रोशनीला दारात उभे पाहुन जोसेफने चेहर्‍यावर उसने आश्चर्य आणले.
“मॅम!!!… तुम्ही.. इथे??”
“काय झालं मि.जोसेफ?”
“काही नाही मॅम, परवा घरी परतायला उशीर झाला होता, येताना गाडी पंक्चर झाली.. झाली काय, केली गेली. वाटेत खिळे टाकुन ठेवले होते. मी उतरुन चाक बदलतच होतो तेवढ्यात बाजुच्या झाडीतुन चार-पाच भुरटे चोर आले आणि त्यांनी मला मारहाण केली..”
“पोलीस कंम्प्लेंट केलीत मि.जोसेफ?”
“नाही मॅम, तसे फार काही चोरीला नाही गेले..”
“अहो पण.. एक मिनीट..” असे म्हणुन रोशनीने पर्समधुन मोबाईल काढला.. “मी ए.सी.पींना फोन लावते आहे, दे बेटर शुड लुक इन्टु इट..” आणि ती नंबर फिरवु लागली..
“इट्स ओके मॅम.. तसेही त्या चोरट्यांनी चेहर्‍यावर काळे बुरखे घातले होते, त्यांचे चेहरे मी नाही पाहु शकलो, त्यामुळे पोलिस-केस करुनही फारसा उपयोग नाही होयचा..” असं म्हणत जोसेफने रोशनीच्या मोबाईलवर होत ठेवला आणि असे करत असतानाच आपल्या हाताचा जाणुन-बुजुन रोशनीच्या हाताला स्पर्श होईल ह्याची काळजी त्याने घेतली.
रोशनीला तो एक स्पर्श सर्वांगावर गुलाबी काटे फिरवुन गेला.
“जोसेफ.., यु डोंन्ट अंडरस्टॅन्ड हाऊ इंम्पॉर्टंट यु आर टु मी!..,, आय मीन टु रोशनी एन्टरप्रायझेस.. प्लिज टेक केअर..” असं म्हणुन रोशनी तेथुन बाहेर पडली.
एक क्षण तिने मान वर करुन जोसेफ किंवा नैनाकडे पाहीले असते तर त्यांच्या चेहर्‍यावर उमटलेली हास्याची एक क्षीण लकेर तिच्या तिक्ष्ण नजरेने टिपली असती. परंतु म्हणतात ना, प्रेमात माणुस आंधळा होतो.. रोशनी.. तिच्याच नकळत ती जोसेफच्या प्रेमात पडली होती..
दिवसेंदिवस रोशनी जोसेफच्या नाटकी प्रेमाच्या जाळ्यात ओढली जात होती. प्रत्येक गोष्टींत त्याचे इतरांपेक्षा असलेले वेगळेपण रोशनीला जाणवत होते.
म्हणजे.. एकदा तिने जोसेफला फोन केला तेंव्हा तो ’हेल्पलाईन’ मधील मुलांबरोबर खेळत होता..फोन वर तो म्हणाला होता..’नाऊ दॅट आय एम अर्नींग वेल, आय वॉंट टु डु समथींग फॉर दीज लिटील ऍन्जल्स..’ आणि रोशनी मनोमन हासली होती.
एकदा रोशनीने त्याला ऑफीसमध्ये बोलावले होते आणि तरीही तो चक्क ३० मिनीट उशीरा, हातातले काम संपवुन आला होता. केवळ रोशनीची मर्जी संपादण्यासाठी नाटकीपणे तिचे शब्द झेलणार्‍या माणसांपेक्षा ह्या वेळेस जोसेफ तिला खुप वेगळा वाटला होता.
रोशनीबरोबर त्याचा वावर नेहमी कॉन्फीड्न्ट, सेल्फ रिस्पेक्ट जपणारा असायचा. मात्र त्याच्यापेक्षाही मोठ्या पोस्टवर असणारी माणसं आदर नसतानाही उगाचच हाजी-हाजी करत रोशनीभोवती फिरायची. जोसेफला पाहुन रोशनी मनोमन म्हणायची, ’इफ़ आय एम टु गेट मॅरीड, आय वॉंट माय ह्जबंड जस्ट लाईक जोसेफ, विथ अ हेड हेल्ड हाय, अ मॅन विथ सेल्फ प्राईड ऍन्ड सेल्फ रिस्पेक्ट, यट केअरींग.. नॉट फॉर मनी, बट फॉर पिपल्स..’
