बर्‍याचवेळ शांतता.. रंगमंचावरील दिवे पुर्ववत होतात.
सुशांत : .तुमचं दिवा स्वप्न संपलं असेल तर.. जरा निट कळेल अश्या शब्दात सांगणार का?
केतन आपल्या स्वप्नातुन बाहेर येतो. थोडा सावरायला वेळ गेल्यावर. एक दीर्घ श्वास घेतो.
केतन : सांगतो.. सगळं सांगतो.. पण कुठे पचकु नकोस.. (थोड्यावेळ शांतता आणि मग..) इथं येईपर्यंत माझा निर्णय अगदी ठाम होता. मला माहीते इथं तुझ लग्न.. सगळा मस्त माहोल बनलेला, त्यात इतक्या वर्षांनी आईला प्रत्यक्ष भेटणार म्हणजे माझ्या लग्नाचा विचार निघणारच. आणि म्हणुनच मी स्वतःशीच माझं म्हणणं मांडायला लागणारे मुद्दे पक्के करुन आलो होतो. लग्न करीन तर एखाद्या अमेरीकन मुलीशीच..
तुला सांगतो दा.. इतक्या हॉट असतात ना तिथल्या मुली.. आणि वागायला एकदम बिंधास्त.. कुणाच्या बा ची भिती नाही. उगाचच फालतु गोष्टींवरुन लाजणं बुजणं नाही. मला एक आवडली पण होती..खुप गोड होती आणि तितकीच हॉट.. मी तिचा फोटो सुध्दा आणलाय दाखवायला..
पण काल ती भेटली आणि…
सुशांत : ती???
केतन : हम्म.. अरे कालच ओळख झाली माझी तिच्याशी.. काल मी अमेरीकेवरुन परतत होतो.. सॅन-फ्रांन्सीस्को ते शांघाय आणि शांघायवरुन बॅंगलोरला माझी कनेक्टींग फ्लाईट होती.. तर मी शांघाय एअरपोर्टवर आलो.. नेमकी माझी फ्लाईट दोन तास डिले होती तर काय झालं…
(केतनचे बोलणे वरुन जिन्यावरुन येणार्‍या कुणाच्या तरी आवाजाने खुंटते…)
आवाज : “काय रे सुशांत कश्याला मगाच-पासुन हाका मारतो आहेस..?”
सुशांत : (केतनला थांबवत) अगं वरुन काय बोलते आहेस.. खाली ये ना.. हे बघं कोण आलय…
आवाज : आले आले….
सुशांत आणि केतन मागे वळुन बघतात. केतनची नजर जागच्या जागी खिळली जाते.. त्याच्या समोर एक सुंदर तरुणी उभी असते. दोघांची नजरानजर होते. काही क्षण दोघंही स्तब्ध होतात. कुणाला काय बोलावे, काय करावे काहीच सुचत नाही.. काही क्षण शांततेत जातात.
थोड्यावेळाने केतन काही बोलणार एवढ्यात ….
सुशांत : “ये अनु.. अगं तुझी ओळखं करुन द्यायची होती.. हा… केतन.. अमेरीकेवरुन आजच आलाय.. आणि केतन, ही अनु.. (स्वतःच्या डोक्यावर हात मारत) आय मीन अनुराधा.. तुझी वहिनी. आणि.. (लाजत, मान खाली घालत आणि इकडे तिकडे डुलत) माझी होणारी बायको…“
अनु आपले मेंदी लावलेले हात अधांतरी हवेत धरुन केतनकडे पहात असते.
केतनची स्तब्ध नजर अनुने नुकत्याच हाताला लावलेल्या ओल्या मेहंदीवर खिळुन रहाते.. शुन्यात नजर असल्यासारखी……..
मागुन फ्लाईट टेक-ऑफचा आवाज येतो. पाठोपाठ अनाऊन्समेंट्स –
“वेलकम टु शांघाय एअरपोर्ट…पॅसैंजर्स आर रिक्वेस्टेड टु स्ट्रिक्टली फॉलो आवर चेंज्ड सेक्युरीटी पॉलीसीज. इफ़ यु निड अनी असीस्टंन्स, प्लिज टॉक टु आवर हेल्प-डेस्क.. थॅंक्यु..
