“फक्त सात मिनिटं राहिलीत. स्टेशन येईल. काही मिनिटांनंतर तू माझ्या आयुष्यात कायमची नसशील. तू पूर्ण प्रवासात काहीच बोलली नाहीस. जाताना मनात काहीतरी ठेवून तू निघून गेलेली मला नाही आवडणार. प्लीज बोल ना!” केतन प्राजक्ताला तळमळून सांगत होता.
ट्रेन वेगानं धावत होती आणि वेळही. खिडकीतून स्टेशन दिसत होतं. काही महिन्यांपूर्वी आयुष्यात आलेल्या प्राजक्ताचा निरोप घेताना त्याला जड जातं होतं. अगदी काल परवापर्यंत जिला बघितल्याशिवाय दिवसाची सुरूवातही होत नव्हती, ती आता दूर निघून जाणार होती. डोळे अक्षरश: भरून आले होते. पण डोळ्यातून एक टिपूसही त्याला काढायचा नव्हता. ट्रेन प्लॅटफॉर्मवर आली. ट्रेनचा वेग मंदावत होता. दोघंही गर्दीतून ट्रेनमधून खाली उतरले. सात मिनिटं संपली होती. प्राजक्ता आता काहीच बोलणार नाही त्याला कळून चुकलं होतं.
‘का बोलेल ती माझ्याशी? मी काय केलं होतं तिच्यासाठी? तिला कधीच सुखात ठेवू शकलो नाही मी. आणि आता जाता जाता ती माझ्याशी नीट बोलेल अशी अपेक्षा तरी मी कशी ठेवू शकतो तिच्याकडून?’ तिच्या खांद्यावर हात ठेवून तिला दिलासा देण्याचा त्याने प्रयत्न केला. ती एकदा गेली की परत कधीच येणार नव्हती त्यालाही माहिती होतं. पण सायलीसाठी तिला आयुष्यातून दूर करणं भाग होतं. शेवटी तो क्षण आला. आता रस्ते वेगळे होते कायमचे. प्लॅटफॉर्मवर लागोपाठ दोन ट्रेन आल्या. लोकांचे लोंढे बाहेर पडू लागले, मागून येणाऱ्या प्रवाशांच्या धक्क्याने प्राजक्ता केतनपासून बाजूला फेकली जाणार एवढ्यात केतनने तिचा हात घटट् पकडला.
”असाच हात आयुष्यभर घट्ट पकडून ठेवला असतास तर…” तिनं मनातल्या मनात म्हटलं. त्याच्याकडे पाहिलं अन् दीर्घ श्वास घेतला.
”चल निघते” जड अंतःकरणाने ती बोलत होती. केतनला धडधडू लागलं होतं. आता इतकावेळ घट्ट करून ठेवलेल्या मनाचा बांध फुटणार होता.
”जाताना एकदा मिठी पण नाही मारणार का तू? प्लीज! असं नको जाऊ” मोठ्या मुश्किलीने त्याला एवढंच बोलता आलं. त्याला प्राजक्ताला घट्ट मिठी मारायची होती. तिच्या डोक्यावर किस करून तिची माफी मागायची होती. पण प्राजक्तानं ती संधीही त्याला दिली नाही.
”चल केतन निघते मी. काळजी घे स्वत:ची” त्याच्याकडं न पाहता ती निघून गेली. तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे केतन बघत बसला. आतून तो पार कोलमडून पडला होता. इथेच पूलावर त्याला धाय मोकलून रडायचं होतं. आक्रोश करायचा होता. प्राजक्ता गर्दीत आणि त्याच्या आयुष्यातूनही नाहीशी झाली होती कायमची. केतनला सावरणं खूप अवघड जात होतं. पुढे यापेक्षाही मोठा धक्का त्याला पचवायचा होता. आजूबाजूला हजारो माणसं होती. पण जवळचं कोणीच नव्हतं, त्यानं डोळे पुसले आणि प्लॅटफॉर्मच्या दिशेने चालू लागला. समोरून ट्रेन येत होती. ‘याच ट्रेनच्या खाली येऊन जीव द्यावा का?’ त्याला सारखं वाटतं होतं.
‘पण मग मी स्वत:चं बरं-वाईट केलं, तर आई-वडिलांकडे कोण बघणार?’ एक विचार मनात आला अन् त्याने आत्महत्या करण्याचा विचार मनातून काढून टाकला. ट्रेन प्लॅटफॉर्मला लागली होती, तो ट्रेनमध्ये चढला आणि कोपऱ्यात खिडकीकडे जाऊन बसला. खिशातून मोबाईल बाहेर काढला. प्राजक्तासोबतचा फोटो त्याने पाहिला. केतनला स्वत:चे फोटो काढायला अजिबात आवडायचे नाही, पण प्राजक्ताने त्यादिवशी हट्टच केला होता. केतनला घट्ट मिठी मारलेला सेल्फी होता तो. प्राजक्ताच्या हसऱ्या चेहऱ्याकडे बघून त्याच्याही चेहऱ्यावर हसू उमटलं. पण त्या आठवणी त्याला नको होत्या, त्याने प्राजक्तासोबत काढलेले सगळे फोटो डिलिट करण्याचा निर्णय घेतला. फोटो डिलिट करणार एवढ्यात फोन वाजला. व्हॉट्सअॅपवर मेसेज आला होता. तो प्राजक्ताचा मेसेज होता.
