अशीच त्यांची मैत्री वाढत जात होती. पावसानेसुद्धा छान जम बसवला होता. जवळपास रोजचं पाऊस यायचा, विवेकच्या भेटीला. विवेकला प्रत्येक वेळेस भिजायचं असायचं, परंतु सुवर्णाने तिची शप्पत घातली असल्याने तो नाही जायचा, निदान थोडेदिवस तरी. त्यांची जखम आता भरत आली होती. सुवर्णा तर रोज त्याच्या मागे लागून औषध घ्यायला लावायची. पावसात भिजायला जाऊ नये म्हणून त्याच्या सोबत रहायची, निदान स्टेशनपर्यंत तरी. पूजाला यातलं काही माहित नव्हतं. पूजा फक्त त्यांच्या friendship च्या विचारात गढून गेलेली असायची.
एवढया वर्षांमध्ये, तिला असा कोणी पहिला मित्र भेटला होता जो तिची एवढी काळजी करायचा. शिवाय विवेक होता हि चांगला माणूस. कधी बाहेर फिरायला गेले कि तिला त्याचा सारखा अनुभव यायचा. कोणालाही सदैव मदत करण्यात तो पुढे असायचा. शिवाय तिला एकदा बरं नव्हतं तेव्हा त्याने किती वेळा तिला विचारलं होतं… औषध घेतलीस कि नाही, डॉक्टर कडे जा… पूजाच्या मनात एक वेगळी जागा निर्माण होत होती. कधी पाऊस सुरु झाला कि तिला विवेकचीच आठवण यायची. मग त्याचं ते पावसात लहान मुलासारखं भिजणं आठवलं कि एकटीच हसत रहायची. त्याने लिहिलेल्या कविता पुन्हा पुन्हा वाचत रहायची. हळू हळू पाऊस आणि विवेक , दोन्ही तिला आवडू लागलेले.
तिकडे सुवर्णा , तिच्या मनाची सारखी घालमेल होत होती. विवेक तिला विसरला नव्हता तरी पूजा आणि विवेकचं वाढत नातं, त्याचं तिला tension होतं. त्या दोघांमध्ये नक्की मैत्रीच आहे ना, यात तिला आता संशय वाटू लागला होता. दर रविवारी , एकटाच फिरणारा विवेक … आता पूजाला घेऊन जायचा त्याच्या फोटोग्राफी साठी. अर्थात सुवर्णाला जंगलात , त्या झाडा-झुडुपात काही इंटरेस्ट नव्हता. पण पूजा त्याच्याबरोबर जाते म्हणून तिला आवडायचं नाही ते. विवेक बोलताना नेहमी पूजाचाच विषय असायचा, शिवाय तिचे call असायचे एक-दोनदा दिवसातून. फोनवर बोलायचे , chatting बंद झालेली असली तरी घरी जाताना ते दोघेच बोलत असायचे रिक्ष्यामध्ये. आणि आता विवेक तिला जाताना "Bye" करायचंही विसरला होता. तिची जागा आता पूजाने घेतली, असा समज सुवर्णाला झाला होता. त्याचं कधी कधी वाईट वाटायचं तिला.
पुढच्या दोन आठवडयात विवेक एकदम ठीक झाला. पुण्यावरून आला त्यादिवशी तो पावसात भिजला तेवढाच, त्यानंतर सुवर्णाने त्याला भिजायला दिलं नव्हतं. आज सुट्टीचा दिवस, त्यात बाहेर मस्तपैकी पाऊस धरलेला. त्याने सकाळीच पूजाला call लावला,
" पुजुडी…. " ,
" काय रे… काय झालं… लाडात आला आहेस वाटते आज. " ,
" असंच पुजुडी.",
" बरं.… ठीक आहे मग. ",
" पुजुडी… बाहेर बघ. काय मस्त वातावरण झालं आहे ना. " ,
" मग… plan काय आहे गोलूचा ? ",
" चल ना, येतेस का फिरायला … ",
" नको , बघ किती पाऊस आहे बाहेर.",
" अगं … हाच तर मौसम असतो भिजायचा. ",
"हो का…. नको, मला नाही भिजायचं. सर्दी होईल, ताप येईल." विवेक हसायला लागला.
" हसतोस काय माकडा ? " ,
" किती… किती माणसाने घाबरायचे पावसाला… " ,
" हो… का, बंर…. कूठे जायचे आहे फिरायला ? ",
" तू दादर स्टेशनला ये… तिथून तुला घेऊन जातो मी.",
" OK, पण कूठे लांब नको हा… मला नाही भिजायचे पावसात. ",
" OK बाबा …. तू ये तरी. "
पूजा आली स्टेशनला. विवेक तिची वाट बघत होता.
" चल जाऊया.",
" कूठे सांग पहिलं, तरच जाऊ. ",
"इकडेच… ",
"इकडेच कूठे ?",
" पुन्हा कर्नाळाला जाऊया. " ,
" नको बाबा… आज नको तिथे… पाऊस आहे आज. " विवेक थोडासा नाराज झाला.
