वर्णन

निराशेच्या खाईतून बाहेर येत आम्ही स्वतः ला सावरत जगू लागलो ...अभय आमच्यातच आहे असं वाटून घेत ! त्याच्या हळव्या आठवणी ताज्या होताना हृदयात तो नसल्याची सल दाटून येते .ते हसणं बागडण शालेय जीवनापासून कॉलेजचं अर्धजीवन मैत्रीच्या दुनियेत व्याप्त झालं होतं .पक्षी जसे सकाळी घरट्यातून उडून अवकाशात भरारी घेतांना दूर दूर उडून जातात आणि काहीच क्षणात दिसेनासे होतात तेव्हा त्यांच्या मिलनाची समाप्तीही वियोगातच होते .... ते मनुष्यालाही लागू होतं !हो ...... जगणं खूप सुंदर आहे पण त्या जगण्यातला गोडवा चाखता आला तर ,प्रत्येक क्षण सुखाचा असतो ,आपण कोणत्या घटनेला कस हाताळतो तेही आपल्याच भावनांवर निर्भय