शेवटचा श्वास
पाऊस नाजूक थेंबांनी खिडकीवर टिप टिप करत होता. एखादं गाणं वाजावं तसाच तो पडत होता – न वादळात, न उर्मीत… फक्त हलक्या भावना घेऊन.
शहरातलं ते मोठं रुग्णालय… आणि त्याच्या चौथ्या मजल्यावर एक खोली. खोली क्रमांक 408.
त्या खोलीत होती मृणाल – चेहऱ्यावर मृदू हास्य, डोळ्यांत शांतता, आणि शरीरात उरलेल्या काही मोजक्या श्वासांसोबत. तिच्या चेहऱ्यावरचा रंग पांढरट झाला होता, परंतु तिच्या डोळ्यांतील प्रेम अजूनही ठसा उमटवत होतं.
शेजारी बसला होता आकाश – तिचा जीवाभावाचा, आणि आता जिवंत असण्याचा एकमेव आधार. त्याचा हात तिच्या हातात होता. दोघांच्याही हातांच्या मध्ये एक अशी थंडी होती, जी बोलत नव्हती… पण सांगत होती.
“कसं गं तुला माझ्याविना राहणं?” त्याने विचारलं होतं बऱ्याचदा.
ती म्हणायची, “मी जाईन तेव्हा मी नाही जाणार. मी तुझ्यातच राहीन.”
पण आज… तिचं बोलणं बंद झालं होतं. तिचं शरीर शांत होतं, पण तिचे डोळे त्याच्याकडे बघत होते. आणि त्या डोळ्यांत जे होतं… ते शब्दांमध्ये सांगता आलं नसतं.
---
त्यांनी अनेक दिवस एकत्र घालवले होते. कॉलेजपासून ते पहिल्या पगारापर्यंत. भांडणं झाली, रुसवे फुगवे झाले, पण प्रेम… ते एकसंध होतं. एकमेकांपासून लांब गेलं तर दोघंही तुटायचे.
ती चहा प्यायला पावसात भिजायला आवडायचं. तो पुस्तकं वाचताना तिचं डोक्यावर हात फिरवणं.
रोजच्या लहानसहान क्षणांत त्यांनी एक जग बनवलं होतं – अगदी छोटं, पण त्यांचं.
आता त्या छोट्याशा जगात भिंती पडत होत्या…
पण कोसळणं नव्हतं… अजून दोघंही श्वास घेत होते.
---
“आकाश…” तिच्या ओठांवर एक नाजूक आवाज उमटला. तो तिच्या इतकं जवळ गेला की तिच्या प्रत्येक श्वासाचा आवाजही त्याला ऐकू यायला लागला.
“काय गं?” त्याने तिच्या केसांतून हात फिरवत विचारलं.
“मी रडत नाहीये… पण माझे डोळे तुला सांगत आहेत ना की मी किती वेडी आहे तुझ्यासाठी?”
आकाश गप्प झाला. फक्त त्याने डोळे मिटले आणि तिचा हात घट्ट पकडला.
तिचे डोळे त्याच्याकडे पाहत होते – आता केवळ पाहणं नव्हतं, ती निरोप देत होती…
"मी चाललेय… पण तू एकटा राहशील… कसं जगशील?"
आणि तिने काही न बोलताच सांगितलं –
"आपण दोघं दोन वेगळ्या जगांत असू, पण प्रेमाचं एकच आकाश आपल्या वर पसरलेलं असेल."
---
शेवटचा दिवस होता. डॉक्टर म्हणाले होते, “फक्त काही तास आहेत.”
मृणालच्या आजाराने शरीर झपाट्याने घेतलं होतं. शरीराने हार मानली होती, पण तिच्या प्रेमाने नाही.
ती एकटक त्याच्याकडे पाहत होती. त्याच्या डोळ्यांत अश्रू होते… पण तिने ओठांवर एक हलकंसं हसू ठेवलेलं होतं – जसं म्हणत असावी, “काळजी नको करू. मी परत भेटेन.”
---
त्यांनी खूप स्वप्नं पाहिली होती – एक लहानसं घर, संध्याकाळी एकत्र चहा, मुलांशी खेळणं, खिडकीतून पाऊस पाहत कविता वाचणं.
पण नियतीने ते स्वप्न अधूरं ठेवलं.
“तू जग…” तिने शेवटचं सांगितलं.
“कसं?” तो विचारू शकला नाही. त्याचं घशातलं शब्द अडकून राहिलं.
---
एका नाजूक क्षणी तिच्या शरीराने निशब्दता स्वीकारली.
श्वास मंदावले…
मशीनचा आवाज एकसंध रेषेत बदलला.
खोलात एक श्वास घेत, आकाशने तिच्या कपाळावर पापं घेतलं.
शेवटचं.
---
तो खिडकीजवळ उभा राहिला. पाऊस अजूनही तसाच होता…
पण आता त्यात मृणालचा आवाज मिसळलेला होता.
ती त्या प्रत्येक थेंबात होती, त्या थरथरत्या वाऱ्यात होती.
"तू नसलीस तरी तुझं अस्तित्व हवेच्या प्रत्येक लाटेत आहे," तो पुटपुटला.
---
मृत्यूने शरीर घेतलं होतं. पण आठवणी? त्या अजून जिवंत होत्या. तिचं हास्य, तिचं चिडणं, तिचं ‘थांब थोडं’ म्हणणं… सर्वकाही.
आकाशने तिच्या मोबाईलमधली ती शेवटची voice note ऐकली –
“आकाश… तू खूप जग… माझ्याविना नाही तर माझ्यासाठी. प्रेम कधीच संपत नाही. ते फक्त रूप बदलतं.”
---
तो रडला… मूकपणे. पण त्या अश्रूंमध्ये गोंधळ नव्हता, रडवेलपण नव्हतं…
फक्त एक नितळ स्वीकार होता – की तिला शांत झोपू द्यावं, आणि स्वतःला जिवंत ठेवावं… तिच्या आठवणींमध्ये.
---
काही महिने नंतर…
आकाश एका लहानशा गावात शिक्षक झाला. त्याने स्वतःसाठी नाही, पण मृणालसाठी जगायचं ठरवलं होतं.
प्रत्येक दिवसाच्या सुरुवातीला तो त्या पावसाच्या आवाजात तिची हाक ऐकायचा.
ती त्याच्यासोबत नव्हती, पण त्याच्यात होती.
---
एकदा एका विद्यार्थिनीने विचारलं,
“सर, तुमचं कोणावर प्रेम झालं होतं का?”
त्याने डोळे मिटले…
आणि हसून म्हणाला,
“हो… आणि अजूनही आहे.”
---
**शेवटच्या क्षणी माणूस शरीर सोडतो… पण प्रेम?
प्रेम तर त्या क्षणाच्या पलीकडेही श्वास घेतं…
एकांतात, आठवणीत, आणि आकाशासारख्या हृदयात.**
