त्यांच्या लग्नाला दहा वर्षे झाली आहेत आणि बर्‍याच काळापासून सर्व काही ठीक होते—फुगले—पण आता ते वाद घालतात. आता त्यांच्यात खूप वाद होतात. हे सर्व खरोखर समान युक्तिवाद आहे. त्यात गोलाकारपणा आहे. हे, रे विचार करते, कुत्र्याच्या ट्रॅकसारखे आहे. जेव्हा ते वाद घालतात तेव्हा ते यांत्रिक सशाचा पाठलाग करणाऱ्या ग्रेहाऊंडसारखे असतात. तुम्ही वेळोवेळी त्याच दृश्यांच्या मागे जाता, परंतु तुम्हाला ते दिसत नाही. तू ससा पाहतोस.
त्याला असे वाटते की त्यांना मुले असती तर ते वेगळे असू शकते, परंतु ती करू शकली नाही. शेवटी त्यांची चाचणी झाली आणि डॉक्टरांनी तेच सांगितले. ती तिची समस्या होती. त्यानंतर एक वर्षानंतर, त्याने तिला बिझनेझ नावाचा जॅक रसेल, कुत्रा विकत घेतला. तिने विचारलेल्या लोकांसाठी ते शब्दलेखन करेल. तिला तो कुत्रा आवडतो, पण आता ते वाद घालतात.
ते गवताच्या बियांसाठी वॉल-मार्टला जात आहेत. त्यांनी ते घर विकण्याचा निर्णय घेतला आहे—ते ते ठेवू शकत नाही—पण मेरी म्हणते की जोपर्यंत ते प्लंबिंगबद्दल काही करत नाहीत आणि लॉन दुरुस्त करत नाहीत तोपर्यंत ते दूर जाणार नाहीत. ती म्हणते की टक्कल पडलेल्या पॅचमुळे ती शांत आयरिश दिसते. ते दुष्काळामुळे. हा कडक उन्हाळा आहे आणि बोलण्यासाठी पाऊस पडला नाही. रे सांगते की तिचे गवताचे बी पाऊस कितीही चांगला असला तरी त्याशिवाय वाढणार नाही. तो म्हणतो की त्यांनी थांबावे.
"मग आणखी एक वर्ष निघून जाते आणि आम्ही अजूनही तिथेच आहोत," ती म्हणते. “आम्ही आणखी एक वर्ष थांबू शकत नाही, रे. आम्ही दिवाळखोर होऊ.”
ती बोलत असताना, बिझ त्याच्या मागच्या सीटवरून तिच्याकडे पाहतो. रे बोलतो तेव्हा कधी कधी तो रे कडे पाहतो, पण नेहमी नाही. बहुतेक तो मेरीकडे पाहतो.
"तुला काय वाटत?" तो म्हणतो. "पाऊस पडणार आहे म्हणून तुम्हाला दिवाळखोरीबद्दल काळजी करण्याची गरज नाही?"
"तुम्ही विसरलात तर आम्ही त्यात एकत्र आहोत," ती म्हणते. ते आता कॅसल रॉकमधून गाडी चालवत आहेत. ते चक्क मेले आहे. रे ज्याला "अर्थव्यवस्था" म्हणतात ते मेनच्या या भागातून नाहीसे झाले आहे. वॉल-मार्ट शहराच्या दुसऱ्या बाजूला, हायस्कूलजवळ आहे जिथे रे एक रखवालदार आहे. वॉल-मार्टचा स्वतःचा स्टॉपलाइट आहे. त्यावर लोक विनोद करतात.
"पेनी शहाणे आणि पौंड मूर्ख," तो म्हणतो. "तुम्ही कधी ते ऐकलंय?"
"दशलक्ष वेळा, तुझ्याकडून."
तो गुरगुरतो. तो कुत्रा रीअरव्ह्यू मिररमध्ये पाहू शकतो, तिला पाहतो. त्याला बिझच्या कृतीचा तिरस्कार आहे. त्याला असे वाटते की ते कशाबद्दल बोलत आहेत हे दोघांपैकी कोणालाही माहित नाही.
"आणि Quik-Pik वर खेचा," ती म्हणते. "मला टॅलीच्या वाढदिवसासाठी किकबॉल घ्यायचा आहे." टॅली ही तिच्या भावाची लहान मुलगी आहे. रे असे मानतो की ती त्याची भाची बनते, जरी त्याला खात्री नाही की हे बरोबर आहे, कारण सर्व रक्त मेरीच्या बाजूने आहे.