”मला माहितीये आयुष्यातल्या कठीण प्रसंगातून तू जातोय. तुझ्या आयुष्यातून निघून जाणं म्हणजे माझ्यासाठी खूप मोठा धक्का आहे, मी कशी जगणार? माझं काय होणार? पुढे मी काय करणार मला काहीच माहिती नाही. पण काही कळजी करू नकोस लवकर सगळं ठिक होईल. तुला माहितीय केतन तुझं सायलीवर खरंच खूप प्रेम आहे. मी कितीही प्रयत्न केला तरी तुझ्या आयुष्यातली तिची जागा मी कधीच घेऊ शकत नाही आणि तुही मला ते प्रेम कधीच देऊ शकत नाही. मी याची तक्रार अजिबात करत नाहीये. सायली आणि तू एकमेकांसाठीच आहात. माझ्यामुळे कोणतीही अपराधीपणाची भावना घेऊन तू जागावं असं मला अजिबात वाटणार नाही. मगाशी तुला मिठी मारावी, असं खूप वाटत होतं. तुझ्याकडे न पाहताही निघून जाणं माझ्यासाठी सोप्प नव्हतं. पण जर मी तुला मिठी मारली असती, तुझ्याकडे पाहिलं असतं तर मी तुला जाऊच दिलं नसतं. पण माझ्यामुळे तुझी फरफट व्हावी हे मला अजिबात मान्य नाही. मी मनापासून तुझ्यावर प्रेम केलंय आणि आपल्या प्रेमाच्या माणसाला असं सोडून जाताना काय त्रास होतो हे तुलाही चांगलंच माहितीये. मी नेहमीच तुझ्या पाठीशी आहे. तुला कधीही मदत लागली तरी हक्काने हाक मार. जिथे असेन तिथून तुझ्यासाठी धावत येईन. पण आता मात्र मला जावंच लागेल. पुन्हा एकदा तेच सांगेन काळजी घे स्वत:ची आणि तिचीही”
तिचा मेसेज वाचेपर्यंत घळाघळा अश्रू डोळ्यातून कधी खाली उतरले त्यालाही कळलंही नाही. त्याने फोन बंद केला आणि तो खिशात ठेवला.
साऱ्या आठवणी अशा झरझर समोरून जात होत्या. तीन दिवसांपूर्वीच प्राजक्तापासून कायमचं वेगळं होण्याचा निर्णय अत्यंत तडकाफडकीने त्याने घेतला होता. तिला जेव्हा ही गोष्ट कळली तेव्हा किती आकांडतांडव केला होता त्या मुलीने. जीव द्यायला निघाली होती ती. पण केतनची मनःस्थिती तिच्याहून वाईट आहे कळल्यावर सारं विसरून त्याला सावरायला त्याच्या घरी गेली होती. केतनला सारं आठवतं होतं.
”आठवड्याभरापूर्वी तिच्यासोबत माझ्याच घरात आमच्या लग्नाची स्वप्नं पाहिली होती. माझ्या छातीवर डोकं ठेवून शांत झोपलेल्या प्राजक्ताचा चेहरा मला अजूनही आठवत होता. झोपेतही माझा हात घट्ट पकडून ठेवला होता तिने. किती सुखात होतो आम्ही. सायली मला सोडून गेल्यानंतर तिनेच तर सावरलं होतं मला. माझ्या प्रत्येक आवडीनिवडी जपण्यासाठी किती धडपडायची ती. पण तिलाही सुखी ठेवू शकलो नाही मी. किती स्वार्थी निघालो मी पण तरीही काहीही तक्रार न करता ती मुलगी निघून गेली.”
चार महिन्यांपूर्वी प्राजक्ता त्याच्या आयुष्यात आली होती. प्राजक्तासारखी मुलगी आपल्यावर एवढं प्रेम करेल याचा स्वप्नातही विचार त्याने केला नव्हता. प्राजक्ता दिसायला सुंदर होती, तिच्यात काहीतरी वेगळं होतं. तिला नुसतं पाहिलं तरी बघत बसावसं वाटायचं तिला. खूपच हळवी होती ती. कोणाला आपलंस मानलं की भरभरुन प्रेम करायची ती, त्या व्यक्तीसाठी वाट्टेल ते करायला तयार व्हायची म्हणून केतनला प्राजक्ता आवडू लागली होती. तिच्याकडे पाहिलं की मनात एक वेगळाच आदर केतनला वाटायचा. “किती सुखी असेल ना तो माणूस ज्याच्या आयुष्यात ही मुलगी असेल.” तिला ओळखायला लागल्यापासून अनेकदा असाच विचार केतनच्या मनात आला होता. जिचा स्वप्नातही विचार केला नव्हता ती स्वत:हून आपल्या आयुष्यात येईल याची कल्पनाच त्याने केली नव्हती.
