आकाश तर भलत्याच विचारात गढून गेलेला. त्यात सई त्याच्या मागे कधी येऊन उभी राहिली, हे त्याला कळलं नाही.
" कॅमेरा कधी वापरला आहेस का... तू .. " आकाशने सई कडे पाहिलं.
" नाही .... का ? " ,
" तुझ्या गळयात असतो ना... तो कोणाचा आहे मग... " ,
" सांगितलं ना आधीच... माझ्यासोबतच आहे आधीपासून.. पण आता का पुन्हा विचारते आहात .. "
सईने वाचलं होते कुठेतरी. memory lose झालेल्या व्यक्तींना , त्याच्या आठवणीतील गोष्टी , रोजच्या वापरातील गोष्टी समोर आणल्या तर त्यांची गेलेली memory परत येते. आता भटक्या हाच आकाश असेल तर त्याची नित्याची गोष्ट म्हणजे... साहजिकच कॅमेरा ... म्हणून ती कॅमेरा घेऊन आलेली. पण आकाशचा मूड नव्हता. ते गोलाकार रचना केलेले तंबूच त्याच्या डोळ्यासमोर होते. आकाश पुन्हा विचारात गढून गेला. सईनेही पुढे काही विचारलं नाही.
संध्याकाळी जेव्हा पुन्हा आकाश आला तेव्हा जरा तणावात वाटला. कोणाशीच न बोलता तसाच बसून होता. सई आणि तिचा ग्रुप मग गावात निघून गेला. सामान सगळं तिथेच होते. अचानक त्याची नजर सईच्या कॅमेराकडे गेली. डोक्यात सुरु असलेल्या त्याच त्या विचारांनी वैतागला होता तो. काहीतरी विरंगुळा म्हणून त्याने कॅमेरा उचलला. का सांगत होती मॅडम ... मला फोटो काढण्यासाठी. सहजच त्याने बसल्याजागी कॅमेरा उलट-पुलट करून पाहिला. काही आठवलं , सई कॅमेरा कसा पकडते ... फोटो काढण्यासाठी. तसाच कॅमेरा त्याने डोळयांसमोर धरला. काय झालं कुणास ठाऊक... आठवणींची एक कळ सणकून आकाशच्या डोक्यात शिरली. बेशुद्ध झाला तो.
============================== ================================
अमोल बऱ्यापैकी नॉर्मल झालेला. पण सुप्रिया बोलत नव्हती अजूनही. तसं बघावं तर तिलाही थोडं दुःखच वाटलं होतं. अमोलला तसं नाही बोलायला पाहिजे होते. अचानक बोलून गेलेली ती. तरी आकाशला भेटायची ओढ लागली होती सुप्रीला. त्यामुळे संजना बोलली होतीच, दोघांपैकी एकाला सांभाळावे लागेल. तिने आकाशला निवडलं. फक्त अमोलचे मन दुखावले गेले हे कुठेतरी टोचत होते तिला.
============================== ================================
" आकाश .... आकाश !! " सुप्रिया कधीपासून त्याला हाका मारत होती.
" काय ग ... झोपू दे जरा... काल किती दमलो मी. रात्री ३ वाजता झोप लागली. आता तुला काय झालं एव्हडं .. जा , झोपू दे जरा.. " आकाश पेंगत होता.
" उठ ना रे.. चल सूर्योदय बघायला.... च... ल ... ना .... रे !! सकाळचे ५ च तर वाजले आहेत. ",
" वेडीबिडी झाली आहेस का... ५ वाजता कुठे सूर्योदय होतो,... ती संजना बरोबर बोलते तुला.... पागल.. " आकाश पुन्हा झोपला.
" थांब हा आता.. पाणीच ओतते,... मग होशील जागा ... " सुप्रीने पाणी ओतलं.
आकाशला जाग आली. डोकं अजूनही दुखत होते. हलकेच त्याने डोळे उघडले. बाजूला सई होतीच. आकाशला शुद्ध आली तशी ती डॉक्टरला बोलवायला पळाली. आकाशला काही कळत नव्हतं. थोडावेळ गेला त्याला समजायला. सई डॉक्टर सोबत आली. डॉक्टरने तपासलं आकाशला.
" नॉर्मल आहे, तरी आजचा दिवस त्याला आराम करू दे इथेच... उद्या सकाळी जाऊ शकतो पुन्हा भटकायला... " डॉक्टरने आकाशच्या पाठीवर थोपटलं आणि निघून गेला.
" कसा आहेस... " सईने विचारलं आकाशला. एव्हाना सईचा बाकीचा ग्रुप आलेला.
" ठीक आहे, डोकं ठणकते आहे जरा... पण आहे कुठे आता मी... " आजूबाजूला बघितल्यावर कळलं , दवाखाना आहे असं वाटते.
" तू बेशुद्ध झाला होतास, म्हणून इथे आणलं... ",
" तुम्ही घेऊन आलात का... ",
" मी नाही... गावातल्या लोकांनीच आणलं. " आकाशला आठवलं. कॅमेरा घेतला होता हातात. पुन्हा एक कळ त्याच्या डोक्यात भिनली.
" हो... काल संध्याकाळी काय झालं माहित नाही.. कॅमेरा हातात घेतला आणि बेशुद्ध झालो... " ,
" काल संद्याकाळी ?? २ दिवस झाले तुला .... असाच झोपून आहेस... " यावर आकाश उठून बसला.
" २ दिवस !! " उठून बसला तरी त्याचे डोके दुखत होते. डोकं पकडून बसला तो.