“त्यांच्याकडे वॉल-मार्टमध्ये चेंडू आहेत,” रे म्हणतो. "आणि वॅली वर्ल्डमध्ये सर्व काही स्वस्त आहे."
“क्विक-पिक वरील जांभळ्या आहेत. जांभळा हा तिचा आवडता रंग. वॉल-मार्टमध्ये जांभळा असेल याची मला खात्री नाही.”
"तेथे नसल्यास, आम्ही परतीच्या मार्गावर क्विक-पिक येथे थांबू." त्याच्या डोक्यावर खूप वजन दाबल्यासारखे वाटते. तिला मार्ग मिळेल. ती नेहमी अशा गोष्टी करत असते. त्याला कधीकधी असे वाटते की लग्न हा फुटबॉल खेळासारखा आहे आणि तो अंडरडॉग संघाला क्वार्टरबॅक करत आहे. त्याला त्याचे स्पॉट्स निवडावे लागतील. लहान पास बनवा.
ती म्हणते, “पुन्हा येताना ते चुकीच्या बाजूने असेल,” ती म्हणते- जणू काही ते जवळजवळ निर्जन असलेल्या छोट्या गावातून जाण्याऐवजी शहराच्या वाहतुकीच्या प्रवाहात अडकले आहेत जिथे बहुतेक दुकाने विक्रीसाठी आहेत. "मी फक्त आत येईन आणि चेंडू घेईन आणि लगेच परत बाहेर पडेन."
दोनशे पौंडांवर, रे विचार करतो, तुमचे धडाकेबाज दिवस संपले आहेत.
"ते फक्त एकोणण्णव सेंट आहेत," ती म्हणते. "असा चिमटा बनू नकोस."
इतके मूर्ख बनू नका, तो विचार करतो, परंतु तो काय म्हणतो ते असे आहे की “तुम्ही तिथे असताना मला स्मोक्सचे पॅक विकत घ्या. मी बाहेर आहे."
“तुम्ही सोडल्यास, आमच्याकडे आठवड्याला अतिरिक्त चाळीस डॉलर्स असतील. कदाचित जास्त."
तो वाचवतो आणि दक्षिण कॅरोलिनातील एका मित्राला एका वेळी डझनभर कार्टन्स पाठवण्यासाठी पैसे देतो. ते दक्षिण कॅरोलिनामध्ये वीस डॉलर्स एक कार्टून स्वस्त आहेत. या दिवसात आणि वयातही खूप पैसा आहे. तो अर्थकारण करण्याचा प्रयत्न करत नाही असे नाही. हे त्याने तिला आधीही सांगितले आहे आणि पुन्हा सांगणार आहे, पण काय फायदा? एका कानात, दुसऱ्या कानात.
“मी दिवसातून दोन पॅक धुम्रपान करायचो,” तो म्हणतो. "आता मी अर्ध्या पॅकपेक्षा कमी धूम्रपान करतो." खरं तर, बहुतेक दिवस तो जास्त धूम्रपान करतो. तिला माहित आहे, आणि रे माहित आहे तिला ते माहित आहे. म्हणजे थोड्या वेळाने लग्न. त्याच्या डोक्यावरचे वजन थोडे जड होते. तसेच, तो बिझ अजूनही तिच्याकडे पाहत असल्याचे पाहू शकतो. तो निंदनीय कुत्र्याला खायला घालतो आणि अन्नासाठी पैसे देणारे पैसे कमवतो, पण तो तिच्याकडेच पाहतो. आणि जॅक रसेल स्मार्ट असावेत.
तो क्विक-पिकमध्ये बदलतो.
ती म्हणते, “तुम्ही ते भारतीय बेटावर विकत घेतले पाहिजेत.
"त्यांनी दहा वर्षांपासून रेझवर करमुक्त स्मोक्स विकले नाहीत," तो म्हणतो. “मी पण सांगितलंय. तू ऐकत नाहीस.” तो गॅस पंप आणि दुकानाच्या बाजूला असलेल्या पार्कमधून बाहेर पडतो. सावली नाही. सूर्य थेट डोक्यावर आहे. कारचे एअर कंडिशनर थोडेच काम करते. दोघांनाही घाम फुटला आहे. मागच्या सीटवर बिझ धपाधप करत आहे. तो हसत असल्यासारखा भासतो.
"ठीक आहे, तुम्ही सोडले पाहिजे," मेरी म्हणते.
"आणि तुम्ही त्या छोट्या डेबी सोडल्या पाहिजेत," तो म्हणतो. त्याला हे सांगायचे नाही - तिला माहित आहे की ती तिच्या वजनाबद्दल किती संवेदनशील आहे - पण ते बाहेर येते. तो मागे ठेवू शकत नाही. हे एक रहस्य आहे.