कॉलेजमध्ये असल्यापासून केतन सायलीच्या प्रेमात होता. अगदी लग्नही करण्याचा दोघांनी निर्णय घेतला होता. पण सायली एकदिवस केतनला सोडून निघून गेली होती. त्यानंतर वर्षभर सायलीच्या आठवणीत दिवस ढकलत चाललेल्या केतनच्या आयुष्यात प्राजक्ता आली होती. ज्यादिवशी प्राजक्ताने प्रेमाची कबुली दिली होती तो दिवस त्याला चांगला आठवत होता. प्राजक्ताने असंच कॉफी शॉपमध्ये त्याला बोलावून घेतलं होतं. केतन खुर्चीवर येऊन बसला नाही तोच प्राजक्ताने एका क्षणात आपल्या मनातल्या भावना बोलून दाखवल्या होत्या. ”केतन, खरंतर सांगणार नव्हते तुला. कसं सांगायचं हेच कळत नव्हतं, पण आता राहवत नाही म्हणून अचानक बोलावून घेतलं. मला तू खूप आवडतोस तुझी काही हरकत नसेल तर आपलं मैत्रीचं नातं पुढे नेऊयात का?” जेव्हा प्राजक्ताच्या तोंडून हे ऐकलं होतं तेव्हा एसीमध्येही किती घाम फुटला होता त्याला. ती आपली थट्टा तर करत नाहीये ना?’ असं त्याला राहून राहून वाटतं होतं पण अशा बाबतीत प्राजक्ता थट्टा मस्करी करणाऱ्यातली नव्हती हेही त्याला माहिती होतं. तो काही काळ धक्का लागल्यासारखा तिच्याकडे बघत होता.
”प्राजक्ता, तू माझी मस्करी तर करत नाहीये ना? बघ आधीच सायली सोडून गेल्यानंतर मी सावरलो नाही त्यातून तू अशी मस्करी करत असशील तर मला आणखी वाईट वाटेल. तुझ्यासारख्या मुलीला मी कसा आवडू शकतो? तू नक्कीच माझी थट्टा करत असणार”
त्याच्या मनातली चलबिचल ओळखून प्राजक्ताने त्याचा हात हातात घेतला होता.
“केतन, मी थट्टा करत नाहीये. मी खरंच सांगतेय. मला तू मनापासून आवडतो. तुझा स्वभाव, माझ्याशी आदरानं बोलणं, तुझ्यातला संयमीपणा… सगळंच मला भावलंय. तुझ्या आयुष्यात याआधी काय झालं याच्याशी मला काहीच घेणंदेणं नाही. सायली गेल्यानंतर तुला सावरणं कठीण जातंय, पण आपण नव्यानं सुरूवात करू, मी आयुष्यभर तुझी साथ देईन.”
प्राजक्ताने अगदी ठामपणे त्याला सांगितंलं.
“किती आत्मविश्वासाने तिचा हात आपण घट्ट पकडला होता आणि बस चार महिन्यांत तो हात सोडूनही दिला.” त्याला आणखी वाईट वाटतं होतं. अपराधीपणाची भावना सारखी मनाला बोचत होती. “इथून गेल्यावर काय करेल ती? करेल का ती कोणावर प्रेम? माझ्यावर विश्वास टाकला होता तिने आणि मीच तिच्या भावना कुस्करून टाकल्यावर काय वाटलं असेल तिला? देवा तिला सुखात ठेव. तिच्यावर भरभरुन प्रेम करणारा जोडीदार तिला मिळू दे” त्याला रडण्यावर ताबा मिळवणं कठीण होत होतं. एवढ्या तरण्याताठ्या पोराला रडताना पाहून समोरच्या सीटवरच्या दोघा तिघांनी त्याला हटकलं, कोणी काही विचारेल म्हणून त्याने हातांच्या कोपऱ्यात डोकं लपवलं आणि पुन्हा एकदा आसवांना वाट मोकळी करून दिली. काही केल्या प्राजक्ताचा रडवेला चेहरा केतनच्या डोक्यातून जातच नव्हता. गेल्या तीन दिवसांत घडलेला घटनाक्रमाची चक्रं त्याच्या डोळ्यासमोर फिरू लागली.
तीन दिवसांपूर्वी
“हॅलो, अरे कुठे आहेस कधीपासून फोन करतेय तुला? फोन का नाही उचलत आहेस?”, प्राजक्ता केतनला विचारत होती.
“काही नाही जरा कामात होतो”, केतन बोलला.
पण केतनच्या आवाजात तिला काहीतरी वेगळपण जाणवलं. तो नक्कीच कामात नव्हता.
“काय झालंय केतन, तुझा आवाज नेहमीप्रमाणे वाटत नाहीये?”
“अगं सांगितलं ना कामात होतो”
“केतन, मी तुला खूप आधीपासून ओळखते, तुझ्या साध्या आवाजावरून मी सांगू शकते की तुझं काहीतरी बिनसलं आहे’
“असं काही नाहीये, आणि प्लीज असंसारखं विचारत बसून मला इरिटेट बिलकूल करू नकोस.”
त्याचं शेवटचं वाक्य प्राजक्ताला खूप लागलं. तिने तो विषय तिथेच बंद केला.
“बरं काम झालंय तर आज आपण भेटूयात का? बाहेर कुठेतरी? जेवायलाच जाऊया का त्यापेक्षा?” तिने दुसरा विषय काढला.
“नाही नको, मला वेगळं काम आहे. आपण नंतर भेटू” केतन आणखी वैतागत म्हणाला.
