खिन्न मनाने आज पुन्हा ती आपल्या रोजच्या ठिकाणी उभी होती.. रात्रीचे साधारण दहा वाजून गेलेले... पौर्णिमा असल्याने पूर्ण चंद्र आकाशात बराच वर आलेला... त्या चंद्राच्या नितळ प्रकाशात तिचं देखणं रूप अधिकच उठून दिसत होतं... त्या रस्त्यावरून स्त्रीयांची ये-जा रात्रीच्या वेळी नसायचीच... जरा बदनाम इलाका असल्यान विवाहित आणी अविवाहित आंबटशौकीनांची तीथे रेलचेल ठरलेली... शहराबाहेरील त्या रस्त्यावरून जाताना ठरावीक अंतरापर्यंत देहविक्री करणा-या महिलांची रांग दिसायचीच... ती देखील तीथेच उभी होती. एका पायात उंच टाचेचे काळे आणि लाल चमकदार खड्यांची पट्टी असलेले सैंडल ... गडद्द लाल रंगाचा शॉर्ट ड्रेस जो गुडघ्यापासून विथभर वरच होता त्यामुळं तीच्या मांसल गो-यापान मांड्यावर येणाऱ्या जाणाऱ्या ची नजर पडली नाही तरच नवल.. कमरेच्या घाटदार वळणांवरून निमुळत्या पोटावर आणी तसाच वर छातीपर्यंत अंगाबरोबर फिट्ट बसलेल्या इलास्टीकच्या लाल मखमली कापडामुळ तीच्या स्त्री देहाचे उभार कोणाही पुरुषाला स्वत:कडे आकर्षित करण्यासाठी पुरेसे होते... लालचुटुक ओठांवर तशी लिपस्टिकची गरज नव्हती पण ती पुसटशी लावायचीच... आणखी या सगळ्यात कहर म्हणजे तीचे निळसर डोळे...
एक दुचाकी तीच्या जवळ येऊन थांबली.. थोडा वेळ बोलून ती दुचाकी दुसऱ्या महीलेकड वळली... लॉकडाऊन शिथील होऊन बरेच दिवस झालेले.. पण लोकांचा म्हणावा तसा ओघ त्यांच्याकडे नव्हता... या सगळ्याची किळस वाटायची पण नाईलाज होता........
सायंकाळ झालेली तो अंथरुणात शांत झोपला होता... त्याच्या अंगावरची चादर नीट केली... त्याच्या कोमेजलेल्या चेहऱ्याकडे पाहताना तिच्या निळ्या डोळ्यात पाणी तरळलं... मायेन डोक्यावरून हात फिरवला... त्याची अवस्था पाहून तीचं काळीज तुटत होत... हातापायांच्या नुसत्या काड्या झालेल्या, चेहऱ्यावरच तेज कुठल्याकुठं विरून गेलेलं. एका दिर्घ आजारपणामुळ ग्रासलेल्या रोग्यासारखी त्याची अवस्था झालेली... अंगावरच कातड हाडांना चिकटून एक सांगाडा राहिलेला... पण ही वेळच भयंकर ओढावलेली... साध्या सर्दीपडशाच्या आजारान संपूर्ण जगच थांबवलेलं... चैनी होती ती फक्त पैसेवाल्यांची...पण ज्यांना तहान भागवण्यासाठी रोज विहीर खणावीच लागते अशांच काय..? ते सर्वच कोणावर तरी अवलंबून होते.. 'कोणितरी द्याव मग आपण खावं.'
असं लाजिरवाण जगणं नशीबी आलेल... त्याच्या कपाळाच हलकेच चुंबन घेत मनोमन त्याला वचन दिलं...
" काळजी करू नकोस... काहीतरी घेऊन येईन...."
एवढं बोलून ती उठली... त्याच्या खोलीतून बाहेर येत दार बंद करून घेतलं... एव्हाना रात्र व्हायला लागलेली... ती देखील आपल्या रूममध्ये आली... साधं पत्र्याच असं तीच घर... ना मजबूत भिंती , ना भक्कम छत... लाकडी बांबूच्या खांबांना पत्रे बसवलेले.. ते लोखंडी पत्रे ही आता बरेच जिर्ण झालेले... काही ठिकाणी गंजून फक्त बांबूच्या आधाराने उभे होते... त्यांना आतून प्लास्टिकचा पिवळा गडद्द कागद गुंडाळलेला...
