“वुई-आर गेटींग मॅरीड…”, फुल्ल एनर्जीने राधा पुन्हा एकदा म्हणाली, पण रोहन आणि मोनिका शॉक लागल्यासारखे आधी एकमेकांकडे तर एकदा कबीर-राधाकडे बघत होते.
“आर यु नॉट हॅप्पी?”, राधा काहीसे चिडून रोहनला म्हणाली..
“येस.. येस.. वुई आर.. पण हे कधी ठरलं?”, रोहन..
“आत्ता.. जस्ट.. काही मिनीटांपुर्वी…”, कबीर..
“पण राधा.. तुच लग्नाला तयार नव्हतीस ना.. तुला तुझं करीअर.. तुझं स्वातंत्र्य.. तुझ्या टर्म्स अ‍ॅन्ड कंडीशन्स…!”, रोहन
“वुई विल वर्क इट आऊट.. कॉम्प्रमाईज तर करावं लागेलचं ना.. थोडं मला.. थोडं कबीरला.. पण आम्ही दोघंही त्यासाठी तयार आहोत..”, कबीरचा हात हातात घेत राधा म्हणाली..
“पण.. तु आधी तर पुर्ण विरोधातच होतीस ना?”, मोनिका..
“होते.. आता नाही.. सो?”,खांदे वाकडे करत राधा म्हणाली.. “थिंग्स चेंज.. पिपल चेंज.. प्रायोरीटी चेंज..”
“तु आई-बाबांशी बोललास कबीर?”, रोहन..
“नाही..अजुन तरी नाही.. बोलेन मी..लवकरच..”, कबीर
“आणि ते तयार नाही झाले तर..”, मोनिका..
“हॅंग ऑन… आम्हाला आमच्या लग्नात काही प्रॉब्लेम दिसत नाहीत.. मग तुम्हीच का एव्हढे हायपर होताय..?”, काहीसं त्रासीक होत राधा म्हणाली..
मोनिकाने काही तरी बोलण्यासाठी तोंड उघडलं.. पण रोहनने हळुच तिचा हात दाबुन तिला गप्प केलं..
“हो.. ते ही खरं आहे म्हणा.. गुड.. वुई आर हॅप्पी फ़ॉर यु..”, रोहन खुर्चीतुन उठत म्हणाला.. “एनीवेज.. कॅरी ऑन.. आम्ही निघतो…”
“अरे पण तुम्ही एव्हढं घाई-गडबडीने आलात कश्याला होतात..”, कबीरने विचारलं..
“अं.. हं… आम्ही पिक्चरला जायचं का विचारायला आलो होतो.. पण जाऊ देत आता.. ऑलरेडी उशीर झालाय.. अन ट्रॅफ़ीकमधुन जाईपर्यंत शो सुरु होऊन जाईल…”, रोहनने हळुच मोनिकाला निघायची खुण केली..
दोघंही जायला निघाले तसं कबीरही उठला आणि त्याने रोहनला मिठी मारली..
“आय होप यु नो व्हॉट यु आर डुईंग..”, रोहन हळुच म्हणाला आणि मग राधाला बाय करुन तो आणि मोनिका बाहेर पडले..
**********************
“सो?”, रोहन आणि मोनिका गेल्यावर राधा कबीरच्या मिठीमध्ये समावत म्हणाली.. “शेवट मिळाला तर तुला तुझ्या पुस्तकाचा…”
“फायनली…”, कबीर हसत हसत म्हणाला..
“आपलं आयुष्य कित्ती डायनामीक असतं नै? सकाळी उठलो तेंव्हा विचार तरी केला होता का की आजचा दिवस असा संपेल..”, कबीर म्हणाला..
“एक्झाक्टली.. मला असंच आयुष्य आवडतं कबीर.. अनप्लॅंन्ड.. असं आयुष्यातल्या प्रत्येक वळणावर आपल्याला वाटलं पाहीजे पुढे काय असेल.. आणि आयुष्याने पण आपल्याला असं प्रत्येक वेळी नविन नविन सर्प्राईज दिलं पाहीजे. असं चार चौघांसारखं प्लॅन करुन.. कणाकणाने झिजत मला नै जगायचंय कबीर.. होप तु समजुन घेशील मला..घेशील ना?”, राधा
“आता ठरलंय न आपलं.. दोघांनीही कॉम्प्रमाईज करायचं.. मग झालं तर.. जमेल आपल्याला पण..”, कबीर
“कबीर..”, अचानक काही तरी आठवल्यावर राधा कबीरच्या मिठीतुन बाजुला झाली आणि म्हणाली.. “मला तुझी ती मैत्रीण आहे नं.. रती.. तिला भेटायचंय..”
“रतीला? का?”
“कबीर.. तिला आवडतोस तु.. आय जस्ट वॉंन्ट टु मेक शुअर की आवर डिसिजन इज नॉट हर्टींग हर..”
“काहीही.. अगं आम्ही दोघं मित्रं आहोत चांगले..”
“असेल.. तुझ्या दृष्टीने असेल.. पण तिच्या नाही.. एक स्त्री दुसर्‍या स्त्रीच्या डोळ्यात बघुन तिच्या मनात काय चालंलय ते ओळखु शकते. ती जेंव्हा तुझ्याकडे बघते ना.. तिची नजरंच सगळं बोलुन जाते..शी लव्हज यु…”
“हो गं.. काय डोळे आहेत यार तिचे…”
“एय… माझ्यासमोर दुसर्‍या मुलीची तारीफ़ काय करतोस..? शर्म कर शर्म..”, कबीरला फटके मारत राधा म्हणाली
कबीरच्या मेंदुने.. त्याच्या डोक्याने राधाचं ते वाक्य सहज धुडकावुन लावलं होतं.. पण त्याच्या हृदयाचा हळुच.. नकळत.. एक ठोका चुकुन गेला होता..
“बरं.. ते सोड.. मी आई-बाबांना फोन करुन सांगू आपल्याबद्दल..?”, कबीर
“ए.. नको इतक्यात?”
“का? त्यात काय झालं.. उद्या सांगायचं ते आज.. ते खूप खुश होतील..”
“नको ना कबीर.. मला भिती वाटते..”
“भिती? कसली?”
“त्यांना आपला हा निर्णय नाही आवडला तर..”
“वेडी आहेस का? असं काहीच होणार नाही.. आणि बाबांनी तर माझं पुस्तक सगळं वाचलंच आहे नं.. त्यांना माहीते सगळं आपल्याबद्दल..”,असं म्हणुन कबीरने बाबांना फोन लावला..
