अनोळखी हनिमून Vicky द्वारा प्रेम कथा मराठी में पीडीएफ

                                                           " अनोळखी हनिमून "

 रात्री ११  वाजता मी सीएसटी रेल्वे स्टेशनच्या ब्रिज वरून सुसाट पळत होतो. कारण एकच ११ वाजून ५ मिनिटांनी सुटणारी कोकणकन्या एक्सप्रेस पकडायची होती. आणि गाडी सुटायला शेवटची ५ मिनिटे बाकी होती. कसा बसा मी ट्रेन पकडली व माझ्या कंपार्टमेंट मध्ये जाऊन बसलो.  " हुश्श"  असा दीर्घ   उसासा सोडून मी  बॅग वरती ठेवली. आणि माझ्या आरक्षित सीटवर विंडोजवळ जाऊन बसलो. सोमवार असल्याने गाडी तशी खाली होती. पण प्रत्येक सीट वर कोणी ना कोणी बसलं होतंच.  आता रिलॅक्स झाल्याने मी माझ्या समोरच्या सीट वर नजर टाकली. समोर एक जोडपं बसलं होत. त्यांच्या देहबोलीवरून ते नवं विवाहित जोडपं दिसत होतं.  तो दिसायला देखणा होता.  ती दिसायला अतिशय सुंदर तर होतीच पण तिचं शरीर खूपच रेखीव  आणि मादक होत. गोऱ्या गोमट्या चेहऱ्यावरून नवविवाहितेचं तेज तिच्या सौन्दर्याला चार चांद लावत होत.   

 त्यांची आणि माझी नजरानजर होताच मी त्यांना  "हाय  " केलं. त्यातील पुरुषाने सुद्धा हसून स्माईल दिली.  ती मात्र काहीतरी खात होती. बहुतेक  ते मसालेदार वेफर्स होते. मी त्या अनोळखी मुलाबरोबर बोलायला सुरुवात केली. मी त्याला कुठे जाणार वगैरे विचारले. तसे त्याने सांगितले कि त्याचे नुकतेच लग्न झाले होते आणि ते दोघे गोव्याला हनिमूनसाठी  निघाले आहेत.  बस ने तिला त्रास होत असल्यामुळे त्यांनी ट्रेन ने जाण्याचा निर्णय घेतला होता.  

" ओह,,, दॅट्स ग्रेट , काँग्रॅच्युलेशन,,,मस्तपैकी एन्जॉय करा हनिमून "   मी त्यांना हसून म्हटले खरे पण मी तसं म्हणताच त्या मुलाचा चेहरा थोडा खिन्न झाला. माझ्या ती गोष्ट लक्षात आली. पण तितक्यात तिला जोरदार ठसका लागला. तो पाण्याची बॉटल चाचपडू लागला. माझी पाण्याची बॉटल  जवळच बॅगेच्या बाहेरच्या कप्प्यात होती. मी पटकन माझी पाण्याची बॉटल तिच्या समोर धरली. तिने पटकन माझ्या हातातून पाण्याची बॉटल घेतली. त्यावेळी तिच्या हाताचा स्पर्श माझ्या हाताला होताच मी शहारलो.  ती घटाघट पाणी प्यायली.आणि शांत झाली. आता तिला बरे वाटत होते. तिने मला थँक्स म्हणून हलकीशी स्माईल दिली. तो सुदधा मला थँक्स म्हणाला. मी त्यांच्याशी जुजबी चर्चा केली. त्यावरून कळले कि त्यांचं नाव आशुतोष होत. आणि तीच साक्षी.  आशुतोष  एक मेकॅनिक इंजिनीअर होता.  तर साक्षीच ग्रॅजुएशन पूर्ण झालं होतं  जॉब न करता गृहिणी बनून राहण्याचा तिचा मानस होता. आणि त्यालाही काही प्रॉब्लेम नव्हता. मी सुद्धा त्यांना माझं नाव गाव सांगून ऑफिशीअल कामासाठी गोव्याला निघालोय असं सांगितलं.  योगायोगाने साक्षीचं  माहेरच गाव  आणि माझं गाव १०  किमीच्या अंतरावर होत.  मी ज्या शाळा कम कॉलेज मध्ये शिकलो होतो त्याच शाळा कम कॉलेज मध्ये ती सुद्धा शिकली होती. पण मी तिच्याने ८ वर्ष पुढच्या इयत्तेत असल्याने आम्ही एकमेकांना ओळखत नव्हतो.  एकाच शाळा कॉलेजचे असल्याने तिच्या आणि माझ्या गप्पा चांगल्याच रंगल्या.  आवडते सर कोण , कसे शिकवायचे अशी चर्चा रंगली.  इतका वेळ गप्प गप्प असलेली ती माझ्याशी अगदी दिलखुलास गप्पा मारत होती. 

 गाडीने पनवेल  सोडून खूप वेळ झाला होता. थंडी वाढली होती.  तिने शाल लपेटून घेतली. 

" तुला झोपायचं आहे का? " त्याने विचारले. तिने मानेनेच नाही म्हटले. 

माझ्या मुळे त्यांची अडचण नको , म्हणून त्यांना खालच्या दोन्ही सीट वर झोपायला सांगून मी वरच्या सीट वर झोपलो. डब्यातील सारे प्रवासी गाढ झोपले होते. गाडी कुट्ट अंधारात  रस्ता काढत गोव्याच्या  दिशेने भरधाव सुटली होती.  थोड्याच वेळात मला गाढ झोप लागली. मध्यरात्री गाडी थांबण्याच्या आवाजाने मला जाग आली. पाहिले तर गाडी सिग्नल मुळे  थांबली होती. मला लघवीची कळ आली म्हणून मी वरच्या सीट वरून हळुवारपणे उतरून बाथरूम ला गेलो. पण उतरताना मी उशाला घेतलेली बॅग खाली पडायला आली आहे, हे माझ्या लक्षातच आले नाहि. मी बाथरूमला जाऊन आलो. आणि वर पुन्हा चढण्याचा प्रयत्न करू लागलो. मी खालच्या बाकड्यावर पाय ठेवून वर चढण्याचा प्रयत्न केला. पण ज्याठिकाणी मी बाकड्यावर पाय ठेवला होता. तिथे तिच्या झिरझिरीत साडीचा पदर होता. मग व्हायचे तेच झाले. माझा पाय त्या झिरझिर्रित पदरावरून सरकला आणि मी त्या सीटवर कोसळलो. हो, तीच ती सीट, ज्यावर ती झोपली होती. साक्षी.  मी तिच्यावर कोसळताच ती दचकली आणि जागी झाली. 

"कोण आहे .... " तिने घाबरत विचारले.  माझी छाती तिच्या छातीला भिडली होती. तोंड तिच्या तोंडाला भिडले होते. श्वासात श्वास मिसळले होते.  तिचा घाबरलेला स्वर थोडा कातर झाला होता. 

" स्स्ससॉरी सॉरी मी विकी,  सॉरी..मी वरती चढत असताना माझा पाय सरकला आणि मी तुमच्यावर पडलो. " असं म्हणत मी उठू लागलो इतक्यात वरची  माझी बॅग खाली थेट माझ्यावर पडली आणि मी पुन्हा तिच्यावर आडवा झालो. यावेळेस माझे ओठ पूर्ण तिच्या ओठांत मिसळले होते. छाती अधिकच तिच्या छातीला भिडली होती. तिच्या त्या थरथरत्या देहाचा माझ्या मस्तवाल देहाला झालेल्या स्पर्शाने खाली माझं पौरुषत्व जागं झालं होतं जे तिच्या  स्त्रीत्वाला त्याच्या मस्तवालपणाची जाणीव करून देत होतं.   तिची छाती वर खाली होत होती. तिने डोळे मिटले होते.  जणू पुरुषाचा असा स्पर्श तिच्यासाठी नवीन होता. मी उठत असताना माझ्या पुरुषत्वाचा जोर तिच्या स्त्रीत्वावर पडला. तशी डोळे मिटलेली ती हलकेच हुंकारली.   ती नवविवाहित वधू या अचानक झालेल्या अनोळखी  हल्ल्याने  नखशिखांत शहारली होती.                                                                                                                                                         

झाल्या प्रकाराने मी सुद्धा भांबावून गेलो होतो. खरं तर तिच्या कमनीय बांध्याच्या सहवासाने मी सुद्धा बहेकलो होतो.  पण मी कसेबसे स्वतःला सावरत उठलो.  मी तिला पुन्हा एकदा सॉरी म्हटले. पण ती तर डोळे मिटून माझ्या अनोळखी सहवासाचा आनंद उपभोगत होती. मी "सॉरी" म्हणताच तिने डोळे उघडले. जणू स्वप्न नगरीतून मी तिला तिच्या मनाविरुद्ध जागे केले होते.  मी वर येऊन बर्थवर येऊन आडवा झालो. झोप तर पार उडाली होती. राहून राहून साक्षीचं कमनीय सौन्दर्य डोळ्यासमोर धडकत होतं. मी झोपण्याचा पुरेपूर प्रयत्न केला. पण छे, झोपेने आज पुन्हा एका माझ्याशी कट्टी घेतली होती.  मी कूस बदलून ज्या दिशेला साक्षी झोपली होती. त्या दिशेला तोंड करून झोपलो. आणि सहजच माझं लक्ष साक्षी कडे गेलं. तर ती अंगावर पांघरलेल्या शॉल मधून एकटक माझ्याकडे पाहत होती. मी तिच्या नजरेला नजर मिळवली.  तरी तिने तिची नजर बाजूला केली नाही. आता माझ्या अंगातील इम्रान हाश्मी जागा झाला होता. मी एकदा तिच्या नजरेत नजर मिळवून तिच्या संपूर्ण देहावरून नजर फिरवली. जणू मी माझ्या नजरेने तिच्या संपूर्ण देहाचे चुंबन घेत  होतो.  माझ्या नजरेचे बाण तिच्या अगदी वर्मी लागत होते. माझ्या नजरेच्या बाणांनी तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले होते. तिचा चेहरा कासावीस झाला होता. ती उठून बसली. बॅगेतून  पाण्याची बॉटल बाहेर काढली आणि घटाघट पाणी प्यायली. पाणी पिताना सुद्धा तिने नजर माझ्यावरच रोखून धरली होती. मी तर डोळ्याची पापणी जराही न लवून देता तिच्याकडे रोखून पाहत होतो. जणू मघाशी चुकून उडालेल्या ठिणगीने आता पेट घ्यायला सुरुवात केली होती. पाणी पिऊन होताच तिने बॉटल बॅगेमध्ये ठेवली. आणि तशीच सीटवर बसून राहिली.  ती सीट वर बसून राहिल्यामुळे तिची शॉल बाजूला झाली होती आणि ओढणी तर कधीच ऑफड्युटी झाली होती.  त्यामुळे तिच्या सैलसर ड्रेसमधून तीचे गोरेपान भरदार वक्ष अर्धवट दिसू लागले. आता यावेळी  कासावीस व्हायची पाळी माझी होती. मी एकटक त्या गोर्यापान वक्षांकडे पाहत होतो.  माझी नजर कशावर आहे हे तिने हेरले. आणि एकवार तिने स्वतःच्या अर्धवट उघड्या गोर्यापान वक्षांकडे पाहिले. मला वाटलं बहुतेक ती परत अंगावर शॉल ओढून घेईल किंवा ओढणी घेईल. पण तिने तसे काहीच केले नाही . तिने पुन्हा माझ्याकडे पाहिले. आणि पुन्हा तिच्या वक्षांकडे पाहिले. मी नजरेनेंच तिच्या त्या वक्षांना चुंबले. माझ्या नजरेचा बाण तिच्या वक्षांना लागताच ती पेटली. तिने एक हात तिच्या डोक्यावर धरला. आणि अगदीच कासावीस झाल्यासारखे करू लागली. मी तिच्या नवऱ्याकडे पाहिले. साहेब मस्तपैकी घोरत होते. वाटलं , काय माणूस आहे हा, नुकतंच लग्न झालंय., सुंदर मदमस्त नवविवाहित बायको सोबत आहे. गाडी भरधाव वेगाने पळतेय. रात्रीची वेळ आहे. गाडीमध्ये सॉलिड अंधार पसरलाय.  सर्व प्रवासी निद्राधीन झालेत. अशावेळी आपल्या बायको सोबत रोमान्स करण्या ऐवजी महाशय मस्त घोरत पडले होते. आणि हा मित्रहो, जर त्यावेळेस त्या महाशयांनी बायकोसोबत रोमान्स केला असता ना तर मी त्याचवेळेस त्यांना प्रायव्हसी मिळावी म्हणून तो बर्थ सोडून दुसऱ्या बर्थचा आसरा घेतला असता.  पण बहुतेक त्या नवं विवाहित  वधूच्या म्हणजे साक्षीच्या नशिबात तो रोमान्स नसावा. लगेच मला, मी मघाशी हनिमूनचा विषय काढला तेव्हा त्याचा पडलेला चेहरा आणि तिला लागलेला ठसका आठवला.  थोडंफार प्रकरण माझ्या लक्षात आलं होतं. पण आता काय, कारण मघाशी अपघाताने का पण माझ्या पौरुषत्वाने तिच्या भावना चाळवल्या गेल्या होत्या. आणि नव विवाहित मुलीच्या भावनांचा हाच तो काळ असतो ज्यामध्ये तिच्या लैंगिक भावना उफाळून येतात ज्या  एखाद्या बेफाम झालेल्या घोड्यावर स्वार  होण्यासाठी धडपडत असतात. पण त्या स्वार  होण्या आधीच जर तो घोडा थकला  तर मात्र त्या भावना नियंत्रित करणे त्यांच्यासाठी खूप कठीण होते. आणि इथे माझ्याकडून सुद्धा कळत नकळत तिच्या याच भावना चाळवल्या  गेल्या होत्या. ज्यामुळे ती तिथे तडफडत होती. पण तिची तडफड पाहण्यापलीकडे मी काहीच करू शकत नव्हतो. त्यामुळे तिच्या अंगाची उगाच आणखी तडफड व्हायला नको म्हणून मी तिच्या नजरेला नजर देणे थांबवले आणि गप्पपणे पडून राहिलो. थोड्यावेळात मला खाली काहीतरी हालचाल जाणवली. मी सहजच खाली पाहिले तर साक्षी उठून उभी राहिली होती. आता तिचा चेहरा अगदी माझ्या चेहर्या जवळ होता. आणि ती मला रोखून पाहत होती. आता मात्र माझा स्वतःवरचा ताबा सुटत चालला होता. एक क्षण वाटलं असच तिचा चेहरा पकडून त्या चेहऱ्यावर चुंबनाचा वर्षाव करावा. पण अर्थातच मी स्वतःवर ताबा ठेवला. तिच्या पुढच्या हालचालींचा अंदाज घेत मी गप्प पणे तिच्या डोळ्यात रोखून पाहत होतो. तिने नजर खाली केली. आणि ती पुढे चालू लागली. थोडे पुढे जाऊन तिने वळून माझ्याकडे पाहिले. आणि मग तिने तिच्या अर्धवट उघड्या वक्षांकडे पाहिले. आणि पुन्हा माझ्याकडे पाहून ती बाथरूम च्या दिशेने चालू लागली.  मला तिचा इशारा नव्हे तिच्या मनातील भावना कळली. मी एकवार सर्वत्र नजर फिरवली. सर्व डाराडूर झोपले होते. मी हलकेच खाली उतरलो. आणि बाथरूमच्या दिशेने चालू लागलो. 

मी बाथरूमच्या जवळ येऊन पाहतो तर दरवाजा अर्धवट उघडा होता.  मी दरवाजा पूर्ण उघडला.  साक्षी आतमध्ये उभी राहून धुंद नशील्या नजरेने माझ्याकडेच पाहत होती. मी आजूबाजूला पाहिले तर गाडीमध्ये स्मशान शांतता पसरली होती. एक इंजिनच्या आणि डब्याच्या आवाजाव्यतिरिक्त  कशाचाच आवाज येत नव्हता. गाडी सुसाट वेगाने धावत होती,  पण त्यापेक्षा डबल वेगाने  माझ्या शरीरातील  रक्त धावत होते. इंजिन जितक्या मोठ्याने धडधडत होते त्यापेक्षा डबल वेगाने माझे हृदय धडधडत होते. अगदी तशीच अवस्था समोर साक्षीची झाली होती. तिची भरगच्च छाती वेगाने वरखाली होत होती. मी आतमध्ये प्रवेश केला. दरवाजा बंद करून आतमधून  कडी लावली. आता साक्षी आणि मी समोरासमोर होतो. आमच्या मध्ये कोणी नव्हते.  मी साक्षीला न्याहाळले. 

बाथरूम मधील बल्बच्या अंधुकशा प्रकाशात ,  फिकट पिवळ्या कलरच्या साडीमध्ये आणि लाल ब्लाउस मध्ये साक्षीची गोरी काय उठून दिसत होती. झोपल्यामुळे अस्ताव्यस्त झालेले केस तिने फक्त हाताने मागे सरकवले होते  तरी केसाच्या २ बटा  कपाळावर झुलत  तिच्या सुंदर चेहऱ्याला चार चांद लावत होत्या. गोर्यापान हातामधील हिरवा चुडा तिने हात वर करताच किन किन आवाज करत खाली सरकल. त्या आवाजाने माझा रोम रोम शहारला . मी पुढे झालो. तिच्या कपाळावर आलेल्या बटा मी हलकेच मागे सरकवल्या. तिने डोळे मिटले. तिचा चेहरा दोन तहातांच्या  ओंजळीमध्ये पकडून तिच्या कपाळावर किस केलं. ती हुंकारली.  माझ्या ओठांच्या स्पर्शाने ती शहारली, तीच अंग अंग थरथरलं . स्तनाग्रे ताठरली आणि त्यामुळे पदर सर्रकन खांद्यावरून खाली ढळला आणि तिचे मघाशी पाहिलेले ते ब्लॉऊस मधून अर्धवट दिसणारे वक्षस्थळ आणि त्यामधील भेग माझ्या अंगात जाळ पेटवू लागली. मी तिचे थरथरणारे ओठ माझ्या ओठांमध्ये पकडून हलकेच चावले. तिने मला घट्ट मिठी मारली. तिची नखे माझ्या उघड्या दंडात रुतली तसे मी चेकाळलो आणि तिला छातीशी घट्ट कवटाळले. त्यासरशी तिचे उन्मत्त वक्ष माझ्या छातीवर दाबले गेले आणि दोघांनाही झटका बसला. तसे मी तिला घट्ट आवळून उचलले. ओठांमध्ये ओठ घुसले. जिभेला जिभेचा विळखा पडला. तुफान किस्सिंग चालू झाली. साक्षी खरोखरच खूप पेटली होती. ना जाणो किती आग तिच्या अंगात पेटली होती. पण ती सर्व आग ती माझ्या तोंडात रिझवत होती. तिने सामुर्ण ओठ माझ्या तोंडात घुसवले होते. आणि बे धुंद होऊन मला घट्ट मिठी मारत पूर्ण जोशात किस्सिंग करत होती.  मी तिला आनंदाचे २ क्षण अजून देण्याच्या हेतूने ,माझ्या तरारून उठलेल्या पुरुषत्वाचा स्पर्श तिच्या स्त्रीत्वाला केला. तशी ती अजून चेकाळली. मला अजून घट्ट मिठी मारून , तोंडातून आवाज काढत अधिक आवेशाने माझ्यावर तुटून पडली. माझ्या तरारून उठलेल्या पुरुषत्वाने तिच्या स्त्रीत्वाला कपड्यावरुनच घुसळवून काढत होतो. आता तिच्या वक्षस्थळावर माझे हात भिरभिरू लागले. तिच्या वक्ष स्थळाच्या कडकपणामुळे माझं पुरुषत्व उसळ्या मारू लागलं . त्याचे झटके तिच्या स्त्रीत्वाला बसू लागले. ती पेटली. तिने माझं तोंड तिच्या तोंडामध्ये अक्षरशः दाबून धरले. ती मला श्वास घेऊन देत नव्हती. तिचं आक्रमण झालं होत. आता मला माझं आक्रमण करायचं होत. मी तिच्या ओठांमधून माझे ओठ विलग करत तिच्या कपाळाचे चुंबन घेतले,  मग हळूच तिचा मानेचे चुंबन घेतले आणि खाली सरकून तिच्या वक्षस्थळावर माझी जीभ फिरवत हळू हळू संपूर्ण देहावर चुंबनाचा वर्षाव करू लागलो. मधेच माझे हात तिच्या ब्लॉऊज मध्ये घुसून तिचे कडक स्तन गोंजारु लागले. माझे चुंबन घेणारे तोंड तिच्या ब्लॉउज मध्ये घुसून तिच्या स्तनाग्रांचा ठाव घेऊ लागले. ती मासोळीवाणी तडफडत होती. तिची कडक झालेली स्तनाग्रे मी हलकेच पिरगाळली तशी ती कळवळली आणि हलकेच ओरडली.  मी तसेच  किस्सिंग करत करत तिच्या सेक्सी बेंबीला किस केले. ती माझ्या प्रत्येक चुम्बनागणिक नागिणीसारखी  सळसळत होती.  बेंबीला किस करत करत मी खाली बसलो. आता बारी तिच्या स्त्रीत्वाची होती.  मी साडीवरूनच तिच्या स्त्रीत्वावर माझ्या ओठांनी आक्रमण करणार तोच बाथरूमच्या दारावर थाप पडली ........ 

