मंत्रीमहोदयांची मिसळ पार्टी
सकाळी आठ वाजता पंचायत समितीच्या कार्यालयात उंदरांनी धिंगाणा घातला होता. मुख्य कारण म्हणजे, मंत्रीमहोदय आज गावी येणार होते. आणि यावेळी त्यांना कुठल्या मोठ्या प्रकल्पाचं उद्घाटन करायचं नव्हतं... तर मिसळ खायची होती.
"मिसळ? मंत्री येणार फक्त मिसळ खायला?"
गावाचा कुबड्या पाटील चकित झाला होता. याआधी मंत्री आले की रस्ता, पाणी, वीज, आणि काही ना काही जाहीर केलं जात असे. पण यावेळी मंत्री स्वतः फोन करून म्हणाले होते, "तुमच्या गावची मिसळ ऐकलीय फार फेमस आहे. आमच्या कार्यकर्त्यांनी सांगितलं. आलोच पाहिजे!"
मुख्याध्यापक बोडके सरांनी हे ऐकताच मिसळ मंडळाची तातडीने बैठक बोलावली. मिसळ मंडळ, हो, गावात एक अशी संस्था होती जी वर्षभर मिसळ कार्यक्रम राबवायची, मिसळ स्पर्धा घ्यायची, आणि एखादी पाणीटंचाई आली तरी “मिसळ थाळी” तशीच चालू ठेवायची.
---
बैठकीचा थाट
"आपल्या मिसळीचा लौकिक दिल्लीपर्यंत गेला...!"
— हे सांगताना मिसळ मंडळाचे अध्यक्ष गंगाराम मिसळे यांचा चेहरा कढीमध्ये भिजलेल्या फरसाणासारखा आनंदाने चमकत होता.
"पण... मंत्रीमहोदय मिसळ खायला येणार म्हणजे फक्त मिसळ देऊन भागणार नाही," शंकर बर्गुडे म्हणाला. "त्यांना पावसावर भाषण हवं, स्वच्छतेवर मतं हवीत आणि फोटो तर हवाच हवाच!"
"फोटोचा तर एवढा जोर आहे की... मंत्री मिसळ खात नाही, फोटो खातात!"
असं बोलून पोपट्या फोटोग्राफरने आपला DSLR काढून झाडावर सराव फोटो घेतले.
---
मंत्री आगमनाचा थाट
दुपारी बारा वाजता एक मोठा लाल रंगाचा इनोव्हा गावात येऊन थांबला. गाडीच्या खिडकीतून एक मोठा टिळा, गळ्यात सोन्याची चेन आणि हातात ‘मिसळ प्रेमी संघाचा’ बॅज घातलेले मंत्रीमहोदय प्रकटले.
"जय महाराष्ट्र! मिसळ महाराष्ट्र!"
ते एवढं ओरडले की एक म्हैससुद्धा घाबरून गोठ्याकडे पळाली.
"मंत्रीमहोदय, ही आमची खास मिसळ - फरसाण मिसळ, तिखट मिसळ, आणि सत्त्याची मिसळ..."
गंगाराम मिसळे यांनी सर्व प्रकार मंत्रीमहोद्यांना सांगितले.
"सत्त्याची मिसळ? म्हणजे काय?"
मंत्रीमहोदयांनी चमचा उचलताना विचारलं.
"साहेब, ती मिसळ एकदम गुलदस्त्यात ठेवलेली असते. कोणावरही टाकू शकता — कधी पोलीस निरीक्षकावर, कधी सरपंचावर. पण सर्वात चवदार असते जेव्हा स्वतःवरच टाकता!"
गावातील वकील ढवळे हसून म्हणाले.
---
खाण्याचं राजकारण
मिसळ पार्टी सुरू झाली. मंत्रीमहोदयांनी पहिल्या घासातच डोळे मिटले. जणू काही आत्मा मिसळात विलीन झाला होता. अचानक त्यांनी चमचा खाली ठेवला आणि गंभीरपणे म्हणाले:
"ही मिसळ सर्वसामान्यांची आहे. गरीब-श्रीमंत, सत्ताधारी- विरोधक, सगळ्यांना एकसमान मिळते. म्हणूनच ही मिसळ खाल्ल्यावर मला वाटतं, आपण सगळे मिसळीचे घटक आहोत!"
"वाह साहेब!"
