टेबलावर ठेवलेलं ऑम्लेट ब्रेड गार होऊन गेलं होतं. खरं तर आई बर्‍याच वेळ माझ्याकडे बघत आहे.. माझ्या लक्षात आलं होतं, पण मला त्या ऑम्लेटमध्ये काडीचाही इंटरेस्ट नव्हता.
शेवटी आई टेबलापाशी आलीच..
“का रे? काही खात नाहीस? तब्येत बरी नाही का?”
“नाही.. ठिक आहे.. थोडं डोक जड झालंय..”
“सुट्टी घे मग ऑफीसला.. सारखं आपलं दिवस-रात्र कॉम्युटरसमोर बसायचं ते..”
“काय गं आई.. तेच काम आहे माझं. आणि असं कधीही आपण म्हणलं की सुट्टी घेता येते का?”
“अरे पण.. तब्येतच बरी नसेल तर…”
“काही धाड भरली नाहीये तब्येतीला.. ठिक आहे मी.. आत्ता भूक नाहीये फक्त.. ऑफीसमध्ये खाईन काही तरी..”
“अरे मग ज्यूस तरी…”
“आई प्लिज.. उगाच डोकं नको उठवूं.. सगळीकडे आपणच मनमानी करायची का? आम्हाला काही मतं असतात की नाही?’
असं म्हणुन ब्रेकफास्ट नं करताच मी टेबलावरुन उठलो..
आधीच सॉल्लीड डोकं सटकलं होतं. वाटत होतं, आई-बाबांनी हे आपल्याच जातीची मुलगी हवी वगैरे काढलं नसतं तर कदाचीत.. कुणास ठाऊक.. मी आणि नेहा अजुनही एकत्र असतो.. कदाचीत तिच्या आई-वडीलांना समजवता आलं असतं..
ऑफीस तर माझं अजात-शत्रू बनलं होतं. पण दुसरा पर्यायही नव्हता. आधीच्या आठवड्यात आधीच काही सुट्य़ा झाल्या होत्या, त्यात त्या ‘सिटी-लायब्ररी’च्या चकरांच्या नादात बर्‍याच वेळा ऑफीसमधुन मधल्या वेळात गायब होत होतो.. त्यामुळे कामंही बरीच खोळंबली होती.
नेहाचाही काहीच फोन नव्हता. सगळीच संकट अचानक आल्यासारखं वाटत होतं. खूप अस्वस्थ वाटतं होतं. काही तरी हरवल्यासारखं? का हवं असलेलं मिळत नसल्यासारखं?
आगतिकता, चिडचीड, संताप, विषण्ण, भावनांचा मानसिक कडेलोटं वगैरे वगैरे…
संध्याकाळी ‘अननोन-नंबर’ वरुन फोन आला. हमखास कुठला तरी सेल्स-मार्केटींग कॉल असणार म्हणुन बंदच करणार होतो, पण शेवटी घेतला..
“हाय तरुण…”
फक्त दोन शब्द.. आणि सारं कसं शांत शांत झाल्यासारखं वाटलं… बेभान सुटलेल्या वार्‍याला वावटंळ समजुन आकाशी भिरभिरणार्‍या पाखरांना अचानक ढगाळलेलं आकाश स्वच्छ सुर्य प्रकाशानं भारुन जावं, मोकाट सुटलेला वारा वेसंण घातल्यासारखा शांत झाल्यावर जसं वाटेल.. अगद्दी तस्संच वाटलं…
“हाय प्रिती… तुला नंबर कुठुन मिळाला?”
“अं.. नेहा ने दिला…”
“नेहा? ती कुठे भेटली तुला?”
“आजच आली दुपारी ती.. मग मला फोन केला होता तिने..”
“हम्म.. बोल..”
“नेहाने विचारलेय, आज संध्याकाळी वेळ आहे का? ती एंगेजमेंटची पार्टी देणारे तेंव्हा..”
