“काय म्हणतेय तुझी कोका-कोला गर्ल?”, रोहनने ऑफिस मध्ये येताच कबीराला विचारले
“कोका-कोला गर्ल?”
“अरे तिच रे ती, त्या दिवशी तुझ्याबरोबर होती ती”
“कोण? रती का?”
“हां , रती”
“मग कोका-कोला गर्ल काय?”,
“अरे तू ती कोका-कोलाची जाहिरात नाही पाहिलीस का? सिद्धार्थ मल्होत्रा वाली.. त्यातली ती काउंटरवरची मुलगी, रती अगदी तशीच दिसते की”, रोहन
“हो रे… तरीच मी विचार करत होतो, कुठे तेरी बघितल्यासारखे वाटतेय हिला”
“बरं बोल, विचारलस का तिला? भेटायला तयार आहे का ती?”
“हो, हो विचारलं ना, पुढच्या विकेंडला चालेल म्हणाली.. आपण संध्याकाळी भेटू शकतो”
“लै भारी, मी लग्गेच मोनिकाला सांगतो, खूप मज्जा येईल आपण सगळे भेटलो की…”,
“अरे पण मग तु एव्हढा उदास का?”
“रतीचा बॉयफ़्रेंड आहे….”, रोहनची नजर टाळत कबीर म्हणाला.
“कोण म्हणलं?”
“तिच म्हणाली स्वतः.. ती म्हणाली की जनरल भेटायचं असेल तर येते.. पण इट्स नॉट अ डेट.. आय हॅव अ बॉयफ़्रेंड..”
“काय नाव बॉयफ़्रेंडचं?”
“पिटर..”
“पिटर.. काहीही.. मला नाही वाटत.. फ़ेकत असेल ती..”
“अरे नाही खरंच.. मॅरीएटमध्ये तो म-या-मी पब आहे ना.. तेथे बाऊंन्सर आहे म्हणे…”
“हॅ.. फ़ेकतेय ती..”
“अरे पण का? का फ़ेकेल?”
“का म्हणजे..? अरे ती ओळखतेच किती तुला? २-४ भेटींमध्येच आपण तिला डेट साठी विचारतोय.. ती बॅक-फुटवर जाणारच ना.. जगातल्या ९९% मुली पहील्यांदा हेच सांगतात…”
“मला नाही वाटत.. तिच्याकडे बघुन वाटलं नाही तेंव्हा ती खोटं बोलत होती…”
“तिने फोटो दाखवला दोघांचा?”
“असं कसं मी सरळ विचारु.. दोघांचा फ़ोटो दाखवं..”
“बरं असु देत.. सध्यातरी येतेय म्हणलीय ना.. मग बघु पुढचं पुढे..”…
असं म्हणून रोहन तेथून निघून गेला
रोहन गेल्यावर काबिरचे मन पुन्हा राधाकडे वळले. आजूबाजूला लोकं असताना, कामात असताना कबिर राधाला विसरून जायचा, पण एकटेपणात मात्र नकळतच त्याचे मन पुन्हा राधाच्या विचारात गुंगून जायचे
“कश्याला फोन केला असेल राधाने?”
“मी फोन घ्यायला हवा होता का?”
“फोन घेतला नाही म्हणून राधाने काय विचार केला असेल?”
“परत तिला कॉल -बैक करावा का?”
एक ना अनेक विचार त्याच्या मनात घोळत होते.
शेवटी मोठ्या प्रयत्नाने त्याने राधाला फोन करायचा विचार मनातून काढून टाकला.
नेपल्समध्ये येऊन राधाला दोन आठवडे उलटुन गेले होते. राधासाठी हा अनुभव खुपच थ्रिलींग होता. पर्यटकांबरोबर फ़िरता-फ़िरता तिचेही मस्त फ़िरणे होत होते.
एके दिवशी संध्याकाळी साईटसिईंग वरुन रुमवर परतत असतानाच अवंतीचा.. राधाच्या बॉसचा फोन आला..
“हॅल्लो मॅम…”, राधा..
“ए.. मॅम काय.. अवंतीच म्हण.. इतकी मोठी आहे का मी?”
“ओके.. अवंती..”, हसत राधा म्हणाली..
“कशी काय चालली आहे टुर? टीम कडुन सहकार्य मिळतयं ना व्यवस्थीत..”
“खूप मस्त.. सगळी टीम छान आहे.. मी नविन आहे तर मस्त सांभाळुन घेतात.. खूप शिकायला मिळतंय..”
“आणि नेपल्स? आवडलं का?”
“म्हणजे काय? ऑसम्मच आहे.. ४ दिवसांनी ही टुर संपतेय, पण असं वाटतंय, इथुन परतुच नये कधी..”
