Ek Pakda Wada book and story is written by Kalyani Deshpande in Marathi . This story is getting good reader response on Matrubharti app and web since it is published free to read for all readers online. Ek Pakda Wada is also popular in भयपट गोष्टी in Marathi and it is receiving from online readers very fast. Signup now to get access to this story.
एक पडका वाडा - कादंबरी
Kalyani Deshpande
द्वारा
मराठी भयपट गोष्टी
"चल ह्यावेळेस नीट नेम धरून मार बरं! आपल्याला हरायचं नाही ह्यावेळेस!",माझी मैत्रीण सीमा मला म्हणाली.
मी बरोब्बर नेम धरून एकावर एक रचून ठेवलेल्या लगोऱ्यांवर एक दगड मारला आणि नेम अचूक लागला. आम्ही जिंकलो.
"चला यार आता काही तरी वेगळं खेळू. ही बघ मी गिल्ली आणली आहे तुझ्या जवळ दांडू आहे न?",रक्षाने साक्षीला विचारलं.
"हो हा काय! मी घरून लक्षात ठेवून आणला",साक्षी जवळचा दांडू दाखवत म्हणाली.
"आण तो दांडू,आमची टीम जिंकलीय न मग आधी मीच खेळणार!",मी
"घे बाई! तू खेळ आधी",असं म्हणून रक्षाने मला गिल्ली दांडू दिलं.
"हे बघ असा स्ट्रोक मारायचा! हां! की गिल्ली अशी दूर.... जाऊन...... पडते",असं म्हणत मी गिल्ली ला दांडू ने जोरात फेकलं. आणि आम्ही दूरवर गिल्ली कुठे पडते हे बघत राहिलो. पण गिल्ली जमिनीवर पडलीच नाही ती जाऊन पडली जवळच एका कोपऱ्यात असलेल्या पडक्या वाड्यात.
"चल ह्यावेळेस नीट नेम धरून मार बरं! आपल्याला हरायचं नाही ह्यावेळेस!",माझी मैत्रीण सीमा मला म्हणाली. मी बरोब्बर नेम धरून एकावर एक रचून ठेवलेल्या लगोऱ्यांवर एक दगड मारला आणि नेम अचूक लागला. आम्ही जिंकलो. "चला यार आता काही तरी वेगळं ...अजून वाचाही बघ मी गिल्ली आणली आहे तुझ्या जवळ दांडू आहे न?",रक्षाने साक्षीला विचारलं. "हो हा काय! मी घरून लक्षात ठेवून आणला",साक्षी जवळचा दांडू दाखवत म्हणाली. "आण तो दांडू,आमची टीम जिंकलीय न मग आधी मीच खेळणार!",मी "घे बाई! तू खेळ आधी",असं म्हणून रक्षाने मला गिल्ली दांडू दिलं. "हे बघ असा स्ट्रोक मारायचा! हां! की गिल्ली अशी दूर.... जाऊन...... पडते",असं म्हणत मी
हळूहळू रक्षा शुद्धीवर आली. "रक्षा काय झालं तुला? ही तुझी अवस्था हे ओरखडे कसे आले? त्या खोलीत कोण आहे?",मी असं म्हणताच भीतीने तिचे डोळे पांढरे झाले. "नेहा हे सगळं खूप भयानक आहे. आपण खूप मोठ्या संकटात सापडलोय. ह्या वाड्यात ...अजून वाचाशक्ती आहे. मी गिल्ली घ्यायला पुढे गेली तेव्हा कोणीतरी त्या खोलीत मला ओढून नेल्यासारखं वाटलं. मी आत जाताच माझ्या डोळ्यासमोर अंधारी आली. दार बंद व्हायचा जोरात आवाज झाला आणि मला खोलीत पाच मोठमोठे वटवाघूळ खोलीच्या चार कोपऱ्यात चार आणि छतावर एक असे उलटे लटकलेले दिसले ते वटवाघळे साधे नव्हते त्यांचा आकार खूप मोठा होता मानवाच्या आकारा एवढे होते ते त्याचं
आमचे पालक एकसारखे धडधड दार ठोठावत होते. आमच्या खोलीचा दरवाजा काही केल्या उघडेना. आम्ही दाराजवळ उभ्या राहून दार उघडण्याची खटपट करत होतो. तेवढ्यात आमच्या खांद्यावर दोन हात पडले आणि मोठ्याने कोणीतरी आमच्या कानात आरोळी मारली. बापरे! केवढी कर्कश्श होती ...अजून वाचाआरोळी क्षणभर आमचे कान आणि मेंदू बधिर झाले. आम्ही थरथरत मागे वळून बघितलं आमच्या माना अक्षरशः भीतीने थरथरत होत्या. दात दातांवर आपटत होते. मागे वळून बघताच एक मोठी आरोळी माझ्या तोंडून निघाली. रक्षा ची तर दातखीळच बसली होती. एक सांगाडा आमच्या पुढ्यात उभा होता व त्यानेच त्याचे दोन हात आमच्या खांद्यावर ठेवले होते. त्याच्या डोळ्यांच्या खोबण्या लाल भडक रंगाच्या होत्या.
असा विचार करून मी भिंतीला टेकली आणि माझी मान वर जाताच मला जे काही दिसलं ते एवढं अनपेक्षित होतं की माझं हृदय बंद पडते की काय असं मला वाटून गेलं. मी खुणेने रक्षाला वर बघण्यास सांगितलं. तिनेही वर बघितलं ...अजून वाचातिचे डोळे विस्फारल्या गेले. वर छतावर सगळे सांगाडे लटकलेले होते. म्हणजे ते गायब झाले नव्हतेच आमच्यावर नजर ठेवून होते. आमची नजर वर जाताच ते धडाधड एकेक करून खाली कोसळू लागले. तेवढ्यात मला त्या चौथ्या मोठ्या कपाटात गेल्याशिवाय गत्यंतर नाही असं वाटलं कारण बाहेर पडण्याचं दार बंद होत आणि ते कपाट आत्तापर्यंत बंदच होतं ह्याचा अर्थ ते रिकामच असणार असं वाटून
तेवढ्यात रक्षाला एक चौकोनी फरशी दिसली ती मला म्हणाली, "ते बघ नेहा तिकडे त्या फरशीवर चल तिथे एकही साप नाहीये" मी बघितलं खरंच त्या फरशीवर एकही साप नव्हता कारण त्याच्या भोवती काटेरी वनस्पती उगवल्या होत्या. आम्ही कशाबशा काटेरी झुडुपे ...अजून वाचात्या फरशीवर उभे राहिलो न राहिलो की ती फरशी एखादं झाकण आतल्या बाजूला उघडावे अशीं उघडली आणि आम्ही खाली अंधाऱ्या बोगद्यात पडलो. म्हणजे ती एक आणखी एका गुप्त मार्गाची कळ होती. त्या अंधाऱ्या बोगद्यात वरच्या दिशेने जायला मार्ग होता. पुन्हा ती फरशी घट्ट बंद होऊन गेली होती. आम्हाला वर जाण्याऐवजी दुसरा पर्याय नव्हता. आम्ही सरड्या सारखं सरपटत वर वर जाऊ