लोकांनी टाळ्या वाजवल्या. पण बर्गुडे याने बाजूने कुजबुज केली, "साहेबांनी बटाट्याचा रस्सा मिसळीमध्ये घालून पॉलिटिकल मेसेज दिला वाटतं."
"हो... आणि फरसाण टाकून गठबंधनाची टीप दिली असेल!"
या मिसळीतील राजकारण आता प्रत्येक घासात मिसळलं होतं.
---
फोटो आणि गोंधळ
मंत्रीमहोद्यांनी मिसळ खातानाचे फोटो गावभर व्हायरल केले गेले. त्यांच्या हातात पाव, तोंडाला रस्सा, आणि डोळ्यात मिश्किल मिश्कीतपणा.
"मंत्री साहेब, एक फोटो असा की... मिसळ खाताना तुम्ही थोडं आकाशाकडे पाहताय. म्हणजे जणू तुम्ही देवाची मिसळीशी तुलना करता!"
फोटोग्राफर पोपट्या म्हणाला.
मंत्रीमहोद्यांनी लगेच पोज दिली. पण एवढ्यात कुबड्या पाटील बोट दाखवत म्हणाले, "आकाशात काय बघताय साहेब, चटणी संपलीय!"
---
सत्तेचा शेवटचा चमचा
जेवण संपल्यावर मंत्रीमहोदय म्हणाले, "माझं पोट भरलं नाही, पण मन भरून आलं."
सर्वांनी "वा! वा!" असा सूर आळवला. त्यानंतर ते उभे राहून म्हणाले:
"ही मिसळ म्हणजे एक संदेश आहे. जसं मिसळीत सर्व काही एकत्र येऊन एक वेगळी चव तयार होते, तसं आपल्याला राजकारणातही सर्वांना एकत्र आणावं लागेल."
"साहेब, मग तुम्ही विरोधकांबरोबर गठबंधन करणार का?"
एका पत्रकाराने विचारल्यावर मंत्री थोडं अडखळले.
"हे बघा... मिसळीतही काही वेळा फरसाण कडवट लागतो... पण चव पूर्ण होते. बाकी पुढचं मी मिसळ खाल्ल्यावर सांगतो!"
गावाचं राजकारण ‘मिसळक’
मंत्र्यांच्या त्या एका मिसळीमुळे गावातील राजकारण बदललं. सगळ्या पक्षांनी एकत्र येऊन 'मिसळ विकास मोर्चा' स्थापन केला. त्यांच्या फ्लॅगवर मिसळीचा वाटी होता, आणि घोषवाक्य होतं — “जिथे मिसळ, तिथे विकास!”
गावातील प्रत्येक सभा आता मिसळ खाऊनच संपायची. मतदान केंद्रावर मिसळ पाव मिळू लागला.
आणि एक दिवस, गावातल्या शाळेत मिसळ दिवस जाहीर झाला.
अंतिम कटाक्ष
एक दिवस मंत्रीमहोदय पुन्हा गावी आले, पण या वेळी मिसळ खायला नाही, तर भाषण द्यायला.
"मित्रांनो, आज मी तुम्हाला एक सत्य सांगणार आहे."
त्यांनी माइकसमोर उभं राहतं सांगितलं.
"मी मंत्री असलो, तरी माझं खरं प्रेम मिसळीवर आहे. राजकारण म्हणजे मिसळच आहे. प्रत्येक गोष्टीचं मिश्रण, कधी गोड, कधी तिखट, पण शेवटी चवदार."
तेवढ्यात एका लहान मुलाने मागून ओरडून विचारलं,
"साहेब, मग सत्तेला मिसळीत कुठं ठेवाल?"
मंत्री हसले.
"सत्ता? सत्ता म्हणजे मिसळीचा शेवटचा चमचा! जो चव पूर्ण करतो, पण पळालं तर चव निघून जाते!"
सगळं गाव टाळ्यांनी दणाणून गेलं.
समारोप
मंत्री गेले, पण त्यांच्या मिसळीची चव गावकऱ्यांच्या जिभेवर राहिली.
आता गावात एक नवा नियम झाला होता:
"गावात सत्तेचं जेवण सुरू होण्याआधी, मिसळीचं भाषण व्हावं!"
आणि एक पोस्टर आजही गावात झळकतं:
"खरा नेता तोच — जो मिसळीप्रमाणे सगळ्यांना मिसळतो!"
(समाप्त)