“नेकी ऑर पुछ पुछ.. वेल.. थोड्या काळासाठी मी तुझा तिथला स्टे वाढवु शकते अजुन.. दोन महीन्यांसाठी..”
“वॉव.. रिअली? कसं काय?”
“अगं.. नेपल्सला खुप मस्त एन्कॉयरी मिळत आहेत.. एक लेडीज-स्पेशल टुर करायची म्हणतेय.. थोडी मोठी बॅच असेल साधारण ५० जणांची.. तर तु आणि पूनम.. दोघी तिथेच थांबा.. आणि थोडं अजुन हॉटेल्स शोधा.. इतकं लार्ज बुकींग आहे.. थोडं डिस्काऊंट वगैरे बोलुन घ्या आणि आयटेनिअरी प्लॅन करा लेडीज-स्पेशलसाठी नेहमीच्या टुरपेक्षा वेगळं काय देता येईल वगैरे..”
“मस्तच.. साऊंड्स इंटरेस्टींग आणि पूनम सारखी सिनीअर ऑपरेटर असेल बरोबर तर काहीच प्रश्न नाही..”
“गुड गुड… मी पूनमशी बोलते तसं.. ही टुर संपली की आपण तिघी एक स्काईप-कॉल घेऊ मग, आणि बाकीचं प्लॅन करु.. ओके?”
“ओके.. अवंती.. अ‍ॅन्ड थॅंक्यु सोssss मच.. धिस मिन्स अ लॉट टु मी…”
“बाय राधा.. टेक केअर…” असं म्हणुन अवंतीने फोन ठेवुन दिला..
फोन ठेवल्यावर राधाने एक उंच उडी मारुन झालेला आनंद व्यक्त केला आणि पूनमशी बोलायला ती तिच्या रुमकडे गेली.
कबिरने ठरल्याप्रमाणे व्हॉट्स-अ‍ॅपवर चौघांचा ग्रुप बनवला होता. त्यामुळे प्रत्यक्ष नसली तरीही, अप्रत्यक्ष का होईना, रतीची इतरांशी ओळख झालेली होती.
शुक्रवारच्या संध्याकाळी ‘प्रोव्होक’ हॉटेलमध्ये डिनरला भेटायचं चौघांचं.. कबीर, रती, रोहन आणि मोनिकाचं.. ठरलं. हॉटेल शहरापासुन थोडं लांब असल्याने सगळ्यांनी कबीरच्या कारमधुन जायचा प्लॅन केला.
कबीरने सगळ्यांना पिक-अप केले आणि साधारण नऊच्या सुमारास सर्वजण रेस्तॉरंटमध्ये पोहोचले.
“तु मेरीयटमध्ये आहेस कामाला तर कित्तेक सेलेब्रेटी दिसत असतील नै”, मोनिकाने रतीला विचारले..
“हो..भरपुर.. खूप लोकांची ये जा असते तेथे..”
“आणि आय.पी.एलच्या टीम्स पण तेथेच असतात ना?”, रोहन
“हो.. माझा विराट बरोबर सेल्फ़ी आहे..”, असं म्हणुन रतीने आपल्या सेल मधला तिचा फ़ोटो सगळ्यांना दाखवला..
“सो लकी यार…”, मोनिका
“आणि वरती तो म-या-मी लाऊंज.. तेथे पण बर्‍याच पेज-थ्री पार्टीज असतील नै?”, रोहनने मुद्दाम म-या-मीचा विषय काढला तसा त्याची आणि कबीरची नजरानजर झाली.
“हो.. पण म्हणजे तो पब जरा टीन-एज किंवा थोड्या यंग लोकांसाठी आहे.. सो सेलेब्स पेक्षा त्यांची पोरं दिसतात जास्ती…”
“आणि मग फुल्ल दंगा होत असेल.. कसं आवरतात ह्या लोकांना..?”, रोहन जाणुन बुजुन बाऊंन्सर्स आणि त्या योगाने पिटरचा विषय निघतोय का हे पहात होता, पण तेवढ्यात स्टार्टर्स आले आणि तो विषय तेथेच थांबला.
चौघांचं खाणं-गप्पा चालु होत्या तेंव्हा कोपर्‍यातल्या टेबलवर बसलेला एक तरुण मुलगा सारखं त्यांच्याकडे बघत होता. शेवटी बर्‍याच वेळानंतर तो उठला, कबीरपाशी आला आणि म्हणाला.. “सर.. तुम्ही ‘इश्क’ पुस्तकाचे लेखक कबीर का?”
“हो..”, कबीर इतरांकडे बघत म्हणाला..
