Kiti saangaychany tula book and story is written by प्रियंका अरविंद मानमोडे in Marathi . This story is getting good reader response on Matrubharti app and web since it is published free to read for all readers online. Kiti saangaychany tula is also popular in प्रेम कथा in Marathi and it is receiving from online readers very fast. Signup now to get access to this story.
ट्रेन ची अनाउन्समेंट झाली असते. ट्रेन पुणे स्टेशन वर थांबली असते. आपल सगळ सामान घेऊन ती खाली उतरते. या अगोदर ही ती पुण्यात आली होती.. कित्येक दा. पण आज तिला पुणे काहीतरी वेगळे भासत असत.. टॅक्सी ड्रायव्हर ला पत्ता ...अजून वाचाती तिच्या मार्गाने निघते. काही मिनिटात त्या पत्त्यावर पोहोचते. दिक्षित वाडा ... भल्यामोठ्या शोभित भिंतीवर आकर्षित अशी नेमप्लेट वाचून वाड्याच्या गेट कडे ती वळते. गेट च्या आत मध्ये जात असतानाच तिला गेटवर वॉचमन अडवतो. "अहो कुठे जात आहात न विचारता. हे पर्यटक स्थळ नाही आहे परवानगी न घेता आत यायला. दिक्षित वाडा आहे हा." - वॉचमन त्याच्या अश्या बोलण्याने तिला
सगळ्यांची कॉफी पिऊन झाली असते. सयाजी राव दिप्ती ला म्हणतात, " कॅप्टन खूप छान होती ह कॉफी, मला आवडेल तुझ्या हातांनी बनवलेली कॉफी रोज प्यायला. करशील ना माझ्या साठी रोज?" "येस सर"- दिप्ती अगदी ऑफिसर स्टाईल मध्ये म्हणते. तसे ...अजून वाचाहसतात. "चला मी रात्री च्या जेवणाच बघते"- अस म्हणून सुचित्रा ताई किचन कडे जातात. "मी पण लाइब्ररी मध्ये बसतो थोडा वेळ."- सयाजी राव. दिप्ती हातातल्या घडी कडे बघते आणि चेहऱ्यावर थोडे काळजी चे भाव आणून श्रुती कडे बघून म्हणते, " श्रुती अग सात वाजले, आपण काहीच सुरुवात नाही केली अजून. चल लवकर उठ. काय डेकोरेशन करायचं , कुठली थीम ठेवायची
"ए वतन वतन मेरे आबाद रहे तू, मै जहा रहू जाहा मे याद रहे तू" दिप्ती च्या मोबाईल चा अलार्म वाजतो. तशी ती जागी होते. पहाटेचे पाच वाजले असतात. ती पटकन फ्रेश होऊन येते आणि जॉगिंग साठी बाहेर पडते. ...अजून वाचा पाऊसाची रिपरिप सुरू असते. अंधार जास्त असल्याने ती ठरवते की आधी थोडी एक्सरसाईज करू मग जॉगिंग ला जाऊ. एक्सरसाईज कुठे करायची म्हणून ती सगळी कडे बघते. तिला प्रकाश दिसतो. दिप्ती त्या दिशेने जाते. तिला एक शेड दिसतो. तिथेच हा लाईट लागलेला. ते शेड चार खांबांवर उभे होते.. शेड मध्ये चार खुर्च्या आणि त्याच्या समोर टी टेबल असतो. अगदी राजेशाही काळातली
गजाननाचे आगमन म्हटले की किती उत्साह, रौनक आणि प्रसन्नता असते वातावरणात आणि गजाननाच्या भक्तामधेही. तसचं वातावरण आज दिक्षित वाड्यामध्ये होते. सगळीकडे फक्त धावपळ सुरू असते. सगळी पूजेची तैयारी सुरळीत व्हावी म्हणून सगळे आपापले काम चोख पणाने करत असतात. दिप्ती ...अजून वाचाकाढण्यात मग्न असते.. ते ही फुलांच्या पाकळ्या ची. शिवा ने इको फ्रेंडली म्हटल्यावर रांगोळी पण इकोफ्रेंडली होती. हळूहळू सगळे जवळचे नातेवाईक येण्यास सुरुवात झाली असते. सयाजीराव यांचे लहान भाऊ अशोक राव आणि त्यांचे संपूर्ण कुटुंब आले असते. अशोक राव यांना एक मुलगा आणि एक मुलगी होती. मुलगा श्रीकांत, शिवा पेक्षा काही वर्षांनी मोठा होता. आणि मुलगी काव्या शिवा पेक्षा लहान.
रात्रभर विचार करत होती दिप्ती.. शिवा सोबत तिची झालेली अनपेक्षित मैत्री तिला तिच्या भूतकाळात घेऊन आली होती. किती तरी आठवणी पुन्हा ताज्या झाल्या होत्या. सगळ किती अचानकपणे झालं होत, तिला नव्हत पडायचं पुन्हा या सगळ्यात. पण म्हणतात ना काळापुढे ...अजून वाचाकाही चालत नाही तसे दिप्ती च झालं असते.. रात्री विचार करता करता तिला बाल्कनीत च झोप लागली असते आणि जाग येते ती अलार्म वाजतो तेव्हा.. अलार्म च्या आवाजाने ती उठली तर होती पण मन मात्र काल झालेल्या प्रसंगात अडकून होत. किती तरी वेळ ती तशीच सोफ्यावर बसून राहते. पण विचार करून काही फायदा नाही म्हणून मन नसतानाही आपल डेली रूटीन