तो दचकून जागा झाला . तो बेडवरतीच होता . तो घामाने निथळून निघाला होता . तो त्याच खोलीत होता , जिथे तो झोपला होता . शेजारीच बाप्पा बसले होते . त्याला चेहऱ्यावरचा घर्मबिंदू टिपताना पायाला भयंकर वेदना जाणवल्या . त्याच्या पायावरती कोणीतरी धारदार वस्तू ने ओरखडे ओढले होते . त्यामुळे रक्तस्राव होत होता . बप्पांनी पटकन ते रक्त पुसून घेऊन त्याला अँटीसेप्टिक लावले .
" कुठे गेलता .....
" मला माहिती आहे तो बंगला , ती वाट ...
" मग चल लवकर , नाहीतर उशीर होईल ....
" पण मग मी इथे आलोच कसा ....?
" म्हणूनच म्हणलं तू शिपाई हाइस , साध्या माणसाला हे शक्य नाही ....
" पण ते स्वप्न होतं की वास्तव....?
" ते स्वप्न नव्हतं ....!
बप्पा आणि गण्या तिथे पोहोचले .ते वर गेले . त्याच खोलीत गेले . दार सताड उघडं होतं . सर्वत्र दिव्याचा प्रकाश पडला होता . पिवळसर उजेडात फरशीवरती रक्ताचे शिंतोडे व काहीतरी रक्ताने माखलेलं सरपटत गेल्यासारखं वाटत होतं . जसं एखादं मढं . खोलीत सर्वत्र रक्ताचे शिंतोडे उडाले होते . रक्ताचे फटकारे मारल्यासारखी ती खोली गोगलगायींच्या सरपटण्याने झाली होती . मात्र आता तिथे एकही गोगलगाई नव्हती . ना तिथे तो मनुष्य होता ज्याला गण्याने वाचवलं होतं . मग झालं तरी काय ....? त्या मनुष्याच्या मृत्यू झाला का .....? त्याला काहीच कळू शकत नव्हतं . रक्ताने माखलेली ती खोली फक्त घडलेल्या घटनांची साक्षी होती ती .....
" ती डायरी... ती डायरी कुठे आहे ते शोधायला पाहिजे....." गण्या
" कुठली डायरी ........" बप्पा
" तो माणूस म्हणाला होता .....टेबलावर आहे वाटतं ....
त्याने डायरी उचलली . ती पूर्ण कोरी होती . बाजूलाच काही पाने पडली होती . ती पाने डायरीचीच होती पण फाडून वेगळी केली होती . त्या पानावरती काहीतरी लिहिलं होतं . गण्या त्या पानावरचा वाचनात गुंग झाला . त्याला भानच राहिले नाही की तो कुठे होता...
पहिला दिवस
' आज भल्या पहाटे झोप मोड झाली .आज तिसरा खून झाला होता .पंधरा दिवसात तिसरा खून झाला होता , तो सुद्धा एकाच पद्धतीने. पहाटेच डिपार्टमेंट मधून फोन आला " सर खून झाला आहे " आता मी विशेष तपासासाठी नेमलेल्या पथकात असल्याने मला जाणे भागच होते .
आता दिवसाची सुरुवातच खराब झाली म्हटल्यावर दिवस कसा चांगला जाणार . दिवसभर कोणाची ना कोणाची किर-किर माझ्या मागे होतीच . सकाळची बातमी दुपारपर्यंत सगळ्याच्या कर्नोपकर्नी झाली त्यामुळे मंत्री साहेबांनी फोनवरून झापले . डिपार्टमेंटमधे समोर उभा करून हजेरी घेतली ती वेगळीच . एवढ्या सगळ्या गोष्टी घडल्या तरी एक गोष्ट मात्र चांगली घडली होती . खूप दिवसानंतर आम्ही रात्री हॉटेलवर candle light dinner साठी जाणार होतो , म्हणून मी आनंदात घरी आलो . घरी आलो खरा पण घराला कुलूप होते . माझ्याकडे शिल्लक असलेली चावी होती . मी कुलुप उघडून आत गेलो . सोफ्याजवळच्या टीपॉय वरती एक चिठ्ठी होती .
" किती फोन करायचे माणसानं ....
ड्युटीवर असलं म्हणून आम्हाला विसरायचं का ....।?
मामाची तब्येत बिघडली आहे जरा जाऊन येते ....
हॉटेलवरून जेवण मागून ठेवलं आहे , जेवून घ्या
मी फोन काढून बघितला तर 27 मिस कॉल होते . मी माघारी फोन लावला तर नॉटरिचेबल.
दुसरा दिवस
काही मानसे खरंच विचित्र असतात......
तुरुंगात एक कैदी आहे . त्याचा या केसमध्ये काही संबंध असावा म्हणून त्याला विचारायला गेलो तर त्या विक्षिप्त माणसाने मुर्खासारखी उत्तरे दिली .
सरळ सांगेना म्हटल्यावर नेहमीची पद्धत वापरली तरीही सांगेना .....
झालं . त्या चार पानावर एवढाच मजकूर होता .
त्याला पोलिसांच्या सायरनचा आवाज आला.
" काय करायचं बप्पा ...?
बप्पांनी उत्तर दिलं नाही . ते उत्तर द्यायला तिथे नव्हतेच ते केव्हाच ती डायरी घेऊन पसार झाले होते . तो पुन्हा एकदा पोलिसांच्या तावडीत सापडला . त्यांने पळायचा वायफळ प्रयत्न केला , पण तो निष्फळ ठरला . तो पुन्हा एकदा तुरुंगात पोहोचला .
क्रमःश
