In the eighth letter from "श्यामचीं पत्रें" by पांडुरंग सदाशिव साने, the author reflects on the beauty and fragility of life, inspired by a small, dead butterfly he finds in his garden. He marvels at the delicate colors of its wings and contemplates the artistry inherent in creation, questioning when the beautiful colors of the human spirit will be revealed. The letter expresses a deep concern over the prevailing hatred and division among people, particularly based on communal lines in India. The author cites the poet Wordsworth, lamenting the harsh realities of human relationships and the negativity that dominates society. He observes that, despite the existence of loving relationships between different communities, people tend to focus on negative narratives, losing sight of the positive connections that exist. The letter calls for a deeper understanding and appreciation of the human spirit and the beauty of coexistence.
श्यामचीं पत्रें - 8
Sane Guruji 
द्वारा
मराठी पत्र
वर्णन
प्रिय वसंतास सप्रेम आशीर्वाद. आज सकाळी मी अंगणात फिरत होतों. एक लहानसें फुलपाखरूं पडलें होते ! फारच चिमुकले होतें तें. मी हातांत घेतलें. तें मेलेलें होतें. तरीहि त्याचे ते चिमणें पंख किती तजेलदार दिसत होते. चिवरेबावरें असे ते पंख सौंदर्यानें भरलेलें होते. ते पांखरूं किती दिवस जगलें असेल? कदाचित् चार दिवसहि तें नाचलेंबागडलें नसेल ! इतक्या क्षणभंगुर अशा जीवनांत सुष्टीनें किती सौंदर्य ओतलें होते, किती कला ओतली होती? मग मानवी आत्मा निर्मितांना किती कला ओतली गेली असेल? मानवी आत्म्यांत किती रंग भरलेले असतील?
Novels
तूं मागें पुण्याच्या त्या सभेच्या वेळेस अकस्मात् मला भेटलास. सभा संपली होती. कांही तरुण विद्यार्थी माझ्याभोंवती जमले होते. त्यांतील बरेचजण केवळ स्वाक्...