**********************
“रोहन.. आपण आता काय करायचं रे…”, बाहेर गाडीत बसल्यावर मोनिका म्हणाली..
“हो ना.. पण काही तरी केलंच पाहीजे.. कारणं हे लग्न झालं तर कबीर.. राधा आणि रती कुणीच खुश रहाणार नाही हे नक्की..”, रोहन
“पण काय? काय करायचं?”
“मला वाटतं आपल्याला रतीला भेटायला हवं.. तिच्यासाठी दहा दिवस वाट बघत थांबणं मुर्खपणाचं ठरेल..”
“पण अरे.. तिथुन सोडत नाहीत बाहेर..माहीते ना..”
“माहीती आहे.. पण प्रयत्न तर करायला हवा.. तु एक काम कर ना.. कसंही करुन तिच्या घरुन.. त्या विपश्यना केंद्राचा पत्ता घे.. उद्या दोघंही आपणं जाऊ तिथे..ओके?”
“ठिक आहे.. पण आत्ता काही तरी खाऊया का..? मला सॉल्लीड टेंन्शन आलंय, अन म्हणुन भुक पण लागलीए..”, मोनिका पोटावरुन हात फ़िरवत म्हणाली..
“मला पण..”, असं म्हणुन रोहनने गाडी रेस्तॉरंटकडे वळवली..
“सर.. सर.. प्लिज लिसन..खरंच खूप्पच अर्जंन्सी आहे, म्हणुन तर आलो नं आम्ही.. आम्हाला पुर्ण कल्पना आहे.. दहा दिवस कुणालाही भेटू नाही शकत.. पण आम्हाला रतीला भेटणं खूप्पच महत्वाचं आहे..” रोहन रिसेप्शनवरच्या एका टकलू, हडकुळ्या माणसाला सांगत होता..
“मला माफ़ करा.. पण ते शक्य नाहीए.. ह्याची पुर्ण कल्पना आम्ही आधी दिलेली असते. आत्ताशीक दोनच दिवस झालेत आणि दिक्षार्थी आत्ता कुठे स्वतःशी समरुप होऊ पहात आहेत.. तुमच्या भेटण्याने त्यांचे…”
“सर.. मला माहीत आहे.. पण इतकी अर्जंन्सी असल्याशिवाय इथे येऊ का आम्ही? फ़ॅमीली एमर्जंन्सी आहे..तुम्ही..रतीला विचारुन बघा..ती नाही म्हणाली भेटायचं तर आम्ही निघुन जातो…”, रोहन
“तुम्ही कोण त्यांचे? आणि फ़ॅमीली एमर्जंन्सी आहे तर तिचे आई-वडील का नाही आले मग?”
“नाही येऊ शकले ते.. नाही येऊ शकत आहेत.. तीच तर एमर्जंन्सी आहे.. प्लिज..”
शेवटी काहीसं अनीच्छेनेच तो गृहस्थ आतमध्ये गेला.
साधारणपणे १५ मिनिटांनंतर रती बाहेर आली. रोहन आणि मोनिकाने प्रथम तिला ओळखलेच नाही. पांढरा रंगाचा पायघोळ झगा, मोकळे सोडलेले केस, कपाळाला चंदनाचा टिळा.. पण त्याहीपेक्षा महत्वाचे म्हणजे तिच्या चेहर्‍यावर पसरलेले कमालीचे शांत भाव.
रोहन आणि मोनिकाला पाहुन ती किंचीत हसली आणि काही नं बोलता दोघांना बाहेर बागेत चलायची खुण केली.
बागेत गेल्या-गेल्या रोहनने सरळ मुद्यालाच हात घातला.. “रती.. कबीर आणि राधा..लग्न करताएत..”
पण रतीच्या चेहर्‍यावरची रेषाही हालली नाही, जणु तिला ह्याची कल्पना होती.. किंवा हे असे काहीतरी होणार हे तिला अपेक्षीतच होते.
रती काहीच बोलली नाही..
“तुला शॉक नाही बसला?”, मोनिकाने आश्चर्याने विचारले..
रतीने मानेनेच नाही अशी खुण केली..
“तुला काहीच विचारायचे नाहीए? हे कधी झालं? कसं झालं? वगैरे?”
“ही ईमर्जंन्सी होती तुमची?”, किंचीत हसत, विषयाला बगल देत, रती हळु आवाजात म्हणाली..
“हो.. आणि तुला आत्ताच्या आत्ता हे सोडुन आमच्याबरोबर यावं लागेल..”, रोहन
“का?”
“का काय? वुई हॅव टु स्टॉप देम गेटींग मॅरीड.. डोंन्ट यु लव्ह कबीर?”
“आय डु..”, दोन क्षण शांततेत गेल्यावर रती म्हणाली…
“मग? तु इथे बसुन काही होणार नाहीए..”, मोनिका
“मला जायला हवं.. मी आठ दिवसांनी आले की बोलु.. तुम्ही निघा आता..”, असं म्हणुन रती माघारी वळली.
रोहनने निराशेने हात हवेत उचलले आणि तो म्हणाला.. “रती.. प्लिज आल्यावर मला फोन कर…”
रतीने मागे न बघताच हाताने थम्ब्स-अपची खुण केली आणि ती आतमध्ये निघुन गेली.
**********************
“आय एम सो हॅप्पी रोहन…”, टेबलावर हाताची बोटं वाजवत कबीर म्हणत होता.. “आज पहील्यांदा मी राधाला घरी घेऊन गेलो होतो आई-बाबांची भेट घालून द्यायला..”
“हम्म..”
“आई फ़ारसं काही बोलली नाही, पण बाबा छान बोलले. आई पण बोलेल हळु हळु..”
“रती पाहीजे होती आत्ता…”
“का?”
“का काय? राधाशी तिची भेट घालुन दिली असती ना..”
“का?”
“तु असा तुसड्यासारखा का वागतो आहेस रोहन..? गेले काही दिवस बघतोय मी..”, कपाळाला आठ्या घालत कबीर म्हणाला..
“हम्म.. जाऊ देत ना.. कश्याला उगाच आपल्यात वितुष्ट तुझ्या पर्सनल गोष्टींमुळे.. मी ठरवलंय..लेट्स बी प्रोफ़ेशनल..”
“पण का? झालंय तरी काय?”
“कबीर.. तुला काहीच वाटत नाही? इतका बेजबाबदार कसं वागु शकतोस तु? आधी मोनिकाला सोडलंस..”