“मी आता ते खात नाही,” ती म्हणते. “काही, म्हणजे. यापुढे.”
“मेरी, बॉक्स वरच्या शेल्फवर आहे. चोवीस पॅक. पिठाच्या मागे.”
"तू स्नूप करत होतास?" तिच्या गालावर एक लाली उठली, आणि तो पाहतो की ती अजूनही सुंदर असताना ती कशी दिसत होती. चांगले दिसणारे, तरीही. प्रत्येकजण म्हणाला की ती देखणी आहे, अगदी त्याची आई, जिला ती आवडत नव्हती.
तो म्हणतो, “मी बाटली उघडणाऱ्याचा शोध घेत होतो. “माझ्याकडे क्रीम सोड्याची बाटली होती. जुन्या पद्धतीची टोपी असलेला.
"गॉडम कपाटाच्या वरच्या शेल्फवर ते शोधत आहे!"
"आत जा आणि बॉल घे," तो म्हणतो. “आणि मला काही स्मोक्स घ्या. एक खेळ व्हा.”
“आम्ही घरी पोहोचेपर्यंत तुम्ही थांबू शकत नाही का? तू इतका वेळ थांबू शकत नाहीस का?"
"तुम्ही स्वस्तात मिळवू शकता," तो म्हणतो. “तो ऑफ-ब्रँड. प्रीमियम हार्मनी, त्यांना म्हणतात.” त्यांची चव घरगुती विष्ठासारखी असते, पण ठीक आहे. जर ती फक्त याबद्दल गप्प बसेल.
“तुम्ही कुठे धूम्रपान करणार आहात, तरीही? कारमध्ये, मला वाटते, म्हणून मला श्वास घ्यावा लागेल."
“मी खिडकी उघडतो. मी नेहमी करतो."
“मी चेंडू घेईन. मग मी परत येईन. जर तुम्हाला अजूनही वाटत असेल की तुम्हाला तुमच्या फुफ्फुसात विष टाकण्यासाठी चार डॉलर आणि पन्नास सेंट खर्च करावे लागतील, तर तुम्ही आत जाऊ शकता. मी बाळासोबत बसेन.”
जेव्हा ती बिझला बेबी म्हणते तेव्हा रे याचा तिरस्कार करते. तो एक कुत्रा आहे, आणि जेव्हा त्यांची संगत असेल तेव्हा मेरीला बढाई मारणे आवडेल तितके तो तेजस्वी असू शकतो, परंतु तरीही तो बाहेर चकरा मारतो आणि त्याचे बॉल जिथे होते तिथे चाटतो.
"तुम्ही तिथे असताना काही ट्विंकी विकत घ्या," तो तिला सांगतो. "किंवा कदाचित त्यांच्याकडे हो होस वर विशेष आहे."
ती म्हणते, “तू खूप वाईट आहेस. ती कारमधून बाहेर पडते आणि दरवाजा ठोठावते. तो एका बिल्डिंगच्या काँक्रीट क्यूबच्या अगदी जवळ उभा आहे आणि तिला कारच्या ट्रंकच्या पुढे जाईपर्यंत तिला सिडल करावे लागेल आणि तिला माहित आहे की तो तिच्याकडे पाहत आहे, आता ती कशी मोठी आहे हे पाहून तिला सिडल करावे लागेल. त्याला माहित आहे की तिला असे वाटते की त्याने तिला सिडल करण्यासाठी हेतुपुरस्सर इमारतीच्या जवळ पार्क केले होते आणि कदाचित त्याने तसे केले असेल.
"बरं, बिझ, जुना मित्र, तो फक्त तू आणि मी आहे."
बिझ मागच्या सीटवर झोपतो आणि डोळे बंद करतो. जेव्हा मेरी रेकॉर्ड ठेवते आणि त्याला नाचायला सांगते तेव्हा तो त्याच्या मागच्या पंजावर उभा राहू शकतो आणि काही सेकंदांसाठी फेरफटका मारतो आणि जर तिने त्याला (हंसमुख आवाजात) सांगितले की तो एक वाईट मुलगा आहे तो कोपऱ्यात जाऊ शकतो आणि भिंतीकडे तोंड करून बसा, पण तो अजूनही बाहेरच बसतो.
