अजय देवगण निर्मित आणि ओम राऊत दिग्दर्शित तान्हाजी द अनसंग वॊरियर चित्रपटाची नशिबानेच शनिवारी तिकिटं मिळाली आणि पाहण्याचा योग आला. चित्रपट पाहिल्यानंतर पहिल्यांदा तिकिटाचे 100 नाही 200 नाही तर 1000 टक्के पैसे वसूल झाल्याचं समाधान मिळालं. चित्रपटातील सर्वच कलाकारांनी जीव ओतून काम केलंय.
2016 साली अजय देवगण आणि टीमने चित्रपट बनवायला सुरुवात केली होती. तब्बल साडे तीन चार वर्षे एकाच चित्रपटावर मेहनत करून भारतीय प्रेक्षकांसाठी एक भव्यदिव्य, अप्रतिम अशी ऐतिहासिक कलाकृती निर्माण केली आहे. त्यातही मराठी प्रेक्षकांसाठी आणि विशेष म्हणजे पुण्यातील प्रेक्षकांना तर पर्वणीच. कारण, सुभेदार तानाजी मालुसरे म्हटलं की कोंढाणा किंवा सिंहगड, आणि सिंहगड म्हटलं की पुणे. सिंहगडाशी पुणेकरांचं एक घट्ट नातं आपोआप जोडलं गेलं आहे. सिंहगडावरची झुणका भाकर, वांग्याचं भरीत, ताक, दही , खेकडा भजी यांची सर जगातील कोणत्याही फाईव्ह स्टार हॉटेलातील पदार्थाला कधीच येणार नाही. सिंहगडावरील पुणे दरवाजा, कल्याण दरवाजा, द्रोणागिरी कडा ज्याला आपण तानाजी कडा किंवा घोरपडीचा कडा म्हणून ओळखतो. सुभेदारांचे समाधी स्थळ, कोंढानेश्वर, राजाराम महाराजांची समाधी, दारू कोठार ही ऐतिहासिक स्थळं आपण कित्येक वेळा सिंहगडावर जाऊन पाहिली आहेत. पण हाच कोंढाणा, कल्याण दरवाजा, द्रोणागिरी कडा आणि आपले सुभेदार तानाजी मालुसरे यांचा इतिहास जेव्हा आपण चित्रपट रूपाने पडद्यावर पाहतो तेव्हा उर भरून येतो. चित्रपटाशी आपलंही काहीतरी नातं आहे असं वाटत राहतं. कलाकारांची वेशभूषा, संगीत, गाणी, लढाईची दृश्ये सर्वकाही अप्रतिम. कधी कधी तर बाण, भाले तलवारी आपल्याच अंगावर येतात की काय असे वाटते. त्या काळातील ऐतिहासिक प्रसंग पडद्यावर पाहताना आपण अक्षरशः भारावून जातो.
चित्रपटाची सुरुवातच लढाईच्या प्रसंगाने होते आणि तिथूनच चित्रपट आपली पकड घेतो. लढाईसाठी मावळ्यांनी वापरलेल्या युक्त्या, टेकनिक्स लाजवाब. कोंढाण्याची सुभेदारी घेण्यासाठी आलेल्या उदयभान सिंगची भूमीका सैफ अली खानने जबरदस्त वठवली आहे. औरंजेबाच्या दरबारातील दृश्य अप्रतिमरित्या सादर केले आहे. चित्रपटामध्ये सैफ अली खानची क्रूर आणि खुनशी भूमिका पाहिल्यावर पद्मावत मधील अल्लाउद्दीन खिलजी साकारणारा रणवीर आठवतो. त्याच्या तोडीस तोड काम सैफने केले आहे. छत्रपती शिवरायांनी भूमिका तर आपल्या मराठ मोळ्या शरद केळकरने अगदी उत्तमरीत्या साकारली आहे. अजिंक्य देव, देवदत्त नागे, शशांक शेंडे यांनी अनुक्रमे सरदार पिसाळ, सूर्याजी मालुसरे, शेलार मामा यांच्या भूमिका जबरदस्त वठवल्या आहेत. काजोल मॅडम मऱ्हाटमोळ्या पेहरावमध्ये एकदम साजिऱ्या दिसतात. सुभेदारांच्या पत्नी सावित्रीबाई यांची भूमिका त्यांनी जेवढ्या हळव्या तितक्याच कणखर बाण्यातून पुरेपूर साकारली आहे.
"कुत्ते की तरह जिने से अच्छा है, शेर की तरह मरना।"
अजय देवगण बद्दल तर बोलायलाच नको. तीन चार वर्षांची मेहनत त्याच्या प्रत्येक प्रसंगात उठून दिसते. आपण खरोखर सुभेदार तानाजी मालुसरेंनाच पाहतो आहोत असे वाटते. आणि संपूर्ण चित्रपट त्यांच्या बरोबर फिरत असल्यासारखे वाटते. प्रत्येक प्रसंग आपल्या समोर वास्तवात घडत असल्यासारखं वाटत राहतं. चित्रपटातील डायलॉग्ज अफलातून आहेत. अजय देवगणच्या तोंडून येणारी वाक्ये अंगावर शहारा आणल्याशिवाय राहणार नाही.
एक प्रसंगांमध्ये उदयभान म्हणतो, "मेरे सामने आनेवाला शायद ही कोई पागल होगा?"
