खडबडीत रस्त्यावर सामसूम होती …. रात्री पाऊस पडून गेल्याने पाण्याने रस्ते नाहून निघाले होते . गटारे , नाल्या तुडूंब भरल्या होत्या …. रस्त्याच्या कडेला असलेली बकुळाची झाडे लक्ष वेधून घेत होती . त्या बकुळाचं आणि आपलं खूप अगत्याचं नातं असावं असा अनुज झाडांकडे बघत होता मधेच समोर पाऊलं टाकत पुढे चालत होता … समोर गेला की परत मागे वळून त्या झाडाकडे बघत होता क्षणभरासाठी त्याला वाटलं की त्या झाडासमोर स्तब्ध उभं राहून काहीतरी बोलावं …
एवढ्यात त्याला मागून कोणी तरी आवाज दिला .
“अनुज …. अनुज … थांब ! ” ओळखीचाच पण खूप वर्षांनी ऐकलेला तो आवाज ऐकूून तो मागे वळला .
” आदि , तू … तू इकडे ! ” अनुजचे भावूक हृदय अगदी पिळून निघाले . त्याच्या डोळ्यात लगेच आदीला बघून पाणी डबडबून आले … त्याच्या मुखातून एकही शब्द बाहेर फुटले नाही … तो तसाच तिच्याकडे कितीतरी वेळ बघत राहिला .
आदीही काहीच न बोलता त्याच्याकडे बघत उभी होती …
तोच रस्ता तेच आकाशाशी भिडणारं त्यांच्या दोघांच्या मध्ये उभं असलेलं बकुळाचं झाड , आणि … आणि तोच पावसाच्या सरीने मातीला आलेला मृदगंधाचा दरवळणारा सुगंध .
रस्त्यावरून जाणाऱ्या गाडीच्या हॉर्नने अनुज भानावर आला . हळूच आदीवर खिळलेली नजर दूर केली त्याने .
” कधी आलीस , कशी आहेस … विसरली की काय वाटलं … “,
” मी मजेत आहे … अरे ऑफिसच्या कामाने आली … आठवडा झाला ..
घरी येणारच होते भेटायला पण नको म्हटलं … उगाच “,
” हो तू आता आमच्याकडे येणार पण कशी म्हणा , तू आता परदेशात रहाते … तुला इकडे बिन एसीच्या घरात गुदमरल्या सारखं होत असेल ना ! “,
” असं नाही मुळीच … “,
” मग कस आहे … सांग जरा … “,
” जुन्या आठवणीं उफाळून येतात रे मनात … “,
” त्या कधी जातील म्हणा …. ”
” बकुळीच्या झाडाकडे बघत होता ना ! अजूनही येतो इथे ? “,
” हो गं ….. येतो कधी कधी …. आज एक महिन्याने आलो इकडे रनिंग करत पण इथेच घुटमळत राहिलो … “
” हो दिसलं मला तुझं वेड्यासारखं वागणं … मागे काय जात होता परत वळून काय बघत होता .. मला वाटलं तूच असावा … तशी मीही इथेच येत होती … ” तो स्वतःशीच पुटपुटला मला माहिती होत तू इथे येणार .
” तू काही बोलला का ? “
” नाही …. नाहीतर …. काही नाही , मी आज अचानक इकडे आलो वाटलं नव्हतं तू अशी आज इथे भेटशील म्हणून …. ” अनुज आणि आदी उघड्या डोळ्यांनी त्या बकुळीकडे बघत होते .
किती मोठं झालं हे झाड … विपीनने लावलं तेव्हा अगदी रोपटं होतं इवलीस … आता किती बहरलं …
” आदी तुला आठवतं …. विपीनने लावलेलं हे झाड आहे … ” ती जुन्या स्मृतींनाच उजाळा देत होती .
” हो आठवतं ना … कसे विसरेल मी ते दिवस . “,
” मला वाटलं तू कॅलिफोर्नियाला जाऊन सहा वर्षे झालीत … तुला इथे कुठे काय ? कोणी लावलं ? ते कसं आठवेल आता …. पण स्ट्रॉंग मेमोरी आहे तुझी … “
” जागा बद्दलली तरी आपली माती ती आपलीच असते रे ! तिची नाळ नाही तुटत देश सोडून गेलं तरी … चल ना झाडाखाली थोडं उभं राहू … “
दोघेही त्या गार्डन मध्ये आत शिरले . अनुज तिच्या मागोमाग चालू लागला .
अजूनही तशीच वाटते आदिती … आपल्याला पहिल्यादा भेटली तेव्हा कशी होती ना ही अल्लड … तापट जरा रागीट … नाक तर फुगलेलंच असायचं हिच …. आमची भेट पण तशीच झाली होती …. अजूनही हसायला येत त्यावरून …. अनुज ते दिवस आठवू लागला ….
==========================================================
