खूप वेळाने राजेश बोलला. "निलम सांगत होती, तो दुबईला मोठा engineer आहे, मुंबईत स्वतःचे दोन Flats आहेत. १.५ लाख पगार, दुबईत असतो… वरचेवर india मध्ये येतो. खूप छान मुलगा भेटला तिला… शिवाय तिचं एक स्वप्न होतं, निलमला world tour करायची होती… मला ते काही जमलं नसतं कधीच… आता तरी निलम जगभर फिरू शकेल… " राजेश हसत म्हणाला.
" पण यार… असं कसं रे …. " मंगेश खूप वेळाने बोलला." किती वर्ष एकत्र आहोत आपण… त्यात तुम्ही दोघे किती जवळ… कधीच वेगळे झाला नाहीत तुम्ही,तुम्हा दोघांना ते जमलंचं नाही… दूर जाणं, रोज एकतरी call असतो ना तुमचा एकमेकांना… नाहीतर मेसेज तरी चालू असतात… आणि निलम, तू एक reply केला नाहीस तर किती बेचैन व्हायची. मला call करून तुझी चौकशी करायची… मग सांग, एवढ्या वर्षांत एकदातरी, असा दिवस गेला का… कि ज्या दिवशी तुम्ही बोलला नाहीत." राजेशने नकारार्थी मान हलवली.
" मग आता हे असा का, मध्येच कुठून गरिबी - श्रीमंती आली रे… " राजेशने मंगेशच्या खांदयावर हात ठेवला. " आता झालं ना चांगलं तिचं… बस ना मग, आपल्याला काय पाहिजे अजून." मंगेश शांत झाला. अजून थोडा वेळ बसले दोघे. मंगेश उठला मग…"चल राजा… घरी जाऊ… "राजेश बसूनच होता… " मी बसतो आहे थोडावेळ अजून… खूप दिवसांनी समुद्र किनारा बघतो आहे… "मंगेश पुढे काही बोलला नाही. निघून गेला तो.
आता , तिथे फक्त राजेशच होता.… सोबतीला थंड वारा, धीरगंभीर असा लाटांचा आवाज आणि राजेश,… राजेशला जुन्या गोष्टी आठवत होत्या. कॉलेजच्या गोष्टी, त्यांच्या friendship च्या… एकत्र जेवायचे राजेशच्या घरी येऊन. सुट्टी असली कि अभ्यास करण्याच्या बहाणा करून निलमचे घरी येणे… अभ्यास बाजूलाच, गप्पा-मस्करी भंकस… मस्त चालायचं. त्यात कधी कधी आई सहभागी होत असे.… गरबा खेळायला यायची निलम मुद्दाम… इतकी वर्ष ते दोघे "बेस्ट जोडी" चा पुरस्कार घेत होते. छान जमायचं दोघांचं… गणपतीच्या शेवटच्या दिवशी, जागरण करताना… किती धम्माल करायची निलम… कोजागिरीला शेकोटी भोवती कसे फेर धरायचे निलम आणि मंगेश… आठवणी येताच राजेश एकटाच हसत बसला होता. मग जॉबला लागलो, तरी एकत्र होतो. गाडीतून येताना एक - दीड तासाचा प्रवास कसा पटकन संपायचा. त्याच गप्पागोष्टी, मजा-मस्करी.… दिवसभराच्या ऑफिसच्या गोष्टी सांगताना सगळा त्राण नाहीसा होत असे. आणि सुट्टीच्या दिवशी, कूठेतरी बाहेत फिरायचा plan.… तिघेच जण, मी , निलम आणि मंगेश… कधी कधी मंगेश सांगायचा, पोटात दुखते… डोकं दुखते.… नाटकी नुसता… उगाचच…,निलम सोबत मी एकटं जावं म्हणून… राजेशच्या चेहऱ्यावर हास्य फुललं. अचानक त्याला आजचा दिवस आठवला. सगळं हसू नाहीस झालं चेहऱ्यावरचे… स्वतःचा राग आला त्याला. बाजूला एक लहानसा दगड होता. उचलला,जोरात भिरकावला समुद्रात आणि मोठयाने ओरडला." आ…. " पुन्हा पुन्हा ओरडत होता, घसा दुखेपर्यंत…मग चालत समुद्राजवळ गेला,वाळूत बसला आणि वाळू हाताने उचलून समुदात भिरकावू लागला, ते थकेपर्यंत… शेवटी हात दुखले… शांत झाला. डोळ्यात पाणी जमा झालेले… एकदाही रडला नव्हता तो इतक्या वर्षात… वडील सोडून गेले तेव्हासुद्धा नाही, सगळी दुःख अशीच मनात साठवून ठेवलेली त्याने… पुन्हा मोठयाने बडबडू लागला समुद्राकडे बघत " काय चूक होती माझी यार !!! सांग ना… काय चूक होती, प्रेम केलं होतं ना मी, तिचं पण प्रेम होतं ना माझ्यावर… मग मलाच का शिक्षा, एवढी वर्ष होतो ना एकत्र… असं कोणी अचानक सोडून जाते का कोणी… एवढं मोठ्ठ भगदाड पडलं आहे तिच्या जाण्याने मनात…. ते कसं भरायचं आता…सांग मला." पुन्हा दोन्ही हाताने वाळू समुद्रात फेकू लागला… दमला शेवटी आणि ढसाढसा रडू लागला.