प्राजक्ताला केतनचं वागणं खूपच नवं होतं. केतन यापूर्वी तिच्याशी असं कधीच बोलला नव्हता. मुळातच ती हळवी असल्याने तिचे डोळे भरून आले, शेवटचा एक प्रयत्न म्हणून तिने विचारलं “तू खरंच ठिक आहेस ना रे केतन?”
”प्राजक्ता तुला एकदा सांगून कळतं नाही का? प्लीज ठेव फोन” ती पलीकडून काही बोलणार एवढ्यात केतनने फोन कट केला. प्राजक्ताला काहीच कळलं नाही, अफेअर सुरू झाल्यापासून केतन असं कधीच वागला नव्हता. व्हिडिओ कॉलवर बोलल्याशिवाय केतनची सकाळच व्हायची नाही.
————————-
“प्राजक्ता सकाळी तुझा चेहरा पाहिला ना की दिवस किती मस्त जातो ग माझा, रोज सकाळी व्हिडिओ कॉल करून माझ्याशी बोलत जा” केतन नेहमी सांगायचा. त्याच्या तोंडून हे ऐकताना प्राजक्ता किती लाजायची. असा एकही दिवस गेला नाही की ते दोघंही भेटले नसतील. ऑफिस सुटल्यावर दोघंही भेटायचे खूप गप्पा मारायचे. अन् घरी जायचे आणि आज पहिल्यांदा केतनना भेटायला उत्सुक होता ना बोलायला. प्राजक्ताने डोळे पुसले आणि तिने केतनला फोन केला. पण त्याने काही उचलला नाही. नंतर मात्र त्याचा फोन स्विच ऑफ झाला.
दोन दिवसांपूर्वी…
सकाळीच केतनने फोन ऑन केला, ऑन केल्या केल्या ढिगभर मेसेज आले. त्यातून कॉल अलर्टही आले. प्राजक्ताला २१ मिस्ड कॉल होते. प्राजक्ताचे मेसेजही होते पण तो न वाचताच त्याने फोन टेबलवर तसाच ठेवला आणि आंघोळीला निघून गेला.
प्राजक्ता चांगलीच गोंधळून गेली होती. रोज सकाळी व्हिडिओ कॉल करणाऱ्या केतनने फोनही केला नव्हता. असं वागण्याचा त्याचा दुसरा दिवस होता. काय चाललंय तिला कळतंच नव्हतं. “आठवड्याभरापूर्वी तर केतनने लग्नाचा विषय काढला होता, मला कुशीत घेऊन कुरवाळत होता. लग्नात असं करू, तसं करू म्हणत होता आणि आता असं का वागतोय तो? त्याने माझा फक्त त्या गोष्टीसाठी वापर तर केला नाही ना?” एवढा एक विचार करून तिच्या पोटात गोळा आला.
“छे! केतन फसवाफसवी करणाऱ्या मुलांपैकी नव्हता, तो असं कधीही करणार नाही. मी का त्याच्यासारख्या मुलावर शंका घेतेयं?” तिला स्वत:चाच खूप राग यायला लागला. आपण असा विचार मनात आणल्याबद्दल तिने मनोमन केतनची माफी मागितली.
पण भीती तिला शांत बसू देईना. १० वाजून गेले केतनचा अजूनही फोन किंवा मेसेज आला नव्हता. एरव्ही ठिक साडेसहाला फोन करणाऱ्या केतनचा काही पत्ता नव्हता. आपली शंका खरी ठरतेय की काय या विचारानेच ती सुन्न होत होती. तिचं डोकं पार बधीर झालं होतं. कशी बशी ती ऑफिसला पोहोचली. ढीगभर काम पुढ्यात होतं. क्लायंटचे पेमेंट रखडले होती. समोर फाईल्सचा खच होता. तिच्या सहीशिवाय पेमेंट रिलिज होणार नव्हते. बाराच्या आत तिला टेबलवरचं काम संपवायचं होतं. पण काम करण्याची तिची इच्छाच नव्हती. डोक्यात केतनचाच विचार सुरू होता.
एवढ्यात तिचा फोन वाजला. केतनचा मेसेज होता.
“सॉरी, तुझ्यावर चिडायला नको होतं मी. पण काल कामाच्या गडबडीत होतो. तू आता काम कर, तुझ्याशी नंतर बोलतो मी” तिने मेसेज वाचला आता कुठे तिच्या जीवात जीव आला. ती काम करू लागली, पुढे दोन तास काम आटोपण्यात गेले, तिला केतनचा विचार करायला सवड मिळाली नाही. कामातून उसंत मिळाल्यावर तिने फोन हातात घेतला. केतनचे नेहमीप्रमाणे भरमसाठ मेसेज आले असणार त्याला रिप्लाय करायला हवा असं म्हणत तिने फोन हातात घेतला पण तिचा पुरता हिरमोड झाला. केतनचा एकही मेसेज आला नव्हता. केतन असं कधीच करत नाही. तो कितीही कामात असला तरी दर अर्ध्या तासाने तो प्राजक्ताला आवर्जून मेसेज करतो आणि कालपासून चक्रच फिरली होती. तिने केतनचा मेसेज नीट वाचला, तिच्या एक गोष्ट लक्षात आली. केतनने सकाळी उठल्यावर मेसेज केला होता खरा, पण तो नेहमीसारखा केतनचा मेसेज नव्हता. फक्त एक फॉर्मल मेसेज होता.