“एक मिनीट.. एक मिनीट.. नेहाने विचारलेय म्हणजे? तिला मला फोन नाही करता येत?”
“हे बघ तरुण..”
“नो…यु गो अ‍ॅन्ड टेल हर..”
“तरुण.. आय एम नॉट युअर मेसेंजर.. मी तुला फोन पण करणार नव्हते, पण नेहाने खुप वेळा विनंती केली म्हणुन…”
काही क्षण शांततेत गेले…
“ऑलराईट.. कुठे? किती वाजता?”
“८.३०, बंजारा हिल्स..”
“आय विल बी देअर.. थॅक्स..”
पुढे काही बोलायच्या आधीचे प्रितीने फोन बंद केला होता.
“शिट्ट..”, मी स्वतःलाच शिव्या हासडल्या.. “काय फालतू टेंन्शन निर्माण झालं होतं तिघांमध्ये! ही तेढ लवकर सुटणं गरजेचं होतं. पण नेहाचं असं तर्‍हेवाईक वागणं उगाच डोकं फिरवुन गेलं होतं…”
बंजारा हिल्स, रंगेबीरंगी दिव्यांनी उजळुन निघालं होतं, पण अंतरंग मात्र गडद निळ्या रंगात बुडुन गेलं होतं. डिस्को-थेकवर नाचणार्‍या कपल्सच्या हातातील निऑन-बॅन्ड्स चमकत होते. ए/सी ची थंडगार लाट शरीराला झोंबत होती. उंची दारुचा मंद गंध हवेत पसरला होता..
अपेक्षेप्रमाणे प्रिती आणि नेहा दोघीही आल्या नव्हत्या.
मी कोपर्‍यातलं टेबल बघुन बसलो.
थोड्यावेळाने प्रिती आतमध्ये आली. निडलेस टू से, शी वॉज लुकींग रॅव्हीशींग. वन थिंग आय नोटीस्ड टूडे वॉज द नोज-स्टोन शी वॉज वेअरींग.
मस्त दिसत होता तिला.
“हाय तरुण..”, नेहमीप्रमाणे तिचा आवाज मस्त फ्रेंडली होता. दुपारचं आवाजातलं टेन्शन कुठेच जाणवत नव्हतं..
“वॉव.. काय मस्त म्युझीक आहे..”, तिची पावलं नकळंत गाण्याच्या तालावर जमीनीवर आपटंत होती.
“काही ऑर्डर केलं आहेस?”
मी फारसं काही बोलतंच नव्हतो.. “आय से..लेट्स वेट फॉर द होस्ट..”, मी सॅरकास्टीक स्वरात म्हणालो..
“ओके.. कूsssल..”, कॅज्युअली प्रिती म्हणाली..
थोड्याच वेळात नेहापण आली…
“हाsssssssय” नेहा जवळजवळ दरवाज्यातुनच ओरडत आत आली. फक्त तो ‘हाय’.. प्रितीसाठी होता.
नेहा येताच प्रिती उठुन उभी राहीली.. दोघींनी एकमेकांना मिठी मारली…
“सी धिस्स…”, नेहाने आपला हात पुढे करुन हातातली अंगठी तिला दाखवली..
“वॉव.. रिअल डायमंड हम्म…”, प्रिती..
“मग.. पाटलीण आहे म्हणलं मी..”, नेहा
दोघीही उगाचच एकमेकींना टाळ्या देत हसल्या
मी मात्र अजुनही त्यांच्या संभाषणातुन वर्जीतच होतो.. जणू काही मी तिथे नव्हतोच..
मग अचानक नेहा माझ्याकडे वळुन म्हणाली.. “हाय तरुण.. कसा आहेस?”
“आय एम गूड…”, मी उगाचच मान हलवत म्हणालो..
थोड्यावेळ कोणीच काही बोललं नाही..