वेलकम टु शांघाय एअरपोर्ट……. पुन्हा फ्लाईट्सचा आवाज……
दिव्यांचा प्रकाश मंद होत जातो स्टेजवर अंधार होत असतानाच विमानांचा टेक ऑफचा आणि पाठोपाठ अनांउन्समेंट्सचा आवाज येत रहातो.
प्रसंग २ :
स्टेजवर अजुनही अंधारच आहे, पण स्पिकरवरुन होणार्‍या अनाऊन्समेंटचा आवाज ऐकु येतो आहे.
ईंडीयन एअरलाईन्स प्लाईट नंबर आय.ए. थ्री. सेवन नाइन इज डिलेड बाय थ्री आवर्स. फ्लाईट इज नाऊ स्केड्युल्ड टु डिपार्ट फ्रॉम गेट नं. ७ ऐट फ़ोर्टीन ट्वेंन्टी.
आय रिपीट… ईंडीयन एअरलाईन्स प्लाईट नंबर आय.ए. थ्री. सेवन नाइन इज डिलेड बाय थ्री आवर्स. फ्लाईट इज नाऊ स्केड्युल्ड टु डिपार्ट फ्रॉम गेट नं. ७ ऐट फ़ोर्टीन ट्वेंन्टी.
पुन्हा एकदा विमानाच्या टेक-ऑफचा आवाज येतो..
पुन्हा अनॉन्समेंन्ट, प्लाईट नं एस. नाईन्टी ऑफ सिंगापुर एअरलान्स इज नाऊ रेडी टु डिपार्ट इन थर्टी मिनीट्स, ऑल द पॅसेन्जर्स आर रिक्वेस्टेड टु प्रोसीड टु गेट नंबर एलेव्हन प्लिज..
चिनी भाषेतुन पुन्हा काही अनाऊन्समेंट्स आणि जाहीराती चालु रहातात.
थोड्यावेळाने स्टेजवर हळु हळु प्रकाश पसरतो.
समोर एअरपोर्टवरील असु शकतो असा एक कॅफे आहे. एक तरुणी, अर्थात पहील्या प्रसंगातील अनु, आपला लॅपटॉप उघडुन त्यावर काही काम करत बसली आहे. आजुबाजुचे टेबल्स भरलेले आहेत.
केतन पाठीला बॅग, हातात बॅग घेउन वैतागत जागा शोधत शोधत त्या तरुणीच्या टेबलापाशी येऊन बसतो. रिकामी खुर्ची बघुन केतन थबकतो.
केतन : एनीबडी सिटींग हीअर?
ती तरुणी वर न बघताच मानेनेच नाही म्हणते.
केतन : कॅन आय सिट हिअर?
ती तरुणी वैतागुन केतनकडे बघते.. मग मानेनेच हो म्हणते आणि पुन्हा लॅपटॉपवर काम करण्यात मग्न होऊन जाते.
केतन आपली बॅग कडेला ठेवतो आणि खुर्ची ओढुन बसतो. थोडावेळ शांततेत जातो. केतन दोन-तिनदा त्या तरुणीकडे बघतो परंतु ती तरुणी अजुनही लॅपटॉपवर काम करण्यात मग्न असते.
केतन (शेवटी न रहावुन) : धिस फ्लाईट डिलेज आर रिएली फ्रस्ट्रेटींग.. इझंट इट?
अनु (एकदा केतनकडे वरपासुन खालपर्यंत निरखुन पहात) : याह.. ट्र्यु
अनु पुन्हा कामात मग्न होऊन जाते.
केतन : देसी?.. अह.. आय मीन इंडीयन?
अनु : (वर न बघताच..) येस्स….
केतन काही क्षण तिच्याकडे रागाने बघत रहातो.
केतन (स्वगत) : च्यामारी बिस्कीट खारी, ही समजते कोण स्वतःला? च्यायला मी चेहर्‍यावरुनच घाटी कळुन येतोय की काय? ही नक्कीच दिल्लीची असावी..
इतक्यात अनुचा फोन वाजतो…
अनु (फोनवर) : हॅलो.. आई.. अगं नाही ना.. फ्लाईट डिले आहे दोन तास.. इथे एअरपोर्टवरच अडकुन पडले आहे.. (काही क्षण शांत) अगं हो ना.. आधी फोन करायला हवा होता.. असो दोनच तास आहे म्हणुन बरं.. (पुन्हा काही क्षण शांत).. हो.. हो हो.. हम्म.. बॅंगलोरला पोहोचले की करते फोन.