प्राजक्ताला काहीच कळतं नव्हतं, तिला वेड लागायचं बाकी होतं. तिने पुन्हा केतनला फोन केला. त्याने फोन उचलला पण तो नीट बोलला नाही. त्याचा आवाज कालसारखाच होता.
“केतन काय झालंय तुला कालपासून तू असा वागतोय. तुझ्या वागण्याचा मला किती त्रास होतोय तुला माहितीये ना?”
“असं काही नाहीये प्राजक्ता”
“माझं काही चुकलंय का?”
“नाही”
“मग तुला अचानक काय झालंय? तू कालपासून माझ्याशी नीट बोलत नाहीये.” तिच्या या वाक्यावर केतनने काहीच उत्तर दिलं नाही.
“केतन तू ऐकतोय ना? मी काहीतरी बोलतेयं तू उत्तर का देत नाहीये?”
“प्राजक्ता…” केतनने पलीकडून दीर्घ श्वास घेतला.
“बोल”
“प्राजक्ता प्लीज मला चुकीचं समजू नकोस, पण मला तुझ्यासोबत यापुढे नाही राहता येणार”
“केतन”
“प्राजक्ता, मला माहितीये मी चुकीचं करतोय पण मला माफ कर. मला ही रिलेशनशिप पुढे नाही नेता येणार आपण इथेच थांबलेलं बरं”
प्राजक्ताला विश्वासच बसत नव्हता. “केतन काय बोलतोय. तुझं तुला तरी कळतंय का?”
“हो, पण माझा नाईलाज आहे, मला नाही राहता येणार तुझ्यासोबत’ वाक्य पूर्ण होत नाही तोच पलीकडून केतन रडू लागला, पण त्याचं ऐकणं बहुधा प्राजक्ताच्या कानावर गेलंच नसावं. प्राजक्ताच्या हातून फोन खाली पडला, ती धक्क्याने खाली कोसळली. केतनशी लग्न करण्याचा तिचा विचार पक्का होता. सगळं जुळूनही आलं होतं. दिवाळीत लग्न करण्याचं दोघांचं ठरलं आणि अचानक असं काही होईल याची तिला कल्पनाही नव्हती. ती चक्कर येऊन ऑफिसमध्ये कोसळली. तिला ऑफिसमधल्या एका मैत्रिणीने घरी सोडलं. रात्री उशीरा कधी तरी तिला जाग आली तिच्या रूममध्ये ती होती. आई तेवढी बाजूला बसून होती. उठून बसल्यावर चित्त थाऱ्यावर यायला तिला बराच वेळ लागला. दुपारी काय झालं ते तिला आठवलं. ती बेडवरून खाली उतरली, फोन शोधू लागली.
तिचा फोन स्विच ऑफ झाला होता. ती पुटपुटायला लागली. “नाही राहायचं म्हणजे काय? असं कसं नाही राहायचं?” तिने फोन ऑन केला. पहाटेचे तीन वाजले होते. फोन करून उपयोग नव्हता केतनने तो उचलला नसता. तिने फोन तसाच आदळला डोळे मिटून तशीच पडून राहिली. केतन जे काही बोलला ते आठवून तिला रडू येत होतं...
एक दिवसांपूर्वी….
“केतन तू काल जे काही बोललास ते खोटं होतं ना? सांग ना? तू खरंच ब्रेकअप करतोय का माझ्याशी?”
“प्राजक्ता तू ठिक आहेस ना?”
“मी ठिक आहे असं तू विचारूच कसं शकतो? तुझ्यामुळे मला किती त्रास झालाय याची कल्पना तरी आहे का तुला? मी काल ऑफिसमध्ये बेशुद्ध पडले होते हे तरी ठाऊक आहे का तुला”
“प्राजक्ता माहितीये मला, मी काल आलो होतो घरी पण तू झोपली होतीस”
“तू आला होतास?” एवढं प्रेम करतोस माझ्यावर मग का सोडतोय मला?’
“प्राजक्ता सहा वाजलेत, तुला बरं नाहीये तू आराम कर आपण यावर मग बोलू”
“आराम? माझं ज्या मुलावर प्रेम आहे तो मला सोडून जायच्या तयारीत आहे आणि तू मला आराम करायला कसं सांगू शकतोस केतन?”
“तू प्लीज पॅनिक होऊ नकोस, आपण बोलू शांतपणे. प्लीज ऐक माझं प्राजक्ता मी तुझ्याशी बोलतो नंतर तू फ्रेश हो, काहीतरी खाऊन घे मग बोलू”
“केतन I love you”
“प्राजक्ता…..” पुढे केतन काहीच बोलला नाही त्याने फोन ठेवला. प्राजक्ता पुन्हा रडू लागली.
थोड्यावेळानं प्राजक्ताचा फोन वाजला, केतनचा फोन होता.
“प्राजक्ता तू काही खाल्लंस का?”
“हे विचारायला फोन केलास का?, तू का असं वागतोस ते सांग आधी?”