खूप वेळाने राजेश शांत झाला… मनातलं बाहेर काढलं होतं त्याने… घड्याळाकडे पाहिलं त्याने… रात्रीचे ११ वाजले होते. शेवटची ट्रेन निघायच्या आधी स्टेशनला पोहोचलं पाहिजे. राजेशच्या डोक्यात विचार आला पटकन. डोळे पुसले, रुमालाने चेहरा पुसला. कपड्यावरची वाळू झटकली आणि निघाला.… थांबला, वळला… समुद्राच्या लाटाजवळ आला… खाली वाकून समुद्राला "sorry" म्हणाला… मनातला राग काढला होता ना त्याने समुद्रावर… एकदा बघितले त्याने समुद्राकडे… तो तसाच होता, पहिल्यासारखा… राजेश निघाला घरी… शेवटची ट्रेन सुटण्या अगोदर…
=====================================================================================
बघता बघता मार्च महिना जवळ आला, निलमचं लग्नसुद्धा. सगळीकडे पत्रिका वाटून झालेल्या. फक्त राजेश-मंगेशकडे देयाची राहिली होती. जाणार तरी कसं देयाला.… निलम विचार करत होती. त्या टपरीवरच्या "मिटिंग" नंतर एकदाही भेट नाही तिघांची, वा फोन नाही कोणाचा.…. साधा miss call सुद्धा नाही. massage तर लांबची गोष्ट. राजेशने तर बोलणं सोडलं होतं जवळपास. गप्प-गप्प असायचा. मंगेशने सुद्धा या २-३ महिन्यात निलमला फोन लावला नाही. पत्रिका तर दिलीच पाहिजे, राजेशच्या आईसमोर जायची हिम्मत नव्हती निलमकडे. राजेशसमोर तर मुळीच नाही. शेवटी न राहवून निलमने मंगेशला call लावला.
" Hi मंगेश…",
"Hi… " एवढंच बोलला मंगेश.
" कसा आहेस मंगेश ? ",
"मी ठीक आहे… ",
" आणि राज… " निलम थांबली बोलता बोलता.
" आणि कोण… राजेश… राजेश म्हणायचे आहे का तुला… " निलम काही बोलली नाही त्यावर. " राजेशचं विचारत असशील तर तुला स्पष्टच सांगतो… मला माहित नाही… ok ?? " निलमला वाईट वाटलं.
"बरं, काय काम होतं… कशाला फोन लावलास.",
"भेटायचं होतं तुला… ",
"कशाला?",
"प्लीज यार मंगेश…. एकदा भेटूया ना आपण. ",
"ठीक आहे. मी येऊ शकतो… पण राजेशचं मी काही सांगू शकत नाही, आणि मला फोर्स पण करू नकोस… " निलम गप्प झाली.
" उद्या भेटू, त्याच टपरीवर… रात्री ९ च्या दरम्यान… चालेल का… ",
"हो… हो, चालेल पण नक्की ये, वाट बघते तुझी."
बोलल्याप्रमाणे, मंगेश ९ वाजता टपरीजवळ आला.राजेश आधीच निघून गेलेला घरी. निलम आलेली तिथे.
" Hi मंगेश… " निलमने मंगेशला येताना बघताच, त्याच्या मागे कोणी आहे का ते पाहिलं. मंगेशला कळलं ते." मी एकटाच आलो आहे, त्याला सांगितलं नाही हे मी.",
"सांगायचे ना, एकदा तरी… ",
"तो आला असता, असं वाटतं का तुला." निलम खाली बघू लागली. "बरं, ते जाऊ दे, काय काम होतं ते सांग." निलमने लग्नाचे निमंत्रण हातात ठेवलं. " अरे व्वा…. very good." मंगेशने तिचं अभिनंदन केलं.
" दोन पत्रिका… मी तर एकटाच आहे." ,
"एक राजा साठी… ",
" तू दे ना मग…. माझ्याकडे कशाला… साखरपुड्याचे आमंत्रण देयाला तर आली होतीस ना घरी त्याच्या…. मग आता सुद्धा जाऊ शकतेस त्याच्याकडे आणि हो, आता तो घरी भेटेल पण तुला… ",
" प्लीज मंगेश, असा का वागतोस…",
"असंच… आणि sorry , तुला वाईट वाटलं असेल तर… ",
"आणि engagement ला का आला नाहीत दोघे." त्यावर मंगेश हसला फक्त.एवढ्या मोठ्या लोकांमध्ये आम्ही कूठे दिसणार हिला."चल bye… देतो मी पत्रिका राजाला… " मंगेश निघाला.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
