निर्णय - भाग ६
जळणाऱ्या काळजाची धग आसू बनून तिच्या डोळ्यातून बरसत राहायची फक्त. त्याच्यासोबतच्या आठवणी तिचा मेंदू पोखरून खायच्या. उण्यापुऱ्या दोन वर्षांच रिलेशन. पण घरच्या लावलेल्या दह्यासारखं अगदी घट्ट होत. कोण कोनात मिसळून गेलं होतं हे सांगण कठीण. तीच तर अख्ख आयुष्य साखरेसारखं विरघळून गेलं होतं त्याच्यात. रुसवे, फुगवे, लटकी भांडण, प्रेमाच्या आणाभाका, एकत्र राहण्याची वचन आणि एकमेकांवर सर्वस्व उधळून द्यायची ओढ.
त्यांच्या पहिल्याच भेटीत त्याने गारुड घातलं होत तिच्या मनावर. त्यानंतरचा प्रत्येक दिवस ती त्याच्या प्रेमात भरल्याप्रमाणे त्याची सावलीच बनून गेली होती. एखाद स्वप्न बघावं तसं ते प्रेमात पडले. ट्रेकच्या ओळखीनंतर असच एकदा सहजच फेरफटका म्हणून माथेरानचीही चक्कर घडलेली. भल्या पहाटे काळोखाला चिरत त्यांची स्विफ्ट वाऱ्यावर स्वार होती. तिला काहीतरी धतींग सरप्राईज द्यायचं म्हणून अर्धवट झोपेतून उठवून तिला अक्षरशः कारमध्ये कोंबलच होत. खरंतर रात्री तिच्या स्वप्नात गुजगोष्टी करणारा तो अचानक असा घरी अवतरेल हे तिच्या स्वप्नातही नव्हतं. मग हे स्वप्न नसून सत्य आहे हे समजेपर्यंत ते आधीच अर्ध्या रस्त्यावर पोचले होते.
" तू ना....." ती चिडलीच होती.
" मी... ना... काय???" त्याने डोळे मिचकावत तिला विचारलं. अस डोळे मिचकावत गालातल्या गालात जेव्हा तो हसायचा, तिचा सगळा जीव त्याच्या गालावर उमटणाऱ्या इवल्याश्या खळीत कोसळायचा.
" हसू नको....." ती उगाचच ओरडली.
" बरं.." तिच्या बोलण्यावर मान डोलवत त्याने नजर समोर वळवली.
" मुर्खच असेल ती मुलगी जी ह्याला सोडून गेली. एवढ्या गोड मुलाला कोणी कसं बरं डीच केलं असेल..... बरंच झालं पण..... नाहीतर मला कसा सापडला असता " स्वतःच्या विचारांवर ती उगाचच हसली. " ओहह शीट, किती मूर्ख आहे मी..."
तो ही तिरक्या नजरेने तीच खट्याळ हसू टिपत होता. हसताना कशी गोड दिसते ना... अगदी काळजात खड्डा पडतो. पुन्हा पुन्हा प्रेमात पडावस वाटत तिच्या. रागावली ना की अजूनच मस्त दिसते. तिच्या त्या हक्काने रागावण्यासाठी मी आयुष्यभर गाढव बनून राहायला तयार आहे. तिला बघण्याच्या नादात तो समोर बघायला मात्र विसरला.
ऐन वळणावर समोरून अचानक जोराने गाडी आल्यावर त्याला नेमकं काय करायचं ते समजलच नाही. साईड घ्यायच्या नादात थोडी आदळलीच गाडी. समोरच्या गाडीची तशीच निघूनही गेली. ती घाबरून, गोंधळून स्तब्ध बसून होती. अवसानच गळलं सार. त्याच हृदय तर सगळ्या मर्यादा सोडून धडधडत होत. थरथरत्या हातानी त्याने तिच्या डोक्यावर हळुवार थोपटल. आणी मात्र तिला बसलेला धक्का रागाच्या स्वरूपात बरसू लागला. मधेच ओरडा, मधेच आसू, मधेच तीच स्फुंदत स्फुंदत बोलणं..... अवकाळी गारपिटीच्या गारा झेलाव्या तसा तो निश्चल ऐकत होता. त्याची तर सॉरी बोलायाची तर हिम्मतच नव्हती. सर्व शस्त्रास्त्रे तुटून हरलेल्या योध्यासारखा तो तिचे वाग्बाण किंचितही न डळमळता झेलत होता. न झेलून सांगणार तरी कोणाला. चूक त्याचीच तर होती.