“प्राजक्ता मला तुला त्रास द्यायचा नाही पण स्पष्टच सांगतो. मी यापुढे सायलीसोबत राहायचं ठरवलं आहे.”
“सायली?”
“हो, मी सायलीसोबत राहण्याचा निर्णय घेतला आहे. मला तिला यापुढे सुखात ठेवायचं आहे.”
“केतनsss” प्राजक्ता जोरात ओरडली.
“केतन, तू तिच्यासाठी मला सोडतोय?” प्राजक्ताने ओरडायला सुरूवात केली.
“प्राजक्ता माझा नाईलाज आहे. प्लीज मला माफ कर मला नाही राहता येणार.”
“नाईलाज, ती तुला सोडून गेली आणि आता ती आल्यावर तू मला सोडून जातोय. किती स्वार्थी निघालास तू. मी स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती तू माझ्याशी असा वागशील आणि माझा विश्वासघात करशील”
“प्राजक्ता प्लीज माझं ऐकून घे”
“काय ऐकून घेऊ? काय आहे तिच्यात जे माझ्यात नाही? का तू असं करतोय?”
“प्राजक्ता माझा निर्णय ठाम आहे. मी असं का करतोय हे तुला मी नाही सांगू शकत पण प्लीज तू मला समजून घेशील”
“ठिक आहे”
प्राजक्ताने रागात फोन कट केला. इतर कोणतंही कारण असलं असतं तर तिने समजूनही घेतलं असंत. पण केवळ सायलीमुळे आपल्या नात्याचा अंत होतोय हे तिला जराही सहन होत नव्हतं. तिने स्वत:चा राग शांत करण्याचा खूप प्रयत्न केला. पण काही केल्या आपल्या रागावर नियंत्रण मिळवणं कठीण होत होतं.
तिने पुन्हा केतनला फोन लावला.
केतन काही बोलणार एवढ्यात “ठिक आहे तुला सायलीसाठी मला सोडायचं आहे ना? तुला मला सोडून जायची काहीच गरज नाही. मीच तूला सोडून जातेय कायमची.”
“प्राजक्ता ऐक माझं शांत हो” केतन तिला शांत करण्याचा प्रयत्न करत होता.
“मी जीव द्यायला जातेय. Good bye forever”
प्राजक्ता किती हट्टी होती हे केतनला माहिती होतं, ती जे बोलते ते केल्याशिवाय राहत नाही याची पूर्ण कल्पना केतनला होती. गेल्या दिवसांत आयुष्यात गोष्टी पार झपाट्याने बदलत चालल्या होत्या.
“थांब प्राजक्ता तुला माझी शपथ आहे” केतन पलिकडून जोरात ओरडला.
केतन जोरजोरत रडू लागला.
“केतन केतन…” केतनचा रडतानाचा आवाज ऐकून प्राजक्ताला काही वेळ कळेनाच.
“तू पण जा आता मला सोडून, सायलीपण जाणार मला कायमचं सोडून प्राजक्ता’ केतनला पुढचं वाक्यही पूर्ण करता येईना.
“सायली सोडून जाणार? कुठे जातेय सायली?”
“सायलीकडे फार कमी दिवस आहेत त्यानंतर ती…” केतन आणखी रडू लागला.
प्राजक्ताने क्षणात स्वत:ला सावरलं. “केतन काय झालंय? रडणं थांबव आधी… केतन तू ऐकतोय ना माझं, सायलीला काय झालंय?”
“प्राजक्ता मला आता नाही जगायचंय.. मी सुद्धा जीव देणार आहे…”
“केतन, तू तिथेच थांब मी तासाभरात घरी पोहोचतेय. तू स्वत:ला काही करणार नाहीये आणि मीही स्वत:ला काही करत नाहीये.. तू थांब मी आले.” प्राजक्ताने केतनला शांत करण्याचा प्रयत्न केला. काय होतंय, काय सुरूये याची तिला काहीच कल्पना नव्हती. सारी चक्र अत्यंत वेगाने बदलत होती काही मिनिटांपूर्वी ती स्वत: आत्महत्या करण्याच्या विचारात होती आणि आता ती फक्त आणि फक्त केतनचा विचार करत होती. तासाभरात ती केतनच्या घरी पोहोचली.
केतनने दरवाजा उघडला. केतनला पाहताचा तिला धक्का बसला. गेल्या तीन दिवसांत तो बहुदा झोपला नसावा. घरभर वस्तू पडल्या होत्या. केतनने रागाच्या भरात घरातल्या वस्तू तोडून टाकल्या होत्या. त्याने किचनमध्ये जेवण तसंच ठेवलं होतं, सारं जेवण खराब झालं होतं त्याचा उग्र वास पसरला होता. तिला नुसत्या वासाने मळमळायला झालं होतं. काहीतरी भयंकर घडल्यासारखं तिला वाटतं होतं.
“केतन काय हे…”
“काय अवस्था केलीय तू घराची आणि तूझीही…”
“केतन काहीच बोलला नाही.”
प्राजक्ताला पाहून त्याने कडकडून मिठी मारली आणि लहान मुलांसारखा तो हमसून हमसून रडू लागला.