बाथरूमच्या दारावर थाप पडली. पण आम्ही आमच्या धुंद जगामध्ये इतके तल्लीन झालो होतो कि बाहेरच्या जगाचा आम्हाला विसर पडला होता.  मी साडीवरूनच तिच्या  स्त्रीत्वावर आक्रमण केले. तशी ती पिसाळली. तिने जोरात माझे केस ओढले. इतके जोरात केस ओढले कि माझ्या मस्तकात वेदना पोहोचली. त्यासरशी चेकाळून मी तिच्या स्त्रीत्वाला हलकेच चावले. 

" उउऊफहहा हा ,,,,,," तिच्या तोंडातून हलकेच स्वर बाहेर पडले. बाहेर दारावर २-३ वेळा थापा पडल्या. अखेर आम्ही दरवाजा न उघडल्यामुळे बाहेरील व्यक्ती काहीतरी बडबडत निघून गेली.  

 मी उठून उभा राहिलो. आणि तिची साडी खाली करून तिच्या टंच वक्षांना किस केले . ती शहारली. मी तिच्या ब्लॉउजला हात लावणार इतक्यात तिने पदर सावरला. 

" काय झाले, साक्षी, आताच तर अमृतघटाचे झाकण उघडलंय, त्यातील अमृत नाही का चाखून देणार?" मी थोडासा खट्टू होत म्हणालो. 

" आता? आणि इथे? या ठिकाणी? तुम्हाला योग्य वाटतंय का?" हे म्हणताना तिची नजर अजूनही खालीच होती. 

" म्हणजे?" मी प्रश्नार्थक नजरेने म्हणालो. 

" म्हणजे, लग्नानंतरची माझी पहिली मधुचंद्राची रात्र इथे या रेल्वेच्या बाथरूम मध्ये साजरी झालेली चालेल का तुम्हाला?" तिने अजूनही नजर खालीच ठेवली होती.

"म्हणजे, लग्न झाल्यापासून या ४-५ दिवसांत तुम्ही अजून एकदाही सेक्स केलात नाही? " मी थोडंसं आश्चर्यानेच विचारलं. 

" सेक्स केला पण तो पहिल्या २ मिनिटांत फसला" ती थोडीशी नाराजीच्या सुरात म्हणाली. 

" म्हणजे? " मला अजूनही कळले नसल्यामुळे मी विचारले.

"म्हणजे, लग्नानंतरच्या पहिल्या रात्रीच मला कळले कि माझा नवरा मला सुखी ठेवू शकत नाही,  मी त्याच्या पौरुषत्वाला ओठांचा स्पर्श करताच ते लगेच गळतात. कधी कधी तर माझ्या वक्षांना हात लावताच ते गळून जातात. आता आम्ही हनिमून चाललो आहोत ते फक्त घरच्यांचं मन राखण्यासाठी. उगाच घरच्यांना संशय यायला नको म्हणून " असं म्हणून ती दुःखी चेहऱ्याने माझ्याकडे पाहू लागली. 

"ओके , ठीक आहे , पण यानंतर आपण परत कधी भेटू न भेटू, कोणाला माहित ? असं म्हणून मी तिच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने  पहिले. 

" ८००७xxxx१० , हा माझा नंबर, मला मिस कॉल द्या, पणजीला भेटू. आणि हो, हॉटेल ग्रँड डेलमो, रूम नं. ३०२"  असं म्हणून ती जायला वळली. 

" पण कस शक्य आहे, तिथे तर तुझा नवरा २४ तास तुझ्या सोबत असणार" मी तिला असं विचारताच ती मागे वळून माझ्या जवळ आली. माझी कॉलर पकडून मला जवळ ओढले. आणि माझ्या नजरेत नजर मिसळून म्हणाली,  

"  पहिली रात्र, जो, प्रत्येक मुलीच्या आयुष्यातील खास क्षण असतो, न जाणो , त्या क्षणाची तिने किती तरी स्वप्ने रंगवलेली असतात, अगदी तशीच स्वप्ने मी सुद्धा रंगवली होती, बाथरूम मध्ये आंघोळ करताना, माझ्या कमनीय अवयवांना जेव्हा पाण्याचा स्पर्श व्हायचा, तेव्हा मी माझ्याही नकळत लाजायचे, माझ्या स्वतःच्याच भरगच्चं अवयवांना पाहून न जाणो,  या हनीमूनची  मी कितीतरी स्वप्ने रंगवली होती. पण माझं स्वप्न अखेर स्वप्नच ठरलं, लग्नानंतरच्या पहिल्याच रात्री माझ्या स्वप्नाचा चक्काचूर झाला, तरीसुद्धा मी  मोठ्या आशेने दुसऱ्या रात्री स्वतःहून प्रयत्न केला. पण अखेर पुन्हा माझ्या पदरी निराशा आली. पण यावेळेस मला माझी मधुचंद्राची रात्र खराब होऊन द्यायची नाहीये. त्यामुळे मधुचंद्राची  पहिल्या रात्री आपण कसं भेटायचं ते तुम्ही माझ्यावर सोडा," असं म्हणून ती आपले कपडे आणि केस सरळ करून बाहेर निघून गेली. मी हसतच तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहतच राहिलो  

वाटलं, 

"काय साला न्याय आहे, दिसायला इतकी सुंदर, सेक्सी, प्रत्येक अवयव टंच भरलेला. तिचे गोबरे गाल , बारीक लालचुटुक ओठ, भरदार टंच उरोज, त्याखाली बारीक कंबर आणि मग भरदार ढुंगण. तिचं स्त्रीत्व तर इतके सेक्सी होतं कि मी साडीवरूनच तोंड खुपसताच मला विजेचा हलकासा झटका बसल्यासारखा वाटलं होतं. पण बिचारीचं नशीब खराब कि तिच्या आयुष्यात आशुतोष सारखा लैंगिक व्यंग असणारा नवरा आला होता. तिच्या अंगात सेक्स ठासून भरला होता. त्याला योग्य न्याय नाही मिळाला तर ती वेडी होईल इतका सेक्स तिच्या अंगात भरला होता.  

मी थोडा वेळ दरवाजाजवळ उभे राहून  थंड हवेचा झोत अंगावर घेतला. आणि थोड्या वेळाने माझ्या  जागेवर जाऊन बसलो.  जाताना सहज साक्षीकडे पाहिले तर साक्षी एखाद्या गोंडस मुलीप्रमाणे अंगावर शाल पांघरून शांतपणे झोपली होती. यावेळेस झोपेत सुद्धा तिच्या चेहऱ्यावर एक छानसे हास्य खेळत होते. कोणास ठाऊक ती कोणत्या सुखद स्वप्नात रमली होती.    

  साक्षीच्या गोंडस चेहऱ्याकडे पाहत पाहत माझा कधी डोळा लागला ते कळलेच नाही. सकाळी सकाळी कुणाच्या तरी केसांच्या  हलकेच स्पर्शाने मला जाग आली.  मी डोळे किलकिले करून पहिले तर साक्षी तिचे घनदाट लांबशार केस बांधत होती. केस बांधताना तिच्या लांबसडक केसांचा एक  प्रेमळ फटका लागून मला जाग आली होती. आता फटका चुकून लागला कि तिने मुद्दाम मारून मला जागं केलं. ते तिचं तिलाच ठाऊक. 

" कोणतं स्टेशन आलं? " मी डोळे किलकिले करत आशुतोषला म्हणजे तिच्या नवऱ्याला विचारले. 

" पणजी येईल आता" त्याने म्हणताच मी ताडकन उठून बसलो. तोंड वगैरे धुवून फ्रेश झालो.  मी  जागेवर येऊन बसलो. आशुतोष आणि साक्षी सुद्धा बॅगा वगैरे काढून स्टेशन येण्याची वाट पाहत होते. मी साक्षीकडे पाहिले  आशुतोष समोरच होता. त्यामुळे उगाच त्याला संशय नको म्हणून मी तिला बघण्याचे टाळत होतो. खिडकीतून बाहेर बघता बघता अचानक माझे लक्ष साक्षीकडे गेले. ती ठाम माझ्याकडे पाहत होती. तिची नजर खरेच नशेली होती.  मी एक क्षण तिच्या डोळ्यात हरवून गेलो. पण लगेच मी आशुतोषच्या प्रश्नाने भानावर आलो. 

"पणजीला कुठे मुक्काम आहे तुमचा? " आशुतोषने माझ्यावर नजर रोखत मला विचारले. साक्षीच्या  नशील्या नजरेला माझ्या नशील्या नजरेने प्रतिसाद देत असता त्याने मला बरोबर पकडले होते. मी  थोडा वरमलो.  साक्षी सुद्धा बावचळली आणि ती लागलीच खिडकीच्या बाहेर डोकावू लागली. 

 " हॉटेल ग्रँड डेलमो " मी असे म्हणताच साक्षीने चमकून माझ्याकडे पाहिले. त्यावेळी तिच्या गोऱ्या गालांवर लाली चढली होती. चेहऱ्यावर स्मितहास्य होते.  

"ओह, आय सी ,,,,, ग्रेट,  आमचा मुक्काम सुद्धा त्याच हॉटेल मध्ये आहे. काय योगायोग आहे ना ?  बरं  या भेटायला. रूम नं  तर तुम्हाला माहीत असेलच." त्याने हसत पण तिरक्या नजरेने मला पाहत विचारले. 

" सॉरी, पण तुमचा रूम नं . मला कसा माहीत असेल ?" मी  थोडं गडबडत म्हटले. कारण त्याचे प्रश्न साक्षीच्या आणि माझ्या प्रेमांकूरावर घाव घालत होते.  

" तुमचा रूम नं  हो, आमचा रूम नं तुम्हाला कसा माहीत असेल ? " त्याने हसत म्हटलं. पण त्याचं ते हसणं तिरकं होत. 

" हो, हो,  माझा रूम नं ३०४ " मी उसने हसू आणून म्हटले.  

" क्या बात है, म्हणजे आमच्या शेजारीच कि,  तुम्ही तर राव अजब रसायन आहात " त्याने पुन्हा तिरकस पण मिश्कीलपणे हसत म्हटले. 

" हा हा, हे बाकी तुम्ही बरोबर बोललात, सालं, आमचं रसायनच अजब आहे" मी त्याच्या तिरकस हसण्याला तशाच तिरकस हसण्याने उत्तर दिले. 

गाडीचा वेग कमी होत, गाडी धाड धाड करत पणजी स्थानकामध्ये दाखल झाली.  उतरणारे सर्व आपापल्या बॅगा घेऊन उतरण्याची घाई करू लागले. आशुतोष आणि साक्षी सुद्धा उतरण्यासाठी पुढे झाले. आशुतोष २ बॅगा घेऊन पुढे झाला. साक्षी एक बॅग घेऊन मागे उभी होती. मी माझी सॅक पाठीवर मारत तिच्या मागे उभा होतो.  आमच्यामध्ये थोडे अंतर होते. तिने डोळ्यांवर आलेली केसाची बट हलकेच कानाच्या मागे सारताना मान अर्धवट वळून माझ्या दिशेने अर्धवट पहिले. मनाची भाषा मनाला कळली. मी चटकन पुढे झालो. आणि तिच्या पुष्ट नितंबाना माझा पार्श्वभाग टेकवला. तिच्या कमरेला माझ्या  डाव्या हाताचा विळखा पडला. तिच्या पाठीला माझी छाती टेकली. तिच्या घनदाट काळेभोर केसांचा सुगंध नाकावाटे माझ्या नसानसांत भिनून माझा रोम रोम चेतवू लागला. माझ्या नाकातून उष्ण श्वास बाहेर पडून तिच्या केसांमध्ये प्रणयाचे वारे शिरून तिचे अंग अंग चेतवू लागले. ती फुलली.  बहरली. नववधू लाजेने चूर  झाली.  गाडी थांबताच सर्व उतरू लागले. एका रांगेमध्ये उतरण्याची लगबग सुरु झाली. आशुतोष पुढे उतरत होता तर मागे साक्षी आणि तिचा दंड पकडून तिला गर्दीमध्ये कव्हर करत तिच्या मागे  मी , असे  एक एक करत आम्ही आता सर्व उतरलो. 

" चला, मग, मी निघतो " मी त्यांना  म्हणत हात पुढे केला.  

" काय राव , निघून,  जाणार कुठे तु म्ही,? हॉटेल ग्रँड डेलमोच ना, तर  मग आम्ही सुद्धा तिथेच चाललोय, चला सोबतच जाऊ "  आशुतोषने हसत म्हटले  

" नक्कीच आलो असतो, पण  आधीच उशीर झालोय.  समोरच्या कंपनीमध्ये रिपोर्टींग करून थोडं तिकडचं काम आटोपतो  आणि मग होटेल वर येतो "  मी दिलगिरी व्यक्त करत म्हटले. 

" ओह.. ठीकाय,आलात  रूमवर तर भेटा. सोबत चहा  घेऊ." त्याने हात मिळवत म्हटले. आम्ही एकमेकांचा निरोप घेतला आणि आपापल्या मार्गाने निघालो.  जाताना साक्षीची अन  माझी नजरानजर झाली.  तिचा हसरा चेहरा जणू मी तिच्या हॉटेलमध्येच थांबणार आहे हे ऐकून दिलगिरी व्यक्त करत होता. 

मीरामरला कंपनी मध्ये पोहोचताच मी आधी हॉटेल डेलमो मध्ये ऑनलाईन  रूम बुक केली.  माझ्या नशिबाने मी आशुतोषला अंदाजात  फेकलेली रूम नं ३०४ व्याकन्ट होती. मी तीच रूम बुक केली.  दिवसभराच्या कामात मी  इतका गुंग झालो कि संध्याकाळ कधी झाली ते कळलेच नाही. माझे काम आटोपताच मी संध्याकाळी हॉटेल डेलमो मध्ये दाखल झालो. रेसेपशन मध्ये सर्व फॉर्मॅलिटीज पूर्ण करून मी माझ्या रूमच्या दिशेने निघालो. माझा रूम थर्ड फ्लोर वर होता. मी जिने चढून थर्ड फ्लोरच्या पॅसेज मध्ये दाखल झालो.  आणि समोर साक्षीला पाहून जागीच थबकलो. ती प्यासेज मध्ये उभी राहून सेल्फी घेत होती. पिवळ्या रंगाच्या साडीमध्ये ती खूपच मादक दिसत होती. मान किंचित  डावीकडे वळवून  आणि केशभार छातीवर वळवून ती मोबाईल मध्ये पाहत हलकेच स्माईल देत  सेल्फी घेत होती.  साडी तिच्या अंगाला एकदम  फिट्टम फिट्ट बसली होती ज्यामुळे तिचा कमनीय देह त्या साडीमध्ये कमालीचा मादक वाटत होता. तिच्या देहाचा प्रत्येक मादक अवयव आपले दिव्य दर्शन घडवत होता.  डाव्या बाजूच्या वक्षावर असलेला पदर तिच्या डेरेदार टंच वक्षामुळे किंचित बाजूला झाला होता .ज्यामुळे  तिच्या उजव्या टंच  वक्षाचा घेर त्या पिवळ्या ब्लॉऊस मध्ये उठून दिसत होता.  तर त्याखाली थोडी बारीक कंबर आणि खाली व्ही शेप मध्ये असलेला तिचा कमरेखालचा भाग तिच्या कमनीय देहाची मादकता वाढवत होता.. 

मी जवळ येताच  तिचे लक्ष माझ्याकडे गेले. 

" अरे, तुम्ही आलात .  आशुतोषने तुम्हाला चहा नाश प्यायला  बोलावलेय. तुम्ही पटकन फ्रेश होऊन या. आम्ही आत मध्ये वाट बघतोय." तिने  मोबाईलची स्क्रीन ऑफ करत म्हटले. 

" हो, नक्कीच, बस यु गया और  यु आया " मी हसतच  टिचकी वाजवत म्हटले.  

मी रूम मध्ये जाऊन फ्रेश झालो. टापटीप होऊन मुद्दामच निळ्या रंगाचे पट्टे असलेला पिवळ्या रंगाचा टीशर्ट आणि ब्ल्यू जीन्स , असा ड्रेसिंग  करून आशुतोष आणि साक्षी सोबत चहा नाश्ता करण्यासाठी त्यांच्या रूम मध्ये दाखल झालो.  माझ्याकडे पहाताच साक्षीचा चेहरा गोरामोरा झाला. कारण तिने घातलेल्या पिवळ्या साडीला मॅचिंग म्हणून पिवळा टी शर्ट घातलाय हे तिने लागलीच ताडले होते.  

" अरे वा, वा, या विकी साहेब या, तुमचीच वाट पाहतोय आम्ही." आशुतोष मोबाईल मध्ये खुपसलेले डोके बाहेर काढत म्हणाला. 

" काय म्हणतोय नव विवाहित दाम्पत्याचा पहिला हनिमून डे " मी खट्याळपणे पण आपुलकीने म्हणालो. 

"आहे मस्त, भारीच एकदम, बेडरूम तर या पहा, कसे मस्त सजवून ठेवलेय हॉटेल स्टाफ ने " असं म्हणत आशुतोष ने मला बेडरूम मध्ये  चलण्यास  सांगितले.

