संग्राम : एक प्रतिशोध - 1 Bhagyashree Parab द्वारा प्रेम कथा मराठी में पीडीएफ

सदर कथा काल्पनिक असल्याने हीचा वास्तवाशी कोणताही संबंध  आढळून आल्यास योगायोग समजावा...

मुंबई , मरीन लाईन

एक व्यक्ती " हे चल ना लवकर ती निघून जाईल.."

दुसरी व्यक्ती " नाही जाणार थांब थोड , बघ आजचा नजारा किती छान आहे. आणि समुद्र पण बघ कसा शांत वाटतोय.. यावर एक चारोळी झाली पाहिजे. ( चारोळी नाव ऐकता इथे पहिला व्यक्ती तोंड वाकड करतो. त्याने तोंड वाकड केलेल हे दुसऱ्या व्यक्तीच्या नजरेने हेरले ) तू तोंड वाकड केलस तरी मी ऐकवणार आहे.."

पहिली व्यक्ती हात जोडत " अविष्कार महाराज ऐकवा मी नाही ऐकल तर तुम्ही काय ऐकवल्याशिवाय सोडणार नाही त्यामुळे आपल्याला बार मध्ये जायला लेट होईल आणि ती तोपर्यंत निघून पण गेली असणार..."

अविष्कार हसत " हा आता कस शहाण्या बाळासारख वागला असच रोज वागशील तर माझ्यासारख समजूतदार होशील..."

अविष्कारच ऐकून पहिली व्यक्ती डोळे फिरवून " तू आता सरळ सरळ चारोळी बोलणार आहेस की मी एकटा जाऊ..."

अविष्कार त्याच बोलण ऐकून पटकन " हो हो बोलतो चारोळी हा तर ऐक,

मनातल्या वादळाला हवा आहे किनारानैराश्य भावनांना करे तो रिता सारा

©️®️ भाग्यश्री परब."

पहिली व्यक्ती टाळ्या वाजवत" वाह वाह खूप छान , ( जागेवरून उठत ) तर आता चालायच बार मध्ये.."

अविष्कार बसूनच त्याच्याकडे एकटक बघत" ह..."

त्याला अस एकटक बघताना आणि अजुन तिथेच बसलेल बघून पहिल्या व्यक्तीला समजत की त्याला तिथून उठायच नाही आहे.. पहिली व्यक्ती रागात " तू बस इथेच मी जातो एकटा आणि तू बसने ये घरी कारण मी तुझी बाईक घेऊन जाणार..." एवढ बोलून तो तणतणत बाईक च्या दिशेने निघून जातो..

त्याला अस गेलेले बघून अविष्कार ओरडत " हे विवान थांब मी पण येतोय..."

थोड्यावेळाने दोघेही बार मध्ये पोहोचतात.. बारच्या बाहेरच एक मुलगी रागात हाताची घडी घालून या दोघांची वाट बघत उभी होती..

अविष्कारच लक्ष तिच्याकडे जात तर त्याच्या कपाळावर आठ्या पडतात सोबत तिचा राग सुद्धा येतो..

तो रागातच तिच्या कडे जात " विहा तू इथे काय करत आहेस ?..."

विहा त्याच्या बोलण्याला इग्नोर करत " मी इथे म्हणजे तुला दिसतय ना हे बार आहे तर बार मध्ये माणस एन्जॉय करायला येतात..."

अविष्कार " हो ते माहितीय मला.. मी सांगितलेल कदाचित तुला ऐकायच नाही आहे.. कितीवेळा सांगितल आहे इथे नको येऊ म्हणून याच्याव्यतिरिक्त दुसरीकडे पण एन्जॉय करण्यासाठी जागा आहे , तुला जिथे जायच आहे तिथे मी घेऊन जातो बोललो होतो पण नाही तुला इथेच यायच असत हो ना..."

त्याच्या बोलण्यावरून अस वाटत होत तो खूप चिडला आहे.. तसे वीवान आणि विहा दोघ एकमेकांकडे बघून गालातल्या गालात हसतात..

विहा अविष्कार च्या जवळ जात त्याचे दोन्ही हात हातात घेत त्याला लाडिगोडी लावत " अवि प्लीज ना आता आलेय तर जाऊ दे.. मग यायचे जायचे भाडे फुकट जाणार प्लीज.. आणि तुला माहित आहे मी ड्रिंक नाही करत फक्त एन्जॉय करते... प्लीज प्लीज प्लीज.."