प्राजक्ताने केतनला घट्ट मारली. काही वेळाने केतनला तिने सोफ्यावर बसवलं. सोफ्यावर दारूच्या दोन बाटल्या होत्या, त्या घरंगळत खाली पडल्या.
“केतन तू दारू प्यायलास?”
केतन पुन्हा काहीच बोलला नाही..
“केतन मी तुझ्याशी बोलतेय…”
“हो मग काय करू? मला आता सहनच होत नाहीये. हे सगळं माझ्यासोबतच का होतंय. तुझ्यासोबत मी आता कुठे जगायला लागलो होतो, आणि देवाला हे सुख पण बघवलं नाही”
“मला काहीच कळत नाहीये केतन तू मला समजेल असं बोल”
“त्या दिवशी केईएमला गेलो होतो, काम होतं माझं. बाहेर येत होतो. तेव्हा अपर्णा दिसली.”
“अपर्णा? कोण?”
“माझी आणि सायलीची मैत्रिण, तिने सांगितलं सायली इथेच अॅडमिट आहे. सायलीला…” वाक्य पूर्ण करणार एवढ्यात केतन पुन्हा रडायला लागला.
“प्राजक्ता तुला माहितीये.. सायलीला कॅन्सर झालाय. शेवटच्या स्टेजला आहे ग ती… काहीच महिने उरलेत तिच्याकडे.. माझी सायली नेहमी हसत खेळत असणारी. सगळ्यात बोल्ड सायली.. बिनधास्त.. मनाला वाटेल ते करणारी सायली. माझी सुंदर सायली, तुला माहितीये जेव्हा जेव्हा ती कुर्ता घालायची एका बाजूला केस घेऊन छान लाजायची तेव्हा वेडा व्हायचो ग मी तिच्यासाठी आणि त्या दिवशी सायलीला पाहिलं. नुसती श्वास घेतेय फक्त. शून्यात बघत होती कुठेतरी, केसही नव्हते तिच्या डोक्यावर. फक्त लाकडाच्या ओंडक्यासारखी पडून होती…” सांगताना केतन थरथरत होता.
केतनच्या तोंडून हे ऐकून प्राजक्ता एकदम थंड पडली. सायली आणि तिचा तसा काहीच संबध आला नव्हता, पण तरीही सायलीसाठी तिला खूप वाईट वाटत होतं.
“तुला माहितीये सायली. मी मुंबईत नवीन होतो. पहिल्यांदा मुंबईत आलो. नवी नोकरी होती. पण राहायला घर नव्हतं. चाळीत चार जणांसोबत घर शेअर करून राहायचो. सुरूवातीला पगारही नव्हता. घराचं भाडं मुंबईतला खर्च सारं अशक्य होतं. मुंबईत कोणीच ओळखीचं नव्हतं ग माझ्या. सारखं घरी परत जावसं वाटायचं. बाहेर वडापाव खाऊन राहायचो. उशीरा घरी यायचो. जेवण बनवायला वेळ नसायचा. मुंबईत स्वत:चं घर घ्यायचं होतं म्हणून पैसे पण जपून खर्च करायचो. तेव्हा सायली होती सोबत… ऑफिसमध्येच काय पण मुंबईत पण माझी पहिली मैत्रिण जर कोणी असेल तर ती होती. मी गावावरून आलोय म्हणून माझ्याशी कोणीही बोलायचं नाही, तेव्हा ती पहिल्यांदा आली होती माझ्याशी बोलायला.” केतन भूतकाळातल्या आठवणीत हरवून गेला होता.
“माझं इथे कोणी नाही म्हटल्यावर रोज माझ्यासाठी डबा आणायची. मी जेवलो की नाही सतत काळजी असायची तिला. महिन्याअखेरीला पैसे पण नसायचे तेव्हा ती द्यायची… माझ्या कठीण काळात तिने खूप साथ दिली मला.”
प्राजक्ताने केतनचा हात घट्ट पकडून त्याला धीर देण्याचा प्रयत्न केला.
“त्यादिवशी मला तिने पाहिलं. खूप रडली ती… माझी माफी मागत होती सारखी. मला सोडून दुसऱ्या सोबत गेली म्हणून एवढं वाईट झालं असं बडबडत होती. मला तिच्याकडे खरंच बघवत नव्हतं.”
“केतन रडून काही होणार नाही स्वत:ला सावर” प्राजक्ताने त्याचं सांत्वन करण्याचा प्रयत्न केला.
“डॉक्टर काय म्हणालेत?”
“लास्ट स्टेजला आहे, काहीच महिने राहिलेत तिच्याकडे”
“oh I m so sorry”
“प्राजक्ता मला तिच्यासाठी काहीतरी करायचं आहे ग, मी जेव्हा मुंबईत आलो तेव्हा तिने माझ्यासाठी खूप काही केलं. आता तिच्याजवळ जे काही सहा एक महिने उरलेत मला ते तिच्यासोबत घालवायचे आहेत.”
“परवा तुला न सांगता तिच्याकडे गेलो होतो. हॉस्पिटलमध्ये थांबून होतो. तिचा हात हातात घेतला ना प्राजक्ता तेव्हा तिच्या डोळ्यातून पाणी यायला लागलं. एकत्र असतो तर एव्हाना तुझी बायको असते असं म्हणाली”
केतनचं ऐकून प्राजक्ताही रडत होती, पण तिच्या अश्रूंकडे बघायला केतनचं चित्त थाऱ्यावर नव्हतंच.
