केतन (स्वगत) : अख्या जगात, सुशांतला हीच आवडायला हवी होती का? दुसरी नव्हती का कोणी? साला कितीही प्रयत्न केला तरी ही मनातुन जातच नाहीये. प्रत्येक वेळा तिल्या बघीतल्यावर माझी बैचैनी वाढतच जातेय. ‘तोंड दाबुन बुक्यांचा मार आहे हा’ इच्छा असुनही मी काहीच करु शकत नाही.
हताशपणे तो आपल्या खोलीत आवरायला निघुन जायला उठतो इतक्यात त्याला बाहेरुन कुणाच्या तरी हसण्या खिदळण्याचा आवाज येतो. केतन पटकन एका ठिकाणी लपुन बसतो.
बाहेरुन सुशांत आणि पार्वती येतात.
स्टेजवरील शांतता बघुन..
सुशांत : अरेच्चा.. गेले कुठं सगळे..? शांतता आहे!!
पार्वती आतमध्ये निघुन जायला लागते. सुशांत पुन्हा एकदा इकडे तिकडे बघतो आणि पार्वतीला जवळ ओढतो.
पार्वती : सर… काय करताय सर…
सुशांत : अगं घरी कोणी दिसत नाहीये.. चान्स पे डान्स???
पार्वती : सर.. आतमध्ये असेल कोण तरी.. सोडा सर…
सुशांत : ए.. सर काय सर..? सर ऑफीसमध्ये.. इथं तर मी सुशांतच आहे.. हो ना?
पार्वती हसते. सुशांत पार्वतीला सोडतो..
सुशांत : ए.. पण तु खुश आहेस ना? झाल् ना मनासारखं..
पार्वती : श्शुsssss..सर हळु बोला.. कोण तरी ऐकेल.. आणि कोणी तरी कश्याला, तुमच्या होणार्‍या बायकोने ऐकले तर??
दोघही हसतात…
सुशांत : सोड गं तिचं.. तु ये जवळ ये.. लाजु नको ये…
पार्वती सुशांतचा हात ढकलुन आतमध्ये पळते.. सुशांतसुध्दा तिच्या मागोमाग धावतो.
लपुन बसलेला केतन समोर येतो.
केतन : (स्वगत) च्यायला.. हा काय प्रकार आहे? सुशांतदा..चारो उमलीया घी मै और हात कढाई मै.? ह्या प्रकाराचा शोध लावलाच पाहीजे..
ज्या दिशेने सुशांत-पार्वती गेले त्या दिशेने आश्चर्याने डोकं खाजवत उभा रहातो आणि मग सावकाश आतमध्ये निघुन जातो.
प्रसंग -४ स्थळ तेच.. केतनचे घर..
स्टेजवर सखाराम बाजार-रहाटाच्या पिशव्या घेउन येतो…
सखाराम : गोमु संगतीनं.. माझ्या तु येशील काय.. गोमु संगतीने माझ्या तु येशील काय?
माझ्या पिरतीची.. राणी तु होशील काय…
तायडी हॉलमध्ये लॅपटॉप उघडुन काही तरी पहात बसली आहे. तायडीला एकटेच बघुन सखाराम पिशव्या पटकन स्वयंपाकघरात ठेवुन तिच्या जवळ येऊन थांबतो..
सखाराम : तुमास्नी म्हणुन सांगतो ताय.. मला काय केतन दादांच ते अमेरीकन बाईशी लगीन करायचं पटलं नाय बगा.. अवं आपल्या देश्यात काय कमी शुंदरी हाएत व्हय.??. अवं आपल्या सुशांत दादाने बघा कशी छान बायडी केली लग्नाला.. अनं.. ते केतन दादांच कायतरी भलतचं..
तायडी : अरे तो त्याचा वैयक्तीक प्रश्न आहे..
सखाराम : अवं, कसला वैयकित प्रशन.. अहो.. त्या माय ला नसल काय ओ वाटत.. आपली बी अशीच शुन असावी.. ती अमेरीकन इथं घरात अशी उघडी नागडि फिरनार अनं..
तायडी : शी सख्या.. उघडी नागडी काय?…
सखाराम : तुम्ही काय बी म्हणा.. मला काय ते पटलं नाय बगा….
एव्हाना केतन आवरुन बाहेर येउन बसतो.
तायडी : हाय स्मार्टी…
केतन: हाय!! ..तायडे.. अगं इथं एखादं इलेक्ट्रॉनीक्सच दुकान आहे का गं? अग माझा लॅपटॉपचा चार्जर इथं चालत नाही.. त्याला पुढे एक अडाप्टर घ्यावा लागेल..
तायडी : अरे हे काय पुढं कॉर्नरला आहे ना..