तिची अस बोलण ऐकून अवि पिघळतो आणि " ठीक आहे पण.."

पण पुढे तो काय बोलणार हे माहीत होत म्हणून ती त्याला मध्येच तोडत स्वतः च बोलते " हो समजल लेट झाला तर निधी सोबत जाणार डोन्ट वरी..."

अविष्कार " ओके चला..."

त्याने ऐकल म्हणून इथे विवान " हुश्श बाबा आज लवकर ऐकल नाही तर इथेच आमच एन्जॉय झाल असत तुझे लेक्चर ऐकून..."

तस अविष्कार त्याच्या कडे रोखून बघत " म्हणायच काय आहे तुला? "

तो अजून काही बोलणार त्या अगोदर विवान पटकन आतल्या दिशेने जात " हे विहा चल पटकन नाही तर याच्यातला शिक्षक जागा होईल..." एवढ बोलून तो पळतच आत निघून जातो. त्याच्या पाठोपाठ विहा पण निघून जाते नाहीतर विवानच लेक्चर मला ऐकवेल..

दोघांना गेलेल बघून अविष्कार स्वतःचीच " यांना काही समजवल तरी हे काही ऐकणार नाहीत आपल ते खरच करणार..." एवढ बोलून नकारार्थी मान हलवत तोही त्या दोघांच्या पाठोपाठ निघून जातो...

तिघे बारच्या आत आल्यावर एके ठिकाणी कोपऱ्यात जाऊन बसतात.. थोडा वेळ जातो तस विवान कंटाळा येऊ लागतो कारण ती अजून आली नव्हती कदाचित आपण लवकर आलोय अस त्याला वाटू लागत  मग कंटाळून तो डान्स करण्यासाठी निघून जातो..

तो गेल्यावर इथे विहा ला पण बोर होऊ लागत कारण ती आत आल्यापासून गप्पच होती.. अविष्कार तर शांतपणे आपल्या मोबाईल मध्ये डोकावून काहीतरी करत होता.. थोड्यावेळाने विहा चुळबुळ करायला लागली , तिला अस चुळबुळताना बघून अविष्कार हसत तिला " काय झाल बोर झालीस का... "

त्याला हसताना बघून ती चिडून " हा तू हस तुला माहिती आहे मला शांतता नाही आवडत.. मुद्दामून नाटक केलेस ना..."

तिच्या बोलण्यावर अविने डोळेच फिरवले तो तिच्याकडे भुवयी उंचावत तिच्याकडे  रोखून बघत " घ्या बघा उलटा चोर कोतवाल को डांटे अस झालय.. इथे तू स्वतःचा मर्जीने आलीस मी नाही आणल तुला मग तू तुझ बघायच होत मला का मध्ये आणतेस.. "

तिला समजल की आपण माती खाल्ली ते. ती तिरक्या नजरेने बघत" हा हा समजल मला इतक लेक्चर द्यायची गरज नाहीं.."

तिच्या बोलण्यावर तो पुढे काही बोलणार तर तिच लक्ष एका व्यक्ती कडे जात तशी ती डोळे मोठे करून " हा राणा इथे काय करतोय..."

तिच ऐकून अवि तिला " अग राणा इथे कसा असेल तो बोलला मला की मी नाही येऊ शकत मला अर्जट कामासाठी बाहेर जायच.. तो नसेल तुला चश्मा लागलेला दिसतय एकदा डोळे चेक करून घे..."

त्याच्या बोलण्यावर ती चिडून एका हाताने त्याच तोंड पकडत जिथे राणा उभा होता त्या दिशेने करत " बघ नीट कोण आहे ते...."

जसा तो राणा ला बघतो तस त्याचेही डोळे मोठे होतात " हा.. हा... इथे कसा हा.. तर.. "

विहा" मग सांग मला खरच चश्मा ची गरज आहे की नाही..."

तिच ऐकून अवि हात जोडून " क्षमा असावी माते, चूक झाली..."

विहा " हा.. हा... जास्त नखरे नको करू..."