एका कोपऱ्यात बांधलेल्या दोरीवर जुन्या साड्यांच्या पडदीन आडोसा केलेल्या बाथरूम मधे जात तीनं अंगावरचे कपडे काढले आणी प्लास्टिकच्या बादलीतील थंडगार पाणी अंगावर घेतलं... फ्रेश होऊन ती आरशासमोर बसली... भडक रंगाचा शॉर्ट ड्रेस अंगावर चढवला.. गडद मेकअप करत डोळ्यात काजळ घातलं... आणि क्षणभर आपल सौंदर्य पाहत राहिली.. पण क्षणात तिच्या निळ्या डोळ्यात पाणी तरळलं आणी ते अश्रू ओघळत गालांवरून खाली आले.. पण लगेचच तिने रुमालानंं ते पाणी टिपलं... पुन्हा आपल्या डोळ्यांच्या खालचा मेकअप नीट केला.. ओठांवर लाल रंगाची पुसटशी लिपस्टिक लावत ओठ एकमेकांवर नीट घाासले... वर बांधलेलेेे केस मोकळे सोडले... लाकडी दरवाजा माागे अडकवलेेेलीी पर्स उघडून त्यात आवश्यक ते साहित्य आहेे का पाहिलं आणि बाहेर पडतान पुन्हा एकदा त्याच्या खोलीचं दार उघडून भरल्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहिल...
बराच वेळ त्या जागी उभी होती.. तिच्या आजुबाजुला देखील काही तरुणी , महिला उभ्या होत्या... रस्त्यावरून जाणाऱ्या दुचाकी आणि चारचाकी वाहनांना ती मोठ्या आशेन पाहत होती...
पण अजूनही कोणी कस्टमर आले नव्हतं... तिच्या मनात विचारांचं काहूर माजलेलं..
'आज ही जर त्याच्या पोटाला अन्न नाही भेटलं तर तो मरून जाईल... आणि जर तो नाही राहिला तर मी जगून काय करू...'
तोच एक चारचाकी मोटार तीच्या जवळ येऊन थांबली. गाडीची काच खाली झाली तशी त्या अर्धवट उघड्या काचेतून त्या तरूणान एका विचित्र नजरेने तीच्या निळ्या डोळ्यांमध्ये पाहीलं... आणि त्याच्या कानामध्ये मंत्रीकान सांगितलेले शब्द घुमले..
" निळ्या डोळ्यांची तरुणी.'
त्या तरुणाच्या मनात सुरू असलेल्या भयंकर विचारांची तीला साधी पुसटशी कल्पनाही नव्हती... खूप दिवसांनी पोटभर अन्न खायला मिळणार या भावनेनं तीनं मनोमन देवाला हातचं जोडले... क्षणभर बोलून ती त्याच्या गाडीत बसली.... त्यान थोडे पैसे पुढं केले... ते पाहून तिच्या डोळ्यात पाणीच तराळल... क्षणात तीच्या नजरेसमोर त्याच ते खंगत जाणार शरीर उभं राहिलं..
'तो आता बरा होईल,'
हा विचार करत तीन पैसे आपल्या पर्समधे ठेवले.. तशी तिला आपल्यामागील सिटवर कसलीशी चाहूल जाणवली.. ती मागे वळली आणि मागे बसलेल्या दोघांवर तिची नजर पडली... ती घाबरली...
'' हे पण...?"
" घाबरू नको.... ते फक्त सोबत आलेत..."
तसं मागे बसलेल्या तरूणान हळुच आपल्या पायातील बुटात लपवून ठेवलेला धारधार सुरा हळूच बाहेर काढला... त्या सू-याचं चकाकणारे पातं पाहून त्याच्या बाजूला बसलेला तरुण कानाजवळ जात म्हणाला...
" गाडीत मारायला नको.. नाहीतर सगळ्या गाडीत रक्ताचा सडा पसरेल..''
त्याचं बोलणं ऐकुन हातात घेतलेला चाकू त्यानं पुन्हा सिट मागे लपवला...
ती मात्र काहीशी घाबरलेली.. काळजात थोडी भीती होतीच, पण नाईलाज होता... पोटाची आग माणसाला कीती लाचार बनवते या एका विचारान राहून राहून तिच्या डोळ्यात पाणी येतं होतं... त्याच खंगलेल शरीर नजरेसमोर आलं आणी त्याच्या साठि ती तयार झाली... ती थोडं धाडस करून म्हणाली...