“सर.. तुमचं ते पुस्तक मला खूपच्च आवडलं.. मी कॉलेजमध्ये सगळ्यांना दिलं माझं वाचुन झाल्यावर.. सगळ्यांना खुप्पच आवडलं…”
“वेल.. थॅंक्यु..” आपल्या आवाजातली एस्काईटमेंट दाबुन ठेवत कबीर म्हणाला…
“सर.. पुढे काय होतं मिराचं? पुस्तकाचा पुढचा भाग येणार आहे ना? कधी येईल?”
“काम चालु आहे.. लवकरच मी अनाऊंन्समेंट करेन…”
“प्लिज सर.. लवकर येउ द्या त्याचा पुढचा भाग.. आम्ही सगळे वाट पहातोय..”
“नक्कीच नक्कीच..” कबीरला रतीसमोर त्याला मिळणारे प्रेम, प्रसिध्दी फ़ार फ़ार मोठ्ठे वाटत होते..
“सर.. एक सेल्फ़ी मिळेल?”
“शुअर.. व्हाय नॉट?”
कबीरने आपले स्पोर्ट्स जॅकेट निट केले आणि केसांमधुन एक हात फ़िरवला. कबीरबरोबर एक सेल्फ़ी घेऊन तो तरुण निघुन गेला…
“माय माय.. आपल्याबरोबर पण एक सेलेब आहे बरं का..” रती हसत हसत म्हणाली..
“प्रश्न आहे का?”, शर्टची कॉलर निट करत कबीर म्हणाला..
“ए पण खरंच.. काय झालं पुढे मला पण खूप उत्सुकता आहे.. कुठे आहे सध्या राधा?”
राधाचा उल्लेख झाला तसा कबीर काही क्षण खायचं थांबला.. आणि मग म्हणाला.. “माहीत नाही..”
“माहीत नाही? अरे पण मग तुझं पुस्तक पुढे कसं जाणार? का पुढची सगळी गोष्ट काल्पनीकच…”, रती
“हो रे कबीर.. खरंच बरेच दिवस झाले, तुझ्याकडुन राधाबद्दल काही ऐकलं नाही.. आहे कुठे ती?”, रोहन
“अरे खरंच माहीत नाही, तिने फोन नाही केला आणि मी पण…”, कबीरने राधाचा येऊन गेलेल्या फोनबद्दल कुणालाच काही सांगीतले नव्हते..
“मला राधाला बघायचंय.. कुणाकडे आहे तिचा फोटो?”, रती
सगळ्यांनीच नकारार्थी माना डोलावल्या..
“ए काय रे तुम्ही लोकं.. कबीरने इतकं मस्त वर्णन लिहीलंय मिराचं पुस्तकात.. मला बघायचीय खर्‍या आयुष्यात मिरा दिसते कशी…”
“आम्ही भेटलोय सगळे तिला.. पण फोटो असा नाहीए कुणाकडे…”, रोहन
“पण व्हॉट्स-अ‍ॅपवर असेल ना ती.. डीपी तरी असेलच की तिचा…”, रती सोडायलाच तयार नव्हती
कबीरने नाईलाजाने फोन काढला आणि राधाचा डीपी उघडला..
“वेलकम टू नेपल्स, इटली”, अश्या साईनबोर्डसमोर राधाचा फोटो होता…
“आई-शप्पथ.. ही इटलीला कधी गेली?”, आश्चर्याने कबीर उद्गारला..
“बघु बघु…”, असं म्हणुन रतीने फोन कबीरच्या हातातुन काढुनच घेतला..”वॉव्व.. शी इज प्रिटी यार.. लकी यु..”, कबीरच्या खांद्याला आपल्या खांद्याने ढकलत रती म्हणाली..
“ए, आपला ग्रुप फोटो काढुन पाठवं ना तिला..” अचानक मोनिका म्हणाली.. तिच्या मनात अजुनही राधाबद्दल थोडी जेलसी, थोडा राग होता. समहाऊ आपण अजुनही कबीरच्या आजुबाजुला आहे हे तिला राधाला दाखवायचं होतं..
“कश्याला उगाच.. माझा काही कॉन्टॅक्ट नाहीए तिच्याशी..”, कबीर
“असं कसं.. पुस्तकाची हिरॉईनना ती.. आणि रिअल-लाईफ़ मध्ये पण…”
“मोना प्लिज…”, तिचं वाक्य तोडत कबीर म्हणाला.. रतीसमोर त्याला राधा आणि त्याच्या लाईफ़-बद्दलचा उल्लेख टाळायचा होता. जे काही घडलं होतं तो भूतकाळ होता.. आणि तो आता मागे सारुन कबीर नविन मार्ग शोधत होता
“बरं बरं ठिके.. पण फोटो पाठवायला काय हरकत आहे.. तुझा संपर्क नसेल तिच्याशी तर निदान ह्यामुळे होईल तरी..”, रती.