“एक मिनीट.. मी मोनिकाला सोडलं नाही.. आणि पुढे काही बोलायच्या आधीच सांगतो.. मी राधालाही सोडलं नव्हतं.. इन्फ़ॅक्ट आम्ही एकमेकांना ऑफ़ीशली कधी अ‍ॅक्सेप्टच केलं नव्हतं..”
“आणि रती? तिच्याबरोबर डेटींग करत नव्हतास तु? आणि आता राधा काय परत आली…”
“हम्म.. मान्य आहे.. मान्य आहे मी रती बरोबर डेटींग केलं.. बट इट वॉज जस्ट अ प्लेन, सिंपल, फ़्रेंडली डेटींग.. मी कधीच तिला मिस-युज नाही केलं.. कधी आम्ही दोघांनी एकमेकांना शारीरीक दृष्ट्या जवळ नाही केलं..”
“आणि मानसीक दृष्ट्या? तु कधीच तिच्यात मनाने गुंतला नव्हतास?. बरं तुझं सोड, ती.. ती गुंतली असेल तुझ्यात तर?”
“हे बघ रोहन.. मी तिला कधी तशी हिंट दिली नव्हती.. मला ती आवडली होती.. कुणालाही आवडेल.. मला वाटतं ते एक तात्पुर्त आकर्षण होतं.. प्रेम नाही..”
“मग आता कशाला तुला रती हवीय? कश्याला तुला तिची आणि राधाची भेट घालुन द्यायचीय? काय प्रुव्ह करायचंय तुला?”
“ठिक आहे..तुला वाटत असेल मी भेटू नये.. तर तसंच.. नाही भेटणार मी तिला.. खुश?”, असं म्हणुन कबीर तेथुन रागाने निघुन गेला..
**********************
कबीर, राधा, रोहन आणि मोनिका एका संध्याकाळी कॅफ़े मध्ये बसले होते.
“बोल कबीर.. कश्याला बोलावलंस आम्हाला इथे?”, कॉफ़ीचा सिप घेता घेता रोहन म्हणाला..
“पुढच्या २६ तारखेला आम्ही लग्न करतोय..”, कबीरला थांबवत राधा म्हणाली..
“२६? वॉव्व.. अलमोस्ट महीनाच राहीला की..”, रोहन..
“कॉंन्ग्राट्स.. कार्यालय वगैरे पण मिळालं?”, मोनिका
“अं.. नाही.. आम्ही साधंच करणारे लग्न.. रजीस्टर्ड.. म्हणजे.. ह्याला साग्रसंगीत.. मोठ्ठं लग्न करायची इच्छा आहे..”, राधा
“असणारंच, पहीलंच लग्न आहे नं त्याचं..”, राधाचं वाक्य मध्येच तोडत मोनिका म्ह्णाली..
राधाला त्या वाक्यातली खोचं लक्षात आली तशी ती काही क्षण गप्प झाली..
“सॉरी.. रिअल्ली सॉरी.. आय डिडंन्ट मिन्ट इट.. मी आपलं सहज बोलुन गेले..”, मोनिका
“नो.. इट्स ओके.. फ़ॅक्ट आहे.. की माझं लग्न झालंय आधी.. सो नो हार्ड् फ़िलिंग्स.. एनिवेज.. तर पुढच्या शनीवारी आम्ही एक पार्टी थ्रो करतोय सगळ्या फ़्रेंड्ससाठी.. यु बोथ आर इन्व्हायटेड.. संध्याकाळी ८.३० ला आहे.. एरीआ-५१मध्ये.. बुझ.. फ़ुड.. डान्स.. सगळं आहे..”, राधा नॉर्मल होत म्हणाली..
“मस्त.. येऊ आम्ही नक्की..”, मोनिका
“कबीर.. तु रतीला सांगीतलंस का?”, राधा
“अरे हो.. रोहन.. रती आली का परत? कधी येणार होती?”, कबीर
“आली असावी.. परवाच येणार होती खरं.. मी फोन पण केला होता तिला.. पण तिचा फोन बंदच येतोय…”, रोहन
“थांब आपण मेरीएटला लावु फोन.. डेस्कवर असेल ती…”, असं म्हणुन कबीरने तिचा डेस्कचा नंबर फ़िरवला..
दोन रिंग वाजल्या आणि पलीकडुन तोच ओळखीचा.. मधुर.. मनावर शहारे आणणारा आवाज कबीरच्या कानावर पडला…
“गुड इव्हनींग .. मेरीएट.. मे आय हेल्प यु?”
कबीर काहीच बोलला नाही..
“हेल्लो.. मे आय हेल्प यु?”, पलीकडुन रतीने परत विचारले..
“येस.. येस, यु कॅन हेल्प मी..”, राधा आपल्याकडेच बघते आहे हे लक्षात येताच कबीर सावरुन म्हणाला..
रतीने बहुदा कबीरचा आवाज ओळखला होता.. ती काहीच बोलली नाही..
“रती.. कुठे आहेस तु? केंव्हापासुन तुला भेटण्याचा प्रयत्न करतोय…कबीर बोलतोय..”, कबीर..
“ओ हाय कबीर..कबीर.. वर्क-लाईनवर नको बोलुयात? मी नंतर फोन करते…”, रती
“ओके ओके.. नो प्रॉब्लेम.. हे बघ.. रोहन नंतर तुला फोन करुन काय ते सांगेल.. भेटुच आपणं लवकर.. पण प्लिज तुझा फोन चालु कर.. बाय देन..”, असं म्हणुन कबीरने फोन बंद केला…
“काय रे? काय झालं?”, राधाने अधीरतेने विचारलं
“अगं ती कामात आहे.. नंतर बोलते म्हणाली…”
“पण मग रोहनचं काय म्हणालास…”, राधा
“मी म्हणलो.. रोहन सांगेल मग सगळं पार्टीचा व्हेन्यु वगैरे.. रोहन तु कर तिला फोन आणि नक्की यायला सांग..”
“अरे पण तुच का नाही करत आहेस फोन नंतर.. रोहनला कश्याला..”
कबीर जागेवरच जरा इंपेशंटली इकडुन तिकडे हालला..
“अरे बोल ना?”