केतन : अगं बघुन आलो मगाशी, आजुबाजुला इथं कुणाकडेच नाहीये…
तायडी : पुढं एक मॉल झालाय बघ.. बरीच दुकानं आहेत तिथ.. तिथं नक्की मिळेल…
केतन : पुढं कुठं?? चालत जाण्याच्या अंतरावर आहे का?
तायडी : नाही.. इतकं पण जवळ नाही.. रिक्शा करुन जा…
केतन : बरं.. येतो जाऊन मी…
तायडी : अरे नाही तर एक काम कर.. अनुला घेउन जा.. कश्याला हवी रिक्शा.. ति योग्य दुकानात घेऊन जाईल तुला…
अनुचं नाव काढताच केतनच्या चेहर्‍यावर आनंद पसरतो, तर सखाराम उठुन बसतो..
सखाराम : अवं अनु ताईस्नी कश्याला तरास देताय.. म्या घेऊन येतो, काय हवंय तुम्हाला..?
केतन : अरे.. सखाराम.. तुला नाही कळायचं मला काय हवंय ते.. चुकीचं आणशील काही तरी तु..
सखाराम : अवं दादा.. लिहुन द्या नव्हं.. आणतो की मी…
तायडी : अरे.. जाऊ देत ना त्याला.. तेवढंच फिरणं पण होईल बाहेर.. तुला लॅपटॉपचं नाही कळणार काही.. दादु..जा तु अनुला घेउन..
केतन : (आनंदाने) हो ना, सख्या तुला काय कळणार मला काय हवंय.. नको नको.. तु नको.. मीच जातो… (मग तायडीकडे बघत) काय ग तायडे, ते समोरचेच घर ना अनुचे?
सखाराम चिडुन पुन्हा आपल्या कामाला लागतो. केतन निघुन जातो..
सखाराम : तायडे.. हे असं केतन दादाने अनुताईंबरोबर जाणं.. मला नाय आवडलं.. सुशांत दादा चिडतील नव्ह का?
तायडी : सख्या.. अरे ती जशी सुशांतची बायको तशी केतनची वहीनी नाही का?
सखाराम : अवं पण होणारी ना.. केतनदादा म्हंजी विलायतीत राहीलेलं पोर….नाय म्हनला तरी तिकडुचं थोंड फार वारं घुसनार नव्हं अंगामंदी
तायडी : नाही रे सख्या.. तु काही म्हण, पण आपला केतन तसा नाही.. मला खात्री आहे…
थोड्यावेळाने स्टेजवर सुशांत आणि पार्वती खिदळत येतात.
तायडी दोघांना बघुन घसा साफ करते. तायडीला बघुन दोघेही शांत होतात. पार्वती मान खाली घालुन आत निघुन जाते.. सुशांत तायडीसमोर येउन बसतो.
सखाराम आsss वासुन पार्वतीकडे पहात असतो. मागे डर्टी पिक्चरमधील ’आरा रा नाक मुका नाक मुका नाक मुका.. आरा रा नाक मुका नाक मुका’ गाणे पार्वती जाई पर्यंत वाजत रहाते. पार्वती आपल्या कमरेला झटके देत आतमध्ये निघुन जाते.
पार्वती दिसेनाशी झाल्यावर सखाराम एक आवंढा गिळतो.
तायडी : काय रे सुशांता.. झालं का व्हिसाचं काम?
सुशांत : हम्म.. बहुतेक ३-४ दिवसांत मिळेल तारीख. (इकडे तिकडे बघत) केतन कुठे गेला? का झोपला परत?
तायडी : अरे त्याला ते काय ते लॅपटॉपचा चार्जर का काय ते घ्यायचे होते. अनुबरोबर गेलाय आणायला.
सुशांत : अनुबरोबर?
तायडी : हो अरे मीच म्हणलं त्याला.. अनुला घेऊन जा बरोबर.. ती बरोबर दुकाना घेऊन जाईल त्याला. तो उगाच कुठे शोधत फिरणार? येतीलच इतक्यात बराच वेळ झालाय जाऊन
सखाराम : बरं..मला थोडं सामान आनायचा व्हंता वाण्याकडुन.. म्या काय म्हंतो.. पार्वतीला घेऊन जाऊ काय बरोबर? नाय म्हंजी तिला पण कलेल ना आपन कुठुन काय घ्येतो.. पुढच्या येळेस ती पन जाऊन घेऊन येउ शकेल नव्हं..
सुशांत : (सखारामला) पार्वती कश्याला.. नको नको.. तुच जा एकटा आणि घेउन ये.
सखाराम : अवं पन..
सुशांत : सख्या.. नको म्हणलं ना.. नको!!
सखाराम : म्या बघतोया सुशांतदा, तुम्ही लई पार्शीलीटी करता… सगळी कामं मलाच सांगता तुमी.. आन तिला मात्र कामात मदत करता.. बघीतलाय मी..