अचानक.... अभावीतपणे नक्की काय झालं ते कळलेच नाही त्याला. पण स्वतःभोवती तिच्या नाजूक मिठीचा स्पर्श जाणवला. इतका मऊ, मुलायम स्पर्श. कित्येकदा स्वतःच्या विचारांतच त्याने तिला मिठीत घेतल होत. पण तो स्पर्श इतका बोलका आणि सुगंधी असेल त्याला वाटलंच नव्हतं. काय नव्हतं त्या मिठीत.... तिचा राग, त्याच्या विषयीची ओथंबून जाणारी काळजी, तिच्या धडाडणाऱ्या स्पंदनातून बाहेर ओढ, तिच्या प्रेमाचा ऊबदारपणा..... सगळं सगळं काही मिळवल्यासारखं वाटलं त्याला. तिच्या आसवांनी नुसता त्याचा खांदाच नाही भिजवला तर तिच्या प्रेमाची कबुलीही दिली. तो किंचित थरारून गेला. असाच आयुष्यभर तिच्या मिठीच्या उबदारपणात हरवून जावं.... त्याचेही हात तिच्याभोवती गुंफले गेले. किंचित जवळ ओढून त्याने तिला पाठीवर थोपटले. जणू आयुष्यभरासाठी त्याने स्वतःला तिच्या हवाली केले. कितीतरी वेळ ते तसेच बसून होते. माथेरानच्या सौंदर्यापेक्षा त्यांच्या मिठीतील सौंदर्य जास्त मोहक होत.
त्या सौंदर्याला आपल्याच मिठीत साठवून ठेवायचं होत त्याला. त्याने हलकेच तिच्या गालाना आपल्या थरथरणाऱ्या बोटांनी स्पर्श केला. ती एखाद्या नुकत्याच उमललेल्या रातराणीसारखी तरारून फुलली. तिचे ते अर्धवट उघडे डोळे, ज्याच्यात त्याला त्यांच्या भविष्याची स्वप्ने उमललेली दिसत होती. त्याने न राहवून आपले ओठ तिच्या डोळ्यांवर टेकवले. पोटात हुरहूर जाणवली एकदम. हजारो फुलपाखरं एकसाथच रुंजी घालू लागली. त्याच्या हनुवटीवर त्याला तिचे उष्ण श्वास जाणवले. हीच का ती प्रीतीची अधीरता. नुकत्याच उमललेल्या कळीने भ्रमराच्या गुंजारवाने जसे मोहरून जावे तशी ती मोहरून अधिकच त्याला बिलगली. मधुघटाने ओथंबून गेलेल्या तिच्या गुलाबी ओठांची भुरळ त्याला न पडली तर नवलच. त्याचे किंचित ओलसर ओठ आता तिच्या गुलाबी ओठांचा मागोवा घेत होते. तिचे अधिकच उष्ण होणारे श्वास त्याला आपल्या गालांवर जाणवत होते. तिचे मगापासून रागावणारे ओठ आता शांत होते. इतका वेळ त्याच्या लक्षात न आलेला तिच्या ओठांचा गुलाबीपणा आता त्याला खुणावत होता. किती ते बदलणारे रंग तिच्या ओठांचे.. मगाशी रागात लालेलाल आणि आता प्रेमात गुलाबी.....खरच की काय.... की फक्त आपल्यालाच भासतात तसे. तो तिच्याकडे पाहत तसाच स्तब्ध होता. त्याच्या स्पर्शासाठी अधीर झालेल्या मनाला तिच्या मनाची पूर्ण संमती हवी होती. त्याने डोळे भरुन तिला एकवार पाहिलं. तिच्या लाजलेल्या नजरेत आतुरता होती. त्याने हलकेच आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकवले. आता मात्र काळ थांबला होता. त्याच्या बंद डोळ्याआड आसू जमा होऊ लागले. त्याच प्रेमच त्याच्या डोळ्यातून बरसत होत. आता तो ' तो ' नव्हता ना ती ' ती ' होती. एक प्रेमकहाणी मूकपणे चालू होतं होती.