दोघीही ऐकायला तयार नव्हत्या.. त्यामुळे शेवटी नाईलाजाने त्याने सगळ्यांचा एक हॅप्पी फोटो काढुन राधाला व्हॉट्स-अ‍ॅप केला..
दहा वाजुन गेले तसे डीजे ने धांगडधींगा गाणी बंद केली आणि सॉफ़्ट, रोमॅन्टीक गाणी चालु केली..
“वॉव.. काय मस्त गाणी लागली आहेत..लेट्स डान्स..”, मोनिका म्हणाली..
“ए.. नाही .. निघुयात.. घरी आई-बाबा वाट पहात असतील.. साडे अकरा वाजतील घरी जाईस्तोवर..”, रती
रोहन, मोनिका आणि कबीरला हे अभीप्रेत होते. त्यांनी प्लॅनच त्याप्रमाणे बनवला होता..
“ओह.. बरं मग मी आणि मोनिका थांबतो.. कबीर तु सोड तिला घरी..”, रोहन आधी ठरल्याप्रमाणे म्हणाला..
“अरे पण.. तुम्ही येणार कसे घरी मग?”, कबीर
“त्यात काय एव्हढं.. ओला-कॅब बोलावतो ना आम्ही.. काहीच प्रॉब्लेम नाहीए.. खरंच जा तुम्ही, आम्ही थांबतो अजुन थोड्यावेळ..”, रोहन
रती आणि कबीरला थोडा एकांत मिळावा ह्या दृष्टीने त्यांनी आधीच हे प्लॅन करुन ठेवले होते. मला बाराच्या आत घरी परतायचे आहे हे रतीने त्यांना सांगीतले होते, त्यावरुनच त्यांनी मुद्दाम लांबचे हॉटेल निवडले होते.
“ओके देन.. बाय.. एन्जॉय…”, कबीर..
“बाय गाईज…”, रतीने पण दोघांना बाय केले आणि ती कबीरबरोबर बाहेर पडली.
आधीच शहराबाहेरचे हॉटेल.. त्यात शेजारुन वाहणारी नदी.. त्यामुळे हवेत चांगलाच गारठा पसरला होता.
“आय एम सॉरी.. माझ्यामुळे तुला लवकर निघावं लागलं…”, रती
“इट्स ओके.. तसेही मी थांबुन काय केले असते तेथे..”, कबीर
चालता चालता रती अचानक थांबली.
“तुझ्यात आणि राधात खरंच काही नाही?”, रती
“नो.. खरंच काही नाही.. आमच्या संपर्क पण काहीच नाही नंतर..”
“पण का कबीर.. मला माहीतीए तु वेडा आहेस तिच्यासाठी.. तिचे हसणे, बोलणे, तिचे कानामागे केस अडकवताना हळुच तुझ्याकडे बघणे..तिचा तो बासरीचा टॅट्टू.. सगळ्यासाठी.. तुझ्या लेखनातुन ते जाणवते कबीर. तु तिला कध्धीच विसरु शकणार नाहीस.. गो फ़ॉर हर.. खरंच सांगतेय..”, रती कबीरच्या डोळ्यात डोळे घालुन पहात म्हणाली..
कबीर गाडीत बसेपर्यंत काहीच बोलला नाही.
“रती.. आर यु हॅप्पी?”, गाडी सुरु केल्यावर तो म्हणाला..
“म्हणजे? ऑफ़कोर्स आय एम हॅप्पी..”
“नाही म्हणजे.. असं सॅटीसफ़ाईड अबाऊट लाईफ़.. आयुष्याकडुन आपल्याला जे जे हवंय ते सगळं मिळालय.. किंवा मिळतंय.. त्या टाईप्स हॅप्पी?”
“कबीर.. आय एम नॉट इव्हन थर्टी.. हे असं आयुष्याबद्दल मी आत्ताच कसं बोलु..? मी अजुन आयुष्य बघीतलंच कुठे आहे…? बट एनीवेज.. विषय चांगला बदललास..”, हसत हसत रती म्हणाली
कबीर हलकेच हसला आणि गाडी पार्कींगमधुन बाहेर काढुन घराकडे वळवली..
काय असेल रतीच्या मनात.. हा जो कोण तिचा बॉयफ़्रेंड आहे म्हणतीय पिटर.. तो खरंच असेल? का फ़क्त तिने रोहन म्हणतो तशी थाप मारली असेल?
कबीरबरोबर फोटोमधली ही नविन मुलगी बघुन राधा कशी रिअ‍ॅक्ट होईल?
कबीरच्या मनात काय चालु असेल?
एकमेकांत गुंफ़लेली ही पात्र आणि त्यांची नात्यांची गुंतागुंत सुटेल का अजुनच वाढत जाईल..?
वाचत रहा.. इश्क भाग-२३
[क्रमशः]