“अगं काही नाही.. समहाऊ मला वाटलं तिला माझ्याशी बोलायचं नाहीए.. म्हणुन म्हणालो.. सोड ना, रोहन तु सांग रे तिला नक्की..” असं म्हणुन कबीरने तो विषय तिथेच संपवला…
**********************
पार्टीला राधाच्या ऑफ़ीसमधले काही तर कबीरच्या ओळखीतले काही लोक हजर होते. कबीर नेव्ही-ब्ल्यु रंगाचा पार्टी-वेअर शर्ट-ट्राऊझर घालुन होता, तर राधाने स्ट्रॅपलेस, काळ्या रंगाचा वन-पिस घातला होता.
काही लोकं ड्रिंक्स घेण्यात मग्न होते तर काही जणं डी.जे.च्या तालावर थिरकत होते.
कबीर स्कॉचचा ग्लास घेऊन गार्डनमध्ये उभा होता.
“कबीर.. आत चल ना.. सगळे आपल्याला डान्सला बोलावताएत..”, राधा बाहेर येऊन कबीरला म्हणाली..
“येस्स.. आलोच.. अजुन रोहन आला नाहीए.. तो आला की येतोच मी..”
“अरे येईल तो.. तु बाहेर थांबल्याने लवकर येणारे का? फोन करुन विचार कुठे आहे…”
“अर्ध्या-तासापुर्वी केला होता फोन.. जस्ट रतीच्या घराजवळ पोहोचतच होता तो तिला पिक-अप करायला..”
“म्हणजे ऑन-द-वे आहे.. येईल मग तो चल तु आत..”, असं म्हणुन राधा त्याला हाताला धरुन आतमध्ये घेऊन गेली.
दोघांना आत आलेले बघताच सगळ्यांनी टाळ्यांचा कडकडाट केला..
“हिअर कम्स द लव्ह-कपल…”
“डिजे.. मस्त रोमॅंन्टीक सॉंग लाव एखादं..”
“कम-ऑन राधा.. वुई वॉंन्ट बोथ ऑफ़ यु ऑन द फ़्लोअर…”
डिजे ने पेप्पी सॉंग बदलुन शांत गाणं चालु केलं तस कबीरने राधाचा हात धरला आणि दोघं जण डिस्कवर नाचण्यासाठी उतरले. मंद संगीताला साजेशी लाईट्ची योजना मंद करण्यात आली. ए/सीचे तापमान आणखी खाली उतरवले गेले.
कबीरने राधाच्या कमरेखाली हात धरुन तिला जवळ घेतले आणि दोघंही जण त्या मदहोश करणार्‍या संगीताच्या चालावर नृत्य करण्यात मशगुल झाले. हळु हळु बाकीची लोकं ही त्यांच्या जोडीदाराला घेऊन नृत्यात सामील झाली.
राधाचं लक्ष विचलीत झालं ते कबीरची तिच्याभोवतीची पकड किंचीतशी सैल झाली ते जाणवुन. तिने कबीरकडे बघीतलं.. कबीरचं तिच्याकडे लक्ष नव्हते, तो दाराकडे बघत होता. राधाने वळुन मागे बघीतलं.. दारात रोहन आणि मोनिकाबरोबर रती उभी होती.
कबीरने तिघांना बघुन हात केला आणि मग तो आणि राधा त्या तिघांजवळ गेले.
“तुमच्या दोघांचं खूप खूप अभिनंदन..”, रती चेहर्‍यावर नेहमीचं हास्य आणत म्हणाली..
“थँक्स रती फ़ॉर कमींग..”, कबीर
“माय प्लेझर… यु गाईज कॅरी ऑन.. आम्ही बसतो इकडे..”, रती कोपर्‍यातल्या सोफ़्याकडे हात करत म्हणाली..
“व्हॉट बसतो.. चला .. डान्स करु..”, राधा रतीला ओढत म्हणाली..
“अं. नको.. सगळे कपल्संच आहेत.. मी एकटी काय करु..”, रती डान्स-फ़्लोअरकडे बघत म्हणाली…
“ओह.. मग मोनिका-रोहन.. तुम्ही तरी चला…”, राधा
“नको.. आम्ही थांबतो रती जवळ.. यु कॅरी ऑन..”, रोहन म्हणाला
“अरे. इट्स ओके.. खरंच.. आय् एम फ़ाईन.. जा तुम्ही..”, रोहन आणि मोनिकाला ढकलंत रती म्हणाली..
रतीला एकटीला सोडून जायला कबीरही काहीसा अनत्सुकच होता, पण त्याला राधाबरोबर काही बोलता येईना. शेवटी काहीश्या जबरदस्तीनेच रोहन आणि मोनिका, राधा आणि कबीर बरोबर डान्स करायला गेले आणि रती कोपर्‍यातल्या सोफ़्यावर बसली.
पाच एक मिनिटांचाच डान्स झाला असेल तोच राधाची बॉस, अवंतिका आली, तसं राधाने कबीरची तिच्याशी ओळख करुन दिली आणि तिला ड्रिंक्स वगैरे सर्व्ह करायला तिच्याबरोबर बार-काऊंटरला निघुन गेली.
कबीरने रती बसली होती तिकडे नजर टाकली.. रतीच्या शेजारच्या खुर्चीवर एक काळा ब्लेझर घातलेला सहा फुट उंच तरुण बसला होता.
कबीरने राधाकडे बघीतले.. ती अजुनही अवंतिकाबरोबर कोपर्‍यात गप्पा मारण्यात मग्न होती.
कबीर तडक रती बसली होती तिकडे गेला..
“मी डिस्टर्ब तर नाही ना करत आहे?”, कबीर त्या तरुणाला उद्देशुन म्हणाला.
“ओह… नॉट अ‍ॅट ऑल..”, कबीरकडे बघुन तो तरुण म्हणाला आणि मग रतीला म्हणाला..”हे माझं कार्ड… कॉल मी समटाईम…”
“कोण होता तो?”, तो तरुण गेल्यावर कबीर म्हणाला..
“माहीत नाही..”, सहजतेनेच रती म्हणाली.. “मला एकटीला बसलेलं पाहुन डान्सला विचारायला आला होता..”
कबीरने पहील्यांदाच रतीला जवळुन पाहीले.
गडद लाल रंगाचा स्लिम-फ़िट वनपिस तिने घातला होता, टेबलावर सफ़ेद-पांढर्‍या रंगाची महागडी टोट्टे बॅग ठेवली होती. केस, पिना लावुन एकाबाजुने मोकळे सोडले होते.
“वेगळीच दिसते आहेस तु खूप…”, रतीचा चेहरा निरखत कबीर म्हणाला..
“वेगळी म्हणजे?”