 मी आशुतोष च्या मागून बेडरूममध्ये गेलो.  बेडरूम मधील नजारा खूप भारी होता.  बेडरूम मध्ये एक लाल डिम बल्ब मंद लाल प्रकाशाची उधळण करत होता.  सर्वत्र फुलांचे डेकोरेशन केले होते. बेडरूम मध्ये ठिकठिकाणी ठिकठिकाणी बुके  होते. तर  सिलिंग लाल  फुग्यांनी सजवले होते. फ्लोअरिंग वर सर्वत्र वेगवेगळ्या सुगंधी फुलांच्या पाकळ्यांचा जणू सडा पडला होता. तर सोबतच लाल रंगाचे फुगे सर्वत्र पसरले होते. पलंगाच्या चारही बाजू  सिलिंग पासून खाली पलंगापर्यंत फुलांच्या माळांनी कव्हर केल्या होत्या. . त्या संपूर्ण बेडरूम मध्ये सुगंधी रोमँटिक घमघमाट पसरला होता.   पलंग तर अगदी खासाच सजवला होता. पलंगाच्या मऊशार तलम गादीच्या पांढऱ्या शुभ्र बेडशीट वर सर्वत्र वेगवेगळ्या फुलांच्या पाकळ्या  होत्या. आणि मधोमध गुलाबाच्या पाकळ्यांनी एक दिल च्या आकाराची डिझाईन सजवली होती. आणि त्यावर २ कृत्रिम राजहंसाची जोडी चोचीत चोच घालून जणू प्रेमाची उधळण करत होती.  त्या संपूर्ण बेडरूम मध्ये सुगंधी रोमँटिक घमघमाट पसरला होता.  

" वा, जबरदस्त, अगदीच रोमँटिक पद्धतीने सजवला गेला आहे हा बेडरूम" मी आशुतोषच्या पाठीवर थाप मारत म्हटले  " ग्रेट आहात तुम्ही. छान अरेंजमेंट करून ठेवला आहात हॉनिमूनच्या स्वप्नवत रात्रीची" 

" नाही, हो, अरेंजमेंट मी नाही करून ठेवलीय तर माझ्या चुलतभावाने अक्षयने करून ठेवली आहे." आशुतोष बेडरूमचे  दार बंद करत म्हणाला. 

" म्हणजे" ? मला कळलं नाही."  मी साक्षीकडे पाहत म्हटले. 

" म्हणजे हे हनिमून प्याकेज अक्षयने आम्हाला  वेडिंग गिफ्ट दिलं  आहे"  त्याने  डोळे मिचकावत म्हटले. 

" ओह,  लय भारी, खूप छान वेडिंग गिफ्ट मिळालं  तुम्हाला, तुमच्या पहिल्या हनिमून रात्रीसाठी माझ्याकडून दिल से शुभेच्छा" असं म्हणत मी आशुतोषच्या हातात हात मिळवला. 

" ओह,  थँक यु"  पण हे म्हणताना त्याचा आवाज कमालीचा उदासीन  होता. तो थँक यु उगाचच म्हटल्यासारखा वाटलं.  मी साक्षीकडे पाहिलं. तर ती खाली मान घालून नकारार्थी मान हलवत होती . 

 इतक्यात हॉटेलचा स्टाफ सँडविच आणि  चहा कॉफी घेऊन आला.    बहुतेक साक्षीने मी आल्यावर रिसेपशनला चहा नाश्ता घेऊन  येण्याविषयी कळवले होते. 

"  या, आधी थोडं खाऊन घेऊया आणि चहा पिऊया, मग गप्पा मारू " असं म्हणत आशुतोषने मला डायनिंग टेबलच्या बाजूला खुर्चीवर बसण्यास सांगितले. 

आम्ही तिघेही खुर्चीवर स्थानापन्न झालो. सॅन्डविचवर ताव मारत आणि चहा कॉफीचे घुटके घेत आम्ही जवळ जवळ अर्धा तास एकमेकांच्या करियर बद्दल गप्पा मारल्या.  अखेर अर्ध्या तासाने मी तिथून निघालो.  माझ्या रूमवर येऊन दुसऱ्या दिवशीच्या कामाचं प्लांनिंग करून थोडा टीव्ही वर टाईमपास केला आणि रात्री हॉटेलच्या चविष्ट जेवणावर ताव मारला.  थोडी शतपावली करून  बेडरूमच्या मऊशार तलम गादीवर आडवा झालो. डोळ्यापुढे साक्षीचे ती पिवळ्या साडीमधील मादक रूप नाचत होते. नकळत कधी डोळा लागला ते कळलंच नाही. गाढ झोपी गेलो होतो. इतका गाढ झोपलो होतो कि डायरेक्ट ८ - ९ वाजल्याशिवाय मी उठणार नव्हतो. पण छे, १ तासातच माझी झोपमोड झाली. माझा मोबाईल खणखणत होता. मी अर्धवट झोपेत रागातच मोबाईल उचलला कि इतक्या रात्री कोण फोन करतोय. मी मोबाईल स्क्रीन वरील नाव चेक केले तर " साक्षी कॉलिंग".  माझी झोप  झटक्यात उडाली.

" इतक्या रात्री,  साक्षीचा फोन ? पण का? यावेळेला तर ते दोघे हनीमूनच्या धुंदीत असायला हवेत. काही प्रॉब्लेम तर झाला नसेल ना" मी स्वतःशीच विचार करत  तिचा कॉल पिकअप केला. 

" हॅलो, " मी थोडं आवाज खाकरत म्हणालो. 

" हॅलो, मी साक्षी बोलतेय" पलीकडून आवाज आला 

" हा, साक्षी बोल ना. अगं , इतक्या रात्री कसा काय फोन केलास आणि आशुतोष कुठे आहे ?" मी तिला विचारले. 

" मी तुम्हाला म्हटलं होतं ना, मी माझी मधुचंद्राची स्पेशल रात्र अशी वाया जाऊन देणार नाही म्हणून."  तिने असं काही नाजूक आवाजात म्हटलं कि मी एक क्षण संमोहित झालो.

" म्हणजे, ? " मी चाचरत म्हटलं. 

" म्हणजे,   तुम्ही इथे याल का प्लिज, कि तुम्हाला सर्व फोन वर सांगू. आणि हो आशुतोष नाहीये, तुम्ही बिनधास्त येऊ शकता" ती अगतिकपणे  म्हणाली.

" ओके, ओके, वेट , मी येतो ५ मिनिटांत " असे म्हणून मी लगबगीने फ्रेश झालो आणि तडक रूम नं  ३०२ च्या दिशेने चालू लागलो. जाताना असंख्य प्रश्न मनात थैमान घालत होते. पण तूर्तास तरी  त्या सर्व प्रश्नांची उत्तरे फक्त साक्षीकडे होती.  

मी रूम नं ३०२ जवळ पोहोचलो. रूमचे दार अर्धवट उघडे  होते. मला खूपच आश्चर्य वाटले. मी आतमध्ये अर्थातच बिनधास्त प्रवेश केला. आतमध्ये जाताच मी साक्षीला हाक मारली. 

" इथे आत या, बेडरूम मध्ये आणि मेन डोअर  बंद करून या" ती तिच्या नाजूक आवाजात म्हणाली.  मी कमालीचा आश्चर्य चकित झालो होतो. मी त्या  बेडरूम मध्ये गेलो तर साक्षी त्या सुगंधी घमघमाटाने भरून गेलेल्या आणि लाल  फुग्यांनी  सजवलेल्या बेडरूम मधील रंगीबेरंगी फुलाच्या पाकळ्यांनी सजवलेल्या मऊशार तलम पलंगावर लग्नाचा उंची भरजरी शालू घालून डोक्यावर पदर ओढून बसली होती. काय तो साजशृंगार, काय ते सौन्दर्य, काय ते मादक रूप,  ते नयनरम्य दृश्य पाहून माझे डोळे  विस्फारले गेले. मी संमोहित झाल्यासारखा एका जागीच खिळून उभा राहिलो.  तिच्या बांगड्यांच्या खणखणाटाने मी भानावर आलो आणि त्या रोमहर्षक, रोमँटिक वातावरणात सुद्धा माझ्या मनात शेवटी तो प्रश्न आलाच कि "आशुतोष कुठेय ?"   

       "  नमस्कार मित्रहो, या कथेचा तिसरा  भाग वाचण्यासाठी खूप आतुर आहात ना? पण  Under 18 नियमांमुळे मी पुढचा भाग इथे अपलोड करू शकत नाही .  जर तुम्हाला तिसरा भाग वाचायचा असेल तर   माझ्या व्हाट्सअँप नंबर (9028462952) वर   ( Wattpad Vicky)  असा मेसेज करा. आणि वाचून अनुभवा असे असंख्य बेधुंद क्षण"   Vicky Patil

Whatsapp No. 9028462952

 "आशुतोष कुठेय ?" धुंद झालेल्या मनामुळे तोंडाने बाहेर फेकलेले शब्द कंपीत होऊन बाहेर पडले. 

" तिथेच उभे राहून प्रश्न विचारणार आहात का?" तिने मादकपणे प्रश्न विचारून मला एक प्रकारे त्या असंख्य फुलांनी सजवलेल्या आणि  प्रणयांकित भावनेने भारून गेलेल्या पलंगावर येण्याचे  एक प्रकारचे आमंत्रण दिले होते. 

" अं ...अम्म्म्म...ह्ह,,,.नाही... म्हणजे... " मी थोडासा गोंधळलो. आणि दुसऱ्याच क्षणी तिने तिच्या डोक्यावरील  पदर थोडा वर सरकवून हाताने मला जणू बाहुपाशात येण्याचे निमंत्रण दिले. 

मी पुढे सरकून आम्हा दोघांच्या मध्ये असलेली  फुलांची  भिंत बाजूला सरकवली आणि त्या मऊ तलम पलंगावर थेट तिच्या बाजूला जाऊन बसलो. त्या लाल भरजरी शालू मध्ये साक्षीचा कमनीय देह कमालीचा मादक वाटत होता. पदराआड लपलेला तो मुखचंद्र जणू कामुकतेचा प्रकाश उधळत होता. कामुकतेच्या त्या प्रकाशात न्हाऊन निघताच माझं आधीच पिघळलेलं मन आता अगदी ओतप्रत भरलं होतं. मी हात पुढे करून तिची हनुवटी वर उचलली. आणि त्या मुखचंद्राला लागलेलं पदराचं ग्रहण दूर केलं. तसा त्यावरील कामुकतेचा प्रकाश माझ्या तनामनात अक्षरशः भिनू लागला. माझ्या नशील्या नजरेने तिचे ओठ हलले. जणू ते माझ्या ओठांना खुणावत होते. मी हलकेच पुढे होऊन तिच्या ओठांचे दीर्घ चुंबन घेतले. तिच्या हातांचा  माझ्या अंगाला एक घट्ट विळखा पडला. इतका घट्ट कि तिची  लांबसडक नाजूक बोटांची नेलपेंट ने रंगवलेली तीक्ष्ण नखे माझ्या पाठीवरील टीशर्ट फाडून आतमध्ये पाठीला टोचत असल्यासारखी जाणवत होती. तिच्या त्या मिठीच्या आवेगामुळे तिच्या मनातील अतृप्त भावनेची मला आता चांगलीच जाणीव झाली होती. त्या जाणिवेने आणि तिच्या नखांनी झालेल्या अनपेक्षित हल्ल्याने माझ्यातील इम्रान हाश्मी जागा झाला. तिच्या गालावरील माझे हात आता तिच्या मादक कमनीय देहाभोवती विळखा घालू लागले.  बघता बघता तिचा तो नाजूक, तप्त देह माझ्या विळख्यात सामावून गेला. मी तसेच चुंबन करता करता माझ्या हाताचा विळखा ki घट्ट करून तिला वर उचलली आणि माझ्या मांडीवर बसवली. आणि चुंबनाचा पहिला राऊंड जो तिने पूर्ण ताकदीने माझ्यावर चालवला होता त्याला प्रत्युत्तर म्हणून मी चुंबनाचा दुसरा राऊंड पूर्ण ताकदीने तिच्यावर चालवला. अगदी तिला श्वास घेण्याचीही उसंत देत नव्हतो. माझ्या घट्ट विळख्यामुळे तिचं कमनीय बांधा माझ्या शरीरात जणू सामावून गेला होता. तिचे उन्मत्त टंच उरोज माझ्या छातीवर घट्ट दाबले गेले होते. ज्यामुळे माझं पौरुषत्व अक्षरश: पेटून उठलं  होतं. तिच्या पाठीत रुतलेली माझी बोटे आता तिच्या पाठीवर एखाद्या फुलपाखराप्रमाणे भिरभिरू लागली. ज्यामुळे ती माझ्या मिठीत एखाद्या नागिणी प्रमाणे सळसळू लागली. माझ्या आवेगापुढे तिचा आवेग कमी पडू लागला. तिने मला जोराचा चिमटा काढला तसा मी भानावर आलो. माझी मिठी सैल होताच ती चटकन माझ्या मिठीतुन दूर होत माझ्याकडे नशील्या नजरेने पाहू लागली. नुकत्याच झालेल्या चुंबनाच्या घनघोर युद्धामुळे दोघांच्याही शरीराची हालत पाहण्याजोगी होती. विशेषतः साक्षीची.  जणू माझ्या आवेगाला घाबरून तिचे मंगळसूत्र शालूच्या आतमध्ये कुठे गायब  झाले होते. तर कपाळावरील कुंकवाचा छोटासा टिळा पार पुसटून गेला होता. ओठांवरील लिपस्टिक माझ्या ओठांनी केलेल्या हल्ल्याने घाबरून तिचे ओठ सोडून आजूबाजूला जणू अस्ताव्यस्त धावत होती. जी तर्हा मंगळसूत्राची तीच कानातील  कर्णफुलांची  होती. कानातील दोन्ही कर्णफुले कुठे गडब झाली होती कोणास ठाऊक. अंगातील शालू तर छातीवरून खाली सरकल्यामुळे तिचे उन्मत्त टंच उरोज अपुऱ्या ब्लाऊज मधून बाहेर डोकावून जणू आम्ही युद्धाच्या पुढच्या  राऊंडला अगदी तयारीत असल्याच्या तोऱ्यात माझ्याकडे पाहत होते. 

" किती हाल करता हो,, अगदी पार चिवळुन टाकता" असं म्हणत तिने लाडीकपणे माझ्या छातीवर डोके टेकले. 

" हो का,  आमचं असं तुटून पडणं, आवडत नाही वाटत ?" मी सुद्धा तिचे डोके माझ्या छातीवर तसेच घट्ट दाबत लाडिकपणे म्हणालो. 

" कोण म्हणतं नाही आवडत? याच तुमच्या दणकट स्पर्शासाठी मी आसुसले आहे,  न जाणो या क्षणाची मी किती आतुरतेने वाट पाहत होते आणि हा क्षण मिळवण्यासाठी मी काय काय केले आहे ते? तेव्हा, थांबू नका, प्लिज, हे अंग खूप कसकसतय , अंगात एक वेगळीच कसक निर्माण झालीय. असा वाटत हि कसक, तुमची अंगाची  चोळामोळा करण्याची हि पद्धतच थांबवू शकेल. तेव्हा, प्लिज, मला मिठीत घ्या, आणि कुस्करून आणि रागडवून  टाका हे अंग आणि पार शांत करा माझ्या अंगातील कसक " असं थरथरत्या ओठांनी म्हणत तिने मला घट्ट मिठी मारली.   

मी तिला तसेच मिठीत घट्ट आवळले. पुन्हा एकदा युद्धास सुरुवात झाली. पण या वेळेस शीतयुद्ध चालू होते. माझा  प्रत्येक नाजूक वार तिच्या अंगावरील राहिलेले अलंकार एक एक करून दूर करीत होता.  तिच्या मदहोश, टंच पण नाजूक जवानीचे हळू हळू मर्दन करीत राहिलो. आधी ब्लॉउजचा अडथळा माझ्या थरथरले हातानी अलगद दूर केला. ब्लॉउजच्या मागे लपलेला तो ऐवज पाहून डोळे विस्फारले. किती खाऊ आणि किती  पिऊ अशी अवस्था झाडी. थोड्याच वेळात शालूचा अडथळा सुद्धा दूर झाला आणि अंतर्वस्त्रातील  तिचा अर्धनग्न देह माझ्या अंगात एक कसक निर्माण करून गेला. जणू असेच हिच्यावर तुटून पडावे आणि हिच्या मदहोश टंच  जवानीचा आताच फडशा पाडावा, असे वाटू लागले. पण छे, ती माझी पद्धतच नव्हती. मी माझ्या उतावळ्या मनाला काबूत ठेवून तिचा तो  अर्धनग्न देह, माझ्या नजरेने घायाळ  करू लागलो. तिच्या देहाची प्रत्येक बाजू माझ्या नशील्या नजरेने घायाळ करू लागलो. माझ्या नशील्या नजरेने ती फडफडू लागली. हातपाय झाडू लागली. अंग वेडंवाकडं करू लागली.  डोळे बारीक होऊ लागले. माझी ती नशिली नजर तिला असह्य होत होती.  तसेच नशील्या नजरेने बघता बघता माझे हात तिच्या त्या अर्धनग्न  देहावर भिरभिरू लागले. ती कसकसू लागताच मला चेव चढू लागला. थोड्या वेळात तिची अंतर्वस्त्रे दूर झाली. नकळतच तिनेसुद्धा माझ्या वस्त्रांचा अडथळा तिच्या नाजूक हातांनी दूर केला.  पुन्हा एकदा माझी नशिली नजर तिच्या त्या उघड्या अंगावर दौडून  मोक्याच्या ठिकाणी घूसु लागली.  आता मात्र तिच्या धुंद भावनांचा  कडेलोट होऊ लागला आणि अखेर तिने मला तिच्या त्या अर्धनग्न देहावर ओढले. आता  सुरु झाले  होते एक घनघोर युद्ध. ती संपूर्ण रूम गरम श्वासांनी, हुंकारांनी, अचक्यांनी, पलंगाच्या "धन धन " आवाजाने, भरून गेली. साक्षी अक्षरश: नागिणीप्रमाणे सळसळत माझ्यात सामावून जाण्याचा प्रयत्न करत होती आणि तिने तसे करताच मी चेव चढून तिला अजून माझ्यात सामावून घेण्याचा प्रयत्न करत होतो. प्रणयाचा हा महासंग्राम पुरे एक तास चालला.  कोणीच  माघार घेत नव्हतं. सर्व बाजूने आणि सर्व ठिकाणांवर हल्ले होत होते. अखेर मी माझा अणुबॉम्ब टाकला तसे मोठं मोठे आचके देत साक्षीने माघार घेतली. मी तिच्या मदमस्त देहावर  विजयाचा जल्लोष साजरा करू लागलो. थोड्या वेळात मी सुद्धा माघार घेऊन बाजूला झालो. खूप तहान लागली होती. पलंगाच्या बाजूला असेलल्या मेजवर पाण्याने भरलेला ग्लास होता. थकल्यामुळे तसाच पडून  हात पुढे करत  तो ग्लास त्या मंद प्रकाशात चाचपडू लागलो. इतक्यात तो भरलेला पाण्याचा ग्लास अगदी माझ्या हातातच कोणी आणून दिला. मी "थँक्स साक्षी" म्हणालो. पण लगेच चमकलो. कारण साक्षी तर माझ्या डावीकडे आहे आणि  ग्लास तर माझ्या उजव्या बाजूच्या मेज वर आहे आणि मी मघाशी आत येताना  रूम सुद्धा बंद केले होते. मग हा  ग्लास मला कोणी दिला? मी तसाच थकलेल्या अवस्थेत डॊळे किलकिले करून त्या दिशेला तोंड करून पहिले. आणि भीतीने माझ्या अंगातील उरली सुरली शक्ती  सुद्धा नाहीशी झाली. कारण समोर आशुतोष उभा होता. 