अनुला मराठीतुन बोलताना पाहुन केतन आश्चर्यचकीत होतो.
केतन काही बोलण्यासाठी तोंड उघडतो एवढ्यात…
अनु : (त्याचा पुढचा प्रश्न आधीच ओळखुन) हो.. मी महाराष्ट्रीयनच.. मुंबईची… मला मराठी येतं.. अजुन काही..???
केतन : मग तु आधी बोलली नाहीस तुला मराठी येत..
अनु : पण मी मराठी येत नाही, असं तरी कुठं म्हणाले?
केतन चिडतो आणि दुसरीकडे तोंड करुन बसतो.
अनु त्याच्याकडे.. चिडलेल्या केतनकडे बघुन स्वतःशीच हसते आणि मग लॅपटॉप बंद करुन बॅगेत ठेवुन देते.
अनु : तु मुंबईचाच का?
केतनचा चेहरा पुन्हा आनंदाने उजळतो आणि तो अनुकडे तोंड करुन बसतो..
केतन : हो मुंबईचाच.. म्हणजे मी गेली आठ वर्ष स्टेट्सला होतो, इन्फी मध्ये.. आता महीनाभराची सुट्टी घेऊन घरी चाललो आहे.. तु?
अनु : मी इथेच असते शांघायला.
केतन : आय.टी.?
अनु : परदेशात असलं म्हणजे आय.टी. मध्येच असायला हवं का? इतर क्षेत्रही आहेत ज्यामध्ये परदेशगमनाची संधी मिळते..
केतन : मग? काय करतेस तु?
अनु : मी गव्हर्मेंटच्या सांस्कृतीक खात्यात काम करते. चायनाशी सांस्कृतीक देवाण-घेवाण, इकडचे विद्यांर्थ्यांना तिकडे स्थाईक होण्यासाठी मदत, चिनी भाषेचा प्रसार वगैरे वगैरे.. जेंव्हा भारतात असते तेंव्हा चिनी भाषेचे क्लासेस घेते.. नेहमीपेक्षा थोडं हट के.. चालु असते..
केतन : व्वा.. छान की.. बरं आहे तुम्हाला आमच्या सारखी रिलिजेसची कटकट नाही.. त्यात गव्हरमेंट जॉब म्हणल्यावर तर काय आरामच…
अनु : असं काही नाही.. उलट खुप काम असतं कित्तेक लोकांना भेटावं लागतं.. देश्याचं प्रतिनिधीत्व करताना दडपण असतंच.. डिप्लोमसी जपावी लागते. उलट तुम्हा लोकांचच बरं असतं बंद काचेच्या चकाचक इमारतींमध्ये ए/सी लावुन आरामशीर तंगड्या टाकुन बसायचं, काही अडल तर गुगल असतंच…
केतन : अह्हा.. म्हणे गुगल असते.. करुन बघ एकदा काम म्हणजे कळेल..
अनु : असो.. हा विषय नको.. सो तु मुंबईचा तर बॅंगलोरला कश्याला?
केतन : अगं एक छोटे ट्रेनींग द्यायचे होते आमच्या बॅंगलोरमधील एका टिमला.. अनायसे मी भारतात येतच होतो तर ते काम माझ्याच गळ्यात टाकले.. सो उद्या संध्याकाळ पर्यंत बॅंगलोरला आणि संध्याकाळच्या फ्लाईटने मुंबई. तु?
अनु : मला मुंबईचे टिकीट्स नाही मिळाले.. मला आजच पोहोचणं महत्वाचे होते.. सो थोडा द्रवीडी प्राणायाम करायला लागतोय.. बट इट्स ओके.. घरी जाण्याची जी ओढ असते ना.. त्यामुळे थोडा त्रासदायक प्रवास असला तरीही काही वाटत नाही.
केतन : आस्क मी.. आठ वर्षांनी चाललो आहे घरी.. मला कोणी अजुन चार कनेक्टींग फ्लाईट्स पकडुन जायला सांगीतले ना तरी जाईन मी…मलाही टिकेट्स नव्हतीच मिळत.. शेवटी बिझीनेस क्लासचे घेतले..
अनु : अय्या.. मी पण बिझीनेस क्लासमध्येच आहे.. बघु नंबर..
केतन आणि अनु दोघंही बॅगेतुन टीकिट्स बाहेर काढुन एकमेकांचे नंबर बघतात..
अनु : शेजारीच आहेस तर..
