एक दिवस मी तिला लग्नाची मागणी घातली . तिला अनपेक्षित नव्हते ,
ती म्हणाली मी तर केव्हाच तुझी झाली आहे पण….
पण काय मी म्हणालो
बाबा परवानगी देणार नाहीत
मी येईन त्यांची समजूत काढून
अरे जरी माझ्या प्रेमापोटी माझ्या बाबांनी परवानगी दिली तरी समाज हे स्वीकृत करणार नाही बाबा एकटे पडतील
पाद्री सांगत होता
मधेच राम्या म्हणाला मूर्ख मुलगी ..
या मुली अशाच असतात
त्यांना सांगायला पाहिजे
हमको मिटा सके ये जमाने में दम
नही हमसे जमाना खुद हे
जमाने से हम नही
तुमचं चालू द्या पुढे त्याच ब्रेकअप झाल्यापासून तो जरा पिसाळल्यासारखे करतोय मन्या आवेशाने उठलेल्या राम्याला बसवत म्हणाला
म्हणून मग मी ठरवलं तिच्याबरोबर गावात यायचं पण प्रोफेसर म्हणून आलो असतो तर कुणी ढुंकूनही पाहिलं नसतं त्यातून मला गाववाल्यांची ही सहानुभूती पाहिजे होती पाद्री झालं की machinery तर्फे खर्चही झाला असता धर्म प्रसारही झाला असता गाववाल्यांची सहानुभूतीही मिळाली असतील आणि माझं लग्नही झालं असतं
अरे वा एका दगडात चार पक्षी मारले की हो तुम्ही मन्या म्हणाला
बाकी काही होऊद्या अथवा न होऊ द्या पण लोकांची सहानुभूती तुमच्याकडेच आहे बरं का …
मन्या म्हनाला
पाद्री होऊन यायच्या ऐवजी लाल कपडे काळी टोपी वाले साहेब होऊन आला असता तर सगळं काम सोपं झालं असतं की …
गण्या म्हणाला
अरे एवढा मोठा नव्हतो रे मी पाद्री म्हणाला
तो पुढं सांगू लागला
असो गावात आलो नि तिचं आणि माझं भेटणं वाढलं . गावभर चर्चा चालू झाली म्हणलं ही योग्य वेळ आहे आत्ताच पाटलाला शेवंताची मागणी घालू पण झालं उलटंच .
मी मागणी घातल्यावर त्याने शेवंताचा बाहेर पडणं बंद केलं . माझ्या वरही दोन-तीन वेळा हल्ले केले . म्हणून मी दोन चार दिवस लपून बसलो . एक दिवस माझ्या कानावर आलं की शेवंताने चर्च पुढं फास घेतला म्हणून मी आलो . तर शेवंता गेलीच नव्हती . ती जिवंत होती तिला चर्चमध्ये डांबून ठेवलं होतं दुसऱ्या कुठल्यातरी पोरीचा पाटलाने अंतिम संस्कार केला होता आणि गावभर बातमी पसरवली की शेवंतान फास घेतला .
“ पण तसं का केलं त्यानं “ आम्ही विचारलं
अरे शेवंताने त्याचं नाक कापलं होतं ना..
मग मी आल्यावर तिच्या देखत माझा खून केला
अन तिचं काय झालं
त्यांनी तळघरात डांबून ठेवलं रे माझी शेवंता मी गेल्यावर सुद्धा यातना भोगत होती . आयुष्याचं वाटोळं झालं रे तिच्या कुणीतरी उमललेलं एखादं फूल गाडून टाकावे तसं तिच्या आयुष्याचं झालं . ती रडत होती माझ्या आठवणीत आणि मी काहीच करू शकत नव्हतो . कारण मी जिवंत नव्हतोच भूत होतो . तिला त्या अंधाऱ्या खोलीत त्रास भोगावा लागतोय पण मी काहीच करू शकत नव्हतो . मी हतबल होतो फक्त भटकत होतो तिच्या वेदना पाहत होतो , तिचे दुःख अनुभवत होतो , मला तिचं कौतुक वाटायचं की हा सारा की कसा सहन करू शकते पण ती…. तिने स्वतःला अजून त्रास करून घ्यायला चालू केलं.. तिने अन्न त्याग केला . तिचं शरीर हळूहळू क्षीण होऊ लागलं . मला तिचा मृत्यू दिसू लागला पण तरीही मी काहीच करू शकत नव्हतो . एक दिवस आला ती सदा सर्वदा साठी मुक्त झाली. आणि माझ्यातील क्रोधाने पाटलाचा अंत केला . शेवंता बिचारी स्वच्छ मनाची मृत्यू पावताच मुक्त झाली पण मी ..
मी अजूनही हा त्रास का बघतोय का ? का ? आणि कशासाठी ? त्या परमेश्वराला माझी दया का येत नाही ? का तो मला या बंधनातून मुक्त करत नाही ?
पादरी भावूक झाला होता त्याच्या डोळ्यातून आसवे वाहात होती कोणालाच कळेना की काय करायचं ?