तो तिथेच बसतो आणि ती बाहेर येत नाही. रे हातमोजेचा डबा उघडतो. तो कागदाच्या उंदराच्या घरट्यात पंजा मारतो, तो कदाचित विसरलेल्या काही सिगारेट्स शोधत असतो, पण एकही मिळत नाही. त्याला एक होस्टेस स्नो बॉल अजूनही त्याच्या आवरणात सापडतो. तो ठोकतो. तो मृतदेहासारखा ताठ आहे. ते हजार वर्षे जुने असावे. कदाचित जुने. कदाचित तो कोशावर आला असेल.
"प्रत्येकाकडे त्याचे विष असते," तो म्हणतो. तो स्नो बॉल उघडतो आणि मागच्या सीटवर फेकतो. "ते हवे आहे, बिझ?"
बिझ स्नो बॉलला दोन चाव्यात पकडतो. मग तो सीटवरून नारळाचे तुकडे चाटत कामाला लागतो. मेरी एक कुत्री पिच करेल, परंतु मेरी येथे नाही.
रे गॅस गेजकडे पाहतो आणि ते निम्म्यापर्यंत खाली आलेले पाहतो. तो मोटार बंद करू शकतो आणि खिडक्या खाली करू शकतो, परंतु नंतर तो खरोखर बेक करू शकतो. इथे उन्हात बसून, वॉल-मार्टमध्ये एकोणपन्नास सेंट्सला एक मिळू शकेल हे माहीत असताना एकोणपन्नास सेंटचा जांभळा प्लास्टिक किकबॉल विकत घेण्याची तिची वाट पाहत आहे. फक्त तेच पिवळे किंवा लाल असू शकते. टॅलीसाठी पुरेसे चांगले नाही. राजकुमारीसाठी फक्त जांभळा.
तो तिथे बसतो आणि मेरी परत येत नाही. "पोनीवर ख्रिस्त!" तो म्हणतो. वेंट्समधून थंड हवा वाहते. तो पुन्हा इंजिन बंद करण्याचा, काही गॅस वाचवण्याचा विचार करतो, मग विचार करतो, फक इट. ती कमकुवत होणार नाही आणि त्याला धूर आणणार नाही. स्वस्त ऑफ-ब्रँड देखील नाही. हे त्याला माहीत आहे. त्याला लिटल डेबीजबद्दल असे भाष्य करावे लागले.
त्याला रीअरव्ह्यू मिररमध्ये एक तरुण स्त्री दिसते. ती गाडीच्या दिशेने धावत आहे. ती मेरीपेक्षाही जड आहे; तिच्या निळ्या स्मोकच्या खाली मोठ्या मोठ्या स्तना पुढे मागे सरकतात. बिझ तिला येताना पाहून भुंकायला लागतो.
किरण खिडकीला एक किंवा दोन इंच फोडतात.
“तुम्ही नुकत्याच आलेल्या गोरे केसांच्या बाईसोबत आहात का? ती तुझी बायको?" ती शब्द फुगवते. तिचा चेहरा घामाने चमकतो.
“हो. तिला आमच्या भाचीसाठी बॉल हवा होता.”
“ठीक आहे, तिच्यात काहीतरी चूक आहे. ती खाली पडली. ती बेशुद्ध आहे. तिला हृदयविकाराचा झटका आला असावा असे श्री घोष यांना वाटते. त्याने 911 वर कॉल केला. तुम्ही या.
रेकार लॉक करतो आणि तिच्या मागे दुकानात जातो. आत थंड आहे. मेरी जमिनीवर पाय पसरून आणि हात बाजूला ठेवून पडली आहे. ती किकबॉलने भरलेल्या वायर सिलेंडरजवळ आहे. वायर सिलेंडरवरील चिन्ह "उन्हाळ्यात गरम मजा" असे लिहिलेले आहे. तिचे डोळे बंद आहेत. ती कदाचित तिथे लिनोलियमवर झोपली असेल. तिच्यावर तीन लोक उभे आहेत. एक खाकी पँट आणि पांढरा शर्ट घातलेला गडद कातडीचा माणूस आहे. त्याच्या शर्टच्या खिशावर एक नेमटॅग लिहिलेला आहे “ श्री. घोष व्यवस्थापक .” इतर दोन ग्राहक आहेत. एक म्हणजे केस नसलेला पातळ म्हातारा. तो निदान सत्तरीतला आहे. दुसरी एक लठ्ठ स्त्री आहे. ती मेरीपेक्षा जाड आहे. ब्लू स्मॉकमधील मुलीपेक्षाही जाड. रे हक्काने विचार करते की तीच ती आहे जी जमिनीवर पडली पाहिजे.