" मला तुमच्यावर विश्वास नाही... माझ्या खोलीत येणार असाल तर मी तयार आहे.."
" हा .....हा.... चालेल ना..."
त्यांची चारचाकी मोटार तीच्या घराजवळ येऊन थांबली... ती खाली उतरली तसा तो तरुण आपल्या मित्रांकडे पहात म्हणाला...
" मी दरवाजा उघडाच ठेवतो... तुम्ही हळुच या आणि तिचा गळा चिरून टाका... आपल्याला तीच मुंडकच हवं आहे...."
एवढं बोलून तो तरुण त्या तरूणीच्या मागे चालत तीच्या खोलीत गेला... त्याचे मित्र रस्त्यावर लावलेल्या गाडीमध्येच थांबले... आजुबाजुला तुरळक झाडी आणी मधून जाणार ओसाड रस्ता. अशा ठिकाणी आता ते गाडीत बसलेले...
आत येऊन त्यानं दरवाजा बंद करून घेतला... खोलीत काही ठिकाणी तीनं मेणबत्त्या लावल्या होत्या.. आणखी एक मेणबत्ती पेटवत तीने शेवटची मेणबत्ती टेबलवर ठेवली... ती निष्पाप पणे पुढं घडणाऱ्या एका जिवघेण्या प्रसंगापासुन अनभीज्ञ अशी शांत उभी होती.... तीचा कमनीय स्त्रीदेह न्याहाळताना त्याच्या तोंडून अलगद शब्द बाहेर पडले..
'' soft target "
ते वाक्य ऐकून ती मागे वळली..
"काही म्हणालास का...?"
वासनांध नजरेन तीच्या उभारांवर नजर रोखत म्हणाला
" Soft and hot..''
तसा तीन आपल्या गळ्यातील स्कार्फ काढून बेडवर टाकला.. हातातली पर्स तीथेच टाकली...तिच्या अगदी जवळ येत तीला चिकटला... तिचं निष्पाप रूप न्याहाळत निळ्या पाणीदार डोळ्यात पहात मनात म्हणाला ...
' तुला ठार करावसं वाटत नाही पण नाईलाज आहे.'
तिच्या गालावर रूळणारी केसांची बट बाजूला करत तीच्या कानामागे सारली तसं तीने डोळे मिटून घेतले... आणि मेणबत्तीची पिवळसर वात संथपणे पेटू लागली...
आणि दुर त्या जंगलात अग्नीकुंडही पिवळसर अग्नी धडधड पेटत होता... सर्व साहित्याची मांडणी करून तो मांत्रिक आता त्या तीघांची वाट पाहू लागला... चंद्रबिंब आता आकाशात बरच वर आलेल... दुर कुठेतरी झालेल्या कोल्हेकुई सोबत त्या मांत्रिकाच्या चेहऱ्यावर एक विचित्र हास्य पसरलं... "त्या तरूणांना फक्त गुप्तधन मिळेल , पण मला या परिसरातील भुतं पिशाच्च वेताळ यांचे अधिपत्य मिळेल.. राज्य करेन या जगावर "
आणि भेसूर हास्य त्याच्या तोंडून बाहेर पडल... आणि भेदक नजरेन तो चंद्राच पुर्णबिंब पहात राहीला...
त्याच चंद्राकड पहात गाडीजवळ उभा त्याचा मित्र म्हणाला...
"बराच वेळ झालाय... खेळ रंगात आला असेल..."
" हो चल.... खेळाचा शेवट करूया.."
म्हणतच हातात तो धारधार सुरा घेऊन त्या खोलीच्या दिशेने चालू लागले.. दुतर्फा झाडं आणि मधून जाणारी ती पायवाट तुडवत ते चालू लागले.. रातकिड्यांचा किर्र किर्र आवाज एकसारखा येत होता.. तर झाडावरून टामटिमणा-या काजव्यांचा मुक्तविहार सुरू होता... चालत दरवाजाजवळ येत आत पाहिल तर मेणबत्ती संथपणे जळताना दिसत होती.. मेणबत्तीच्या त्या मंद प्रकाशात सार काही अंधुक दिसत होत... त्यांनी दरवाजा हळुवारपणे पुढे ढकलला... खाली जमिनीवर दोघांच्या अंगावरचे कपडे एक एक करून विस्कटून पडलेले.. . बेडच्या पलिकडे जमिनीवर कदाचित दोघांचा प्रणय सुरू होता.. धारधार सुरा हातात घट्ट धरत दबक्या पावलांनी पुढ निघाला तर त्याच्या पायाचे तळवे बेडच्या पलिकडून दिसत होते तर ती तरूणी त्याच्यावर आरूढ झालेली... उघड्या पाठीवर पसरलेले तीचे काळेभोर मोकळे केस पाहून त्यान आपल्या हातातला धारधार सुरा घट्ट धरला तशी ती खाली झुकू लागली... .. दबक्या पावलांनी तो आणखी थोडा पुढ आला आणी ...........
