अमोलने तर पहाटेच प्रवास सुरु केलेला... पहाटेच्या ६ :१५ च्या सुमारास तो निघाला. कधी चालत , कधी धावत... त्याला जलद पोहोचायचे होते. कालच्या पावसात ते सर्व नक्की थांबले असणार, त्यामुळे ते आणखी पुढे जाण्याच्या आधीच गाठूया त्यांना, असं ठरवलं त्याने. पोहोचला ही पुढच्या गावात. गाव अजूनही झोपत असावं... कोणीच दिसतं नव्हतं. तरी तो पुढे चालत गेला. एका ठिकाणी , २-३ माणसं दिसली त्याला. धावत पोहोचला त्यांकडे. " अहो... तुमच्या गावात .. कोणी शहरातली माणसं ... पाठीवर मोठ्या बॅगा असलेले आले आहेत का... " ," हो... आहेत ... कालपासुन थांबली आहेत तिथे... " एका दिशेला त्याने बोट दाखवलं. त्या दिशेने धावत सुटला. पोहोचला तर कोणीच नव्हतं तिथे... कुठे गेले यार... आजूबाजूला नजर फिरवली. तंबू तर ठोकले होते इथे. शेकोटी हि सकाळी पेटवली असेल, कारण निखारे अजूनही धुमसत होते. घाईतच निघालेले असावेत. म्हणजे जास्त दूर गेले नसतील.
अमोल धावत सुटला पुन्हा. त्याचा तो अंदाजही बरोबर निघाला. काहीच अंतरावर त्याला हे सगळे चालताना दिसले. ओरडत , धावत निघाला तो... " सुप्रिया ... संजना... कोमल ... " किती वेगाने धावत होता, ओरडत होता. त्याचा आरडा-ओरडा ऐकून सारेच थांबले. त्याला बघून आश्चर्यचकित झाले. अमोल धावून धावून एवढा दमलेला होता ना, त्यात कालपासून पोटात काही नाही... काय होणार... कोसळला त्याजवळ पोहोचून. सर्वानी उचलून त्याला एका बाजूला आणले. शुद्धीवर तर होता, तरी थकला असल्याने बोलता येतं नव्हते. पाणी पाजलं आणि थोडं पोटात खाऊ गेल्यावर त्याला बरं वाटलं. " हं .. आता बोल, का धावत होतास एवढा... " कोमलने विचारलं. " तुम्ही तर दिल्लीला निघाला होता ना.. " संजनाने विचारलं.
" सांगतो... सगळं सांगतो... सुप्रिया कुठे आहे... " सुप्री मागेच होती. तिला बोलायचे होते, तरी मन तयार नव्हतं. अमोलने विचारलं तसं ती पुढे आली. " सॉरी सुप्रिया... मी काही वाईट बोललो असेन तर सॉरी. but तुम्ही मला आधी सांगितलं असतं तर मी accept केलं असतं ना.... असो, आकाशला शोधत आहात ना.. त्यासाठीच आलो आहे मी परत. .... तुझा आकाश आहे ... भेटला मला.. " यावर सुप्री अवाक झाली.
" काय ... कुठे ... " ,
" पलीकडल्या तिरावर आहे तो... " ,
" पण तुम्हाला कसं माहित .. तोच आकाश आहे तो.. " ,
" संजनाने फोटो दाखवला होता मला..... आणि जसा तो तुमचा मित्र आहे... तसा माझा गुरू आहे तो... त्याला बघूनच मी फोटो काढायला शिकलो. मी इथून गेलो ना पलीकडे... तेव्हा मला एक ग्रुप भेटला तिथे.. आठवते का... ते वादळ, त्या ब्रिजवर आपल्याला एक ग्रुप भेटला होता. त्यात आकाश सुद्धा होता. " मग अमोलने सगळी कहाणी सांगितली... तेव्हा कुठे पटलं तिला.
" तुम्ही पाहिलं का त्याला... " सुप्री भावुक झालेली.
" नाही... तो नव्हता त्याच्या सोबत तेव्हा... पण काल संध्याकाळी बोलणं झालं ना , तेव्हा होता तो. थांब.... आताच कॉल लावतो त्यांना... " अमोलने लगेचच कॉल केला सईला.
" हॅलो .. हॅलो.. अमोल बोलतोय... आकाश भेटला ना तुम्हाला... मला सुप्री वगैरे भेटले आहेत.. " ,
" very good अमोल.. भेटू लवकरच... बरं , आकाश बोलला कि मागे वळून येता येणार नाही. शिवाय नदीला पूर येण्याची शक्यता आहे. तर नदी किनारी सुद्धा येऊ नका. पुढे चालत रहा. असं सांगितलं आहे त्याने. " सुप्रीने अमोलच्या हातातून फोन घेतला.
" आकाश आहे का तिथे... " पलीकडून मुलीचा आवाज आला. सईला कळलं. हि सुप्रीच असणार.
" सुप्री ना तू.. आकाशची सुप्री... " ,
" हो ... मीच ती... आहे का आकाश तिथे... " ,
" नाही .... आता तरी नाही आहे आकाश इथे.... जरासा जाऊन येतो म्हणत गेला कुठेतरी.पण तू काळजी नको करुस... आहे आमच्याजवळ तो... नाही सोडणार कुठे त्याला. " ,
" तुला माझं नावं कसं माहित... " ,
'' आकाशने सांगितलं.... तूच आहेस त्याच्या लक्षात.. बाकी काही आठवत नाही.. " सई...