"सर, तुम्ही या महिलेचा नवरा आहात का?" श्री घोष विचारतात.
"हो," रे म्हणतो. ते पुरेसं वाटत नाही. "हो मी आहे."
"मला सांगायला खेद वाटतो, पण मला वाटतं ती मेली असावी," श्री घोष म्हणतात. “मी कृत्रिम श्वासोच्छ्वास आणि तोंडातून तोंड दिले, पण . . .”
काळ्या कातडीच्या माणसाने मेरीला तोंड लावल्याचा रे विचार करतो. फ्रेंच-तिचे चुंबन, क्रमवारी. प्लॅस्टिकच्या किकबॉलने भरलेल्या वायर सिलेंडरजवळ तिचा घसा खाली श्वास घेत आहे. मग तो गुडघे टेकतो.
"मेरी," तो म्हणतो. "मेरी!" जणू तो तिला एका कठीण रात्रीनंतर उठवण्याचा प्रयत्न करत आहे.
ती श्वास घेत असल्याचे दिसत नाही, परंतु आपण नेहमी सांगू शकत नाही. तो तिचे कान तिच्या तोंडाशी लावतो आणि त्याला काहीच ऐकू येत नाही. त्याला त्याच्या त्वचेवर हवा जाणवते, पण कदाचित ते फक्त एअर कंडिशनिंग आहे.
"या गृहस्थाने 911 वर कॉल केला," ती लठ्ठ स्त्री म्हणते. तिच्या हातात बगल्सची पिशवी आहे.
"मेरी!" रे म्हणतात. यावेळी जोरात, पण तो स्वत:ला ओरडायला आणू शकत नाही, आजूबाजूला उभ्या असलेल्या लोकांसोबत गुडघे टेकून नाही. तो वर बघतो आणि माफी मागून म्हणतो, “ती कधीच आजारी पडत नाही. ती घोड्यासारखी निरोगी आहे.”
"तुला कधीच कळत नाही," म्हातारा म्हणतो. तो डोके हलवतो.
"ती नुकतीच खाली पडली," ब्लू स्मॉकमधील तरुण स्त्री म्हणते. "एक शब्द नाही."
"तिने तिची छाती पकडली का?" बगल्स असलेली लठ्ठ स्त्री विचारते.
“मला माहीत नाही,” तरुणी म्हणते. “मला वाटत नाही. मी पाहिले असे नाही. ती नुकतीच खाली पडली.”
किकबॉल्सजवळ स्मरणिका टी-शर्टचा रॅक आहे. ते म्हणतात, “माझ्या पालकांना कॅसल रॉकमध्ये रॉयल्टीप्रमाणे वागणूक दिली गेली आणि सर्व मला मिळाले दिस लूसी टी-शर्ट.” मिस्टर घोष एक घेतात आणि म्हणतात, "मला तिचा चेहरा झाकायला आवडेल का सर?"
"देवा, नाही!" रे चकित होऊन म्हणतो. "ती कदाचित बेशुद्ध असेल. आम्ही डॉक्टर नाही.” गेल्या मिस्टर घोष, त्याला तीन मुले, किशोरवयीन मुले, खिडकीत बघताना दिसतात. एकाकडे सेल फोन आहे. त्याचा वापर तो चित्र काढण्यासाठी करतो.
मिस्टर घोष रेच्या नजरेचे अनुसरण करतात आणि हात फडकावत दाराकडे धाव घेतात. “मुलांनी इथून निघून जा! तुम्ही मुलं बाहेर पडा!”
हसत, किशोरवयीन मुले मागे सरकतात, नंतर वळतात आणि गॅस पंपांजवळून फूटपाथवर जातात. त्यांच्या पलीकडे, जवळजवळ निर्जन शहर shimmers. एक कार स्पंदन रॅप करून जाते. रे ला, बास मेरीच्या चोरलेल्या हृदयाच्या ठोक्यासारखा वाटतो.
"अॅम्ब्युलन्स कुठे आहे?" म्हातारा म्हणतो. "तो अजून इथे कसा आला नाही?"
वेळ निघून जात असताना रे त्याच्या बायकोकडे गुडघे टेकतो. त्याची पाठ दुखत आहे आणि त्याचे गुडघे दुखत आहेत, परंतु जर तो उठला तर तो प्रेक्षकांसारखा दिसेल.
रुग्णवाहिका नारिंगी पट्ट्यांसह पांढरी रंगलेली चेवी उपनगरी असल्याचे दिसून आले. लाल जॅकपॉट दिवे चमकत आहेत. “ castle county rescue ” समोरच्या बाजूने छापलेले आहे, फक्त मागे, जेणेकरून तुम्ही ते तुमच्या रीअरव्ह्यू मिररमध्ये वाचू शकता.
