आता पर्यंत आपण बघीतले.
घडलेल्या प्रकारातून कसेबसे सावरले होते की, परत ओंकारशी माझा सामना झाला!
आता पुढे..!
बघता बघता तो माझ्या जवळ येऊन समोर उभा राहिला. त्यादिवशी बस मध्ये कमीच विद्यार्थी होते. माझ्या शेजारी बसण्याची जागा रिकामी असल्याने, कोणाच्या नजरेस पडणार नाही अशाप्रकारे मला त्याने दुसऱ्या बाजूला हळूच सरकवले आणि स्वतः माझ्या शेजारी येऊन बसला. तो आणि मी नेहमीच बोलायचो. म्हणून, कोणीच आम्हा दोघांकडे जास्त लक्ष देणं गरजेचं समजलं नाही.
जरी मला अधून - मधून त्याची भीती वाटत असली तरी, माझ्या बाबतीत घडत असलेलं चूक की, बरोबर हे माहीत नसल्याने किंबहुना मी ते कोणाकडून माहीत करून घेण्याचे धाडसंच केले नसल्याने त्यात काही चुकीचे न वाटता, माझ्या कोवळ्या मनाला आनंदच होत होता. हा आनंद माझ्या मनाला सुखद वाटला आणि ओंकार विषयी मला कमालीचे आकर्षण वाटू लागले.
माझ्या शेजारी बसून ओंकार माझ्या मऊ गालांवर स्वतःच्या हाताने स्पर्श करत माझ्या चेहऱ्यावरचे भाव टिपत होता. मला तो स्पर्श हवासा वाटला हे त्याने माझ्या हसऱ्या चेहऱ्याकडे बघून हेरले होते. गालावर स्पर्श करता - करता कधी त्याचा हात मला नको त्या जागी स्पर्शून गेला, माझे मलाच समजले नाही!
मी वयात येत होते, ह्या सर्व भावना नव्यानेच अनुभवत होते. त्यामुळे मला यात कमालीचं आकर्षण वाटणं स्वाभाविक! कदाचित हे आकर्षण असावे? पण, तेव्हा माझ्या कोवळ्या वयाला याची काय कल्पना असेल बरे!
थोड्या वेळाने माझ्या नेहमीच्याच ठिकाणी बस थांबली. तेव्हा मी ओंकारकडे बघून, लाजत बसमधून खाली उतरले आणि महत्वाचं म्हणजे त्यानेही माझ्या या वागण्याला हसून प्रतिसाद दिला होता! मी उतरल्याच्या थोड्याच वेळात बस तिथून निघून गेली. मात्र, थोडा वेळ बसच्याच दिशेने बघत मी तिथेच थांबून गालात हसत उभे राहिले.
विचारातंच मी घरी पोहचले. त्यादिवशी सायंकाळी ०६:०० वाजता दारावर थाप पडण्याआधीच दार उघडण्यात आले होते. मी वर बघितले तर, समोर माझा आत्येभाऊ शामल चेहऱ्यावर एक गोंडस हसू घेऊन उभा होता. दिसायला अगदी देखना, अंगकाठी अगदीच आकर्षक! त्यामुळे त्याच्या नजरेत हरवायला माझ्या कोवळ्या मनाला वेळ लागला नाही!
वय वर्षे एकवीस, नोकरीच्या शोधात तो इथे येणार हे त्याने काहीच दिवसांआधी कळवले होते.
"हे दिशु, ये ना." : शामल.
"कधी आलास?" : मी, हसून!
"आजच." : शामल, माझ्याकडे बघत.
"ते ठीक आहे रे. पण, किती वाजता आलास? असं विचारायचं होतं मला." : मी, स्कूल बॅग काढून सोफ्यावर ठेवत बोलले.
"दुपारी आलो अग, ०२:०० वाजता." : शामल.
"बरं, मी आलेच फ्रेश होऊन, बस तू." : मी, उत्साहात आत निघून गेले.
"बरं.." : शामल.
मोजकंच बोलून मी माझ्या खोलीत फ्रेश व्हायला आले. शामल मात्र माझ्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे वेगळ्याच नजरेने बघत होता हे मी हेरले होते.
त्यादिवशी घरी आल्यावर पहिल्यांदाच शॉवरखाली मनसोक्त अंघोळ करावी असे मला वाटले आणि मी आत शिरले. थंड पाणी माझ्या थकलेल्या उघड्या अंगावर पडताना खूप प्रसन्न वाटू लागले. अंघोळ करताना मी स्वतःच्या अंगावरून प्रेमाने, वेगळाच स्पर्श अनुभवून, हात फिरवत होते. नकळत माझ्याकडून हे सर्व घडत होते ज्याचे कारण मला माहित करून घ्यावेसे वाटले नाही.
खूप वेळ स्वतःच्या अंगाशी खेळत मी बेधुंद अंघोळ करत राहिले. अर्ध्या तासाने छान अंघोळ करून मी बाहेर पडले. मी किती सुंदर याची जाणीव मला मघाशी ओंकारच्या स्पर्शाने आणि आता शामलच्या नजरेने करून दिली होतीच!
चूक की, बरोबर अजूनही मला हे समजले नव्हते. किंबहुना माझ्या कोवळ्या मनाला हेच अनुभव सुखद वाटत होते आणि म्हणून कदाचित माझ्या मनालाच ते माहीत करून घ्यायचे नसावेत!
अंघोळ करून, शामलला स्वतःकडे आकर्षित करण्याकरीता मी छान शॉर्ट फ्रॉक घालून खोलीबाहेर पडले. त्या शॉर्ट फ्रॉक मधून माझी सावळी पण, चमकणारी त्वचा अगदीच उजळून दिसत होती.
डायनिंग टेबलजवळ जेव्हा मी उभे राहिले. तेव्हा, शामल माझ्याकडे बघताक्षणी हरवला. मात्र, आईला हे आवडले नसल्याने ती माझ्यावर ओरडली!
"आत जा आणि सलवार घालून ये. कोणी आलं आहे, ते तरी भान असू दे." आई, चिडून!
आईचा आवाज ऐकू येताच तो दचकूनच भानावर आला.
"अरे मामी राहुदेत ना. मी आत्येभाऊ आहे तिचा. त्यात काय एवढं!" : शामल, शांतपणे म्हणाला.
"हो ना.." : मी, काळजी न करता सहजतेने जाऊन शामल समोरच्या खुर्चीत बसत बोलले.
नंतर मात्र कोणीच संशय घेतला नाही. कारण, स्वतः शामलने भाऊ असल्याचे कबूल केले होते!
रात्री उशिरापर्यंत जेवण आटोपून सगळे आपापल्या खोलीत निघून गेले. मी माञ शामलच्या विचारात आपल्या खोलीत लोळत पडून होते.
तो नात्याने कोण? यापेक्षा तो एक पुरूष होता हेच माझ्या कोवळ्या शरीराने स्वीकारले होते!
तेवढ्यात दारावर मला थाप जाणवली. मी जाऊन दार उघडले आणि समोर शामलला बघून, आधी आश्चर्यचकित झाले! पण, नंतर लाजून हलकेच गालात हसले.
.
.
.
.
क्रमशः
© खुशाली ढोके.