तस अवि तिच्या कडे एक कटाक्ष टाकतो.. त्याची नजर बघून विहा डोळे गोल फिरवून चेहरा बाजूला करते... तिचे असे एक्स्प्रेशन बघून अविचे ओठ रुंदावतात..

विहा " म्हणजे याने आपल्याला खोट बोलल... आधी पण किती खोट बोलला होता , मी आताच जाऊन याला जाब विचारते..."

ती उठून जाणार तर अवि तिचा हात पकडुन थांबवून घेतो " जाऊ दे त्याला कदाचित आपल्यासोबत एन्जॉय करायच नसेल.. त्याला जस वगायच तस वागू दे..."

विहा " अरे पण..."

ती पुढे काही बोलणार अवि ओठांवर बोट ठेवून तिला गप्प राहायला सांगतो.. तशी ती गप्प राहते , पण अविच्या मनात खूपच मोठा गोंधळ चालू होता... तो एकटक राणाकडे बघत विचार करू लागतो...

( चला पात्रांची ओळख करून घेऊ..

अविष्कार भोसले दिसायला हिरोलाही लाजवेल इतका हँडसम.. एलएलबी च्या शेवटच्या इयरला.. आई स्मिता भोसले लहानपणीच त्याला जन्म देताच देवाघरी निघून गेली.. त्याच्या वडिलांनी म्हणजेच भावेश भोसले  खूप मेहनत करून एका छोट्याश्या कंपनीला टॉप वर आणून ठेवल होत.. सोबत अविला पण सांभाळत होते , त्यांनी कधी त्याच्यावर बंधन घातली त्याला जे शिकायच ते शिकू दिल.. दोघ बाप लेक एकमेकांचा जणू जीव झालेले , दोघ एकमेकांवर खूप प्रेम करत होते... अवि कोल्हापूर चा होता, पुढच्या शिक्षणासाठी तो ठाणे ला शिकायला आलेला.. त्याच्या वडिलांनी त्याला काही अडचण नको म्हणून ठाण्या मध्येच त्याच्या नावावर एक प्लॉट घेऊन दिलेला...

विहा कुलकर्णी   दिसायला खूप सुंदर परी सारखी... ही पण एलएलबी च्या शेवटच्या इयरला.. ही बिंदास राहत असल्याने हिच्या आई वडिलांना आवडायच नाही ते प्रत्येक वेळी तिला अस वागण्यासाठी टोकायचे पण ती नेहमी " मी जशी आहे तशीच राहणार कधीच बदलणार नाही " अस बोलून गप्प. हीच आणि हिच्या आईवडिलांच कधीच पटायच नाही पण हिने कधीच कोणाकडून अपेक्षा ठेवली नाही..

विवान दिसायला अविष्कार सारखच.. अनाथ आश्रम मध्ये वाढलेला.. याने कधीच आपल्या आई वडिलांचा चेहरा बघितला नव्हता कोणीतरी याला आश्रम च्या गेट च्या बाहेर सोडून निघून गेलेल.. विवान मोठा होईपर्यंत त्याचा शिक्षणाचा खर्च आश्रम उचलत होता नंतर तो जसा मोठा झाला तस पार्ट टाईम जॉब करून पुढच्या शिक्षणासाठीचा खर्च तो स्वतः करू लागला...आणि सोबत त्याने एक स्वतःचा नावावर एक फ्लॅट घेतला...

विहा आणि अविष्कार अकरावी पासून  खूपच जवळचे मित्र झालेले.. दोघ मज्जा मस्ती करत एकत्र राहत होते, अविष्कार नेहमी तिची काळजी घेत जपत आलेला... पण विहा च्या घरच्यांना अविष्कार खटकायचा.. तो जेव्हा तिच्या घरी यायच्या तेव्हा त्याच्यावरून तिच्या घरी कडाक्याचं भांडण व्हायच... तरीही या दोघांची मैत्री आहे तशीच होती..

कॉलेज मध्येच विवान ची ओळख या दोघांसोबत झाली तेव्हापासून हे तिघ एकत्र राहत होते , एन्जॉय करत होते , एकमेकांना सपोर्ट करत होते...

(पुढे हळूहळू या तिघांचा स्वभाव समजेल... आणि राणा बद्दल पण...)

क्रमशः

- भाग्यश्री परब