आत आलेले दोन पुरुष पांढरे कपडे घातलेले आहेत. ते वेटर्ससारखे दिसतात. एक डॉलीवर ऑक्सिजन टाकी ढकलतो. हा एक हिरवा टँक आहे ज्यावर अमेरिकन ध्वज डेकल आहे. "माफ करा," तो म्हणतो. "ऑक्सफर्डमध्ये नुकताच कार अपघात झाला."
दुसऱ्याला मेरीला जमिनीवर पडलेली दिसते. "अगं," तो म्हणतो.
यावर विश्वास बसत नाही रे. "ती अजून जिवंत आहे का?" तो विचारतो. "ती फक्त बेशुद्ध आहे का? जर ती असेल तर तुम्ही तिला ऑक्सिजन द्या नाहीतर तिच्या मेंदूचे नुकसान होईल.”
श्रीमान घोष मान हलवतात. ब्लू स्मॉकमधील तरुणी रडू लागते. रेला तिला विचारायचे आहे की ती कशासाठी रडत आहे, मग कळते. त्याने नुकतेच जे सांगितले त्यावरून तिने त्याच्याबद्दल एक संपूर्ण कथा तयार केली आहे. का, जर तो आठवडाभरात परत आला आणि त्याचे पत्ते बरोबर खेळले तर कदाचित ती त्याला दया दाखवेल. असे नाही की तो करेल , परंतु तो पाहतो की कदाचित तो करू शकेल. त्याला हवे होते तर.
मेरीचे डोळे ऑप्थाल्मोस्कोपवर प्रतिक्रिया देत नाहीत. एक ईएमटी तिच्या अस्तित्वात नसलेल्या हृदयाचा ठोका ऐकतो आणि दुसरा तिचा नसलेला रक्तदाब घेतो. काही काळ असेच चालते. किशोरवयीन मुले त्यांच्या काही मित्रांसह परत येतात. इतर लोक देखील. रेचा अंदाज आहे की ते उपनगराच्या वरच्या फ्लॅशिंग लाल दिव्यांद्वारे रेखाटले जात आहेत ज्या प्रकारे बग पोर्चच्या प्रकाशाकडे खेचले जातात. मिस्टर घोष त्यांचे हात फडफडवत त्यांच्याकडे आणखी एक धाव घेतात. ते पुन्हा मागे जातात. मग, जेव्हा मिस्टर घोष मेरी आणि रेच्या सभोवतालच्या वर्तुळात परत येतात तेव्हा ते परत येतात.
एक EMT रे ला म्हणतो, "ती तुझी बायको होती?"
"बरोबर."
"ठीक आहे, सर, मला सांगायला खेद वाटतो की ती मेली आहे."
“मेरी, मदर ऑफ गॉड,” बिगल्स असलेली लठ्ठ महिला म्हणते. ती स्वतःला ओलांडते.
"अरे." रे उभा राहतो. त्याचे गुडघे भेगा पडतात. "त्यांनी मला सांगितले की ती होती."
मिस्टर घोष एका EMT ला मेरीच्या चेहर्‍यावर ठेवण्यासाठी स्मरणिका टी-शर्ट देतात, पण EMT डोके हलवतो आणि बाहेर जातो. तो लहान जमावाला सांगतो की पाहण्यासारखे काही नाही, जणू कोणी क्विक-पिक मजल्यावर मृत स्त्रीवर विश्वास ठेवणार आहे हे मनोरंजक नाही.
ईएमटी रेस्क्यू वाहनाच्या मागून एक गर्नी झटकते. तो मनगटाच्या एकाच पलटणीने करतो. पाय सर्व स्वतःहून खाली दुमडतात. पातळ केस असलेला म्हातारा दार उघडे धरतो आणि EMT त्याच्या गुंडाळणाऱ्या मृत्यूशय्याला आत ओढतो.
"अरे, गरम," ईएमटी कपाळ पुसत म्हणतो.
"सर, तुम्हाला या भागासाठी दूर जावेसे वाटेल," दुसरा म्हणतो, पण रे तिला गुरनीवर उचलताना पाहत आहे. त्याच्या शेवटी एक पत्रक खाली गुंडाळले गेले आहे. ते तिच्या चेहऱ्यावर येईपर्यंत ते सर्व मार्ग वर खेचतात. आता मेरी चित्रपटातील मृतदेहासारखी दिसते. ते तिला उष्णता मध्ये बाहेर लोळणे. यावेळी, बगल्स असलेली लठ्ठ स्त्री त्यांच्यासाठी दरवाजा धरते. गर्दी फुटपाथकडे सरकली आहे. ऑगस्टच्या असह्य सूर्यप्रकाशात तीन डझन लोक उभे असले पाहिजेत.