“केतन तू अजूनही प्रेम करतोस सायलीवर?”
“प्राजक्ता तू होतीस तेव्हा मला सायलीची आठवण येत नव्हती असं नव्हतं, मला अनेकदा आठवण यायची. तुझी तिची तुलनाही मनातल्या मनात मी करायचो. पण मात्र सायली आयुष्यात नाही याचा त्रास व्हायचा नाही. कारण मी तुझ्यासोबत सुखी होतो, पण त्याचवेळी सायलीला मनातून पूर्णपणे पुसून टाकणंही शक्य नव्हतं हेही तितकंच खरं होतं”
“तुझ्या तोंडून हे सगळं ऐकल्यावर एक गोष्ट तर मी नक्की सांगू शकते की अजूनही तूझं तिच्यावर खूप प्रेम आहे.”
“सायली पहिलं प्रेम नाही ग विसरता येत इतक्या सहज”
“hmmm ते ही खरंय म्हणा”
“पण मग तू नेमकं काय करायचं ठरवलंस?”
“प्राजक्ता मला तुझ्यासोबत नाही राहता येणार”
“पण का? मला सोडून काय साध्य करणार आहेस तू?”
“प्राजक्ता सायलीला तिच्या बॉयफ्रेंडने कधीच सोडलं होतं. तिलाही तिची चूक कळाली होती. माझ्याकडे परत येऊन पुन्हा एकदा नव्यानं सुरूवात करावं असं तिला वाटतं होतं.”
“मग?”
“पण नशीब वाईट होतं आम्ही एकत्र यावं हे नशीबाला मान्य नव्हतं. त्या आधीच तिला कॅन्सर झाला. माझ्याकडे परत येण्याचं तिचं स्वप्न अपूर्णच राहिलं. पण आता मला ते पूर्ण करायचं आहे, मला तिची शेवटची इच्छा पूर्ण करायची आहे.”
“म्हणजे काय करणार आहे तू?”
“मी पुढचे काही महिने तिच्यासोबत राहणार आहे. प्राजक्ता आमचं लग्न जरी होऊ शकलं नाही तर मी मात्र माझं पूर्ण कर्तव्य पार पाडणार आहे. जेव्हा मुंबईत माझं कोणी नव्हतं तेव्हा ती होती आता तिचं कोणी नाहीये पण मला मात्र शेवटच्या श्वासापर्यंत तिची सोबत द्यायची आहे.”
“तुझा निर्णय पक्का आहे?”
“हो प्राजक्ता मी एका वेळी एकीला खूश ठेवू शकतो आणि मी जे थोडे दिवस उरले आहे त्या दिवसांत सायलीला खूश ठेवण्याचा प्रयत्न करणार आहे.”
प्राजक्ता यावर काहीच बोलली नाही. केतनशी वाद घालून, त्याच्याशी भांडून काही उपयोग नव्हता. आपण एखाद्यावर जीव ओतून प्रेम करू शकतो पण समोरच्या व्यक्तीला प्रेम करण्याची सक्ती आपण कशी करू शकतो? हे तिलाही कळत होतं. केतनने आपल्यावर प्रेम केलं होतं खरं पण जितकं प्रेम त्याने सायलीवर केलं होतं तितकं मात्र त्यानं केलं नाही. तिला आतून खूप वाईट वाटत होतं. तीन दिवसांत आयुष्य बदलेलं असं तिला वाटलंही नव्हतं. पण आता वेळ हातातून निसटून गेली होती. केतन परत येईल न येईल तिला माहिती नव्हतं आणि आलाच तरी तो पूर्वीचा केतन नसणार याचीही जाणीव तिला झाली. केतनच्या निर्णयाचा तिने आदर केला पुढे एकही शब्द न बोलता तिने हे रिलेशनशिप पुढे न ठेवण्याचा निर्णय घेतला. त्यादिवशी ती केतनच्या घरी थांबली. तिच्या मांडीवर डोकं ठेवून कधी त्याला झोप लागली कळलंही नाही. तिच्यासोबत घालवलेली ती रात्र आठवत असताना त्याची तंद्री भंगली.
“भाईसाब कहाँ उतरेंगे?” कोणीतरी त्याला उठवायचा प्रयत्न करत होता.
हाँ? केतनने प्रश्नार्थक नजरेने त्याच्याकडे पाहिलं, आपण ट्रेनमधून प्रवास करत आहोत हे त्याचा लक्षात आलं.
“अरे कहाँ उतरेंगे?”
“प….परेल”
तीन दिवस घडलेल्या आठवणींच्या चक्रातून तो बाहेर आला. परेल स्टेशन आलं होतं… स्टेशनवरून बाहेर येत तो केईएमच्या दिशेने चालू लागला. प्राजक्ता कायमची निघून गेली होती… आणि काही दिवसांनी सायलीही त्याला सोडून जाणार होती पण जेवढे दिवस उरले होते त्याला ते सायलीसाठी द्यायचे होते. डोळ्यातलं अश्रू एव्हाना आटले होते आणि गर्दीतून वाट काढत तो फक्त चालत होता…