सुशांत : (जोरात ओरडत) सख्या…………
सखाराम : वरडा.. किती बी ओरडा.. पन म्या खरं त्येच बोल्तोय…
इतक्यात केतन आणि अनु स्टेजवर येतात. अनु जोरजोरात हसत असते. केतन शांतपणे तिच्या मागोमाग येतो.
सुशांत : काय गं? काय झालं एव्हढं हसायला?
अनु : अरे हा केतन… (परत जोरजोरात हसायला लागते..)
सुशांत ; अगं जरा कळेल असं बोलशील का?
अनु : (हसु आवरण्याचा प्रयत्न करत) अरे.. आम्ही मॉल मध्ये गेलो होतो.. येताना हा.. हा केतन म्हणला मी चालवतो कार.. म्हणलं चालव.. म्हणुन त्याला किल्ली दिली..
तर.. (परत हसत बसते).. तर हा केतन किनई डाव्या सिटवर जाऊन बसला.. आणि हात हा असा.. असा… (कारचे स्टेअरींग व्हिल पकडण्याची अक्टींग करत..)
सुशांत सुध्दा हसायला लागतो..
तायडी : मग? त्यात हसण्यासारखं काय झालं?
अनु : अगं.. आपल्या इथे कारचे स्टेअरींग उजव्या बाजुला असते.. डाव्या बाजुला नाही..
तायडी : अगो बाई… (असं म्हणुन तायडी सुध्दा हसायला लागते..)
सखाराम : बघीतलं.. ह्यो आपला देश सोडुन दुसरीकडं राह्यल्याचा परीमाण.. ह्ये असं संस्क्रुती विसरत्याती लोकं..
केतन (चिडुन) : सख्या.. ड्रायव्हींगचा आणि संस्कृतीचा काय संबंध? (बाकीच्यांकडे बघत) एव्ह्ढ काही हसण्यासारखे नाहीये त्यात. मी आठ वर्ष तिकडे गाडी चालवत होतो.. तिकडे लेफ्ट हॅन्ड ड्राईव्ह आहे.. मला तिच सवय.. सवयीने चुकुन त्या बाजुला गेलो तर काय चुकलं माझं..??
पण सुशांत, अनु आणि तायडीच त्याच्या बोलण्याकडे लक्षच नसतं.. ते सर्व हसण्यात मग्न असतात.
एव्हढ्यात पार्वती बाहेर येते.. सुशांत आणि पार्वतीची नजरानजर होते आणि पार्वती आत निघुन जाते. केतनच्या नजरेतुन हे सुटत नाही. थोड्याच वेळात सुशांतसुध्दा उठुन आत निघुन जातो.
केतन काही तरी बोलण्यासाठी तोंड उघडतो तेवढ्यात..केतनची आई स्टेजवर येते…
आई : हुश्श… काय बाई हा उकाडा आणि काय ती रस्त्यावर गर्दी… छेछे..
तायडी : काय गं.. भेटले का गुरुजी?
आई : हो भेटले.. मोठ्ठी लिस्ट दिली आहे.. बर ते जाऊ देत.. सुशांत कुठे आहे.. हे बघ मी येताना काय घेऊन आले.
आई बॅगेतुन मुंडावळ्या काढतात. अनु, तायडी, आईंभोवती जमा होतात.
आई : सुशांत.. ए सुशांत..
सुशांत : (आतुन कुठुन तरी आवाज येतो..) आलो.. आलो आई एक दोन मिनीटं हा…
आई : काय बाई हा मुलगा.. काय सारखं आत मध्ये करत असतो कुणास ठाऊक.. (अनुकडे बघत).. अनु तु ये बघु इकडे..
अनु आईंच्या समोर जाऊन गुडघ्यावर बसते. आई तिच्या डोक्याला मुंडावळ्या बांधतात. आधीच सुंदर दिसणारी अनु अजुनच सुंदर दिसु लागते. केतन तिच्याकडे पहाण्यात हरखुन जातो.
तायडी : अग्गो बाई.. कित्ती गोड दिसते आहे अनु नै..
तायडी आणि आई दोघीही कौतुकाने अनुकडे बघत रहातात. अनु अचानक केतनकडे बघते. केतन अनुकडे बघण्यातच मग्न असतो. दोघांची नजरानजर होते. केतन पटकन दुसरीकडे बघतो.
आई : सुशांत.. ए सुशांत.. अरे येतो आहेस ना..
तायडी : अगं हा आपला हॅन्ड्सम आहे ना केतन इथं.. त्याला बघ लावुन.
आई अनुच्या मुंडावळ्या काढुन केतनकडे जाऊ लागतात. त्या मुंडावळ्या केतनला लावुन बघायचा त्यांचा विचार असतो. त्या केतनला मुंडावळ्या बांधणार एवढ्यात आतुन सुशांत येतो..
सुशांत : काय गं आई? कश्याला हाक मारत होतीस?
सुशांतला बघुन केतन चरफडतो.