जेव्हा मेरी साठवली जाते, तेव्हा EMTs परत येतात. एकाने क्लिपबोर्ड धरला आहे. तो रेला सुमारे पंचवीस प्रश्न विचारतो. रे तिच्या वयाच्या उत्तराशिवाय सर्व उत्तर देऊ शकते. मग त्याला आठवते की ती त्याच्यापेक्षा तीन वर्षांनी लहान आहे आणि त्यांना पस्तीस वर्षांनी सांगतो.
"आम्ही तिला सेंट स्टीव्हीजला घेऊन जाणार आहोत," क्लिपबोर्डसह ईएमटी म्हणते. "ते कुठे आहे हे तुम्हाला माहीत नसल्यास तुम्ही आमचे अनुसरण करू शकता."
"मला माहीत आहे," रे म्हणतो. "काय? तुम्हाला शवविच्छेदन करायचे आहे का? तिला कापू?"
ब्लू स्मॉकमधली मुलगी श्वास घेते. मिस्टर घोष तिचा हात तिच्याभोवती ठेवतात, आणि तिने तिचा चेहरा त्याच्या पांढऱ्या शर्टवर ठेवला. श्री घोष तिला चोदत आहेत का रे आश्चर्यचकित आहे. त्याला आशा नाही. श्री. घोषच्या तपकिरी त्वचेमुळे नाही तर तो तिच्या वयाच्या दुप्पट आहे म्हणून.
"ठीक आहे, हा आमचा निर्णय नाही," EMT म्हणतो, "पण कदाचित नाही. ती लक्ष न देता मरण पावली नाही -"
“मी म्हणेन,” बगल्स असलेली स्त्री इंटरेक्ट करते.
“-आणि हा अगदी स्पष्टपणे हृदयविकाराचा झटका आहे. तुम्ही तिला लगेचच शवागारात सोडू शकता.”
शवागार? तासाभरापूर्वी त्यांच्यात कारमध्ये वाद झाला. “माझ्याकडे शवगृह नाही,” रे म्हणतो. “शवगृह नाही, दफनभूमी नाही, काहीही नाही. काय रे? ती पस्तीस वर्षांची आहे.”
दोन ईएमटी एक नजरेची देवाणघेवाण करतात. "श्री. बर्केट, सेंट स्टीव्हीजमध्ये तुम्हाला मदत करण्यासाठी कोणीतरी असेल. त्याची काळजी करू नका.”
ईएमटी वॅगन दिवे अजूनही चमकत असताना बाहेर काढते परंतु सायरन बंद आहे. फुटपाथवरची गर्दी तुटू लागते. काउंटरगर्ल, म्हातारा, लठ्ठ स्त्री आणि श्रीमान घोष रे कडे पाहतात जणू तो कोणीतरी खास आहे. एक सेलिब्रिटी.
"तिला आमच्या भाचीसाठी एक जांभळा किकबॉल हवा होता," तो म्हणतो. "तिचा वाढदिवस आहे. ती आठ वर्षांची असेल. तिचे नाव टालिया. थोडक्यात टॅली. तिचे नाव एका अभिनेत्रीसाठी ठेवण्यात आले होते.”
मिस्टर घोष वायर रॅकमधून एक जांभळा किकबॉल घेतात आणि दोन्ही हातात रेकडे धरतात. "घरावर," तो म्हणतो.
“धन्यवाद, सर,” रे तितकेच गंभीर आवाज करण्याचा प्रयत्न करत म्हणतो आणि बगल्स असलेली स्त्री रडू लागली. "मेरी, देवाची आई," ती म्हणते. तिला ते आवडते.
ते थोडावेळ उभे राहतात, बोलतात. श्री घोष कूलरमधून सोडा घेतात. हे देखील घरावर आहेत. ते त्यांचे सोडा पितात आणि रे त्यांना मेरीबद्दल काही गोष्टी सांगतो. कॅसल काउंटी मेळ्यात तिसरे पारितोषिक मिळवणारी रजाई तिने कशी बनवली हे तो त्यांना सांगतो. ते 02 मध्ये होते. किंवा कदाचित '03.