“म्हणजे तसं सांगता येणार नाही.. पण.. असा एक ग्लो आहे चेहर्‍यावर तुझ्या.. मे बी.. तुझ्या त्या विपश्यनेचा इफ़ेक्ट असेल..”
“असेलही..”
“बाकी.. कशी आहेस?”
“मी मस्त एकदम… आल्या आल्या कामाला जुंपलं.. दहा दिवसांच राहीलं होतं न काम..”
“आय होप.. वुई आर स्टिल फ़्रेंड्स..”, काही क्षण शांततेत गेल्यावर हात पुढे करत कबीर म्हणाला..
“ऑफ़कोर्स..”, रतीने कबीरशी हात मिळवला.. तसा पुर्वीचाच तो करंट कबीरच्या नसा-नसांतुन वहावत गेला..
रतीचा धरलेला हात सोडुच नये असं त्याला वाटत होतं, पण राधा त्याला शोधत येताना दिसली तसा त्याने हात सोडुन दिला..
“मला खुप बोलायचंय तुझ्याशी.. का? आणि काय? माहीत नाही.. पण तु अशी दहा दिवस गायब होतीस ना, तेंव्हा मी खूप मिस्स केलं तुला..”, कबीर गडबडीत म्हणाला आणि मग मागे सोफ़्याला टेकुन बसला. थोड्याच वेळात राधा पण तेथे येऊन बसली..
“तु इथे आहेस होय.. तुला तिकडे शोधतेय मी..” असं म्हणुन तिने वेटरला खूण केली तसा वेटर टकीला शॉट्सने भरलेला एक ट्रे घेऊन आला..
राधाने तो ट्रे टेबलाच्या मध्यावर ठेवला आणि एक शॉट गटकुन टाकला…
“हम्म.. चालु करा.. कुणाची वाट बघताय…”, असं म्हणुन राधाने दुसराही शॉट उचलला..
“नो.. इट्स ओके.. आय डोंन्ट वॉंन्ट”, रती म्हणाली..
“का? घेत नाहीस?”
“नाही घेते ना.. आज नकोय…”
“ए.. चल नाटकं नको करुस.. घे….”, राधा हातातला शॉट पुढे करत रतीला म्हणाली..
“अगं नकोस असेल तिला.. दे मी घेतो..”, असं म्हणुन कबीरने तो शॉट घेतला…
थोड्याच वेळात रोहन आणि मोनिका सुध्दा त्यांच्याबरोबर येऊन बसले.. तो पर्यंत राधाने ५-६ शॉट्स संपवले होते..
“काय प्लॅन मग लग्नाचा..?”,रतीने विचारले..
“विशेष काही नाही.. साधंच करायचं असं मी तरी म्हणतेय.. रजीस्टर्ड.. आणि मग स्विझर्लंडला हनीमुन.. माझ्या्तर्फ़े कबीरला गिफ़्ट..”, कबीरच्या मांडीवर थोपटत राधा म्हणाली..
“वॉव.. दॅट्स ग्रेट…”, रती
राधाला एव्हाना दारु चढायला लागली होती..
“रती.. तसं कबीरला विचारलं आहे मी.. बट जस्ट वॉंन्ट्स टु चेक विथ यु अलसो.. मी आणि कबीर लग्न करतोय.. यु आर ओके विथ इट ना…?”
रतीने कबीरकडे बघीतलं आणि म्हणाली…”नाही.. आमच्यात तसं काही नाहीए.. हो ना कबीर?”
कबीरने तिची नजर चुकवली आणि आपलं लक्ष नाही असं दाखवलं..
“आणि तसंही.. कबीर तुझ्याशी लग्नाला तयार झालाय.. ह्याचाच अर्थ त्याचं तु्झ्यावरच प्रेम आहे माझ्यावर नाहीए.. नाही का?”
“येस्स.. कबीर लव्हज मी.. आय लव्ह हिम..” अडखळत राधा म्हणाली..
चौघांच्या तासभर गप्पा चालु होत्या. ह्या काळात रतीने अनेकदा कबीरला तिच्याकडे बघताना बघीतलं. दोघांची नजरानजर होताच कबीर नजर चुकवुन दुसरीकडे बघायचा, पण थोड्यावेळाने परत रती त्याला तिच्याकडे बघताना पकडायची.
एव्हाना.. बरीचशी लोकं पांगली होती.
अवंतिका.. राधाची बॉस तिला बाय करायला आली तेंव्हा राधाला धड उभं ही रहाता येत नव्हते..
कबीरचा हात धरुन ती कशीबशी उभी राहीली..
“थॅंक्स अवी फ़ॉर कमींग…”, अवंतिकाला मिठी मारत राधा म्हणाली..
“कबीर.. आय थिंक यु शुड ड्रॉप हर होम.. जास्तं झालंय तिला.. शी विल पास आऊट..”, हळुच अवंतिका कबीरला म्हणाली आणि मग राधाला ‘बाय’ करुन निघुन गेली.
“कबीर.. प्लिज वॉशरुमपर्यंत चल.. मला.. मला उलटी होतेय..” घश्यावरुन हात फ़िरवत राधा म्हणाली..
कबीरने तिला हाताला धरुन उभं केलं आणि तो तिला वॉशरुममध्ये घेऊन गेला..
“मला कळत नाही, कबीर ने काय बघीतलं हिच्यात.. गॉड ब्लेस देम..”, रोहन निराशेने डोकं हलवत म्हणाला..
“एनिवेज.. चला आपण खाऊन नि्घुयात का?”, रती सोफ़्यावरुन उठत म्हणाली…
तिच्या म्हणण्याला संमती देत रोहन आणि मोनिका सुध्दा उठले आणि बफ़ेमध्ये प्लेट घेऊन गेले.
थोड्यावेळाने कबीर आला आणि म्हणाला.. “हे गाईज.. मी राधाला घरी सोडुन परत येतो ओके..?”
“का रे? काय झालं?”, रोहन
“अरे.. तिला चक्कर करतेय.. मळमळतय खुप.. मी येतो पट्कन सोडुन ओके..वेट फ़ॉर मी..”, कबीर
“आणि तुझं जेवण? काही खाल्लंस का?”, रतीने विचारलं..
“अं.. नाही.. पण एनिवेज.. तुम्ही आहात ना?”, कबीर
“कबीर.. इट्स ऑलरेडी ११.. १२ पर्यंत आलास तर ठिके.. नाही तर नंतर भेटु .. खुप्पच लेट होईल रे..”, मोनिका म्हणाली..