रोशनीच्या त्या एकाकी जिवना जोसेफच्या रुपाने एक नविन पहाट उगवली होती. तिच्या वागण्यात, बोलण्यात खुप फरक पडला होता.. निदान जोसेफबरोबर तरी. त्याच्याबरोबर ती स्वतःला खुप मोकळे फिल करत होती.
शेवटी एके दिवशी तिने जोसेफला घरी बोलावले आणि फारसे आढेवेढे नं घेता सरळ सरळ लग्नाची मागणीच घातली..
“पण मॅम.. आपल्या दोघांमध्ये खुप मोठ्ठी दरी आहे. तुमच्या मागे ’रोशनी एन्टरप्रायझेस’ आहे. माझ्याकडे काय आहे? तुम्ही माझ्यादृष्टीने खरंच एक उत्कृष्ठ बॉस आहात आणि तुमच्याबरोबर काम करणं हा माझ्यासाठी एक फार सुंदर अनुभव ठरत आहे..”, जोसेफ नम्रपणे म्हणाला..
“कमॉन जोसेफ!, लग्नानंतर ’रोशनी’ आणि ’रोशनी एन्टरप्रायझेस’ तुझीच तर होणार आहे. मग कुठे उरते दरी? माझ्यादृष्टीने माणसाला महत्व आहे, त्याच्या भौतीक मालमत्तेला नाही. आपल्या दोघांचे वैचारीक पातळीवर सुर जुळले आहे, मग मन जुळायला कितीसा वेळ लागणार?
आजपर्यंत अनेकांनी माझ्यावर प्रेम दाखवले, पण त्या प्रेमामागे त्यांचे माझ्या पैश्यावरील प्रेमच दिसत होते. त्यांच्या नजरेत मला प्रेम कमी आणि संपत्तीची लालसाच जास्त दिसली. तुला ते गाणं माहीती आहे जोसेफ.. ’लव्ह मी फॉर अ रिझन, लेट द रिझन बी लव्ह?’ बास्सं.. माझी तेवढीच अपेक्षा आहे, आणि ती अपेक्षा मला तुझ्याकडुन पुर्ण होइल ह्याची खात्री आहे.
हो म्हण जोसेफ..मला अजुन काही नको. आजपर्यंत मी आयुष्य एकटीनेच जगले आहे. हा इतका पैसा असुनही तो कधी अनुभवला नाही. आणि त्याची आजपर्यंत कधी गरजही वाटली नाही. पण आज वाटते आहे. मला माझे उरलेले आयुष्य आनंदाने घालवायचे आहे आणि त्या आयुष्यात तु असशील तर मला खुपच बरं वाटेल.. प्लिज जोसेफ..”
जोसेफची शांतता रोशनीला सलत होती. श्वास घेणे सुध्दा तिला जड होऊ लागले. लाचारपणे ती जोसेफच्या उत्तराची वाट बघत होती.
रोशनीच्या “उरलेले आयुष्य” ह्या शब्दाला जोसेफ मनोमन हासला.
“यु आर डिसगस्टींग, यु आर अग्ली, यु आर जस्ट अ रिच फॅट पिग”, हे किंवा असेच काही तो म्हणणार होता, पण शेवटी तो म्हणाला,..”येस रोशनी..! लेट्स गेट मॅरीड”
*************************************
रोशनी आणि जोसेफचे लग्न जोसेफच्या विनंतीनुसार अगदी साधेपणाने, रजिस्टर पध्दतीने झाले. अर्थात जोसेफला कोणत्याही प्रकारची प्रसिध्दी नको होती हा स्वार्थ होताच.
लग्न झाले आणि रोशनी म्हणाली,
“जोसेफ.. मला खुप वाईट वाटते आहे, पण तुला सांगावेच लागेल… मला निदान एक महीन्याकरता तरी अमेरीकेला जावे लागणार आहे. खरंच कामच तसं महत्वाचे आहे. मी शक्य तितका टाळण्याचा प्रयत्न केला पण आय एम रीअली सॉरी.. मला जावंच लागेल..” चेहरा पाडुन रोशनी म्हणाली..