समोरच दृश्य पाहून भीतीन त्याच्या हातातला सुरा निसटून खाली पडला... त्या आवाजाने झटक्यासरशी तीनं मान वळवून माग पाहिलं... तिचं ते रूप पाहून त्याच्या अंगातली सारी शक्ती संपली होती.. निळे रक्ताळलेले डोळे.. निमुळता चेहरा. पोपटाच्या चोचीसारख सारखं नाक.. विस्कटलेल्या केसांमधून सुद्धा दिसणारे ते वटवाघळासारखे कान पाहून त्याच्या अंगातली सारी शक्ती संपली होती... ओरडायला किंचाळायला देखील अंगात त्राण राहिला नव्हतं.. ती त्यांच्या मित्राच्या पोटावरच बसलेली... त्याच्या गळ्यातून काढलेला मांसाच्या तुकड्यातून वहाणार गरम रक्त ती प्राशन करत होती ... संपूर्ण खोलीत रक्ताचा सडा पसरलेला..... त्यांच्याकडे पहात तिने आपला रक्ताळलेला जबडा पसरला.. तोंडातून बाहेर आलेल्या दोन सुळ्यांमधून लाल भडक रक्त थेंब-थेंब टपकत होतं..ते दृष्य पाहून त्याची दातखीळीच बसली.. भीतीनं तो जोरात ओरडला...
"विजय... पळ इथुन.."
आणि झटकन मागे वळला आणि मागे त्याहून भयानक दृश्य होतं... एका रक्तपिपासू नरपिशाच्चान आपले दात विजयच्या मानेत रूतवून केव्हाच ठार केलेल...एखद्या हिंस्र प्राण्यासारखा त्या नरपिशाच्याच्या जबड्यातून निघणारा घुरघूरण्याचा आवाज कोणाच्याही काळजाचा थरकाप उडवेल असाच होता. त्या उंच नरपिशाच्या च्या तोंडातून वाहणारं रक्त त्याच्या छातीवरून ओघळत पोटातपर्यंत आलेलं... मेणबत्तीच्या अंधुक प्रकाशात त्याचं ते भयाण रूप पाहून उरलं सुरलं अवसान हे निघून गेल.. निष्प्रान विजय जमिनीवर कोसळला... जमिनीवर पडलेला विजयचा निष्प्राण देह पाहून तो हादरून गेला...रक्त रक्त आणि रक्त त्या खोलीत पसरलेल... आणि त्या नरपिशाच्चान आपला अक्राळविक्राळ जबडा पसरत क्षणात त्याच्याही मानेचा घोट घेतला त्यासरशी गरम रक्ताचा एक लोट त्याच्या चेहऱ्यावर उडाला... नरपिशाच्चाच्या राक्षसी विळख्यात त्याची मृत्यूपुर्वीची केविलवाणी धडपड काही क्षण तशीच सुरू राहीली आणि मग ते ही थंड पडल..
ती पिशाच्चनी मृतावस्थेत पडलेल्या तरूणाच्या शरिरावरुन उठली आणि त्या नरपिशाच्चाकड येत म्हणाली....
" लॉकडाऊन मुळ माणस बाहेरच पडत नव्हती त्यामुळ तुला त्यांच रक्त मिळालं नव्हतं म्हणून तुझी तहान भूक शमली नव्हती... "
एवढं बोलून ती त्याच्या मिठीत शिरली तसे दोघांच्या ही पाठिवरून वटवाघूळासारखे पंख निघाले... आपल्या पंखांची फडफड करत त्या घरातून बाहेर पडलेली दोन वटवाघळ रात्रीच्या काळोखामधे आकाशात झेपावली आणि दिसेनाशी झाली पण त्यांचे भयंकर चित्कार मात्र आसमंतात घुमत राहिले...
समाप्त....