" काय झालं नक्की तुला... " सईने काळजीत विचारलं.
" माहित नाही.. पण काहीतरी डोक्यात शिरलं आहे असंच वाटते... आणि मघाशी एक स्वप्न पडलं होते... त्यात तीच मुलगी होती.. पण ते स्वप्न नसून आधीही घडलं आहे माझ्यासोबत असंच वाटते. मी ना .. झोपतो जरा... खूप दुखते आहे डोकं ... " आकाश झोपला पुन्हा.
सई आणि तिचे मित्र बाहेर आले. " मुझे लगता है...उसे पुराना याद आ रहा है... " एकजण पट्कन बोलून गेला. सईलाही कळत होते ते. कॅमेरा हातात घेतला कि काहीतरी आठवणार नक्की... तसेच झाले होते. फक्त आता तो निघून जाईल याचे तिला वाईट वाटतं होते.
============================== ================================
" कोमल.... " अमोलने कोमलला एका बाजूला बोलावलं. " मला निघावं लागेल... ",
" कुठे ? " ,
" दिल्लीला ... " तोपर्यंत कोमलला सुप्री- अमोल बद्दल संजना कडून कळलं होतं.
" काय चाललास ... means ... मला समजलं तुझं गप्प राहण्याचं कारण ... sorry for that ... but असा जाऊ नकोस... " कोमल...
" नाही नाही... उगाच गैरसमज नको करुस... सकाळीच पप्पांचा कॉल आलेला... त्यांना तिथे मदत पाहिजे होती, विचारत होते.. येशील का... जावे लागेल मला.. म्हणून निघातो आहे... " ,
" सुप्रीला सांगितलं का तू... " ,
" ती तशीही बोलत नाही आता माझ्याशी, पुन्हा तिला सांगायला गेलो तर तिलाही हीच misunderstanding होईल... त्यापेक्षा असाच जातो... " कोमलला पटतं नव्हतं ते.. तिने थांबवलं अमोलला.
============================== ================================
सूर्योदय होत होता दूरवर, पक्षांचा मोठ्ठा थवा, दुथडी भरून वाहणारी नदी... सोसाट्याचा वारा.. झाडाच्या पानांची प्रचंड सळसळ.. जोराचा पाऊस... विजांची चकमक.... आणि एका दगडावर ... दूरवर पाहत बसलेली सुप्री.. आकाश खाड्कन उठून बसला. आपण अजूनही त्या दवाखान्यात आहोत, ते लगेचच त्याच्या ध्यानात आलं. बाजूलाच घड्याळ होतं. रात्रीचे २ वाजले होते. दवाखान्यात तसे ४-५ बेड होते. त्यावर असलेले पेशंट झोपेत होते. बाकी कोणी नव्हतं. आकाश सगळीकडे नजर टाकत होता. बाहेर अर्थात पाऊस... खिडकीजवळ आला. जोराचा पाऊस सुरु होता. सर्व आठवलं नाही , तरी स्वतःची ओळख त्याच्या लक्षात आली.
बाजूला आरसा होता. तिथेही लक्ष गेलं. वाढलेले केस .. दाढी, स्वतःलाच किती वेळ बघत होता तो.आणि हो ... सुप्री , कुठे असेल .. आपण कुठे आहोत.. तिच्याजवळ जायला हवे.. आकाश पुन्हा त्या बेडवर जाऊन झोपला.
सकाळ झाली तशी सई .. आकाशला बघायला आली. आकाश जागा होता.
" कसं वाटते आहे आता... बरा आहेस ना.. " सईचा पहिला प्रश्न. आकाशला मागचं आठवलं तरी यांना तो अजूनही ओळखत होता.
" ठीक आहे तो.. घेऊन जाऊ शकता त्याला... काय भटक्या ... बरोबर ना ... " डॉक्टर हसत बोलला. आकाशने हसूनच उत्तर दिलं.
" हो , निघतोच आहे. " सईचा ग्रुप आलेला. त्यांनी आकाशला सोबत घेतलं. आणि बाहेर आले.
आकाश अजूनही confused, कुठे जावे.. या मॅडमला सांगायला पाहिजे ना... " थांबूया का जरा.. काही बोलायचं होते. " आकाश बोलला. सईला याची कल्पना होतीच. सगळ्यांनाच तिने थांबायला सांगितलं.
" म्हणजे कसं सांगू ते समजतं नाही.. तो कॅमेरा डोळयाला लावला आणि काय झालं ते कळत नाही.... जुन्या आठवणी आल्या... माझी ओळख कळते आहे आता मला.. माझं नाव आकाश , हे आठवलं मला. मी काय करायचो आधी ते नाही आठवतं. पण ती मुलगी, जी मला सारखी दिसायची... तिचं नाव आठवलं... सुप्री... आम्ही फिरायचो खूप.. आठवते अंधुक असं... " सई सोडून बाकी सर्वाना आनंद झाला.
" and .... और कुछ .... means तुम्हारा घर... कहा रहाते हो... " ,
" नाही... ते नाही आठवलं... किंवा कुठे राहतो तेही नाही...फक्त ती आठवते.... सुप्री. बाकीचे आठवेल हळूहळू... " ,
" मग आता काय " सई ..
" शहरात जावे असंच वाटते. कधीपासून आहे इथे आठवत नाही... " ,
" खरच जाणार तू... आम्हाला सोडून... " सईच्या डोळ्यात पाणी जमा होतं होते.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