“ओह.. बाय द वे, कॉन्ग्राट्स फॉर युअर एन्गेजमेंट..”, मी हात पुढे करत म्हणालो..
नेहानेही हात पुढे केला आणि आम्ही हॅन्ड्शेक केलं. पण त्यामध्ये तो पुर्वीचा आपलेपणा नव्हता, जणु काही पहील्यांदाच कुणाला तरी हॅन्ड्शेक केल्यासारखं वाटलं..
“सो.. लेट्स ऑर्डर समथींग?”, नेहाने प्रितीला विचारलं..
“शुअर….”…
नेहा समोरच्या खुर्चीत बसली.
“आय विल हॅव ड्राय मार्टीनी..”, प्रिती
“आय विल हॅव द युजवल..”,मी
जेंव्हा जेंव्हा मी आणि नेहा एकत्र बारमध्ये जायचो, तेंव्हा माझं ड्रिंक ठरलेलं असायचं..’व्होडका, जिन, व्हाईट रम, सिल्व्हर टकीला, कोक आणि बर्फ’ सगळ्यांच मिश्रण.. लॉंग आयलंड आईस्ड टी…
नेहाने माझ्याकडे काही क्षण पाहीलं.. त्या काही क्षणात, आमचे कित्तेक जुने दिवस आणि त्याच्या आठवणी होत्या.. बारमध्ये एकमेकांच्या साथीने रिचवलेले ग्लास होते, गप्पांचे ते न संपणारे फड होते.. काही क्षण तिच्या नजरेत ते सर्व येऊन गेलं..
“आय मीन.. आय विल हॅव लॉंग आयलंड आईस्ड टी…”, मी
नेहाने खुण करताच वेटर ऑर्डर घ्यायला आला..
“वन ड्राय मार्टीनी, वन लॉंग आयलंड आईस्ड टी, अ‍ॅन्ड वन मार्गारिटा…”
मला एक क्षण नेहाला मध्येच थांबवायची इच्छा झाली. मार्गारिटा अर्थात टकीला शॉट्स नेहाला नेहमीच हेवी जायचे. पण का कुणास ठाऊक, अचानक आम्हा दोघांमध्ये एक अदृष्य भिंत उभी राहीली होती.
वेटर निघुन गेल्यावर प्रिती म्हणाली.. “सो? हाऊ वॉज इट?”
“एकदम फॅन्टास्टीक रे.. आय रिअली मिस्ड यु.. पण सगळं इतकं पट्कन ठरलं हे एन्गेजमेंटच.. आम्ही मुलगा बघायला गेलो काय? दोघंही एकमेकांना पसंद पडलो काय, आणि अचानक एंन्गेजमेंट करुन मोकळं झालो काय…”
“फोटोज?”, प्रिती
“आहेत नं, उद्या करते शेअर… काय मस्त घरं आहे अगं त्यांच.. घर काय मोठ्ठा वाडाच आहे, पुढे मागे, गार्डन, आजुबाजुला मस्त झाडी…”
नेहाचं स्तुतीपुराण थांबतच नव्हतं…
एव्हाना वेटरने ड्रिंक्स सर्व्ह केली.
नेहाने आमचे ग्लास खाली ठेवेपर्यंत तिचा ग्लास बॉटम्स अप करुन टाकला आणि ग्लास रिफील करायला वेटरला दिला आणि ती परत आपल्या पुराणाकडे वळली.
मी आणि प्रितीने एकमेकांकडे एकदा बघीतले.
“प्रिती.. तुला माहीते, अगं त्याच्या आबांना गावात एव्हढा मान आहे, आम्ही त्यांची शेती बघायला चाललो होतो ना.. रत्यावर सगळी लोकं बाहेरुन त्यांना नमस्कार करत होती…”
“वॉव.. सही रे..”, प्रितीला पण बहुतेक आता बोअर व्हायला लागलं होतं..