“हे खूप वाईट आहे,” बगल्स असलेली स्त्री म्हणते. तिने त्यांना उघडले आहे आणि त्यांना आजूबाजूला शेअर केले आहे. ते खातात आणि पितात.
"माझी बायको झोपेत गेली," केस पातळ करणारा म्हातारा म्हणतो. “ती नुकतीच सोफ्यावर पडली आणि कधीच उठली नाही. आमच्या लग्नाला सदतीस वर्षे झाली होती. मला नेहमीच अपेक्षा होती की मी प्रथम जाईन, परंतु चांगल्या प्रभूला ते हवे होते असे नाही. मी अजूनही तिला तिथे सोफ्यावर पडलेले पाहू शकतो.”
शेवटी, रे त्यांना सांगण्याच्या गोष्टी संपतात आणि त्यांच्याकडे त्याला सांगण्याच्या गोष्टी संपतात. ग्राहक पुन्हा येत आहेत. मिस्टर घोष काहींची वाट पाहत आहेत, आणि निळ्या स्मोकमधील स्त्री इतरांची वाट पाहत आहे. मग लठ्ठ स्त्री म्हणते की तिला खरोखर जावे लागेल. ती करण्याआधी ती रेच्या गालावर एक चुंबन देते.
"आता तुम्हाला तुमचा व्यवसाय पाहण्याची गरज आहे, मिस्टर बर्केट," ती त्याला सांगते. तिचा टोन निंदनीय आणि नखरा दोन्ही आहे.
तो काउंटरवरच्या घड्याळाकडे पाहतो. त्यावर बिअरची जाहिरात असलेला हा प्रकार आहे. मेरीला कार आणि क्विक-पिकच्या सिंडर-ब्लॉकच्या बाजूने सिडलिंग करून जवळपास दोन तास उलटून गेले आहेत. आणि पहिल्यांदाच तो बिझचा विचार करतो.
जेव्हा त्याने दार उघडले तेव्हा उष्णता त्याच्याकडे धावते आणि जेव्हा तो स्टीयरिंग व्हीलवर हात ठेवतो तेव्हा तो ओरडून मागे खेचतो. तिथे एकशे तीस वाजले असतील. बिझ त्याच्या पाठीवर मेला आहे. त्याचे डोळे दुधाळ आहेत. त्याची जीभ त्याच्या तोंडाच्या बाजूला बाहेर पडत आहे. किरण त्याचे दात मिचकावताना पाहू शकतात. त्याच्या मूंछात नारळाचे थोडेसे तुकडे आहेत. ते मजेदार असू नये, परंतु ते आहे. हसण्याइतपत मजेदार नाही, परंतु मजेदार.
"बिझ, जुना मित्र," तो म्हणतो. “मला माफ करा. तू इथे आहेस हे मी विसरलो."
भाजलेल्या जॅक रसेलकडे पाहताच त्याच्यावर खूप दुःख आणि करमणूक झाली. दुःखाची कोणतीही गोष्ट मजेदार असली पाहिजे ही फक्त रडणारी लाज आहे.
"बरं, तू आता तिच्याबरोबर आहेस, नाही का?" तो म्हणतो, आणि हे इतके दुःखी आहे की तो रडू लागतो. हे एक कठीण वादळ आहे. तो रडत असताना, त्याला असे वाटते की आता तो त्याला हवे ते आणि घरात कुठेही धूम्रपान करू शकतो. तो तिथेच तिच्या डायनिंग रूमच्या टेबलावर धूम्रपान करू शकतो.
“तू आता तिच्यासोबत आहेस, बिझ,” तो पुन्हा त्याच्या अश्रूंनी म्हणतो. त्याचा आवाज बंदिस्त आणि जाड आहे. परिस्थितीसाठी योग्य आवाज करणे ही एक दिलासा आहे. “गरीब म्हातारी मेरी, गरीब जुनी बिझ. धिक्कार असो!”
अजूनही रडत आहे, आणि जांभळा किकबॉल अजूनही त्याच्या हाताखाली अडकलेला आहे, तो परत क्विक-पिकमध्ये जातो. तो मिस्टर घोषला सांगतो की तो सिगारेट घ्यायला विसरला आहे. त्याला असे वाटते की कदाचित श्री. घोष त्याला प्रीमियम हार्मोनीजचा एक पॅक घरावर देखील देतील, परंतु श्री. घोष यांची औदार्यता तितकी वाढलेली नाही. खिडक्या बंद आणि एअर कंडिशनिंग चालू ठेवून हॉस्पिटलमध्ये जाण्यासाठी रे संपूर्णपणे धुम्रपान करतो. ♦