“ओह..नो..रोशनी.. आत्ताच तर आपलं लग्न झालं आहे, कित्ती स्वप्न पाहीली होती मी.. ४-५ दिवस ह्या गर्दीपासुन आपण खुप लांब, कुठे तरी गेलो असतो…”, जोसेफ निराशेचा स्वर आणत म्हणाला..
“आय नो.. जोसेफ.. माझी पण तिच इच्छा होती.. पण खरंच रे, नाही टाळता येणार.. जावंच लागेल मला, प्लिज तु चिडु नकोस..” रोशनी म्हणाली..
“नाही गं, चिडत वगैरे काही नाही. मला का कळत नाही कामाचे महत्व. तु निर्धास्तपणे जा, मी तुझी वाट पाहीन..” रोशनीचा हात हातात घेत जोसेफ म्हणाला.
लग्नाच्या रात्री तिच्याबरोबर झोपायचा विचारही त्याच्या अंगावर काटे आणत होता. रोशनीच्या ह्या निर्णयाने तो प्रचंड खुश झाला होता. ’चला एक महीना तरी कटकट नाही..’, रोशनीला एअरपोर्टला सोडुन येत असतानाच तो मनाशीच म्हणाला.
“आपल्या” अलिशान मोटारीतुन घरी परतत असतानाच त्याचा मोबाईल किणकिणला..
“जोसेफ.. नैना बोलतेय..”.. कित्तेक दिवसांनंतर नैनाच्या आवाजात तो पुर्वीचा मधाळ मादकपणा होता…
“बोला.. काय कामं काढलंत..?” जोसेफ…
“बिच्चारा जोसेफ.. लग्नाच्या पहिल्या रात्रीपासुनच एकटं रहावं लागणार..”, खट्याळ स्वरात नैना म्हणाली..
“काय तु पण?? बरं झालं उलट ती गेली ते…आता ह्या अलिशान महालात निदान पुढचा एक महीना तरी मीच..” गाडी रस्त्याच्या कडेला घेत जोसेफ म्हणाला..
“हम्म.. आणि जर मी तुझी साथ द्यायला ’तुमच्या’ लग्नाच्या पहिल्या रात्री आले तर?” नैना..
“व्हॉट?”.. काहीसा दचकतच जोसेफ म्हणाला..
“येस जोसेफ.. आय मिस्स यु सो मच.. आय वॉट टु मेक लव्ह विथ यु.. आणि ते पण त्या कुत्रीच्या बेडमध्ये.. इट विल बी नथींग लाईक इट.. माय फॅन्टसी समज हवं तर.. पण तिच्याच घरात, तिच्याच बेड वर, तिच्याच नवर्‍याबरोबर प्रेम करण्यात मला जे सुख मिळेल ना जोसेफ.. पुढचे सर्व आयुष्य मी तिला बघुन मनोमन हासेन ह्या रात्रीचा विचार करत..”, नैना बोलत होती.
“अगं पण, तिथे सेक्युरीटी असते, कुणी पाहीलं तर?”, जोसेफ काळजीच्या स्वरात म्हणाला..
“अरे य्यार.. तुझ्यापेक्षा तिचे घर मला जास्त माहीती. त्याची काळजी तु सोड. आणि तसेही तिच्या सर्व गाड्या काळ्या काचेच्या आहेत. तु मला पिक-अप कर. गाडी नेहमीच्या जागी न लावता, मागच्या गेटकडुन पुढे गेल्यावर एक गार्डन आहे तिकडे लाव. रोशनी बर्‍याच वेळेला.. जेंव्हा तिची कुणालाच भेटायची इच्छा नसते, किंवा आलेल्या गेस्टना चुकवायचे असते तेंव्हा गाडी तिकडेच लावते. त्या बाजुला कुणी नसते..रात्री तर नक्कीच नाही..” नैना म्हणाली.. “मी वाट बघतेय जोसेफ.. मला व्हिक्टोरीया सर्कलला पिक-अप कर..” असं म्हणुन नैनाने फोन ठेवुन दिला.
*************************************
[क्रमशः]