“आम्ही अंगठ्या घातल्या ना एकमेकांना, तर आबांनी.. म्हणजे.. त्याच्या बाबांनी खिश्यातुन दहा हजार काढुन दिले मला.. म्हणाले, तुला पाहीजे तेथे खर्च कर… कॅन यु बिलीव्ह इट???”
नेहाचा एव्हाना तिसरा ग्लास रिकामा झाला होता.
“तरु..तरुण..”, नेहाची जिभ मध्येच अडखळत होती.. “हाऊ इज युअर लॉंग आयलंड आईस्ड टी…?”
“इट्स गुड…”, मी
“गुड.. आय विल ऑर्डर वन फॉर मी…”, नेहाने पुन्हा त्या वेटरला खुण केली..
“नेहा, इनफ.. तु ऑलरेडी बरीच टकीला घेतली आहेस, ह्यामध्ये टकीला डबल आहे, शिवाय रम आणि व्होडका..”, मी समजावण्याच्या स्वरात म्हणालो..
“शट अप तरुण.. आय एम नॉट युअर गर्ल गर्ल्फ़ेंद गर्लफ्रेंड नाऊ..”, नेहा अडखळत म्हणाली..
माझ्या सहनशक्तीचा अंत झाला होता. एक तर मला तिथे बोलावुन ती माझ्याशी फारसं बोललिच नव्हती, उलट मला मात्र तिचं सासरंच पुराण ऐकावं लागत होतं.
मी चिडुन उठुन उभा राहीलो… तसं नेहाने माझा हात धरुन खाली बसवलं..
“सो सॉरी जाssssनू.. चिडलास…?”
नेहाचे डोळे जड झाले होते.. आय कुड सी ईट, तिला खरंच खुप जास्त झाली होती..
“नेहा प्लिज.. बिहेव्ह….”
“हाऊ कॅन आय बिहेव्ह जानू…?? हाऊ कॅन आय?”
“….”
“तुला माहीते प्रिती.. आम्ही पावसाळ्यात भुशी डॅमला जायचो ना.. तेंव्हा हा ..हा तरुण.. माहीते काय काय करायंचा.. तेंव्हा मी असंच म्हणायचे त्याला बिहेव्ह तरुण..”.. नेहा स्वतःशीच हसली…
“लेट्स ऑर्डर मेन कोर्स..”, प्रिती ने समोरंच मेन्यु कार्ड हातात घेतलं..
“तरुण..”..नेहा रिकाम्या झालेल्या ग्लासमध्ये बघत म्हणाली..
“यु रिमेंबर धिस सॉग??”, डिजे ने धांगडधिंगा गाणी एव्हाना बंद केली होती आणि रोमॅन्टीक नंबर्स लावले होते..
“हम्म.. हाऊ डू आय लिव्ह विदाऊट यु! कॉन-एअर मुव्ही मधलं आहे..”, मी म्हणालो..
“शाल वुई डान्स? फ़ॉर द वन लास्ट टाईम?” नेहाने उठुन उभं रहायचा प्रयत्न केला, पण ती परत खुर्चीत बसली…
“प्रिती, लेट्स हॅव डिनर समटाईम लॅटर.. आय थिंक वुई मस्ट गो नाऊ..”, मी..
“हम्म..”, प्रितीने मेन्यु कार्ड बंद केलं आणि तिने वेटरला बिल पाठवायची खुण केली..
“तरुण, २३ नेक्स्ट मंन्थ आय एम गेटींग मॅरीड.. डेट इज फायनलाईज..”, अचानक नेहा म्हणाली.
ईट वॉज अ न्युज टु मी अ‍ॅन्ड टु प्रिती अ‍ॅज वेल..
“आपल्याला माहीती होतं नं हा दिवस एक ना एकदा येणार आहे.. देन व्हाय डज इट हर्ट तरुण? हिअर.. हिअर.. व्हाय डज इट पेन..?” आपल्या हृदयाकडे बोट दाखवत नेहा म्हणत होती..