" आSSSशुSSतोष "  मी थोडं मोठ्यानेच ओरडलो. अचानक माझं  शरीर मला हलकं वाटू लागलं . हृदयाचे ठोके जलद गतीने होऊ लागले. अंगाला जबरदस्त घाम फुटला. तो संबंध रूम माझ्या भोवती गोल गोल फिरतोय असं  वाटू लागले आणि ग्लानीने माझे डोळे मिटले. 

  " गुड मॉर्निंग, कसं वाटतंय आता?" अचानक आलेल्या आवाजाने मी जागा झालो होतो.   डोळे किलकिले करून सभोवताली नजर फिरवली. सकाळ होऊन लक्ख प्रकाश पडला होता. सकाळची  कोवळी सूर्यकिरणे जणू माझी विचारपूस करण्यासाठी आत येऊन माझ्याकडे कुतुहुलाने पाहात असल्यासारखे वाटत होते. माझ्या शेजारी साक्षी बसली होती आणि कॉफीचा मग हातात घेऊन एक क्युट स्माईल देत गुड मॉर्निंग विश  करत होती. फिकट नारिंगी कलरची साडी तिने घातली होती आणि त्यावर साधारण गडद पिवळ्या रंगाचा ब्लॉउज .  केस भिजल्यामुळे तिने तसेच मानेवर  मोकळे सोडून   पुढे घेत आपल्या भरगच्चं वक्षस्थळांना आच्छादून टाकले  होते.  माझ्यासाठी हे सरप्राइजिंग होते. कारण मुळात जेवढे मला आठवत होते त्यानुसार साक्षी आणि मी रात्री हनिमून साजरा करत होतो आणि अचानक तिथे आशुतोष आला होता. त्याच्या तशा अचानक येण्याने एक खूप मोठा मानसिक धक्का बसून  मोठयाने ओरडत  मी बेशुद्ध पडलो होतो. आणि धक्का का बसू नये, अरे ज्या हनिमूनचा  खरा हकदार आशुतोष  होता , त्याच्या नकळत त्याचा तो हनिमूनचा हक्क आपण  हिरावून घेतला होता. मला आणि साक्षीला त्याने रंगेहाथ पकडले होते. मला रात्रीचा तोही प्रसंग  आठवला पण साक्षी तर नॉर्मल वाटत होती. 

" गुड मॉर्निंग  " अचानक आलेल्या या दुसऱ्या आवाजाच्या दिशेने मी पाहिले आणि मला ४२० चा झटका बसला. पलंगाच्या उजव्या बाजूला माझ्या पायाच्या जवळील एका खुर्चीवर  चक्क आशुतोष बसला होता. 

" काय म्हणतेय तब्येत ? " त्याने विचारले. 

" ठीक आहे आता.." मी थोडंसं आश्चर्यानेच म्हणालो.  आश्चर्य यासाठी कि काल आशुतोषने  त्याच्या नावाचा हनिमून  साजरा करताना मला आणि साक्षीला रंगेहाथ पकडलं होत. त्यामुळे तो आदळ आपट करील, माझ्यावर आग ओकेल, साक्षीचं आणि त्याचं भांडण झालं असेल, कदाचित साक्षीवर त्याने हाथ सुद्धा उगारला असेल, आणि यापुढे तो साक्षीला माझं तोंड सुद्धा बघू देणार नाही आणि स्वतः सुद्धा बघणार नाही असे एक ना अनेक तर्क माझ्या मनाने लावले  होते. ते सर्व तर्क चुकीचे ठरवत आज तो माझ्या समोर हसतमुख चेहरा ठेवून गुड मॉर्निंग विश करत होता. आणि त्याहीपुढे साक्षी माझ्या बाजूला बसून माझ्या डोक्यावर हात फिरवून माझी काळजी घेत होती. 

" विकी, तुम्ही काहीही चुकीचे करत नाही आहात, जे तुमचं आहे आणि ज्याच्यावर तुमचा हक्क आहे , त्याचाच तुम्ही उपभोग घेत आहात. तेव्हा उगाच नको त्या गोष्टीचं टेन्शन घेऊन असं आजारी पडू नका" असं म्हणून साक्षीने खाली वाकून माझ्या कपाळावर किस केले. खाली वाकताना तिच्या भरदार वक्षांचा माझ्या छातीला स्पर्श झाला. त्या स्पर्शाने मी  सुखावलो  खरे , पण  कमालीचा  आश्चर्य चकित झालो होतो. 

कसं  शक्य आहे?, आशुतोष बाजूला असून सुद्धा साक्षी मला किस करत होती. मी दचकून आशुतोष कडे पाहिले. तर तो स्मितहास्य देत माझ्याकडे पाहत होता. आता मात्र आश्चर्याने  तोंड वासून त्यांच्याकडे आळीपाळीने पाहण्याशिवाय माझ्या हातात काहीच नव्हते. याचा अर्थ साक्षी आणि माझ्या कडून काल  (नकळत ? )झालेल्या हनिमून बद्दल आशुतोषचा काहीच आक्षेप नव्हता तर. आता थोड्या थोड्या गोष्टी माझ्या लक्षात येऊ लागल्या होत्या. नंबर १,  ट्रेन मध्ये साक्षीची आणि माझी होणारी नजरानजर आशुतोषच्या आधीच लक्षात आलो होती, नंबर २,  ट्रेनच्या डब्यातील बाथरूम मध्ये  साक्षी आणि माझ्यामध्ये होणाऱ्या रोमान्सची कल्पना आशुतोषला होती, नंबर ३,   आशुतोष साक्षीला संतुष्ट करू शकत नाही आणि तिची माझ्याकडे असणारी ओढ आशुतोषच्या लक्षात आली होती आणि म्हणूनच त्याने साक्षीजवळ या विषयी स्पष्ट बोलून कदाचित माझ्याशी संबंध ठेवण्यास तिला प्रोत्साहन दिले असावे. नंबर ४, आशुतोषला साक्षीसाठी माझ्या सारखा एक सेक्स टॉय हवा होता जो तिला ते सर्व सुख देईल जे तो  स्वतः देऊ शकत नव्हता आणि नम्बर ५ , सर्वात महत्वाचा पॉईंट, माझ्यासोबत संबंध प्रस्थापित करून साक्षी प्रेग्नन्ट राहावी जेणेकरून आशुतोषचे नपुसंकत्व झाकले जाईल आणि ताठपणाचा व त्याचा काही संबंध नसताना सुद्धा  समाजापुढे त्याला ताठ मानेने जगता येईल,  असे मनात एक ना अनेक  शंका आणि प्रश्न घारीसारखे घिरट्या घालू लागले, त्यांचे सावज होते फक्त आणि फक्त साक्षीचे उत्तर... मी एकवेळ आशुतोष कडे नजर टाकली. पण आशुतोष आता तिथे नव्हता. मनाला खूप हायसे वाटले त्यावेळेस. कारण माझ्या मनातील प्रश्नांची  मला साक्षी कडून जी उत्तरे हवी होती त्यासाठी ती एकदम योग्य वेळ होती. 

" खरंच बरं  वाटतंय ना तुम्हाला? कि काही त्रास होतोय? " साक्षी  माझ्या केसांत अगदी प्रेमाने हात फिरवत पाणावल्या डोळ्यांनी मला विचारत होती. अरे १ दिवसांची तर ओळख हिची आणि माझी. आणि हि किती  माझ्या प्रेमात गुरफटून गेलीय. कमाल आहे.  खरंच नियती पण काय डाव टाकते कधी कधी. साक्षी सारख मुसमुसलेल्या यौवनाने बहरलेलं फुल आशुतोष सारख्या सुकलेल्या झाडाच्या ढोलीत पडावं, किती क्रूर चेष्टा होती तिच्या नशिबाची. आतापर्यंत  मी तीच फक्त बाहेरचं सुंदर रूप पाहिलं होतं. पण आज प्रथमच मी तिचं आतील सुंदर रूप पाहत होतं. अगदी प्रेमाने ओतप्रत भरलेलं. तिच्या मनातील माझं प्रेम अक्षरशः ओसंडून वाहत डोळ्यातून पाझरू लागले होते. 

" हो, त्रास तर होतोय, पण माझ्या मनाला " मी तिच्या मांडीवर डोके ठेवत तिच्या मायेच्या ढोलीत शिरलो. ती मायेची ढोली जिच्या पासून मी कित्येक वर्ष वंचित होतो. 

" असं का म्हणता ? कोणता त्रास होतोय तुमच्या मनाला " तिने जवळ येत माझे  डोके आपल्या कुशीत सामावून घेतले. त्याक्षणी मला असं वाटलं कि मी फक्त आशुतोषच्या हनिमूनचा  नाही तर त्याचा  हक्क असलेल्या प्रेमाचा सुद्धा ताबा घेत होतो. 

"हे जे सगळं चाललंय त्याचा" मी तिला दोन्ही हातांचा विळखा घालत म्हणालो " साक्षी, तू आशुतोष सोबत हनिमूनला येणं , तुमची आणि माझी ट्रेन मध्ये ओळख होणं, त्यानंतर आपल्या दोघांमध्ये नजरानजर होऊन एकमेकांबद्दल प्रेमांकुर फुलणं, आणि नंतर काल रात्री आपल्या दोघांमध्ये हनिमून साजरा होणं, जो खरं  तर आशुतोषचा हक्क होता, इथपर्यंत मला सहज वाटलं. पण तोच हनिमून साजरा करताना आशुतोषने आपल्याला रंगेहाथ पकडणं आणि त्यानंतर ना रागावता ना आरडाओरड करता शांत राहत, आपल्या प्रेमाला मूकसंमती देणं, आणि  आता याक्षणी सुद्धा त्याच्यासमोर तू मला प्रेमाने गोंजारण , आणि तू मला भावनिक प्रेमाने गोंजारत असताना त्याने आक्षेप न घेता स्माईल देणं, या गोष्टी मला सहज वाटत नाहीयेत. म्हणजे माझ्या बुद्धीला या गोष्टी पटत नाहीयेत. प्लिज मला सांगशील का कि  खरा काय प्रकार आहे, तू त्याच्यासमोर माझ्याशी इतकी सहज कशी वागत आहेस आणि त्याचा या गोष्टीला आक्षेप का नाहीये" मी तिच्या डोळ्यात डोळे घालत म्हणालो. 

ती काहीच ना म्हणता शांतपणे माझ्या नजरेला नजर भिडवत होती  पण थोड्याच वेळात तिची  नजर वितळून पाणी वाहू लागले. 

" मी नाही सांगू शकत तुम्हाला. प्लीज, समजून घ्या मला " ती अश्रू ढाळत म्हणाली. 

"  हे बघ साक्षी,  मला तू खूप आवडायला लागली आहेस , नव्हे, आवडतेस. आपली तर फक्त एक दिवसाची ओळख पण असं वाटतंय कि आपल्यातील प्रेम अगदी वर्षनुवर्षे आहे. या एका दिवसात तू मला इतकं भरभरून प्रेम दिलं आहेस कि माझ्या इतक्या दिवसाची प्रेमाची भूक तू अगदी एका दिवसातच मिटवलीस. आय एम रिअली क्रेझी अबाऊट यू.  तुझी  माझ्याबद्दल काय भावना आहे ते नाही माहित, पण याक्षणी तुला त्या व्यक्तीची शपथ आहे ज्यावर तू जीवापाड प्रेम करतेस, त्या व्यक्तीची शपथ घालून मी तुला विचारतोय,  खरं काय ते सांग." मी अगदी पोट  तिडकीने म्हणालो.  

इथे अश्रू ढाळणाऱ्या साक्षीचा बांध फुटला आणि ती ओक्सबोक्शी रडू लागली. मी तिला थोडा वेळ रडून दिलं. तिच्या मनात कोंडलेल्या भावनांना मुक्त होऊ दिलं. मग थोड्या वेळाने तिच्या रडण्याचा जोर ओसरताच तिला थोपटून शांत केलं. 

" मला माहित आहे साक्षी, काहीतरी मजबुरी असेल तुझी किंवा आशुतोषची. पण प्लीज मला तुम्ही विश्वासात घेऊन सर्व काही खरं खरं सांगा, मी तुला वचन देतो कि मी तुमची हर एक प्रकारे मदत करीन. पण जर तुम्ही माझ्यापासून लपवून ठेवलात तर मात्र मला खूप त्रास होईल या गोष्टीचा" मी काकुळतीला येऊन तिला म्हणालो. 

" तुम्हाला खरंच ऐकायचे आहे का?" ती बऱ्यापैकी सावरत म्हणाली. 

" हो." मी निश्चयाने म्हणालो. 

" मी ते सांगायला यासाठी टाळाटाळ करतेय कारण ते सत्य तुम्ही सहन करू शकणार नाही" ती शांतपणे म्हणाली. 

" करेन, मी तुला वचन देतो, अगदी कितीही भीतीदायक वास्तव असू दे, मी ते सहन करण्याचं वचन तुला देतो. " मी पुन्हा एकदा दृढ निश्चयाने म्हणालो. 

" बरं , पण ते सत्य सांगताना मला आपल्यासोबत आणखी एक व्यक्ती इथे हवी आहे." ती हातातील ग्लास सोबत चाळा करत म्हणाली. 

" हो , आशुतोष ना, चालेल ना,, उलट मीच तुला सांगणार होतो कि आशुतोषला सुद्धा इथे बोलावं म्हणून" मी मंदस्मित करत म्हणालो. 

"नाही, ...आशुतोष नाही" ती थोडीशी अस्वस्थ होत म्हणाली.

" आशुतोष नाही,? " मी थोडंसं आश्चर्यचकित होत म्हणालो." मग कोण?" 

" अविनाश ...." ती माझ्याकडे पाहत म्हणाली. 

" अविनाश ? कोण अविनाश? आणि त्याचा इथे काय संबंध? " मी थोडं आश्चर्यचकित होत म्हणालो. 

          " अविनाश,,  तुमच्यावर  ट्रीटमेंट करणारे डॉक्टर " ती माझ्या  केसांत हात फिरवत म्हणाली. " मी तुम्हाला आता जास्त काही सांगू शकत नाही. आधी  डॉ. अविनाश ना इथे येऊ दे. मग आपण बोलूयात. ते एक तासाभरात पोहोचतील इथे " ती थोडीशी अस्वस्थपणे म्हणाली. " हो, चालेल. " मी लागलीच म्हणालो कारण  तिला त्यावेळेस आणखी  त्रास देणे मला योग्य वाटले नाही.  ती तासभर माझ्या जवळच बसून  माझ्या डोक्यावरून सतत हात फिरवीत होती. मी डोळे मिटून तिच्या नितांत प्रेमाने भरलेल्या कोमल हातांचा स्पर्श अनुभवत होतो.  तिच्या प्रेमळ सहवासात १ तास कधी उलटून गेला कळलेच नाही. " गुड मॉर्निंग साक्षी, गुड मॉर्निंग विकी" अचानक आलेल्या अनोळखी आवाजाने मी डोळे उघडले. समोर एक ३५ वर्षीय इसम हातात बॅग घेऊन उभा होता. " गुड मॉर्निंग डॉक्टर" साक्षी खिन्नपणे स्मितहास्य करत म्हणाली. 

" गुड मॉर्निंग "  मी सुद्धा त्या अनोळखी गुड मॉर्निंगला प्रतिसाद देत म्हणालो. 

" काय मिस्टर विकी, कसं वाटतंय आता " डॉक्टर माझ्या जवळ येत म्हणाले. 

" बरं वाटतंय आता, .. ,," मी डॉक्टरना असं  म्हणतच साक्षीकडे मान वळवली. "साक्षी, आता तरी सांगशील का , आता तुझे डॉक्टर सुद्धा आलेत" 

" माझे डॉक्टर नाही विकी, हे तुमचे डॉक्टर आहेत " साक्षी माझा हात हातात घेत म्हणाली. 

" म्हणजे? मला कळले नाही.? " मी अति आश्चर्याने तिला विचारले. 

" डॉक्टर, प्लिज तुम्ही सांगा,,,,माझांच्याने नाही होणार" असं म्हणत साक्षी स्फुन्दू लागली. तिला तसे रडताना पाहून मी जबरदस्त टेन्शन मध्ये आलो. 

" प्लिज मला कोणी सांगेल का? हा काय प्रकार आहे? " मी चिंतातुर स्वरात पण थोडं  आवाज चढवूनच विचारले. 

" विकी, मी सांगतो  , हे पहा, या जगात अशा खूप गोष्टी असतात ज्या आपल्या मेंदूच्या आकलनापलीकडे असतात. माणूस त्याच गोष्टींवर विश्वास ठेवतो जे तो स्वतःच्या डोळ्यांनी  पाहतो आणि स्वतःच्या कानांनी ऐकतो. आणि ते मान्य करण्याची सूचना त्याचा मेंदू त्याला देतो. पण कधी कधी मेंदूवर एखादा आघात झाला किंवा फटका बसला किंवा मानसिक ताण आला कि मेंदूचे संतुलन बिघडते. आणि मग भास आभासाचे खेळ चालू होतात. बरं मला एक सांगशील का? स्वप्न म्हणजे काय असते?" डॉक्टरांनी मला प्रश्न केला. 

" स्वप्न म्हणजे  ...? मनाचा खेळ.." मी जे सुचलं ते त्यांना सांगितलं. 

" खरं आहे,,,, पण अर्धवट सत्य ... ..अर्धवट यासाठी कि मन हे फक्त माणसाला एखाद्या गोष्टीची जाणीव करून देते. ती गोष्ट त्याच्या मनात घर करून बसते. पण मनाने आपण पाहू शकत नाही, किंवा ऐकू शकत नाही , याउलट स्वप्नात तर आपण सारं काही पाहत असतो, म्हणजे झोपल्यावर तर आपले डोळे बंद असतात मग स्वप्नात आपल्याला बाहेरच जग कसं दिसतं. म्हणजे आपले आई, बाबा, भाऊ, बहीण, मुलं, शेजारी, मित्र मैत्रिणी, नातेवाईक तर इतरही काही ओळखीची तर काही अनोळखी माणसे सुद्धा स्वप्नात आपण पाहतो, त्यांचे संवाद ऐकतो. त्यांची हालचाल टिपतो, मग हे सर्व कोण घडवून आणतं?" डॉक्टरांनी मला पुढचा प्रश्न विचारला. 

" कोण घडवून आणतं? " मला न सुचल्यामुळे  मीच त्यांना प्रतिप्रश्न केला.

"मेंदू.... " डॉक्टरांनी माझ्या नजरेला नजर देत उत्तर दिले. 

"खरंय, पण ..... " मी त्यांना काही विचारणार तोच त्यांनी मला विचारले. 

" कधी कधी माणसाला खूप विचित्र स्वप्न पडतात, म्हणजे  किंवा आपण खूप मोठा गुन्हा केला आहे याचा किंवा आपल्या जवळचे गेल्याचा, किंवा कोणी हरवल्याचा किंवा मित्राची बायको आपली आहे किंवा आपल्या बायकोने मित्राबरोबर लग्न केले आहे, अशी एक ना अनेक , आपल्या बुद्धीला न पटणारी स्वप्ने आपल्याला पडतात, खरंय ना ? " डॉक्टर माझ्यावर नजर रोखत म्हणाले. 