“ओके नो वरीज.. बाय देन..”, असं म्हणुन कबीर निघुन गेला..
“वेडी आहे का ही राधा? म्हणजे आपण पण ड्रींक करतो, पण इतकं?”, मोनिका वैतागुन म्हणाली..
“तरी नशीब कबीरचे आई-बाबा नव्हते इथे..”, रोहन म्हणाला..
तिघांनी थोडं फ़ार खाल्लं आणि बाहेर पडले.
“काय करायचं? थांबायचं का कबिरसाठी? ११.४५ झालेत..”, रोहनने घड्याळात बघत विचारलं
“आय थिंक लेट्स गो.. मला नाही वाटत तो येईल इतक्यात तिला सोडुन..”, मोनिका म्हणाली.. “तु कशी आली आहेस रती?”
“ओला कॅब.. मी करते बुक.. येईल ५ मिनीटांत..”, रतीने आपला मोबाईल काढला आणि ओला-कॅबचे अ‍ॅप उघडले..
“मोना, तु थांब हिच्याबरोबर, मी कार घेऊन येतो पार्कींगमधुन”, असं म्हणुन रोहन कार आणायला गेला..
“आहे कॅब?”, मोनिकाने विचारलं..
“२० मिनिट्स .. बट इट्स ओके.. मी आत थांबते..”, रती म्हणाली.. इतक्यात समोरुन कबीरची कार येऊन थांबली..
“सॉरी.. सॉरी.. मला उशीर झाला..”, गाडीतुन घाई-घाईने उतरत कबीर म्हणाला.. “चला आत चला.. निवांत बसु आता..”
तोच रोहनही पार्कींगमधुन कार घेऊन आला
“आम्ही निघतोय अ‍ॅक्च्युअली..”, मोनिका म्हणाली..
“का? थांबाकी थोड्यावेळ..”, कबीर
“नाही जातो अरे..थोडं कामाचा पण बॅकलॉग आहे.. रात्री बसावं लागणार आहे..”, मोनिका म्हणाली..
“व्हॉट अबाऊट यु?”, रतीला कबीर म्हणाला..
“मी ओला-कॅब केलीए बुक.. येईलच ५-१० मिनिटांत..”, रती
“चलो बाय देन..”, मोनिका कारमध्ये बसत म्हणाली.. रोहननेही गाडीतुनच बाय केलं आणि दोघं निघुन गेले..
नक्की काय बोलायचं दोघांनाही सुचेना त्यामुळे, दोन मिनीटं कबीर आणि रती इकडे-तिकडे बघत उभे राहीले.
“कॅब येईपर्यंत एक-एक ड्रिंक्सचा राऊंड?”, कबीरने रतीला विचारलं..
“ड्रिंक्स.. नको.. डोकं भणभणलंय खरं ती गाणी, थंड ए/सी ने..”, रती म्हणाली…
“ओके.. मग कॉफ़ी घे, बरं वाटेल थोडं..”, कबीर..
“कॉफ़ी? इथे बारमध्ये?”, रती हसत हसत म्हणाली..
“हो.. तेही आहेच म्हणा.. स्टार-बक्सला जाऊ.. येतेस..”, कबीर आशेने रतीकडे बघत म्हणाला
“मी कॅब केलीए बुक अरे.. नंतर जाऊ कधीतरी..”, रती
“ए.. कॅबचं काय कौतुक आहे.. ती कॅन्सलही करता येते..”, कबीर
रती काहीच बोलली नाही..
“मी सोडतो तुला घरी..उशीर होणार असेल तर..”, कबीर
“नाही उशीरचा काही प्रॉब्लेम नाही.. आई-बाबा इंदोरलाच गेलेत लग्नाला, घरी कुणीच नाहीए..”, रती
“मग झालं तर.. कर कॅन्सल कर कॅब ..” कबिर
“ओके..पण मग कारने नाही.. चालत जाऊ स्टार-बक्सला ओके?”, रती
“अगं? ५ कि.मी. तरी असेल..”, कबीर..
रतीने डोळे मोठ्ठे करुन कबिरकडे बघीतलं..
“ओके.. ओके.. डन..”, कबीरने गाडी रस्त्याच्या कडेला निट लावली आणि तो रतीबरोबर चा्लत निघाला..
“रात्रीचा रस्ता कित्ती वेगळा वाटतो नै? दिवसभर नुसता गोंधळ, गाड्या.. पोल्युशन, माणसांची गर्दी.. आणि आत्ता बघ ना.. सगळं शांत, निर्जन..”, रती म्हणाली
“हो, खरंय…”, कबिर..
“आठवतं.. त्या दिवशी पिटर मला रस्त्यात सोडुन गेला होता.. मग तु आलास आणि नंतर आपण लॉंग-ड्राईव्हला गेलो होतो.. तेंव्हा पण असंच मस्त वाटत होतं नै..”, रती म्हणाली..
पण मग तिला अचानक लक्षात आलं तेंव्हाचा कबिर आणि आत्ताचा कबिर वेगळा आहे.. आता तो दुसरा कुणाचातरी झाला होता..
तिने विषय बदलला..
“सो.. शेवट मिळाला ना पुस्तकाचा? घे आता लिहायला पुढचा भाग.. माझ्यासारखे वाचक वाट बघत आहेत पुढच्या भागाची”, रती
कबिर अचानक हसायला लागला..
“का? काय झालं हसायला..?”, रतीने गोंधळुन विचारले
“यु वोन्ट बिलीव्ह.. राधा पण हेच म्हणाली होती..शेवट मिळाला ना पुस्तकाचा..”
“हो मग, बरोबरच आहे..”