तेव्हा तानाजी म्हणतो, "जब भी कोई तुम्हारे सामने खडा रहेगा। समझ लेना की, एक तो वो पागल है। या फिर मराठा।"
"हर मराठा पागल है। स्वराज्य का। शिवाजी राजे का। भगवे का।"
तेव्हा उदयभान म्हणतो,
"अगर ऐसा है, तो इस भगवे को मिटाकर रहुंगा ।"
त्यावर सुभेदारांच कणखर उत्तर मिळतं,
"अरे तू क्या मिटायेगा भगवे को। जिसका एलान खुद असमान करता है, दिन में दो बार। एक सूरज उगनेसे पहले और सुरज ढलने के बाद।"
तेव्हा उदयभान शांत स्वरात म्हणतो,
"'तेरी मिट्टी जजबात से जुडी है और मेरी अकल पाणी से। तू जान दे सकता है, मैं जान ले सकता हुं।"
त्या प्रसंगातील त्याची देहबोली, हावभाव, बोलण्याची पद्धत एकंदरीत जबरदस्त जमलं आहे.
काही प्रसंगांमध्ये तर छ. शिवाजी महाराज की जय, जय भवानी जय शिवाजी आपल्या तोंडून कधी बाहेर पडतं आपल्यालाही कळत नाही. कोंढण्याची मोहीम तानाजीला कळू न देण्यासाठी राजांची आगतिकता त्यांच्या देहबोलीतून तानाजी नेमकी हेरतो. आणि मोहिमेबद्दल सरदार पिसाळ यांचेकडून कळल्यावर एका रचलेल्या नाट्य प्रसंगातून दोघांच्या डोळ्यांत आलेले अश्रू आपल्या खऱ्या मैत्रीची आठवण केल्या शिवाय राहत नाही. नंतर शिरढोनच्या डोंगरात मुघलांना मारताना तानाजी अन मावळ्यांचा आवेश बघण्यासारखा. मात्र, हे आपलेच मराठा कैदी आहेत हे कळल्यावर डोळ्यांत दिसणारे दुःख आणि हतबलता आपल्याही डोळ्यांत आपसूक पाणी आणल्याशिवाय राहत नाही. चुकून आपण आपल्याच माणसांना मारले, ही चुटपुट मनाला लागून राहते. तद्नंतर मराठ्यांना चकवून उदेभान मोगली सेनेसह मोठाल्या नावा आणि तराफे घेऊन नदीतून प्रवास करतानाचा प्रसंग तर जबरदस्त. द पायरेट्स ऑफ कॅरिबीयन चित्रपटाची आठवण नक्कीच होते. क्रूरकर्मा आणि खुनशी उदयभान प्रसंगांमधून ठसत जातो. आपण त्याचा राग अन तिरस्कार न कळत करायला लागतो. अन कधी एकदा तानाजी त्याची जिरवतो असे वाटायला लागते.
शंकरा रे शंकरा ssss, हे गाणं तर थिएटर मध्ये धूम उडवून देतो. आणि तानाजीसाठी रा रा रा रा रा ssss, हे बॅकग्राउंड संगीत तर लाजवाब. कायम आपल्या तोंडी हे घोळत राहतं. द्रोणागिरी कड्यावर चढण्याचा प्रसंग तर उरात धडकी भरवणारा. क्षणाक्षणाला उत्कंठा वाढवणारा. वर चढताना घसरून दोन मावळे जेव्हा पडतात अन एक मावळा बाकीच्यांना वाचवण्यासाठी स्वतः दोर कापतो तेव्हा तर खूप वाईट वाटते. काही काही दृश्य तर अक्षरशः अंगावर येतात. गडावर मावळ्यांची अन मुघलांची हातघाईची लढाई तर "बाप रे, जबरदस्त यार" म्हणायला लावते. कल्याण दरवाजा उघण्याचा प्रसंग, नागीण तोफ उदयभानने वात पेटवल्यावर घोड्यावर बसून तानाजी जेव्हा शत्रूंना कापत सुटतो तेव्हा तर अंगावर रोमांच आणि स्फुरण आल्याशिवाय राहत नाही. आपोआपच मुठी आवळल्या जातात.
शेवटी जेव्हा तानाजीच्या रूपातील अजय देवगण डाव्या हातात ढाल घेऊन जमिनीवर आपटतो तो प्रसंग तर जबरदस्त. आजवरच्या कोणत्याही चित्रपटामध्ये पाहिला नसेल एवढा जोशपूर्ण, प्रेरणादायी आणि हृदय हेलावून टाकणारा प्रसंग.
जबरदस्त व्हीएफएक्स इफेक्ट्स, अनिमेशन, लढाईचे प्रसंग, आणि 3डी ची जोड अप्रतिम अनुभव देऊन जातात. प्रेक्षकांनी बाहुबलीशी तुलना करू नये, तो एक काल्पनिक कथेवर बेतलेला चित्रपट आहे तर हा ऐतिहासिक सत्य घटनांवर. सर्वांनी आपल्या कुटुंबाला घेऊन नक्कीच पहावा असा चित्रपट. महाराष्ट्राच्या दैदिप्यमान इतिहासातील एक सुवर्ण पान आपल्याला या निमित्ताने 3डी मध्ये अनुभवण्याची संधी सिनेमा घरामध्ये जाऊन पहावी अशीच आहे.
धन्यवाद अजय सर, ओम राऊत आणि टीम.
🙏🙏🙏
द अनसंग वॉरियर नावाच्या सिरीज मधील हा पहिला चित्रपट आहे. याच सबटायटल वर आणखी चित्रपट येतील असे अजय देवगण यांनी पुण्यातील सिजन मॉल मध्ये घोषणा केलेली आहे. येणारे आगामी चित्रपट नक्कीच असे असतील अशी अपेक्षा.
- ईश्वर त्रिम्बकराव आगम
बारामती