" हो, खरं असेल कदाचित, पण हे सर्व तुम्ही मला काय विचारताय" मी अस्वस्थ होऊन विचारले. 

" विकी, तु मला तुमचा कालचा घटनाक्रम सांगाशील का?" डॉक्टरच्या आवाजामध्ये एक करारीपणा होता. 

" काही विशेष नाही. " मी म्हटलं" काल मी माझं दिवसभराचं काम आटोपून रूमवर आलो, साक्षी आशुतोष बरोबर गप्पा मारल्या आणि रात्री जेवून झोपी गेलो. बस्स." मी म्हटलं. 

" नक्की, ? इतकंच घडलं ? " डॉक्टर माझ्याकडे रोखून पाहत म्हणाले. 

" प्लिज,  खरं खरं सांग विकी, तु काहीतरी लपवून ठेवत आहात माझ्यापासून. बरं, ठीकाय परवा रात्री कुठे होता." डॉक्टरांनी परत तसेच नजर रोखत विचारले. 

" परवा रात्री मी ट्रेन मध्ये होतो, इथे गोव्याला यायला निघालो. आणि सकाळी पोहोचलो." मी पुन्हा उत्तर दिले. 

" आणि त्याच्या आधी ?" त्यांनी परत विचारले. 

" त्याच्या आधी ऑफिसमध्ये ...." मी परत म्हटलं 

" बर , ट्रेन मध्ये असताना काय घडलं." - डॉक्टर. 

" विशेष काही नाही, ट्रेन मध्ये काय घडणार? " मी म्हणालो. 

" नाही, विकी तु माझ्यापासून काही लपवत आहेस , ट्रेन मध्ये सुद्धा विशेष घडलं होतं आणि काल रात्री रूम नं  ३०२ मध्ये सुद्धा काहीतरी घडलं होत. मला माहीत आहे विकी, मला फक्त ते तुझ्या  तोंडून ऐकायचंय" डॉक्टर अजूनही तसेच नजर रोखत मला विचारत होते. 

" सॉरी डॉक्टर ,,,," माझी कावरीबावरी नजर साक्षीच्या चेहऱ्याकडे वळली. पण साक्षी जराही अस्वस्थ नव्हती. तिचा चेहरा निर्विकार होता. याचा अर्थ साक्षीने...... अविनाशला सर्व सांगितले होते ,,पण का? मी मनातून चरकलो आणि पण ज्या अर्थी डॉक्टरांना सर्व माहीत होते त्या अर्थी मी त्यांना सर्व सांगायचे ठरवले. 

" डॉक्टर , सॉरी पण माझ्याकडून नकळत ती चूक घडली. ट्रेन मध्ये साक्षीच्या सुंदर सहवासामध्ये आल्यापासून मला तिची भुरळ पडली होती. विशेष म्हणजे शरीरसुखाला वंचित राहिलेली साक्षी सुद्धा माझ्याकडे आकर्षित झाली होती. आणि म्हणूनच माझ्या मनाचा संयम सुटला. पण शरीरसुख मिळणे हा तिचा हक्क होता, जो तिला तिच्या नवऱ्याकडून तिला मिळत नव्हता, आणि म्हणूनच ट्रेन मध्ये आमच्यात जवळीक निर्माण झाली" मी कचरत बिचकत हळुवारपणे त्यांना सांगितले. 

" आणि म्हणूनच काल रूम नंबर ३०२ मध्ये तुम्ही हनिमून साजरा केलात. बरोबर ना? "  डॉक्टरांनी साक्षीकडे पाहत मला विचारले. 

" हो, " मी साक्षीकडे पाहत मान खाली करत म्हणालो. 

" पण तिच्याबरोबर हनिमून साजरा करणे हा तुझा  हक्क आहे विकी, मग त्याबद्दल तुला   इतके गिल्टी का वाटत आहे?" त्यांनी डोळे मिचकावत म्हटले. 

" माझा हक्क ? आणि तो कसा काय ? साक्षी सारख्या अनोख्या सॊन्दर्यावर आशुतोषचा हक्क आहे ,  खरा हनिमूनचा हकदार तर आशुतोष आहे, माझ्यासाठी तर कालचा हनिमून अनोळखी होता." मी आश्चर्यचकित होऊन विचारले. 

"नाही विकी, साक्षीच्या या अनोख्या सौन्दर्यावर तुझा हक्क आहे. आणि कालचा हनिमून हा तुझ्यासाठी अनोळखी नव्हता तर तुझ्या ओळखीचा होता फक्त तू ती ओळख विसरला आहेस.  नियतीने तुम्हाला एकमेकांपासून वेगळे केले हे खरे पण तुमच्या प्रेमाने अजूनही तुम्हा दोघांना बांधून ठेवलंय " डॉक्टर माझा हात हातात घेत म्हणाले. साक्षी पुन्हा एकदा स्फुंदत रडू लागली. 

" म्हणजे ?" मी चमकून विचारले. 

" म्हणजे साक्षी हि तुझी पत्नी आहे. तिच्यावर तुझा हक्क आहे. हि सौन्दर्याची मूर्ती फक्त तुझी आहे विकी" डॉक्टरांचा एक एक शब्द माझ्या कानात घुमू लागला. ......... 

" कसं शक्य आहे? आणि आशुतोष ? " मी अक्षरशः बेडवर उठून बसत विचारले. माझी त्यावेळची परिस्थिती खरंच बघण्यासारखी होती. एखादया   लहान मुलाप्रमाणे डॉक्टरांपुढे बसलो होतो. 

" आशुतोष ......? " डॉक्टर स्मितहास्य करत म्हणाले   "तो फक्त तुझा भास आहे" 

 " भास ? तो कसा काय, अहो धडधडीत मी जो काळ अक्षरशः जगलोय, त्याला तुम्ही भास म्हणता, " मी अक्षरशा: हादरलो होतो. 

" जगतो तर आपण स्वप्नामध्ये सुद्धा ना , स्वप्नात असताना आपल्याला असं वाटत का, की आपण स्वप्नात आहोत, एक वास्तव जीवन म्हणुनाच आपण जगत असतो ना, भास सुद्धा स्वप्नासारखाच आहे. जे आपण पाहतो किंवा ऐकतो तेच आपलं अंतर्मन आपल्याला दाखवतं." डॉक्टर आपला चष्मा टिशूने पुसत म्हणाले. 

" डॉक्टर, प्लिज, माझी  विवेक बुद्धी अजूनही शाबूत आहे. अशा गोष्टींवर माझा विश्वास नाही. काय म्हणायचंय काय तुम्हाला,  साक्षी माझी पत्नी असूनही मला माहीत नाहीये, मग माझं लग्न झाल्याचं मला कसं  आठवत नाहीये,  व्हॉट रब्बीश! अहो,  मी परवा दुपारी  माझ्या ऑफिस मधून निघालो इथे गोव्याला यायला. पाहिजे तर माझा  सेक्रेटरी सचिन ला विचारा, त्यानेच परवा  माझ्या सर्व फाइल्स रेडी करून, मला सोडायला सी. एस. टी. स्टेशन वर आला होता. थांबा त्याला कॉल करतो." असं म्हणत मी माझा सेक्रेटरी सचिनला कॉल लावला आणि फोन स्पीकर वर ठेवला. 

" हॅलो,सचिन, अरे परवा मी किती वाजता ऑफिसमधून निघालो आणि सी. एस. स्टेशनवर किती वाजता पोहोचलो." मी सचिनला विचारले. पण सचिन काहीच बोलला नाही. 

" हॅलो, सचीन , अरे बोल,  गप्प का झालास?" मी थोडे रागानेच विचारले. 

" सर, काय झालय तुम्हाला, प्लिझ लवकर  बर्रे व्हा" सचिन थोडं रडवेल्या स्वरात म्हणाला. 

" ब...बबबबर्रे व्हा म्हणजे काय  ,,, बर्राच आहे मी,  तुला जेवढं विचारलय तेवढंच सांग. परवा रात्री आपण ऑफिसमध्ये होतो ना, गोव्याच्या फाईल्स पूर्ण करून तू मला सी. एस. टी  स्टेशन ला सोडलेस ना, " मी त्याला दरडावून विचारले. 

" सर, तुम्ही  रोज याच वेळेला मला फोन लावून हा प्रश्न विचारता आणि दर वेळेला माझं एकाच उत्तर असतं कि गोव्याचे फाईल कंप्लिट  करून मी तुम्हाला स्टेशन वर सोडले त्याला आता ३ महिने होऊन गेलेत.... " रडतच सचिन म्हणू लागला. 

"मूर्ख, लेकाचा, आज हा  दारू ढोसून आलाय कि काय, जे जीवन मी गेल्या २ दिवसात जगलोय त्याला हा म्हणतोय कि ३ महिने होऊन गेलेत, बेअक्कल माणूस" असं म्हणून मी संतापून मोबाईल खाली आपटला. 

"हो विकी, तो काळ तू जगलास पण केवळ स्वप्नामध्ये, फरक एवढाच कि जे स्वप्न तुला पडते ते तुझ्या वास्तवाशी निगडित आहे" डॉक्टर समजावत होते पण माझी तयार जुळतच नव्हती आणि जुळणार तरी कशी म्हणा. 

"वास्तवाशी निगडित ? ती कशी काय? " मी पाण्याचा ग्लास तोंडाला लावत विचारले. 

"ते मी सांगते, " असं म्हणत साक्षी पुढे झाली आणि तिने डॉक्टरांना बाहेर जाण्याची विनंति केली. डॉक्टर बाहेर जाताच ती माझ्या  बाजूला येऊन  बसली आणि माझ्या हातातील ग्लास घेऊन बाजूच्या टेबल वर ठेवला. 

" जे स्वप्न तुम्हाला पडले ना ते वास्तव आहे, फरक एवढाच कि ते वास्तव ३ महिन्यापूर्वी घडले होते. मी आणि माझा पहिला नवरा आशुतोष कोकणकन्या ट्रेन ने हनिमून ला चाललो होतो. तुम्ही आमच्याच डब्यात आमच्या समोरच्या सीट वर प्रवास करत होता. प्रवासात आपली ओळख झाली. तुम्ही माझ्या नवऱ्या बरोबर गप्पा मारत होता आणि  नकळत माझ्या कडे कटाक्ष टाकत होता. तुमच्या कटाक्ष टाकण्याने मला अवघडल्यासारखे वाटत होते पण लग्नाच्या २ रात्री पतीच्या सहवासात काढताना मला कळून चुकले होते कि माझं उभे आयुष्य आता केवळ अंगात उसळणाऱ्या काम वासनेच्या  वणव्यात जळणार आहे कारण आशुतोष पुरुष म्हणून ...." असं म्हणून साक्षी थांबली आणि नकळतच तिच्या डोळ्यात टपोरे थेम्ब उभे राहिले.  दरम्यान प्रवासात नकळतच २  वेळा तुमचा स्पर्श झाला ज्यामध्ये मला प्रेमाची उब मिळाली. मायेचा ओलावा निर्माण झाला. माझ्या काम वासनेला आधार मिळाला. आणि नकळतच मी तुमच्याकडे ओढली गेली. माझी सद्सद्विवेकबुद्धी  मला  तुमच्याकडे आकर्षित होण्या पासून रोखत होती पण माझं शरीर बंड  करून उठल होतं अखेर त्याला मनाचीसुद्धा साथ मिळाली ...... प्रत्येक स्त्रीच्या आयुष्यातील काही मोजकेच क्षण तिच्या आयुष्याला कलाटणी देणारे असतात त्यापैकी एक म्हणजे मधूचंद्र ... तो मधुचंद्र हॉटेल मधील धुंद वातावरणात मला आशुतोषच्या सारख्या कमजोर व्यक्ती सोबत घालवायचा नव्हता. तुम्ही सुद्धा माझ्या प्रेमात पडला होता. आपण मनाने एकमेकांमध्ये गुंतलो होतो आता बारी आपल्या अतृप्त देहांची होती आणि म्हणूनच मी तुम्हाला आमच्या मधुचंद्राच्या  रात्री त्या हॉटेल मधील  मधुचंद्रासाठी सजवलेल्या रूम मध्ये यायला सांगितले  जिथे आपण संबंध रात्र एकमेकांवर प्रेमाचा वर्षाव केला. " असं म्हणून साक्षी थांबली. तिच्या डोळ्यातील वाहणारे अश्रू थांबून सुकल्यामुळे त्याचे सुकलेले ओघळणारे अस्तित्व  तिच्या गोबर्या गालांवर स्पष्ट दिसत होते. 

" अगदी बरोबर, काल आणि परवा असंच घडलं होतं, सांग या डॉक्टरांना. मला मानसिक रोगी म्हणत आहेत  " मी किंचित हसत आणि टाळी वाजवत म्हणालो. 

" हो विकी, असंच घडलं होत,  पण ते ३ महिन्यापूर्वी, काल परवा नाही, " साक्षी मला हलवत म्हणाली " प्लिज सावर स्वतःला आणि जागे व्हा ,"        

"साक्षी, तू सुद्धा ? " मी अतिशय दुःखी होऊन साक्षीचा हात माझ्या हातातून सोडवत म्हणालो. 

" हो, विकी, तुम्ही दर रात्री पुन्हा त्या दोन दिवसाच्या दुनियेत जात असता  जिथे आपण ३ महिन्यापुरवी जाऊन आलोय, अनुभवून आलोय" ती अगतिकपणे म्हणाली. मी भिंतीवरील कॅलेंडर पाहिले तर खरेच तिथे फेब्रुवारी महिना चालू होता. हातातील मोबाईल सुद्धा फेब्रुवारी महिना दाखवत होता.   

" ओह रिअली?, ठीकाय, मग आशुतोषला बोलाव, आता होईल दूधका  दूध और पानी का पानी " असं म्हणत मी साक्षीला आशुतोषला बोलवण्यास सांगितले. 

" आशुतोष ? .... त्याला कुठून बोलावू? स्वर्गातून? " ती थंडपणाने उत्तरली. 

" म्हणजे ? " मी अक्षरशः हादरत विचारले. 

" म्हणजे, आशुतोष आता या जगात नाहीये" ती पुन्हा एकदा त्याच निर्विकार चेहऱ्याने म्हणाली. 

" व्हॉट? ....अगं , मघाशी  तर बसला होता माझ्या समोर" मी अक्षरशः किंचळतच म्हणालो. 

" तो आशुतोष नाही तर तुला झालेला भास होता. " ती पुन्हा थंडपणे उत्तरली. 

" प्प्प्पण , कस्स्स , म्हणजे आशुतोष आजारी वगैरे ...... " मी थोडं चाचरतच विचारले. 

" नाही, खून झाला त्याचा " ती धीरगंभीर आवाजात म्हणाली. 

" खुSSSSSन? पण का ? आणि कोणी केला खून ? " मी घाबरतच म्हणालो. 

"मी.... " ती खिडकीकडे जात खिडकीवरील पडदा हाताने बाजूला सारत बाहेरून येणारा कोवळा सूर्यप्रकाश आणि मंद वारा अंगावर घेत म्हणाली. 

" तू? ..." तिचं ते थंड उत्तर ऐकून मी नखशिखांत हादरत म्हणालो " पण का ?" 

" कारण, ती माझी मजबुरी होती, " तिने पुन्हा एकदा तितक्याच थंडपणे उत्तर दिले. 

" अगं , पण तुझा नवरा होता तो, तुझी अशी काय मजबुरी होती, कि तू त्याला ........ " मी पुढे बोलणार तोच तिने मला मध्येच तोडले. 

" तुला वाचवायला ..... " ती माझ्याकडे रोखून पाहत म्हणाली. 

" मला वाचवायला ...म्हणजे? ..." मी किंचित हादरून म्हणालो. 

" त्यादिवशी तुझ्यासोबत मधुचंद्र करण्यासाठी मी खूप उतावीळ झाले होते. आशुतोष मधुचंद्र साजरा करण्यासाठी सक्षम नव्हता, त्यामुळे त्याच टेन्शन मध्ये बाहेर जाऊन सिगारेट पित बसला होता. सिगारेट पिऊन झाल्यावर तो आतमध्ये येऊन अर्थातच झोपी जाणार होता. जणू हि मधुचंद्राची रात्र त्याच्या साठी एक शाप होता .  मी आतमध्ये बेडवर  तळमळत  तडफडत राहायचं होतं. आशुतोष लैंगिकरीत्या अपरिपूर्ण आहे हे मला  जेव्हा लग्नाच्या त्या पहिल्या रात्री समजले तेव्हा मी खूप दुःखी कष्टी होऊन ओकसाबोक्शी रडले. आमच्या माहेरच्या माणसांना वहिनीमार्फत माझ्यावर गुजरलेल्या प्रसंगाची माहिती करून दिली. पण त्यांनी दिल्या घरी सुखी राहा या उक्तीप्रमाणे मलाच समजावून आता तुझ आयुष्य तुला त्याच घरात काढायचे आहे तेव्हा ऍडजस्ट करून रहा, असे सांगितले. त्यावेळी माझी साथ कोणी दिली असेल तर माझ्या खास मैत्रिणीने शीतलने. मी माझ्या सर्व भावना तिच्या जवळ मोकळ्या करत असे. ती तिच्या परीने मला समजावत असे. पण ती तरी काय करणार. मी अक्षरशा तुटले होते पण मग स्वतःला समजावले.  मनाचा निर्धार केला. आयुष्यभर असेच स्वतःचं मन मारून जगण्याचं ठरवलं. माझ्या मदमस्त देहामुळे स्वतःवर ताबा ठेवणे खूप कठीण होते माझ्यासाठी. पण तरी मी कसाबसा ताबा ठेवला होता. पण त्यादिवशी ट्रेन मध्ये तुझा  स्पर्श झाला आणि या देहातील तो वासनेचा सुप्त ज्वालामुखी जिवंत झाला. शरीरातून आगीचे लोळ उठू लागले. मन कासावीस झाले. रोम न रोम पेटून उठला. अंगातील जिवंत झालेला तो वासनेचा ज्वालामुखी शांत होण्याचे नाव घेत नव्हता. तो ज्वालामुखी शांत करण्याचा फक्त एकच मार्ग होता. आणि तो होता तुमचा स्पर्श. तुम्ही सुद्धा माझ्या स्पर्शासाठी आसुसलेले होतात. म्हणून त्या मधुचंद्राच्या संध्याकाळी मी माझ्या मैत्रिणीला फोन करून एक प्लान बनवला. त्या प्लॅन नुसार माझ्या मैत्रिणीने शीतलने मला रात्री ११ वाजता फोन केला आणि मला सांगू लागली कि ती आणि तिचा नवरा गोव्याला येत असताना सिंधुदुर्ग जवळ त्यांच्या कारचा अपघात झाला आहे. आणि तिथे त्यांच्या ओळखीचं सुद्धा कोणी नाहीये. तिच्या नवऱ्याला खूप लागलंय. मी लागलीच हि गोष्ट माझ्या नवऱ्याला म्हणजे आशुतोषला सांगितली. आणि त्याला काही मदत करण्याविषयी सुचवले. तो माझ्यासोबत येण्यास तयार झाला. निघताना मी मुद्दाम लटपटण्याचे नाटक केले. त्याने मला " काय झाले?" विचारताच मी थाप मारली कि थोडं अशक्तपणा आलाय. तेव्हा त्याने मला रूम मध्येच थांबण्यास सांगितले आणि तो एकटाच सिंधुदुर्गला गेला. माझा प्लॅन यशस्वी झाला होता. मी अर्धा तास वाट पाहिली आणि तो  कुठपर्यंत पोहोचला आहे हे कन्फर्म करण्यासाठी एकदा फोन केला. तेव्हा तो सावंतवाडीपासून २० किमी मागे होता. माझा प्लॅन यशस्वी होत होता. कारण सिंधुदुर्गला जायला ३-४ तास आणि यायला तेवढेच  तास, असे एकूण ८-९ तास म्हणजे संपूर्ण रात्र तो बाहेर राहणार होता.  मी त्याला शीतलचा नंबर देऊन ठेवला होता. जेणेकरून तो तिच्या कॉन्टॅक्ट मध्ये राहील आणि मला कॉल करणार नाही. पुढील प्लॅन प्रमाणे जर त्याने शीतलला फोन केला तर ती त्याला हॉस्पिटल जवळ येईपर्यंत बोलत राहणार होती नंतर मी हनिमून डिस्टर्ब करण्यासाठी प्रॅन्क केला असे मोठ्याने हसत सांगून फोन स्विच ऑफ करणार होती. सारे काही प्लॅनींग प्रमाणे चालले होते. मी पाव्हणे बाराच्या दरम्यान तुम्हाला फोन करून बोलावले. आपण दोघेही त्या मधुचंद्राच्या रात्री प्रेमाच्या कामूक सरोवरात खोल बुडाले होतो. आपल्याला आजुबाजुचे जराही भान नव्हते. आणि २ तासापूर्वी गेलेला आशुतोष अचानक आपल्या समोर अचानक आला होता. माझं प्लँनिंग थोडक्यासाठी फसलं होतं ते आशुतोष ने केलेल्या एका कॉल मुळे. तो सावंतवाडीला पोहोचताच त्याला आठवले कि सिंधुदुर्ग मध्ये त्याचा एक मित्र असतो, त्याने लागलीच त्या मित्राला फोन करून शीतलने सांगितलेल्या त्या हॉस्पिटल जवळ तिची मदत करण्यासाठी पोहोचण्यास सांगितले. तो मित्र त्या हॉस्पिटल मध्ये जाऊन त्याने शीतल आणि तिच्या पती बद्दल चौकशी केली तेव्हा त्याला कळले कि तिथे तशी कोणतीही अपघाताची केस आलेली नाहीये. तिथेच आशुतोषला संशय आला आणि लागलीच माघारी वळला. रूमवर येऊन त्याने त्याच्या डुप्लिकेट चावीने रूमचा दरवाजा खोलला आणि तो आत आला. आत येताच त्याच्या संतापाचा कडेलोट झाला. तो बेभान झाला होता. त्याने तावातावाने जवळची फुलदाणी उचलून सर्व शक्तीनिशी तुझ्या डोक्यात घातली. तू किंचाळून जागीच बेशुद्ध झालास. पण त्याचं मन भरलं नव्हतं. बहुतेक तो तुला ठार मारल्याशिवाय शांत बसणार नव्हता. तो तुझ्यावर फुलदाणीचा दुसरा फटका  घालणार तोच मी जवळचा सुरा त्याच्या पाठीत खुपसला..... आणि ...." असं म्हणून साक्षी हळु हळू रडत, मग ओक्सबोक्शी रडू लागली. 

