Chapter 6: मागील शतकाचं रहस्य
झाडाच्या फांद्या आता फक्त हवा नाही, तर आत्म्यांचा भार वाहत होत्या. चेतनच्या फोनमध्ये मिळालेल्या शेवटच्या व्हिडीओनंतर गावात भीतीने जीव गुदमरू लागला होता.
प्रियंका आणि पंडित शंकरनाथ एका निर्णायक टप्प्यावर आले होते – “या झाडाखाली काय गाडलेलं आहे, ते शोधावं लागेल... नाहीतर ही आत्मा संपूर्ण गाव गिळून टाकेल.”
जुनी कागदपत्रं – 1923 साल
गावाच्या मंदिराच्या एका कोपऱ्यात एका धुळकट लाकडी पेटीत काही जुनी दस्तऐवजं सापडली – नकाशे, जमीन नोंदी, आणि काही न्यायालयीन दस्तऐवज.
प्रियंका वाचन करत होती आणि तिला एक जुनी फाईल सापडली — “1923 – देवळे वस्ती – असामान्य मृत्यूची नोंद.”
त्यात लिहिलं होतं: “सावित्री महाजन, वय 22, अनविवाहित गरोदर. गावकऱ्यांनी तिला शुद्धीबाहेर असल्याचं समजून गावाच्या बाहेर हाकलून दिलं. गावाच्या सीमेजवळ एका झाडाखाली तिचा मृतदेह सापडला. शवविच्छेदन झालं नाही. प्रकरण मिटवण्यात आलं.”
शब्दांमागे एका निर्दोष स्त्रीवर झालेला अमानुष अन्याय दडलेला होता.
"ही तीच स्त्री आहे..." प्रियंका कुजबुजली.
"झाडाच्या आत्म्याची कहाणी इथेच सुरू होते," शंकरनाथने गंभीरपणे उत्तर दिलं.
झाडाच्या मुळांखालचं सत्य
रात्रीचे अकरा वाजले होते. गाव शांत झोपेत होते. प्रियंका, शंकरनाथ आणि दोन विश्वासू युवक – दीपक आणि शरद – हे चौघं झाडाजवळ पोहोचले.
शंकरनाथने मंत्रोच्चार सुरू केले. झाडाच्या भोवती काळी रेखा आखली गेली.
"फक्त आत अडकलेल्या आत्म्याला आपण बाहेर बोलवणार आहोत... सावध राहा." शंकरनाथने लोखंडी शोड्याने माती खणायला सुरुवात केली.
सुरुवातीला काहीच नव्हतं – माती, मुळे, थोडे दगड.
पण काही वेळाने शोड्याने काहीतरी कठीण वस्तू लागली – टक्क!
सर्वांच्या काळजाचा ठोका चुकला.
एक जुना कांस्याचा डबा – अर्धवट कुजलेला.
शरदने तो उघडला. आत काय आहे ते पाहण्यासाठी सर्व जण डोकं टेकवून पाहू लागले.
डब्यात एक लहानसं रक्ताचे डाग असलेलं कपड्याचं तुकडं, एक पितळी लॉकेट, आणि एक हाताने लिहिलेलं पत्र होतं.
त्यावर लिहिलं होतं: “माझं बाळ... ते माझं सगळं होतं. पण मला जगू दिलं नाहीत. मी झाडाखाली देह संपवतेय... माझा शाप या जमिनीत झिरपेल... आणि जोही या झाडाकडे मागं वळून पाहील, तो माझा होईल...” – सावित्री महाजन
प्रियंकाच्या डोळ्यांत पाणी आलं. "ती फक्त एक आई होती… पण लोकांनी तिला राक्षस केलं."
"आणि आता ती राक्षसी आत्मा बनलीय," शंकरनाथने गंभीर स्वरात सांगितलं.
झाड जागं होतं
तितक्यात वाऱ्याचा वेग प्रचंड वाढला. झाडाच्या फांद्या हिंस्रपणे हलायला लागल्या. आकाशात अंधार दाटला. एक स्त्रीचा हृदयद्रावक ओरडण्याचा आवाज हवेत घुमला: “माझं बाळ कुठंय! माझं बाळ कुठंय!!”
झाडाची एक जाड फांदी जोरात जमिनीत आपटली. दीपक मागे सरकला, शरदने घाबरून किंचाळलं.
"आता हे सत्य स्वीकारलं गेलंय… ती जागी झालीय!" शंकरनाथ ओरडला.
गर्भाशयाची राख – विधीची तयारी
"आपण तिला शांत करू शकतो. पण तिचा शेवट फक्त पूर्ण विधीनेच शक्य आहे," शंकरनाथ स्पष्टपणे म्हणाला.
"कसला विधी?" प्रियंकाने विचारलं.
"तिला तिचं बाळ परत दिल्यासारखं दाखवायचं – म्हणजे तिच्या शापित इच्छेचा शेवट. यासाठी एक अर्पण विधी करावा लागेल – जेथे प्रेम, क्षमा, आणि त्याग दाखवावा लागेल."
"पण ती चेतनला घेऊन गेलीय!" प्रियंका संतापली.
"तो अजून तिला पूर्ण मिळालेला नाही. तू तिच्याशी संवाद साधला आहेस, तिने तुझं ऐकलं. तुझ्याच हातून हा विधी होणार आहे," शंकरनाथने ठामपणे सांगितलं.
शेवटचा इशारा
झाडाजवळून जाताना एक नवीन नाव झाडाच्या खोडावर कोरलेलं दिसलं… “सावित्री – बाळ हवा आहे.”
त्या क्षणी शंकरनाथ म्हणाला:
"तिचा सूड अद्याप पूर्ण झालेला नाही... पण आता आपण तिच्या कहाणीचा शेवट लिहायला सुरुवात केली आहे."
( पुढे चालू ... )