" मूड ऑफ केलास माझा. काय मस्त मूडमध्ये होतो मी.… ",
" अरे पाऊस आहे म्हणून बोलले मी, मला नाही भिजायचं.", विवेक तरी गप्पच.
" Sorry" विवेक गप्प.
" Sorry बोलले ना आता. ठीक आहे, आज मी तुला माझ्या आवडीच्या ठिकाणी घेऊन जाते.",
"कूठे ?",
" चल जाऊया. " , म्हणत पूजाने त्याचा हात पकडला आणि ओढतच घेऊन गेली त्याला. लवकरच पोहोचले ते, पूजाच्या आवडीच्या जागी.
" अरे … हे तर हॉटेल आहे. हे तुझं आवडीचं ठिकाण आहे का ? काहीपण हा पुजू… " विवेक हसला.
" तेच तर… तुझी आवड वेगळी, माझी वेगळी.",
" अरे पण यात काय आवडण्यासारखं… हॉटेल तर आहे.इथे फक्त नास्ता करायला यायचं नाहीतर जेवायला.… बस्स. फोटोग्राफीसाठी नाही. " ,
"कसं असते ना… प्रत्येक ठिकाणी निसर्ग नसतो आपल्यासोबत, तेव्हा हा पर्याय असतो." बोलत बोलत ते हॉटेलमध्ये शिरले. तेव्हा हॉटेल मालकाने पूजाला हाक मारली.
" कैसी हो पूजा बेटी… बहुत दिनो बाद आयी हो. ",
" हा चाचा… काम से फुरसत नाही मिलती ना…. ",
" हा … हा , ठीक हैं, तूम बैठो… मै कॉफी भेज देता हुं.",
" चाचा , दो कप और मस्का पाव भी भेज देना. " विवेक आश्चर्याने दोघांकडे बघत होता.
" चल बसुया. " पूजा जाऊन बसलीही जागेवर.
" ते कसे ओळखतात तुला ?",
" मी इथे येते कधीतरी.",
" एकटीच कि कोणी असतो… " विवेक बोलता बोलता मधेच थांबला. पूजा गालातच हसली.
" माकडा… मी फक्त तुझ्या सोबतच फिरते हा , कोणी नसतो माझ्याबरोबर. कळलं का गोलू. " विवेक सुद्धा हसला.
" हे ना, माझ्या आवडीच ठिकाण आहे आणि हा टेबल सुद्धा माझाच आहे." ,
" तुझ्या नावावर आहे का ?".
"असंच समज काहीसं… मी जेव्हा येते ना इथे, तेव्हा इकडेच बसते मी. ",
"आणि काय एवढं special आहे या टेबलावर. ",
" थांब हा जरा." पूजाने मागे बघितलं. आणि तिथे टेबल पुसणाऱ्या एकाला बोलावलं.
" काका… हि खिडकी open करा ना , प्लीज. ",
"अरे , पूजा ताई… खूप दिवसांनी आलात. उघडतो हा खिडकी." म्हणत त्यांनी खिडकी उघडली.
" तुला बघायचे आहे ना special काय आहे ते, हे बघ." विवेकने खिडकी बाहेर पाहिलं.
WOW !! समोर अथांग समुद्र पसरलेला होता, marine lines चा.( marine lines म्हणजे मुंबईमधले एक ओळखीचे ठिकाण.) superb एकदम. विवेक तसा जायचा marine lines ला. पण पावसाळ्यात कधी तो गेला नव्हता तिथे आणि आताचा देखावा तर तो पहिल्यांदा पाहत होता. वेडाच झाला तो. पटापट त्याने ५-६ फोटो काढले. काय सीन आहे यार !! विवेक तर अजूनही तसाच उभा होता.
" Excuse me sir, कॉफी आली तुमची. " पूजा त्याला चिडवत म्हणाली.
" हं… हो… हो, घेतो. " म्हणत विवेक बसला खुर्चीवर. बसूनसुद्धा तो बाहेरच पाहत होता.
" काय मग, विवेक साहेब… आहे कि नाही हि जागा special." ,
" special ? awesome आहे एकदम यार… thanks पूजू. " ,
" अरे, thanks काय त्यात… ",
" मग मला हि जागा माहित नव्हती पहिली. मस्त वाटते गं इथे. " ,
" हो ना , म्हणून मी इथे येऊन बसते. मस्त कॉफी पीत बसायचं, त्या समुद्राकडे पाहत. छान वाटते एकदम. " त्यात बाहेरचं वातावरण पावसाळी. छान थंड हवा येत होती खिडकीतून. वर आकाशात ढगांची गर्दी होऊ लागली होती. पूजाची कॉफी संपली तरी विवेकची कॉफी अजून संपतच होती. पूजा त्याच्याकडे पाहत होती आणि विवेक खिडकीबाहेर.
" काय साहेब… आज काय इथेच बसायचे आहे का… ",
" थांब गं… जरा. " आणि हॉटेल मालकाने रेडीओ चालू केला.
========================= क्रमश : ==============================