" शांत हो, शांत हो, " असं म्हणत मी साक्षीला जवळ घेतलं " तू मारायला नाही पाहिजे होतंस त्याला, शेवटी तुझा नवरा होता तो, " मी तिला समजावत म्हणालो.  

"जर नाही मारलं असतं तर त्याने तुला ठार मारलं असतं आणि नंतर बहुतेक मलासुद्धा, त्याच्या डोळ्यात मी त्यावेळी सैतान पाहिला होता."   ती स्फुंदत म्हणाली. 

"ओके. ओके.  तू आधी रिलॅक्स हो पाहू. " मी तिला छातीशी कवटाळत म्हणालो.  ती मला अधिकच घट्ट बिलगली. 

" बरं, साक्षी ,  एक सांग, तू त्याला ठार  मारलस.  मग त्याची डेड बॉडी ....   म्हणजे पोलीस केस वगैरे .." 

" विकी,  काही गोष्टी या गुप्तच राहिल्या तर बरं होईल, खरं तर या  कामी मला  शीतलचा नवरा म्हणजे या  डॉक्टर अविनाशने  खूप मदत केली.  त्या डेड बॉडीची विल्हेवाट अविनाशनेच लावली " असं म्हणत तिने डॉक्टर  अविनाशकडे कृतज्ञतेने पाहिले.  

" हो, विकी, त्या डेड बॉडीची विल्हेवाट मीच लावली. पण कशी लावली याचे रहस्य मी इतर कुणालाही सांगितले नाहीये, अगदी साक्षीला सुद्धा सांगितले नाहीये.  ते रहस्य फक्त माझ्यापुरताच मर्यादित आहे.  आणि तेच आपणा सर्वांच्या  भल्याचं आहे." असं म्हणत डॉक्टर अविनाश माझा   खांदा दाबत म्हणाला " आता जे झालं ते झालं, आता तुम्हाला तुमचं पुढचं आयुष्य एकमेकांसोबत गुण्यागोविंदाने नांदायचं  आहे. 

 "हो , पण गोड  दुधात मिठाचा खडा पडावा तसं आमचं आयुष्य झालंय ना डॉक्टर, यांचा हा  मेमरी लॉस च्या आजारामुळे  दरवेळी हेच रडगाणं गावे  लागेल, दरवेळी यांना झालेल्या गोष्टींची आठवण करू द्यावी लागेल. यांना पटवून लागेल कि आता मी यांची धर्मपत्नी झाली आहे " असं म्हणत तिने कोमेजून पण लाजून मान खाली केली.

" काय,  आय एम शॉक्ड ,,,,,,  " मी आश्चर्यमिश्रित आनंदाने किंचाळलोच.  

"  हो,विकी,  १ महिन्यापूर्वी तुमचं  कोर्ट मॅरेज झालं. तुमची कंडिशन इतकी खराब होती कि आम्ही सर्वांनी तुम्ही जगाल अशी आशाच सोडली होती. पण केवळ  आणि केवळ साक्षीच्या प्रेमामुळे आणि तिने २ महिने दिवस रात्र जागून तुमची जी सेवा केली, तुमची काळजी घेतली ,  त्यामुळेच तुम्ही आज  धडधडीतपणे बोलूचालू  शकत आहात. पण  कोणत्या नात्याने  ती तुमची सेवा करेल. जग काय म्हणेल, कोण आहे हि यांची  कि हि इतकी सेवा करतेय? म्हणून मग आम्ही सर्वांनी म्हणजे तुमच्या घरच्या मंडळींनी सुद्धा हिच्यासोबत तुमचं लग्न लावण्याचा निर्णय घेतला.  तसेही नियतीनेच तुम्हा  प्रेमी जीवांना एकत्र आणले आहे. मग नियतीच्या विरुद्ध जाणारे आम्ही कोण ? " डॉक्टर स्मितहास्य करत म्हणाले. 

" घरची मंडळी, म्हणजे आई बाबा सुद्धा होते लग्नाच्या वेळेस..... " मी अधिकच आश्चर्यचकित होत म्हणालो. 

" हो, झाल्या प्रकारानंतर आम्ही त्यांना  बोलावून घेतलं होतं, ते २ महिने होते तुमच्या सोबत. पण लग्नानंतर तुम्हाला प्रायव्हसी मिळावी म्हणून  वीस एक दिवसापूर्वीच मुंबईला गेले. साक्षीचं खूप कौतुक करत होते. " डॉक्टर एकावर एक सुखद धक्के देत होते.  

" साक्षी, खरंच यार , किती केलंस माझ्यासाठी, तू जे माझ्यासाठी करत होतीस त्याची मला जाणीव सुद्धा नव्हती. तरी तू निस्वार्थ मनाने माझी सेवा करून मला नवीन जन्म दिलास. तू  माझ्या आयुष्यात येऊन माझ्यावर खूप मोठे उपकार केले आहेस साक्षी, आधी मी आई बाबांशी फोन वर बोलून घेतो, म्हणजे त्यांनाही बरे वाटेल.  ..." मी अजून  पुढे काही बोलणार तोच साक्षीने माझ्या तोंडावर हात ठेवला. 

" श्श्श्श,,,,अशी उपकाराची भाषा करून माझ्या मनाला वेदना  देऊ नका. तुम्ही लवकर बरे व्हा, म्हणजे झाले. आणि हो, आई बाबांना फोन करण्यापेक्षा आपण उद्या मुंबईला जाऊन त्यांना डायरेक्ट सरप्राईज दिले तर " तिने माझ्या छातीशी चाळा करत म्हटले. 

" हो चालेल, दॅट्स अ  गुड आयडिया, आणि मी का नाही बरे होणार, तुझ्यासारखी प्रेमळ काळजीवाहू पत्नी मिळाल्यावर कोणत्या आजाराची बिशाद आहे माझ्यासमोर उभं राहण्याची. आणि तसेही, लग्न झाल्यावर होणारा हनिमून अजून तरी माझ्यासाठी अनोळखी आहे,  तेव्हा आता मला ओळखवालीसोबत म्हणजे माझ्या हक्काच्या बायकोसोबत  हनिमून करायचा आहे. आणि तो कायम स्मरणात राहील  आहे असा करायचा आहे, त्यासाठी तर मला बरं व्हावंच लागेल. " मी खट्याळपणे म्हणालो. 

" धSSSत्त, चावट  कुठले. ..आधी तू पूर्ण बरे व्हा, तरच मला अन्न गोड  लागेल " असं म्हणत तिने हाताच्या मुठी लाडीकपणे माझ्या छातीवर आपटल्या.

" का नाही बरा होणार तो, नक्कीच बरा होईल, या जगातील कितीतरी अशक्यातील अशक्य आजार बरे झाले आहेत,  निस्वार्थी प्रेमामुळे आजवर अनेक व्यक्ती बऱ्या झाल्या आहेत.   असे प्रेम सर्वांनाच मिळत नाही विकी,  तू खूप लकी आहेस कि अपघाताने का होईना पण तुला असे प्रेम मिळाले. सो, फर्गेट अबाऊट एव्हरीथिंग अँड गेट वेल सून.  जे झालं  त्याचा अजिबात विचार करू नकोस. विचार करत राहिलास तर ते स्वप्न सारख तुला पडेल आणि तू पुन्हा सर्व विसरशील. एक लक्षात ठेव, जेव्हा ते स्वप्न पडायचं थांबेल तेव्हाच हे सर्व थांबेल. त्यासाठी तू  झालेल्या गोष्टींचा विचार करणे सोडून दे,  विसर ते सर्व आणि आपल्या सुंदर बायकोला घेऊन एक नवीन सुरुवात कर. हळू हळू साक्षीचं प्रेम आणि काळाचं औषध तुझा हा आजार पूर्णतः बरा करेल. आणि तू पूर्वी सारखा नॉर्मल होशील " डॉक्टर अगदी निश्चयाने बोलत होते. 

" थँक यु,,,सो मॅच डॉक्टर ,,,थँक यु सो मच " मी डॉक्टर अविनाशचा हात हलकेच दाबत म्हणालो. 

" मला कसलं थँक यु म्हणतोस, या थँक यु ची खरी हकदार  तुझी बायको साक्षी आहे" असं म्हणत अविनाशने साक्षीच्या डोक्यावर हलकेच चापटी मारली. 

" थँक यु सो मॅच, साक्षी ,, आय लव्ह यु सो मच " असं म्हणत मी साक्षीला  जवळ घेऊन करकचून मिठी मारली. 

इतक्यात दाराची बेल वाजली. साक्षीने दरवाजा उघडला.  दारात माझा सेक्रेटरी सचिन होता. 

" सचिन, ये  ये, पण तू  इथे कसा काय? कधी आलास ? " मी अवाक होऊन  सचिनकडे पाहत होतो. 

" सर, परवा तुम्हीच मला बोलावून घेतलंत, काही पेपर्स वर तुमच्या सिग्नेचर्स पाहिजे होत्या.  पण बहुतेक तुम्ही.... " असं म्हणून सचिन थांबला आणि त्याने डॉक्टर अविनाश आणि साक्षीकडे पाहिले. 

" डोन्ट,वरी ,, आता नॉर्मल आहे तो ,  आम्ही सांगितलंय त्याला  सगळं. बोल तू " डॉक्टर अविनाश सचिनला म्हणाले. 

" सर तुमच्या या आजारामुळे कंपनीचं खूप नुकसान होतंय. अनेक प्रोजेक्ट पेंडिंग मध्ये आहेत. काही ऑर्डर्स तर कॅन्सल सुद्धा झाल्यात. कारण ज्या प्रोजेक्ट बदल आम्ही तुम्हाला डिटेल्स प्रोव्हाइड करतो तो प्रोजेक्ट तुम्ही विसरता आणि मग अग्रीमेंट वर तुमचे सिग्नेचर्स मिळत  नाहीत. त्यामुळे ३ मोठ्या ऑर्डर्स कॅन्सल झाल्या. '"  सचिन काकुळतीला येऊन सांगत होता. 

" ओह,,आय सी ,,,अरे मी तरी काय करू,  जे घडतंय ते माझ्या हातात सुद्धा नाहीये कि जेणेकरून मी थांबवू शकेन. " मी थोडासा खट्टू होत म्हणालो. 

" सर, एक उपाय आहे" सचिन  काहीसा विचार करत म्हणाला. 

" काय ?" मी ऊत्सुकतेनेच विचारले. 

" सर, तुम्ही  "पॉवर ऑफ ऍटर्नी" मॅडमच्या नावावर बनवलेत तर. म्हणजे मॅडम सुद्धा चांगल्या शिकलेल्या आहेतच आणि तुमचे निर्णय किंवा सजेशन तुम्ही मॅडमला सांगून ठेवा म्हणजे तुम्ही जरी विसरलात तरी मॅडम त्या अनुषंगाने  सिग्नचर्स करू शकतात. " सचिन चुटकी वाजवत म्हणाला. 

" ओह,,  दॅट्स ग्रेट आयडिया, ..." मी सुद्धा त्याला टाळी देत म्हणालो.  

" ग्रेट आयडिया काय ग्रेट आयडिया, मला  नाही जमणार हा. " साक्षी घाबरत म्हणाली. 

" का नाही जमणार "? मी विचारले. 

"अरे ते शाळेचे फॉर्म आहेत का? कंपनीचे पेपर्स आहेत. मोठ्या मोठ्या  प्रोजेक्टसचे पेपर्स आहेत. मला नाही जमणार बाबा."  ती पुन्हा घाबरत म्हणाली. 

" मॅडम, तुम्ही का घाबरता, मी आहे ना, मी हेल्प करेन तुम्हाला. आणि तसेही फक्त सिग्नेचर्स करायचेत तुम्हाला. " सचिन साक्षीला काकुळतीला येऊन विनवत होता. 

" हो, पण ,,,," साक्षी अजून काही बोलणार तोच मी तिला अडविले. 

"आता पण नाही कि बिन नाही ...पॉवर ऑफ ऍटर्नी तुझ्या नावावर  बनतेय बस्स ..  साक्षी माझ्यावर तू खूप उपकार केले आहेस ,,,आता हा एक शेवटचा उपकार कर माझ्यावर " मी साक्षीला समजावत म्हणालो. 

" साक्षी, इतकी का घाबरत आहेस, फक्त  सिग्नेचर्स करायचेत तुला. तसेही सचिन आहे तुला समजावयाला आणि विकी सुद्धा सजेशन देईलच  कि ..... आणि असे किती दिवसांचं प्रश्न आहे.   काही दिवसांनी विकि पूर्णतः बरा झाला कि तू जबाबदारीतून मुक्त होशील. फक्त काही दिवस सांभाळ" डॉक्टर अविनाश तिला खूप चांगल्या तर्हेने समाजवत म्हणाले. 

" ह्म्म्म......ठीक आहे ...चालेल.... " असं म्हणत साक्षीने माझ्याकडे पाहिले.  मी तिला नजरेनेच आश्वस्त केले.

"गुड,  तर सचिन, लवकरात लवकर  मॅडमच्या नावे  पॉवर ऑफ ऍटर्नी चे पेपर्स बनव.  आणि जे जे पेंडिंग अग्रीमेंटस आहेत त्यावर मॅडमच्या सिग्नेचर्स घे. "  मी सचिनला सूचना केल्या. 

"  सर,  २ तासात अरेन्ज करतो,   इकडे  माझ्या ओळखीचे एक ऍडव्होकेट आहेत. त्यांना बोलावून  सर्व पेपर्स रेडी करून  ठेवतो. "  असं सचिनने म्हणताच  मी लागलीच होकार दिला.  

सचिनने नेहमीप्रमाणे कार्यतत्परता दाखवत त्याच दिवशी साक्षीच्या नावे  पॉवर ऑफ ऍटर्नी बनवल्यामुळे  सिग्नेचर्सचे अधिकार साक्षीकडे सुद्धा होते. आता मी थोडा टेन्शन फ्री झालो होतो.  कारण माझ्या शॉर्ट टर्म मेमरी लॉसच्या आजारामुळे  माझ्या बिझिनेसवर काही  परिणाम होणार नव्हता. सचिन सर्व डिल्स योग्य प्रकारे हाताळत होता. आणि  माझ्या सिग्नेचर्स प्रॉब्लेम साक्षीने सोडवला होता. झालं गेलं आता  सर्व  विसरून साक्षीसोबत मला नव्याने  सुरुवात करायची होती.

रात्रीचे ९ वाजले होते.   बंगल्याचा आजूबाजूचा परिसर निसर्ग नावाच्या रंगाऱ्याने काळ्या रंगाने पार रंगवून  टाकला होता. परंतु  ज्या बंगल्याच्या  सज्जामध्ये उभा राहून मी  आजूबाजूचा निसर्ग न्याहाळत होतो तो पांढरा शुभ्र  बंगला मात्र त्या काळोखातही  कोळशात एखाद्या हिरा चमकावा, तद्वत चमकत होता.  वारा मात्र  घरच्यांना  न जुमानणाऱ्या एखाद्या टवाळखोर मुलाप्रमाणे  जणू लपून छपून दंगामस्ती करत धावत होता. मध्येच शांतपणे  उभ्या असलेल्या झाडांना गुदगुदल्या  करून हसवत होता.  त्याने मध्येच गुदगुदल्या करताच शांत झाडे सुद्धा जणू             " सळ्ळ,,,,सळ्ळ "   असे  मोठमोठयाने हसून मग थांबत होती.   वाऱ्याने पुन्हा गुदगुदल्या करताच  पुन्हा  हसत होती.  बस्स,त्या निसर्गाच्या २ लडिवाळ मुलांचा तो गलका वगळता  बाकी वातावरण अगदीच शांत होते. त्या खेरीज आवाज असेल तर त्या निसर्गाच्या दुश्मनाचा. म्हणजे माणसांचा.  जी यावेळेस बंगल्याच्या आतील बाजूस पार्टी एन्जॉय करत होती.  त्या माणसांमध्ये मी सुद्धा सामील होतो. माझ्या आणि साक्षीच्या आयुष्याची ज्या एका नवीन नात्यामध्ये गुंफण झाली होती, त्या नात्यासाठी साक्षीने एक छोटेखानी पार्टी ठेवली होती.  हातात मद्याचा एक प्याला घेऊन फक्त थोडासा चेंज म्हणून मी बाहेर सज्जामध्ये येऊन बाहेर काळोखात बुडालेल्या परिसराचे एक एक घोट घेत निरीक्षण करत होतो. 