“हम्म खरं आहे.. पण असा पुस्तकासाठी पर्फ़ेक्ट एन्डींग नाही वाटते”, कबिर
“का? ‘पर्फ़ेक्ट एन्डींग’च तर आहे की.. तुला जी आवडली.. जिच्यासाठी तु दर-दर भटकलास.. तिच्यासाठी वेडा-पिसा झालास.. ती तुला मिळाली.. अजुन वेगळा शेवट काय पाहीजे?”, रती
“हो पण बघ ना.. असं नाहीए की मीराला नायक आवडत नव्हता.. पण तरीही ती त्याला एकट्याला सोडुन निघुन जाते. का? कारण तिला स्वतःचं असं आयुष्य हवं असतं, आयुष्याकडुन तिच्या काही वेगळ्या अपेक्षा असतात.. आणि म्हणुनच तर पहीलं घर सोडुन ती आलेली असते नं. पुढे जेंव्हा त्यांची भेट होते.. तेंव्हा पण ती कन्फ़ेस करते की तिचं सुध्दा प्रेम आहे म्हणुन.. पण तेवढ्यापुरतंच.. तिला जायचंच नाहीए ह्या रिलेशनशीपध्ये पुढे.. मग अचानकच तिला साक्षात्कार होतो की तिला आयुष्यात कोणीतरी हवंय बरोबर.. आता ती तयार आहे अ‍ॅडजस्टमेंट्स करायला.. पण कश्यावरुन तिचा निर्णय पुन्हा बदलणार नाही? कश्यावरुन ती पुन्हा निघुन जाणार नाही? कश्यावरुन दोघांच्या आयुष्यात अपेक्षीत असलेली अ‍ॅडजस्टमेंट् फ़क्त नायकाच्याच वाट्याला येईल?” कबीर एकावर एक प्रश्न निर्माण करत होता..
“कबीर..”, रतीने कबीरला चालता चालता थांबवले.. “हे प्रश्न तुझ्या पुस्तकातल्या नायकाला पडलेत की पर्सनली तुला पडलेत?”
“कदाचीत दोघांनाही…”, रतीकडे बघत कबीर म्हणाला..
“कबीर.. आयुष्यात कुणीच पर्फ़ेक्ट नसतं.. हे तर पटतय नं तुला?”
“हम्म..”
“नात्यामध्ये अ‍ॅडजस्टमेंट् असतेच.. असायलाच हवी.. मग ती त्याने करायची? का तिने करायची हा प्रश्न जर उपस्थीत होत असेल तर तो इगो आहे.. आणि इगो कुठल्याही रिलेशनला घातकच असतो..”
“मान्य.. पुर्ण मान्य.. पण म्हणुन फ़क्त एकच जण अ‍ॅडजस्टमेंट् करत राहीला आणि दुसरा त्याचा गैरफ़ायदा घेत राहीला तर?”
“मग तु हे सगळं लग्न व्हायच्या आधीच का नाही क्लिअर करुन घेत? एकमेकांकडुन असलेल्या अपेक्षा जर आधीच समजुन घेतल्या तर ते बरं नाही होणार? हे जे काही प्रश्न तुला पडलेत तेच तु राधाला का नाही विचारलेस?”
“मला.. मला भिती वाटते?”
“काय?”, रती पुन्हा चालता चालता थांबली
“हो.. मला भिती वाटते..”, कबीर पुन्हा.. पण जरा स्पष्टपणे म्हणाला..
“कसली?”
“राधाची..”
“कमॉन कबीर.. अरे भिती काय वाटायची?”, डोळे मोठ्ठे करत रती म्हणाली..
“हो म्हणजे.. ह्यावरुन आमच्यात भांडणं झाली आणि ती मला सोडुन गेली तर?”
“कबीर.. अरे…”, रतीला पुढे काय बोलावं हेच सुचेना.. “अरे.. अश्या छोट्या छोट्या गोष्टींवरुन कोणी सोडुन जातं का कुणाला? आपलं सहजीवन आहे, एकमेकांमधले गैरसमज आधीच दुर करुन घ्यायला हवेत नं? का ते असे कुठेतरी अडगळीत दडवुन ठेवायचे.. न सोडवता..”
“बरोबर.. असं कुणी कुणाला सोडुन जाणार नाही .. पण राधा? तिची काही गॅरेंन्टीच नाही गं.. राधा म्हणजे ना अशी एक सुबक, नाजुक वस्तुसारखी आहे.. जी दुरुनच बरी वाटते.. हातात घेतली आणि तुटुन गेली तर अशी भिती वाटावी अशी..”
“अशक्य आहेस तु.. कसं व्हायचं तुझं..”, मान हलवत रती म्हणाली..
मान हलवताना, तिचे मोकळे सोडलेले केस एका खांद्यावरुन दुसर्‍या खांद्यावर मोकळेपणाने हिंदकाळात होते.. तिच्या हातातले चंदेरी रंगाचे ब्रेसलेट केस सावरताना त्या काळ्याभोर केसांवर उठुन दिसत होते. तिचे गोरे गोरे पाय, नाजुक कंबर.. तिने लावलेल्या पर्फ़्युमचा सुगंध कबीरला मदहोश करत होता.
स्टार-बक्सचं दार उघडताच स्ट्रॉंग कॉफ़ीचा सुगध दोघांच्या नाकात शिरला.. दोघांनीही एकाचवेळी दीर्घ श्वास घेऊन तो सुगंध श्वासामध्ये भरुन घेतला.
दोघांनीही ऑर्डर दिली आणि मग बाहेरचा रस्ता दिसेल अश्या मोठ्या काचेपाशी कप घेऊन दोघंही बसले.
“रती…”, बराच वेळ शांततेत गेल्यावर कबीर म्हणाला..
“हम्म..”, कॉफ़ीचे घोट घेताघेता रती म्हणाली..
“एक विचारु?”
“विचार की..”
“डोंन्ट गेट मी रॉंग..ओके..”
“बापरे.. काय विचारणार आहेस असं?”
“त्या दिवशी.. तुझ्या घरी.. तुझ्या खोलीत.. तो एक मोमेंट होता.. तुला असं वाटत होतं की आपण दोघं…”
“हम्म..”, कबीरकडे न बघता रती म्हणाली..
“मग बोलली का नाहीस काही?”
“तु का नाही मला जवळ घेतलंस?”, रती कबीरच्या डोळ्यात बघत म्हणाली..