" म्हणजे ? ... बाकी काही आठवतं नाही म्हणजे.. " सुप्री.
" काय झालेलं माहित नाही मला.. आकाश... भटक्या म्हणून फिरत असतो गावातून.... त्याला जुनं काहीच आठवतं नाही.... त्यामुळे तो असा फिरत असतो सगळीकडे... आम्हाला भेटला तेव्हा सुद्धा त्याला तुझाच चेहरा आठवतं होता. आता आणखी थोडं आठवते त्याला..... तुझं नावं... तुम्ही फिरायचे ते... बघ ना गंमत... एकटी तूच आठवते त्याला. त्याचे आई-वडील ... फॅमिली आहे का माहित नाही... पण तुझ्यावरच त्याचं जास्त प्रेम आहे असं वाटते. बरोबर ना.. " सई बोलतानाही इमोशनल झालेली. सुप्रीच्या डोळ्यात पाणी आलं.
" मी तुम्हाला फोन करतं राहीन. जास्त बोलून चालणार नाही. मोबाईलची बॅटरी charge करायला प्रत्येक वेळेला मिळेल असं नाही ना.... तर भेटू लवकरच... " सईने कॉल कट्ट केला.
व्वा !! सगळयांना आनंद झाला. finally,... आकाशची भेट होणार... सगळेच आनंदात.. आकाशने सांगितल्याप्रमाणे पुढे चालायचे ठरले. एक वेगळी ऊर्जा निर्माण झालेली या सर्व गोष्टीमूळे.
आकाश कुठे गेलेला त्यालाच माहित. परतून आला. " एक लाकडी पूल आहे. नक्की कुठे आहे ते माहित नाही. पण तिथूनच पलीकडे जाता येईल. चला मग निघूया का.. " आकाश आला तसा निघायचे बोलत होता.
" आकाश... थांब जरा... आताच बोलणं झालं सुप्री सोबत... विचारत होती तुला. " सईने सांगितलं. आकाश त्यावर काही react होणार तर अचानक काही ध्यानात आलं त्याच्या. वर आभाळात बघू लागला.
" मला वाटते पुन्हा वादळ येणार आहे.. " सारेच वर बघू लागले. काळोखी दाटत होती. वारा जरी हळू वाहत असला तरी, आकाशचं भाकीत होते ना. ते खरंच होणार...
" चला आपल्याला घाई करावी लागेल आता " निघाले पुढे. पावसाने रिमझिम सुरुवात केलेली. तरी यांनी चालणे थांबवले नाही. थोड्यावेळाने , वाराही पावसाच्या साथीने हजर झाला. दुपार उलटून गेलेली... आता पुढचे काही दिसतं नव्हते, एवढा पाऊस सुरु झालेला. मग थांबायला लागलं. तसाच पाऊस संध्याकाळ पर्यत होता.
" आजची रात्र इथेच काढू... उद्या सकाळी पुढचा प्रवास करू.... " आकाशचे बोलणं ऐकलं साऱ्यांनी.
" थांबू... पण एक काम करशील का.. " सई मधेच बोलली.
" तुम इतने दिनो बाद अपने फ्रेंड्स से मिल रहे हो.. तो जरा .... हेअर कट... शेविंग कर लो.. " एकजण लगेच बोलला. आकाशला काही कळलं नाही.
" सुप्री आणि तुझे मित्र... तुला तुझ्या नॉर्मल लुक मध्ये ओळखतात... हा अवतार ..... आम्हाला आणि या गावातल्या लोकांना माहित आहे.. तसही आता कुठे जात नाही ना आपण.. ते तेव्हढं काम उरकून घे... उद्या सुप्री भेटलीच तर तुलाच घाबरायची ती... "
सईच्या या वाक्यावर आकाशलाही हसायला आलं. बरोबर होतं तीच. आकाश गेला केस कापायला. गावात तर असतात न्हावी. भटक्याला ओळखायचे सर्वच.. कोणीही त्याला मदत केली असती.
रात्र झाली तेव्हा पावसाने विश्रांती घेतली. सगळेच आरामात होते आज. उद्या सकाळी भेट होईल आकाशची... याच विचारात सर्व. अमोल शेकोटी पेटवत होता. सुप्री आली त्याच्याजवळ.
" अमोल सर... बोलू का जरा... " अमोल उभा राहिला.
" बोल ना ... ",
" सॉरी... " ,
" अरे !! ... आता का सॉरी.. " ,
" मी वाईट वागले तुमच्याबरोबर... पण खरंच .... माझं खूप प्रेम आहे आकाशवर... " ,
" अरे ... अजून तू तेच घेऊन बसली आहेस का... मी विसरलो ते.. मलाही कळते, किती वाट बघते आहेस त्याची.. याला तर म्हणतात खरं प्रेम... नको ठेवू मनात काही... फक्त मैत्री तोडू नकोस... तू बोलत नाहीस तर कसं होते मला काय सांगू तुला...बोल माझ्याशी... तुझ्या बोलण्याची सवय झाली आहे ना... राहवत नाही... चालेल ना friendship तरी... तेवढा तर हक्क आहे ना माझा.. " अमोलने हात पुढे केला.
" हो .. मित्र आहोत आपण... आणि राहू पुढे ही.. तुम्ही एवढं आलात परत.... माझ्यासाठी आणि आकाश साठी... तुमचे उपकार कधीच नाही विसरणार मी... " ,
" कुछ भी... मैत्री साठी काही पण.... "
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