" काय, मिस्टर , तुमच्या आयुष्यात एक नवीन सकाळ उगवली असताना तुम्ही बाहेर या काळोखात का हरवून गेला आहात" साक्षीने मागून येऊन हाताचा कोपरा त्या सज्जाच्या कठड्यावर आणि त्याच हाताच्या  बोटांवर आपली हनुवटी टेकवून माझ्याकडे लाडीकपणे पाहत म्हणाली. 

" काळोख पाहिल्याशिवाय , त्याचा अनुभव घेतल्याशिवाय येणाऱ्या सुंदर सकाळचं महत्व कसं  कळणार, नाही का? " मी डोळे मिचकावत तिला म्हणालो. 

" हो, का, किती छान बोलता, जसे तुम्ही कोणी लेखकच आहात " तिने हसून कोपरखळी मारली. 

" हम्म... आता तुझ्यासारखी सुंदरता समोर आली तर मग सामान्य माणूस सुद्धा लेखक होऊन बरसेल" असं म्हणून मी हळूच तिच्या कमरेला चिमटा काढत  माझ्या मिठीत घेतली. 

" यु.... हरामी...." असं म्हणत ती मला अधिकच घट्ट बिलगली. 

" आतमध्ये माणसं बसलेत म्हटलं..." असं म्हणत ती माझ्यापासून दूर झाली. 

" आता मला अडवेल कोण, आता माझा हा हनिमून अनोळखी नाही, तर ओळखीचा आहे, आता मला कशाचीच डर  नाही" असं म्हणून मी तिला पुन्हा जवळ ओढले. तिचे उन्मत्त उरोज माझ्या छातीला भिडले. आधीच थोडी चढलेली आणि समोर अशी मादक सुंदरता, मग एका मर्दाला यापेक्षा धुंद असं ते काय हवं. मी तिचे रशीले ओठ माझ्या ओठांत मिसळले आणि आणि यथेच्छ चुंबन वर्षाव करू लागलो. 

"अजून रात्र आहे बाकी, आणि तसेही मी तुला आज झोपून नाही देणार हा, नाहीतर पुन्हा जाशील ३ महिने मागे, "  लाडीकपणे म्हणत  माझ्यापासून  दूर होत माझा  पकडत म्हणाली. 

" नाही,,,, नाही झोपणार"   असं म्हणत मी तिला  जवळ ओढले आणि पुन्हा चुंबनांचा  वर्षाव करू लागलो.  ती ;स्वतःला माझ्या मिठीतुन सोडवण्याचा प्रयत्न करू लागली. 

" अहो, रोमँटिक कपल, घरामध्ये आम्ही पाहुणे सुद्धा आहोत म्हटलं. यजमान बाहेर सज्जा मध्ये आणि पाहुणे घरामध्ये एकटेच पार्टीवर ताव मारत आहेत." आतून डॉक्टर अविनाशने हाक मारताच मी भानावर आलो.  तसे लगेच साक्षीने स्वतःला माझ्या मिठीतुन  सोडवले . आणि साडीचा पदर नीट करत  ती आत गेली. तिच्या मागोमाग मी सुद्धा आत मध्ये गेलो. 

" तेच यांना सांगायला गेली कि आम्ही सर्व आतमध्ये पार्टी एन्जॉय करतोय आणि तुम्ही बाहेर सज्ज्यामध्ये एकटेच काय करताय??" साक्षीने सारवासारव केली. 

" हो, तुम्ही त्यांना  सांगायला गेलात आणि तुम्ही सुद्धा तिथेच चिकटलात " असं म्हणत डॉक्टर अविनाशने  माझ्याकडे बघून डोळा मारला.. साक्षी लाजली.  आणि आतमध्ये पळाली.  मी , डॉक्टर अविनाश व  माझा असिस्टंट सचिन बरोबर गप्पा  लागलो. 

" डॉक्टर साहेब, शीतलला सुद्धा आणायचे ना सोबत, तिने सुद्धा एन्जॉय केलं असतं ना, " मी अविनाशला विचारले. 

" नक्कीच आली असती, पण कालच ती  कंपनीच्या एक्झिबिशनसाठी जयपूर गेलीय, आणि म्हणूनच तिने मला फोन करून आवर्जून तुमच्या पार्टीला उपस्थिती लावायला सांगितली," असं म्हणत त्यांनी खांदे उडवले, व मद्याचा रिकामा प्याला मेज वर ठेवला.  साक्षी आतून ट्रे मध्ये ड्रिंकचे आणखी चार ग्लास घेऊन आली. आणि तिने सर्वांच्या समोर एक एक ग्लास ठेवला. 

" चला, आता हा शेवटचा प्याला घेऊ आणि  डिनर करू," असं साक्षीने म्हणताच सर्वांनी आपापले ग्लास उचलून चियर्स केले आणि प्याले तोंडाला लावले. 

" वाह! ब्युटीफुल,,," असं म्हणत मद्यधुंद झालेला मी साक्षीच्या त्या साडीमधील मादक सौन्दर्याला मादक नजरेने न्याहाळत होतो. तसेही मघाशी वाघाच्या तोंडाला हरिणी लागून ती निसटली कि जसा वाघ वेडापिसा होऊन तिचा माग घेत असतो. तद्वत मघाशी माझ्या आवेगातून निसटलेलें  साक्षीचे मादक तारुण्य मी यावेळेस माझ्या नजरेतून सुटू देत नव्हतो.  अचानक ते सौन्दर्य धूसर होऊ लागले. माझे डोके गरगरू लागले.   सुंदर साक्षी अस्पष्ट दिसू लागली.  तिच्या बाजूच्या  खूर्चीवर बसलेला सचिन सुद्धा धूसर दिसत होता आणि त्याच्या बाजूच्या खुर्चीवर बसलेला अविनाश सुद्धा अस्पष्ट दिसू लागला आणि त्याच्या बाजूला बसलेली अनोळखी व्यक्ती पुसटशी  दिसत होती.  अनोळखी? कोण होती ती व्यक्ती? मघापासून तर नव्हती, मघापासून तर आम्ही चौघेच होतो, मी साक्षी, अविनाश आणी सचिन. मग आता हि  व्यक्ती कुठून आली? कोण आहे हि व्यक्ती? समोरील दृश्य अधिकाधिक अस्पष्ट होत चालले होते, तरी मी नजरेवर ताण देऊन त्या व्यक्तीला पाहिले. 

" हाSSS , आSSSशुतोष, हा इSSS कडे कसा? हा  तर्.... मेला होता ना, " मी अडखळत कसे बसे म्हणालो.  मला वाटले, कि मला बहुतेक जास्त नशा झाली आहे, किंवा बहुतेक, माझ्या त्या आजाराची सुरुवात झाली आहे, पण कशी? मी अजून झोपलोच नाही आणि ते स्वप्न सुद्धा मला पडलेलं नाही? मग मी पुन्हा ३ महिने मागे कसा जाईन? सारे माझ्या विचाराच्या पलीकडील होते.  इतक्यात मला चौघांच्या  हसण्याचा आवाज येऊ लागला. मला काहीच कळेनासे झाले. 

" तो मेला नव्हता,त्याला साक्षीने मारला होता, पण फक्त स्टोरी मध्ये, तुला काहीच आजार नाहीये विकी, आम्ही स्टोरीच्या स्वरूपात तो सर्व बनाव रचला होता." डॉक्टर अविनाश प्यालामधील एक घोट घेत म्हणाले. 

" कारण तुमची प्रॉपर्टी सर, इतकी मोठी प्रॉपर्टी, त्याला सांभाळायला तुमची एकट्याची दमछाक होत होती, मोठे सर सुद्धा आता म्हातारे झाले आहेत,  त्यांना या वयात कंपनीचा भार जमणार नाही. म्हणून म्हटलं., तुमचा हा त्रास कमी करूया, आणि तुमची प्रॉपर्टी आम्हा चौघांमध्ये वाटून घेऊया.  खूप दिवस आम्ही प्लानिंग करत होतो. तुम्ही जेव्हा त्या डील साठी गोव्याच्या ट्रेनची तिकिट बुक केलात तेव्हा हा प्लॅन आम्ही नक्की केला आणि साक्षी व आशुतोषला तुमच्या कंपार्टमेंट मधील समोरची तिकीट बुक करून दिली. साक्षीसारख्या सुंदर स्त्रीला शरीरसुख देण्यासाठी एक  खऱ्या मर्दाची गरज आहे, कारण तिचा नवरा आशुतोष तिला ते सुख देण्यास असमर्थ आहे,   हे साक्षीचं नाटक साक्षीनेसुद्धा उत्तम रित्या पार पाडले. बाकी  पुढची स्टोरी तुम्हाला माहित आहेच." असं म्हणत सचिनने एक कपटी हास्य केले. 

"हो, सचिन, पण याला काही गोष्टी कुठे माहित आहेत? याला कुठे  माहित आहे कि  याला मेमरी लॉसचा  कोणताच आजार नाही ते, " असं म्हणून आशुतोष मोठयाने हसत पुढे म्हणाला" जे घडलं ते कालच घडलं, विकी, परवा रात्री आपण मुंबईवरून निघालो, काल सकाळी इथे पोहोचलो, रात्री तुमचा हनिमून,  त्याचवेळी मी, सचिन आणि अविनाश आतील रूम मध्ये बसलो होतो, तुमचा हा अनोळखी हनिमून पूर्ण करून द्यायचा आणि मग मी  तुझ्या समोर येऊन मानसिक धक्का द्यावा आणि त्याचवेळी अविनाशने मागून फुलदाणीचा फटका तुझ्या डोक्यात मारून तुला बेशुद्ध करावं, सारं काही आमच्या प्लांनिंग प्रमाणेच झालं." असं म्हणत आशुतोषने मला डोळा मारला. 

" मग, दुसऱ्या दिवशी, मी  साक्षीच्या मैत्रिणीचा  शीतलचा नवरा म्हणजे डॉक्टर अविनाश बनून तुझ्यासमोर आलो.  नाही, मी अविनाशच आहे पण डॉक्टर नाहीये आणि मी कोणा शीतलचा नवरा नाहीये, आणि नाहि साक्षीची कोणी तशी मैत्रीण आहे. साक्षी हि आमची पार्टनर आहे. तर, मी काय सांगत होतो , हा, कि मी दुसऱ्या दिवशी डॉक्टर बनून तुझ्या समोर आलो, आणि तुला पटवून दिले कि तुला मेमरी लॉसचा आजार आहे. बाकीच पटवून देण्याचं काम साक्षीने केलं. तू सचिनला फोन केलास पण सचिन तर आमचाच माणूस होता. तू तुझ्या आई वडिलांना फोन करशील म्हणून साक्षीने मुद्दाम तुला सांगितले कि आपण तुझ्या आई वडिलांना उद्या  मुंबईला जाऊन सरप्राईझ देऊ .   एक जबरदस्त प्लॅन सक्सेसफुल .  सर्वात महत्वाचं म्हणजे तू  आमच्या प्लॅनच्या जाळ्यात बरोबर  अडकत गेलास.  आमच्यावर विशेषतः साक्षीवर विश्वास ठेवलास, तिच्या सॊन्दर्यात गुरफटला गेलास "  असं म्हणत डॉक्टर अविनाशने प्यालामधील मद्य  एका घोटात संपविले आणि माझ्याकडे पाहून सचिनप्रमाणेच एक कपटी हास्य केले. 

"विश्वास ठेवण्याशिवाय दुसरा पर्यायच काय होता याच्याकडे, " असं म्हणत साक्षी माझ्या जवळ आली आणि नकारार्थी मान हलवून तोंडाचा चंबू करून  "चू चू चू " असं आवाज करत म्हणाली "बाई आणि बाटली, याच्यापुढे भले भले उध्वस्त झालेत.  मग तुझी काय कथा? माझ्या मस्तवाल मादक सौन्दर्याच्या नशेत  तू पार बुडालास विकी, त्यामुळे आजूबाजूला काय चाललंय याचे तुला जराही भान राहिले नाही. आणि माझ्यावर पूर्ण विश्वास ठेवून तू "पॉवर ऑफ ऍटर्नी" माझ्या नावे केलीस.  आता  झाली ना तुझी सर्व प्रॉपर्टी आमच्या चौघांच्या नावे.  आता तू सुखाने झोप,  कायमचा.  कारण मी तुझ्या ड्रिंन्क मध्ये  जहाल विष मिसळले होते, जे पंधरा मिनिटानंतर आपला प्रभाव दाखवते पण जेव्हा दाखवते तेव्हा ५ मिनिटांत खेळ खल्लास करून टाकते.  पण तू तर खूप कमजोर निघालास रे,  ड्रिंक प्यायल्या प्यायल्या लगेच लुडकलास, याच्या शरीराने सुद्धा याला धोका दिला "  असं म्हणत  ती पुन्हा " चू चू चू " आवाज करत  आणि  कपटी हास्य करत  बाजूला झाली.  तिच्या त्या कपटी बोलण्याने आणि हसण्याने माझ्या संतापाचा कडेलोट झाला आणि माझ्या अंगात कुठून बळ  आले. कुणास ठाऊक?  मी सर्व शक्ती एकटवुन तिचा गळा पकडला आणि आवळला. अचानक झालेल्या हल्ल्याने साक्षी बावरली  आणि माझ्या पकडीतून तिचा गळा  सोडवण्याचा प्रयत्न  करू लागली. आणि ती त्यात यशस्वी सुद्धा झाली . कारण माझ्या शरीरातील त्राण संपत चालले होते. माझी पकड ढिली झाली आणि मी धाडकन कोसळलो. ती गिधाडे फिदीफिदी हसताना मला अस्पष्ट  दिसत होती. 

त्यांचे खिदळण्याचे आवाज माझ्या  कानी अस्फुटपणे ऐकू येत होते. हळू हळू त्या आकृत्या पूर्णतः धूसर होत अखेर अदृश्य झाल्या आणि खिदळण्याचे आवाज सुद्धा थांबले होते. माझ्या  शरीराची हालचाल बंद झाली होती आणि डोळे तर कधीच मिटले होते. ..... 

दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी ...... 

" ट्रीइंकSSSSS ट्रीइंकSSSSS ".  हॉटेल ग्रँड डेलमो च्या रिसेप्शन ची बेल वाजली. रिसेप्शनिस्ट ने कॉल उचलताच इथून साक्षी बोलू लागली. 

" मी साक्षी बोलतेय,  रात्री ९  वाजता आमचे चेक इन आहे, रूम नं ३०२ आमच्या नावे ऑल रेडी बुक आहे. आज सकाळीच  आम्ही  बुकिंग केले आहे "  साक्षी रिसेप्शनिस्टला सूचना करत होती. 

" हो, मॅडम, आम्ही ती रूम तुमच्याच नावे रिजर्व्हड ठेवली आहे. आणि साहेबांना सांगा, त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे आम्ही हनिमून बेड खूप छान प्रकारे सजवला आहे" पलीकडून रिसेप्शनिस्ट अदबीने साक्षीला म्हणाला.  

"ग्रेट, थँक यु व्हेरी मच. त्यासाठीच फोन केला  होता, " असं म्हणत साक्षीने मंद स्मित करत फोन कट केला. 

रात्री  ९  वाजता हॉटेलमध्ये पोहोचताच हॉटेल व्यवस्थापनाने नवविवाहित जोडप्याचे छान स्वागत केले. रूम मधील देखावा तर अगदीच पाहण्यासारखा होता. रूमचे वातावरण इतके मादक वाटत होते कि अगदी म्हाताऱ्या जोडप्यांना सुद्धा तिथे पुन्हा एकदा हनिमून साजरा करण्याची प्रबळ इच्छा झाली असती. हॉटेल व्यवस्थापकाचे ते आदरातिथ्य आणि रूमची सजावट पाहून साक्षीने त्याला आणि त्याच्या सहकाऱ्याला घसघशीत टीप दिली. मॅनेजर आणि त्याचा सहकारी निघून जाताच साक्षी फ्रेश होण्यासाठी आतील रूम मध्ये गेली. थोड्याच वेळात ती नटून थटून बाहेर आली. अगदी तशीच नटली होती जशी ती त्या रात्री नटली होती, मघाशी घातलेली फिकट निळसर रंगाची साडी काढून तिने आता भर जरीचा कोकम कलरचा शालू नेसला होत. पायापर्यंत लोम्बकळणाऱ्या घनदाट केसांचा तिने गोलाकार आंबाडा बांधून, त्याला विशिष्ट प्रकारे सजवले होते. कपाळावर मध्यभागी दोन भुवयांच्या मध्ये लावलेली मध्यम आकाराची लाल बिंदी, कानातील सोन्याचे झुमके, नाकातील मोत्यांची नथ, ओठांना लावलेली फिकट लाल रंगाची लिपस्टिक, तिच्या सौन्दर्याला चार चांद लावत होते.  हातातील सोन्याच्या व हिरव्या बांगड्यामुळे तिचे मेहेंदीने भरलेले गोरेपान हात फारच सुंदर भासत होते.गळ्यातील ६ तोळ्याचे  मंगळसूत्र भरगच्च उरोजांमुळे फारच मोहक दिसत होते,  थोडक्यात तिच्या गोऱ्या कांतीच्या सुंदर चेहऱ्यामुळे, भरगच्च उरोजांमुळे आणि कमनीय व उठावदार नितंबामुळे, तिने केलेला साजशृंगार फारच मोहक दिसत होता. आतून रूम मधून चालत येताना पैंजणांचा होणारा 'छन छन' आवाज मनात निर्माण झालेल्या उत्कट भावनेचा अंत पाहत होता.  

" काय मिस्टर विकी पाटील, असे टक लावून काय पाहता? असेच पाहत राहिलात तर नजर लागेल हा तुमच्या बायकोला" बाहेर येत हाताची घडी घालून माझ्याकडे नखरेल नजरेने पाहत ती लाडीकपणे म्हणाली. 

"अस्स्स, बायकोला आता फक्त नजर नाही, तर अजून खूप काही लागणार आहे," मी तिच्याकडे जात तिच्या नजरेत नजर मिसळत म्हणालो. 

"धत्त, जा तिकडं. चावट कुठले?" ती लाजेने चूर होत लटक्या रागात म्हणाली. तिचा तो साज शृंगार आणि लाली चढलेल्या त्या सुंदर चेहऱ्यावरील भाव पाहून माझे पौरुषत्व उफाळून वर आले. मी तिचा चेहरा वर करून तिच्या डोळ्यात पाहिले, ती सुद्धा नजरेला नजर देऊ लागली. नजरेचे भाव नजरेला कळले. एकमेकांच्या गळ्यात एकमेकांचे हात गुंफले गेले. ओठांना ओठ भिडले. मी तसेच चुंबन करत करत  तिला वर उचलले आणि अलगद बेडवर आणून झोपवले. खूप वेळ चुंबनाचा वर्षाव चालू होता. अखेर तिने माझ्या ओठांतून ओठ काढून  घेत माझ्याकडे मंदस्मित करत पाहिले. मी सुद्धा तिच्याकडे मंदस्मित करत पाहू लागलो. 

"विश्वासच बसत नाही ना, कि आज आपण इथे आपल्या हक्काचा पण अर्धवट राहिलेला हनिमून साकार करू ते" ती अप्सष्ट पण  मादक व नशील्या नजरेने  पाहत म्हणाली. 