“आय थिंक वुई नेव्हर सॉ ईट कमींग.. नाही?”
मग बर्‍याच वेळ ती बोटातल्या अंगठीकडे बघत राहीली..”आय विश, आय कुड थ्रो धिस डॅम्न थिंग ऑफ…”
वेटरने एव्हाना बिल आणुन दिलं होतं..
नेहाने पर्समध्ये हात घालुन नोटांचं पुडकं बाहेर काढलं, पण तिला ते पैसे मोजताच येत नव्हते.
प्रितीने तिच्या हातातुन पैसे आणि बिल काढुन घेतलं. लागतील तितके पैसे मोजुन तिने वेटरला दिले आणि बाकीचे नेहाच्या पर्समध्ये ठेऊन दिले…
“लेट्स गो नेहा..”, नेहाला उठवत प्रिती म्हणाली…
“माझ्या लग्नानंतर तुम्ही दोघंही एकटे पडाल नाही? विल यु बोथ मिस मी?”, नेहा काही बाही बरळत होती..
“ऑफकोर्स नेहा वुई विल.. बट वुई विल बी इन टच.. नाही का..”, प्रिती
“ऑफकोर्स .. वुई विल बी.. ऑफकोर्स .. अबाऊट तरुण.. आय डोन्ट नो.. बट विथ यु.. आय विल बी.. यु आर माय बेस्ट फ्रेंड..”, नेहा
आम्ही लाऊंजचं दार उघडुन बाहेर पडलो..
“माझ्याकडे एक बेस्ट आयडीआ आहे..”, नेहा मध्येच म्हणाली…”व्हाय डोन्ट बोथ ऑफ यु गेट मॅरीड टु इच आदर..??”
आम्ही दोघांनीही दचकुन एकमेकांकडे आणि मग नेहाकडे पाहीलं…नेहा अजुनही तंद्रीतच होती…
“ओह.. नो.. बट यु कान्ट…”, नेहा
“व्हाय? व्हाय कान्ट???”, मी जणु प्रतिक्षीप्त क्रियेनेच विचारलं.
“ओह कमॉन तरुण.. आपण दोघंही महाराष्ट्रीयन, फक्त जात वेगळी तरीही आपले घरचे आपल्या लग्नाला तयार झाले नसते.. मग ही तर..”
“मी रिक्षा घेऊन येते…”, प्रितीने नेहाला बाहेरच्या खुर्चीत बसवले आणि ती रिक्षा आणायला गेली.
“ही तर काय नेहा?”, मी नेहाला जोर-जोरात हलवुन विचारत होतो…
“तरुण स्टॉप, यु आर हर्टीग मी”, माझा हात बाजूला ढकलत त्रासिक सुरात नेहा म्हणाली
मी मागे वळून बघितले, प्रिती रिक्षा थांबवून नेहाला घ्यायला येत होती
“नेहा, प्रितीच काय सांगत होतीस?”, मी अधीर झालो होतो
“अरे ती .. पंजाबी आहे.. प्रिती.. प्रिती सिंग.. जर आपण महाराष्ट्रीयन असूनही आपलं लग्न नाही होऊ शकत.. तर मग हिच्याशी तर.. विचार सुध्दा करु नकोस तु..”, नेहा ग्लानीत बोलत होती..
आकाशात धडाड्कन विज कोसळली..
प्रिती एव्हाना रिक्षा घेऊन आली होती. तिने नेहाला धरुन कसे बसे रिक्षात बसवले आणि त्या दोघी निघुन गेल्या..
मी हॉटेलच्या दारात थिजल्यासारखा उभा होतो.
बर्‍याच वेळाने मला जाणिव झाली की आजुबाजुला जोरात पाऊस कोसळतो आहे आणि मी मात्र चिंब भिजला असुनही मुर्खासारखा तेथेच उभा होतो..
एकटाच….
[क्रमशः]
