु डोळे आणी कान बंद करुन कोपऱ्यात झोपुन गेलो.
रात्री कोणीतरी मला गदागदा हलवत होते… “अबे.. उठ ना.. लोचा झालाय.. चल आपल्याला सटकायला पाहीजे इथुन..उठा साल्यांनो..”
मोठ्या कष्टाने मी डोळे उघडुन बघीतले.. समोर दिन्या उभा होता.. पहिल्यांदा त्याच्या चेहऱ्यावर मी भितीची एक छटा पाहीली.
“काय झालं..? इतक्या रात्री कुठे जायचे? आणि ती पोरगी कुठे आहे?”.. मी प्रश्नावर प्रश्न विचारत होतो. एव्हाना संजु पण उठुन बसला होता.
दिन्याने तोंडावर बोटं ठेवुन गप्प रहायची खुण केली. हळुच त्याने खोलीतला बारीक दिवा लावला आणि आम्हाला त्या बेडकडे पहायची खुण केली.
आम्ही आमच्या नजरा बेडकडे वळवल्या.
समोरच्या त्या बेडवर नग्नावस्थेत ती मुलगी पडली होती आणि तिच्या छातीमध्ये दिन्याचा तो लाडका ७” चाकु खुपसलेल्या अवस्थेत होता…
*****************
“दिन्या अरे हे काय केलेस तु?”.. समोरचे ते भयानक दृश्य बघुन माझे डोळे अजुनही विस्फारलेले होते, तर संजुची नेहमीप्रमाणे दातखीळी बसली होती.
“जास्ती बोलु नका, चला आवरा पटापट, आपल्याला निघायला हवे..” दिन्या त्याचे सामान पटापट बॅगेत भरत म्हणाला.
आम्ही एकवार सगळी रुम परत एकदा तपासली. कुठे कुणाचे काही राहीले तर नाहीना याची खातरजमा केली. दिन्याने हळुच दार उघडले आणि तो व्हरांड्यात आला. व्हरांड्यात पिवळट्ट प्रकाशात एक मंद दिवा लागलेला होता. अर्थात तो दिवा असुनही नसल्यासारखाच होता. त्याचे असुन नसणे आमच्या पथ्यावरच पडणार होते. आम्ही हळुच दिन्याच्या मागोमाग बाहेर पडलो. रात्रीची वेळ होती. कड्यावर वसलेल्या त्या मॉटेलचे पत्रे मागुन दरी-डोंगरातुन येणाऱ्या वाऱ्याने थाड्थाड उडत होते.
“मी पोलीसांना फोन करतो..” संजु पहील्यांदाच काहीतरी बोलला..
“ए फट्टु.. डोके बिके फिरेल का तुझे.. चल.. बस गाडीत..” दिन्या दरडावुन बोलला.
“नाही, मी नाही येणार तुझ्याबरोबर. तु खुनी आहेस..तुझ्याबरोबर पकडले गेलो तर नाहक पोलीस आम्हाला सुध्दा आत टाकतील.. त्यापेक्षा आत्ताच पोलीसांना फोन करुन मी खरं खरं सांगुन टाकतो..” संजु म्हणाला.
“बरं संजु. जशी तुझी इच्छा.. तो बघ त्या मॉटेलच्या मागे एक पिसीओ आहे, जा फोन करुन ये..” दिन्या म्हणाला..
संजु झपझप चालत मॉटेलच्या मागे फोनबुथ शोधायला निघुन गेला. तो दिसेनासा होताच दिन्यासुध्दा त्याच्या मागोमाग धावला. जाताना दिन्याच्या चेहऱ्यावर ते भयानक हास्य मी पाहीले होते.
थोड्यावेळाने दिन्या परत आला.
“चल..” माझ्याकडे न बघताच दिन्या गाडीत बसला..
“संजु?”, उत्तर माहीती असुनही मी एक निरर्थक प्रश्न विचारला..
“तो आपल्या बरोबर नाही येणार.. त्याला मी दुसऱ्या गाडित बसवुन दिले आहे..” असं म्हणुन दिन्याने गाडी चालु केली.
काही क्षणातच आम्ही NH4 वर गोव्याच्या दिशेने सुसाट निघालो होतो.
“संजु आक्स्ड फॉर इट..” मी स्वतःशीच विचार करत होतो.. “कश्याला उगाच दिन्याच्या विरोधात जायचे? मुर्ख कुठला! झाली दिन्याच्या हातुन एक चुक.. काय त्यात एवढे? एक फडतुस व्होअरला तर टपकवले ना! एक दुःस्वप्न म्हणुन विसरुन जायचे..!”
“काय रे, कसला विचार करतो आहेस?” दिन्याच्या आवाजाने मी भानावर आलो.. दिन्याच्या चेहऱ्यावरचे टेंन्शन कुठल्या कुठे निघुन गेले होते.. तो नहमीप्रमाणे मस्त मुड मध्ये होता.. जसे काही, काही घडलेच नाही
“काही नाही रे.. मला आपलं असं वाट्त होते.. तो पिचपिच्या डोळ्याच्या म्हाताऱ्याने तुझं वर्णन पोलीसांना दिले तर? त्याच्याशिवाय आपल्याला कोणीच पाहीले नाहीये.. तो एक पुरावा राहीला बघ..”..
दिन्याने खाड्कन हॅन्ड्ब्रेक ओढुन गाडी ड्रिफ्ट केली..”यु आर राईट.. उगाच कश्याला पुरावे सोडा.. चल जाऊ परत..”, दिन्याने गाडी परत माघारी वळवली.
एक क्षण मी उगाचच दिन्याला सांगीतले असं वाटु लागलं.. तो बिच्चारा म्हातारा.. त्याचे काय होणार हे सांगायची आवश्यकताच नव्हती. जसं जसं मॉटेल जवळ यायला लागले तसं तसे माझे छातीचे ठोके वाढु लागले. लांबुनचे काळ्या-आकाश्याच्या पार्श्वभुमीवर ‘ड्राईव्ह-इन मॉटेलचे’ दिवे दिसु लागले. दिन्याने सावकाश गाडी कडेला उभी केली. मला गाडीत बसायला सांगुन दिन्या एकटाच आतमध्ये गेला. मला फार काळ वाट बघायला लागली नाही. आपले ‘काम’ उरकुन दिन्या काही वेळातच बाहेर आला. त्याने गाडी परत चालु केली आणि आम्ही गोव्याच्या दिशेने प्रयाण केले.
*********************************
[क्रमशः]