" हो ग राणी, मला सुद्धा काल  वाटलं होतं कि संपलं सर्व आता, कारण मी तुझ्यामध्ये पूर्णतः गुंतून माझं सर्वस्व तुला अर्पण केलं होतं, आणि तू मात्र माझा काटा काढलास असं मला वाटलं, तुझे काल रात्रीचे  एक एक वाक्य माझ्या कानात  उकळते तेल टाकल्यासारखे  घुसून थेट माझ्या हृदयाला जाळत होते," म्हणत मी तिला बाहुपाशात घट्ट कवटाळून घेत पुढे म्हणालो," कालचा  घटनाक्रम अजूनही डोळ्यासमोर हलत नाहीये, रागाने मी तुझा गळा आवळत असताना माझ्या अंगातील त्राण नाहीसे होऊन मी खाली मूर्च्छित झालो. अचानक पाण्याच्या हबक्याने मला जाग आली. डोळे किलकिले करून पाहिले तर तू माझ्या चेहऱ्यावर जोरजोरात पाणी शिंपडत होतीस. आधी माझ्या लक्षातच आले नाही कि काय चाललेय, मग मला एक एक गोष्ट आठवली आणि पुन्हा रागाने बेफाम होऊन मी तुझ्याकडे पाहिले, पण त्याच वेळी मला जोरजोरात ओरडण्याचा, शिव्याशाप देण्याचा, ओकण्याचा आवाज येऊ लागला. मी चमकून तिथे पाहिलं, तर सचिन, डॉक्टर अविनाश आणि आशुतोष जमिनीवर गडाबडा लोळत होते. त्यांच्या तोंडातून एक पांढरा चिकट द्रव बाहेर पडत होता, त्यांच्या  शरीराची हालचाल  हळूहळू संथ होत शरीर हलकेच आचके देऊ लागले, आणि थोड्या वेळात त्या तिन्ही शरीराची हालचाल थांबली, ती कायमचीच. एक क्षण तर मला समजेचना कि हे काय चाललंय, जे शिकारी थोड्यावेळापूर्वी माझी शिकार करताना फिदीफिदी हसत होते, अचानक त्यांचीच शिकार कशी झाली? कोणी केली यांची शिकार?, मी चमकून तुझ्याकडे पाहिले, तर तू त्यांच्याकडे  पाहत हाताची घडी घालून शांतपणे उभी होतीस, मला कळेचना कि प्रकार काय आहे? माझं डोकंच पार सुन्न झालं होतं.. " असं म्हणत मी  साक्षीच्या डोळ्यावर आलेली बट मागे सारली. 

"हो, तुमचं  डोकं सुन्न झालं होत, पण तरी तुम्ही मला एका शब्दांत विचारलं नाहीत, कि मी असे का वागले ते, खरं तर मला वाटलं होतं  कि तुम्ही मला अनेक अनेक प्रश्न विचारून भंडावून सोडाल पण तुम्ही मला एकाही शब्दांत माझ्या तसे वागण्या मागचे कारण  विचारलं  नाहीत. उलट माझ्या शब्दाखातर माझ्यावर पूर्ण विश्वास ठेवून आज दुपारी माझ्याशी कोर्ट मॅरेज केलात. इतका विश्वास आहे माझ्यासारख्या खुनी स्त्रीवर ? " असं म्हणत तिने माझ्याकडे केविलवाण्या नजरेने पाहिले. 

"हो मला वाटलं तुला विचारावासं , आणि वाटणारच ना, तुझ्यासारखी शालीन स्त्री अचानक इतकी का बदलावी, आणि प्रॉपर्टी साठी   माझ्या जीवावर उठली असताना तिने अचानक मला जीवदान का द्यावे, आणि तिच्या तीन मित्रांना का संपवावे, असे एक ना अनेक प्रश्न माझ्या मनात निर्माण झाले होते, पण त्यावेळेस तू त्या मनस्थितीमध्ये नव्हतीस कि मी तुला काही विचारावे, जितका धक्का मला बसला होता त्याच्या पेक्षा दुप्पट मानसिक धक्का तुला बसला होता, मी तुला पाणी पाजत होतो, ते सुद्धा पिण्याची शुद्ध तुला नव्हती, त्यावेळी तुझा अवतारच अगदी वेगळा वाटत होता, म्हणून म्हटलं जाऊदे, जेव्हा ती पूर्ववत होईल तेव्हा स्वतःहून सांगेल या सर्व घटनांचे खरे कारण काय आहे ते, आणि हो,  तुला एकही शब्दांत जाब न विचारता तुझ्याशी कोर्ट मॅरेज केले. याचं कारण होतं  तुझ्यावरचा विश्वास. कारण मला पूर्ण विश्वास होता कि तू जे काही वागलीस त्यामागे निश्चितच काही खास कारण किंवा घटना असेल ज्याने तुला असे वागण्यास प्रवृत्त केले असेल, जर तू खुनी असतीस ना साक्षी, तर अटक होण्याच्या भितीमुळे आणि प्रॉपर्टीच्या हव्यासामुळे मला सुद्धा जीवदान दिले नसतेस, मला सुद्धा त्या तिघांसोबत यमसदनी पाठवले असतेस, कारण तसेही पॉवर ऑफ ऍटर्नी तुझ्या नावावर होती, पण तू मला जीवदान दिलेस, या साऱ्याचा विचार करून मी समजून गेलो कि नक्कीच काहीतरी खास कारण असावे, पण आपण त्याबतीत जाब विचारून, पुरुषी खाक्या दाखवून हिचे मन दुखवायचे  नाही, तिला तिची स्पेस घेऊ दे, जेव्हा तिला कंफर्टेबल वाटेल तेव्हा ती सांगेल कि हा काय प्रकार होता ते, बस्स म्हणून मी तुला एकही शब्दात विचारले नाही,कि नक्की काय प्रकार होता ते," मी तिच्या डोक्यावरून मायेने हात फिरवत म्हणालो. 

"न जाणो,  कोणत्या जन्माचं माझं हे पुण्य आहे  कि मला तुमच्या सारखा समंजस जीवनसाथी मिळाला, तुमचे माझ्यावर अगणित उपकार आहेत विकी" असं म्हणून ती पुन्हा रडू लागली. मी शांतपणे तिला  रडून दिले. अखेर शांत होऊन तिने बोलायला सुरुवात केली. 

"त्यावेळेस तुमचं डोकं सुन्न झालं होतं ,आणि होणारच ना, कारण  त्यावेळेस तुम्हाला वाटलं  कि,  तुम्हाला ठार मारण्याचा आम्हा चौघांचा प्लान होता, आणि त्यानुसार  मी तुमच्या ड्रिंक मध्ये एक जहाल विष देऊन तुम्हाला ठार मारलं होतं, पण जेव्हा तूम्हाला शुद्ध आली तेव्हा उलटं झालं होतं, तूम्ही सुरक्षित होतात  आणि ते तीन सैतान तडफडत आपली शेवटची घटका मोजत होते. कारण माय डियर हबी, मी विष तुमच्या  ड्रिंक मध्ये  नव्हे तर त्यांच्या ड्रिंक मध्ये मिसळलं होतं. तुमच्या ड्रिंकमध्ये मी गुंगीचं औषध मिसळलं होतं. त्यांना दाखवण्यासाठी मला तुमच्या ड्रिंक मध्ये गुंगीचं औषध मिसळावं लागलं, जेणेकरून त्यांना विश्वास बसावा कि ठरलेल्या प्लॅन प्रमाणे मी खरेच तुमच्या  ड्रिंक मध्ये विष मिसळले आहे, आणि झालेही अगदी तसेच. तूम्हाला  जेव्हा अस्वस्थ वाटू लागलं तेव्हा त्यांना आनंद झाला कि सर्व काही प्लॅन प्रमाणे होत आहे आणि तूम्ही  जेव्हा मूर्च्छित झालात, तेव्हा त्यांची पूर्णतः खात्री पटली कि "हा गेला" आणि आनंदाच्या भरात ते एकमेकांना मिठ्या मारू लागले, मी सुद्धा त्यांना हसून शेक हॅन्ड केले आणि संधी मिळताच आतील  रूम मध्ये जाऊन मी ते जहाल  विष मिसळलेली व्हिस्कीची बॉटल घेऊन आले, त्यांच्या तिघांचे ग्लास व्हिस्कीने भरले आणि माझा ग्लास बिअरने भरला, जेव्हा ते नशेमध्ये हसून हसून एकमेकांची पाठ थोपटत होते, तेव्हा मी अचानक सर्वांपुढे व्हिस्कीचा एक एक ग्लास ठेवला आणि माझा बियरचा ग्लास वर उंचावून आनंदाने ओरडले "चियर्स गाईज", त्यासरशी त्या तिघांनी आपापले ग्लास वर उचलून माझ्या ग्लासला  टच करून " चियर्स" केले, आणि हळू हळू ते व्हिस्कीचे ग्लास पोटात रिचवले, थोड्याच वेळात विषाचा परिणाम दिसू लागला, त्यांच्या पोटात भयंकर दुखू लागले, ते तिघेही जमिनीवर गडाबडा लोळू लागले, उठून बाथरूम मध्ये जाण्याचा प्रयत्न करू लागले, पण त्यांच्यापैकी एकालाही उठता येईना, आणि मग मी तुमच्या  तोंडावर पाण्याचे हबके मारून तुम्हाला शुद्धीत आणले, " ती माझ्या डोळ्यात पाहत आणि माझे हात घट्ट दाबत पुढे म्हणाली "खरं तर जेव्हा ते गडाबडा लोळत होते, तेव्हा मी आतून पूर्णतः हलले होते, वरकरणी मी दाखवत होते कि मी शांत आहे, पण आतून पूर्णतः हादरून गेले होते, कारण पहिल्यांदाच माझ्या डोळ्यासमोर ३ व्यक्ती तडफडून तडफडून मरत होत्या, आणि त्याला कारण मी होते. पण इतके दिवस त्यांच्यामुळे मी जे सोसलं होतं, जे सहन केलं होत, त्याच वृत्तीने त्या दिवशी मला ते करण्यास भाग पाडलं होतं, तसं करण्यास मला खंबीर बनवलं होतं, तो आशुतोष आमच्या गावच्या घरी १ वर्ष  भाड्याने राहत होता, थोड्याच दिवसांत त्याची आणि माझी छान मैत्री जमली.  तू  खूप सुंदर आहेस, माझा एक मित्र बॉलिवूड मध्ये असिस्टन्ट डायरेक्टर आहे, तो तुला फिल्म मध्ये हिरोईन म्हणून काम मिळवून देईल, असं म्हणून मला मुंबईला घेऊन आला आणि त्याच दिवशी रात्री  माझ्या सॉफ्ट ड्रिंकमध्ये त्याने आणि त्याच्या मित्राने म्हणजे अविनाशने  गुंगीचं विष मिसळून बेशुद्ध केले आणि माझे नग्न अवस्थेतील फोटो काढून मला ब्लॅकमेल करायला लागले, मी जेव्हा ते विडिओ आणि फोटो डिलिट करायला सांगितले तेव्हा त्यांनी एका अटीवरच ते डिलिट करण्याचं वचन दिलं कि त्यांनी रचलेल्या प्लॅन मध्ये मी सहभागी होईलन , त्यांनी जेव्हा मला त्यांचा प्लॅन सांगितला तेव्हा मी हादरलेच, त्यांनी मला तुमच्यासोबत प्रेमाचे नाटक करायला लावून , योग्य वेळी विषप्रयोग करून तुम्हाला ठार  मारायचे आहे असे सांगितले, सर्वात महत्वाचे म्हणजे हा सर्व प्लॅन तुमचा सेक्रेटरी सचिनने बनवला होता. मी त्यांचा फक्त एक मोहरा होते, एका व्यक्तीचा खून करायचा आहे, या कल्पनेनेंच माझ्या अंगावर शहारे आले, मी त्यांना तिथेच नकार दिला, पण त्यांनी मला माझे विडिओ आणि फोटो सोशल मीडियावर वायरल करण्याची धमकी दिली, आणि माझा नाईलाज झाला, माझ्या डोळ्यासमोर आई अण्णांची मूर्ती उभी राहिली, त्यांना उद्या होणारी वेदना दिसली, उगाच काही भलते सलते होणारे परिणाम दिसले, त्या ३ नराधमांनी तर मला सरळ सरळ धमकी दिली होती कि या प्लॅन बद्दल विकी अगर कोणा इतर कोणाला समजले तर ते डायरेक्ट माझ्या अब्रूची लक्तरे वेशीवर टांगतील. मी असाह्य होते, पण जेव्हा मी तुमच्या संपर्कात आले तेव्हा मात्र मला तुमच्या मिठीत खूप सुरक्षित वाटू लागले, प्लॅन प्रमाणे, मी तुमच्या बरोबर प्रेमाचे नाटक करत होते, पण तुमचा स्पर्श हा नाटकी नव्हता, त्यात ढोंगीपणा नव्हता,  तर निर्मळ प्रेमाची शुद्ध भावना होती, एक वचन होते कि आयुष्यात कितीही संकटे आली तरी मी तुझी साथ सोडणार नाही, त्यामुळे त्या २ दिवसांत तुमच्याशी प्रेमाचं नाटक करता करता मीच कधी तुमच्या पेमात पडले तेच मला कळले नाही, सतत तुमच्या सोबत राहावंसं वाटत होत, सर्व तुम्हाला सांगावंसं वाटत होतं, पण माझी मजबुरी तसं  करण्यापासून मला रोखत होती,  अखेर मग मी  निश्चय केला कि, यांच्या प्लान मध्ये सहभागी व्हायचे आणि योग्य वेळी यांनाच यमसदनी पाठवायचे. यांना दाखवून द्यायचे कि स्त्री हि अबला नाहीये, वेळ पडलीच तर दुर्गा मातेचं रूप घेऊन ती  मानव रुपी सैतानांना यमसदनी पाठवायलाही  कमी करत नाही. मग मी हा प्लॅन रचला व  त्या दुर्गा मातेच्या कृपेनेच तो यशस्वी रित्या साकार सुद्धा  झाला.  एरवी मी झुरळ किंवा भिंतीवरील पाखरू पाहून घाबरणारी डरपोक मुलगी सुद्धा त्या दिवशी जणू दुर्गेचं रूप घेऊन त्या परिस्थितीला सामोरी गेली.  ते तिघे जेव्हा तडफडत होते तेव्हा मी खूप घाबरली होती पण असं वाटत होत कि कोणीतरी आहे जे मला त्या परिस्थितीमध्ये सुद्धा खंबीर राहण्यास मदत करत आहे नाहीतर भीतीने मी केव्हाच बेशुद्ध होऊन खाली कोसळली असती." असं म्हणून ती माझ्या  कुशीत शिरून मुसमुसून रडू लागली. मी पुन्हा थोडा वेळ तिला तसंच रडून दिलं आणि तिची पाठ थोपटत राहिलो. 

" ए वेडाबाई, रडतेस काय अशी, उलट तू खूप धाडसी मुलगी आहेस, मी तुझे लाख लाख आभार मानले पाहिजेत , कि तुझ्या सारख्या धाडसी मुलीमुळे माझ्या जीवाची, संपत्तीची  राख रांगोळी होता होता वाचली, उलट तूच माझ्यावर अगणित उपकार केले आहेस, अरे हि विरांगणा अशी लहान मुलासारखी का रडतेय , शुSSSSS, आधी  शांत हो पाहू, अजून रडतेस?  शांत हो आधी, " मी तिला समजावत म्हणालो. थोडा वेळ रडून ती शांत झाली. मी तिला मायेने गोंजारु लागलो. 

" पण त्यांच्या डेड बॉडीजचे काय झाले, कारण आता पर्यंत त्यांच्या संशयास्पद मृत्यूचा बोभाटा व्हायला पाहिजे होता, पण अजून तरी तसं ..... " शांत झाल्यावर ती आश्चर्यचकित होऊन मला विचारत होती. 

" हे बघ साक्षी, काही गोष्टींचे रहस्य हे रहस्यच राहूदे, तेच तुझ्यासाठी, माझ्यासाठी आणि आपल्या दोघांच्या पुढील भविष्यासाठी फायद्याचं आहे. " मी असं म्हणताच ती लटक्या रागाने हसत माझ्याकडे पाहू लागली. कारण हा डायलॉग काल अविनाशने मारला होता ज्याची मी आता री ओढत होतो.  

"नाही, मस्करी करत नाहीये मी, त्यांच्या डेड बॉडीज आता पोलीस काय, त्या जेम्स बॉण्ड ला सुद्धा मिळणार नाहीत. मी तशी तजवीज करून ठेवली आहे. "मी तिच्या गालावर हलकेच  चापटी मारत पुढे म्हणालो, "हे बघ, जे होतं ते चांगल्यासाठीच होतं, कसे का होईना पण त्या ३ सैतानांमुळे मला तुझ्यासारखी अतिसुंदर, भावनिक, सोज्वळ  पत्नी तर मिळाली. जर त्यांनी तसे केले नसते तर आपली भेट कशी झाली असती, हा आता,त्यांचा मृत्यू हा त्यांच्या नशिबाचा किंवा कर्माचा भाग होता. जो त्यांना भोगावा लागला, त्यामुळे आता जे झालं ते चांगल्यासाठीच झालं असं स्वीकारून पुढे चालायचं, आणि आधीचं सर्व विसरून फक्त येणाऱ्या उद्याचा विचार करायचा," मी तिला उठवत तिचे डोळे पुसून तिचा चेहरा दोन हातांमध्ये धरत  म्हणालो" आता लवकरच आपल्याला मुंबईला जाऊन आई वडिलांच्या आणि सर्व नातलगांच्या  उपस्थितीत रीतसर लग्न करायचे आहे, आपल्याला एका  नवीन आयुष्याची सुरुवात करायची आहे, नवीन स्वप्ने रंगवायची आहेत, त्यात वेगवेगळे रंग भरायचे आहेत, तर मग झटकून टाक ते निरुत्साही विचार आणि ये  माझ्या कुशीत, होऊन जाऊदे दोन शरीरे एकजीव" असं म्हणून मी तिला कवेत घेऊन घट्ट मिठी मारली. तिने हलकेच स्वतःला माझ्या मिठीत पूर्णपणे झोकून दिले.  का कुणास ठाऊक या पण या स्पर्शामध्ये कोणतीच अनोळखी भावना नव्हती, माझ्या कुशीत जणू तिने तिचे सर्वस्व झोकून दिले होते. दुःखाच्या अमावस्येमध्ये लुप्त झालेला आमचा मधुचंद्र दुःखाचा आवेग ओसरताच कले कलेनं वाढून पौर्णिमेच्या चंद्रासारखा पूर्ण गोलाकार बनून त्या संपूर्ण रूम मध्ये मादकतेचा प्रकाश पसरवू लागला, आज ना कोणाची भीती होती, ना कोणाची लज्जा,ना कोणाची फसवणूक होती, ना कोणाचा अपमान, होता तो फक्त विश्वास, प्रेम, आदर, एकजीव होण्याची भावना, परवा पर्यंत एकमेकांसाठी अनोळखी असलेले ते दोन  जीव आज अगदी जन्मोजन्मीचे नाते असल्यासारखे एकजीव झाले होते, परवा पर्यंत अनोळखी असलेल्या हनिमूनला  आज खऱ्या अर्थाने ओळख मिळाली होती. 

                                                        ****** समाप्त *******

                                                                                    (विकी पाटील : 9028462952)