“मी.. मी कन्फ़्युज्ड होतो.. मलाच कळत नव्हतं मला कोण हवंय.. तु? का राधा?.. आणि मग मला असं वाटलं.. तेंव्हा आपण एकत्र आलो.. अन नंतर समजा मी आणि राधा एकत्र आलो.. तर तुला उगाच फ़सवलं असं होईल.. सो…”
रतीने कप खाली ठेवला आणि ती जोर-जोरात हसायला लागली…
“शट-अप रती.. हसायला काय झालं?”, कबीर चिडून म्हणाला
“फ़सवल्यासारखं काय होईल अरे…”, रतीला अजुनच जोरात हसायला आलं…
“हो मग.. मी तेंव्हा तुला मिठी मारली असती आणि नंतर…”
फ़िस्स… रती हसु दाबायचा प्रयत्न करत होती.. पण पुन्हा एकदा ती अजुनच जोरात हसायला लागली…
“खरंय हो कबीर तुझं.. उगाच मी तुझ्यावर फ़ौजदारी दावा वगैरे दा्खल केला असता.. मला मिठी मारल्याबद्दल कलम क्रमांक सो अ‍ॅन्ड सो अंतर्गत जज-साब इसे कडी-सेक-कडी सजा दी जाये… अशक्य.. केवळ अशक्य..”, असं म्हणुन रती पुन्हा हसायला लागली
हसुन हसुन हसुन तिच्या डोळ्यातुन पाणी यायला लागले…
सहन होईना म्हणुन ती ख्रुचीतुन उठली आणि दारात जाऊन उभी राहीली…
“जस-साब..ध्यान से देखीये इस दरींदे को.. समाज मै दहशत मचाने वाला ये मासुम चेहरा एक दरींदे को छुपाए रख्खा है ।” रती स्वतःशीच बोलत होती.
कबीर खुर्चीतुन तडक उठला, रती जेथे उभी होती तेथे गेला, तिला हाताला धरुन मागे फ़िरवले आणि आपले ओठ तिच्या ओठांवर टेकवले..
रतीने प्रतिक्षीप्त क्रियेने कबीरला दुर ढकलायचा प्रयत्न केला, पण कबीरच्या घट्ट मिठीतून ती स्वतःची सुटका करु शकली नाही…
काही सेकंद.. आणि मग कबीरने तिला दुर लोटले आणि म्हणाला.. “शिक्षा भोगायचीच असेल तर निरपराध होऊन भोगण्यापेक्षा गुन्हा करुन भोगलेली काय वाईट..” असं म्हणुन तो पुन्हा जागेवर जाऊन बसला.
थोड्यावेळाने रतीसुध्दा पुन्हा तिच्या जागेवर बसली..
कॉफ़ी संपेपर्यंत दोघंही काहीच बोलले नाहीत…
“निघुयात?”, कॉफ़ी संपल्यावर कबीर म्हणाला..
“हम्म..”
कबीरने बिल भरले आणि दोघंही बाहेर पडले. कारपर्यंत येईपर्यंतच काय, पण नंतर रतीच्या घरापर्यंतही कुणीच काही बोलले नाही.
“चलो देन.. बाय..”, कारचं दार उघडत रती म्हणाली..
“रती..”, कबीर.. “मला तुला परत भेटायचंय..”
“का?”
“देअर इज समथींग बिटवीन टु ऑफ़ अस.. आय डोंन्ट नो व्हॉट इट इज..बट आय कॅन फ़िल इट.. अ‍ॅन्ड आय वॉंट टु सी.. आय वॉंन्ट टु नो व्हॉट इट इज.. भेटशील?”, कबीर
“कबीर.. ईट्स नॉट राईट.. तु आणि राधा.. बोथ आर कमीटेड.. तुम्ही जगजाहीर केलंय.. तुला असं माझ्याबरोबर फ़िरताना कुणी बघीतलं तर.. ते बरोबर नाही दिसणार..”, रती
“विकडे ला भेटु.. सधारण शंभर एक किलोमीटर वर आमचं फ़ार्म-हाऊसचं काम चालू आहे.. बरंचसं झालय पूर्ण, तिकडे जाऊ आपण, जवळपास छोटे-मोठे रेस्टॉरंट्स, बार आहेत.. ओके?”
“पण कबीर…”
“बरं, असा विचार करं, मी साईट-व्हिजीटला चाललो आहे.. राधा, रोहन, मोनिका सगळे कामात आहेत, मला एकट्याला जायचा कंटाळा आलाय.. एक मैत्रीण म्हणुन तर तु येऊ शकतेसच की बरोबर.. इट्स जस्ट अ डे विथ मी ओके?
“ओके..”, थोडा विचार करुन रती म्हणाली..
“कुल.. मग बुधवारी सकाळी सात वाजत येतो मी घरापाशी तुला पिक-अप करायला..”
“नको..घरापाशी नको, कदाचीत आई-बाबांना आवडणार नाही ते.. मी मेसेज करते तुला कुठे भेटायचं ते..”, असं म्हणून रती निघून गेली.
कबीरनेही गाडी वळवली आणि तो घराकडे वळला.
रतीला असं गुपचूप, लपून-छपून भेटायचंय ह्या विचारानेच त्यांच हृदय दुप्पट वेगाने धडधडत होते.. आणि कदाचीत रतीचेही..
**********************
बुधवारी सकाळी रती आणि कबीर निघाले तेंव्हा आकाश काळ्या पावसाळी ढगांनी काळवंडुन गेले होते.
“आज कोसळणार बहुतेक..”, रती आकशाकडे घत म्हणाली
“नक्कीच.. कारण फ़ार्महाऊस असं डोंगरात आहे वरती.. सो इथे नसला तरी, तिथे नक्कीच असणार..”, कबीर म्हणाला
“राधा बरी आहे का आता?”
“माहीत नाही.. असेल..”
“म्हणजे? तुम्ही भेटला नाहीत नंतर..?”, रतीने आश्चर्याने विचारले
“नाही.. ती बिझी आहे ऑफ़ीसमध्ये.. कोणतरी डेलीगेट्स येणार होते…”
“ओह.. बरं बरं..”
कार थोडी गावाबाहेर आल्यावर रतीने ए/सी बंद केला आणि कारच्या खिडक्या खाली केल्या तसं थंड हवेचा झोका आतमध्ये शिरला..
“सॉल्लीड गार आहे नै बाहेर…”, रती
“हे घे.. हे घाल गळ्यात..”, आपल्या गळ्यातला मफ़लर काढुन रतीला देत कबीर म्हणाला..
“थॅंक्स..”,असं म्हणुन रतीने तो मफ़लर गुंडाळला..
रतीने आपले बांधलेले केस मोकळे सोडले आणि खिडकीतुन येणारा वारा केसांमध्ये गुंफ़ून गेला.
“नको.. प्लिज नको…”, अचानक कबीर म्हणाला
“का? काय झालं?”
“अपनी इन जुल्फ़ों को इस तरहं से ना लहंरा दें ऐ जालीम, इनकी घनी छटाओं को देख कर कही ये बादल ना शरमा जाएं…”, कबीर हसत हसत म्हणाला..
“अरे व्वा.. एकदम शायरी वगैरे..”
“अगर आप जैसी हसीना साथ मै हो तो…”
“ए हॅल्लो.. तु फ़्लर्ट करतोएस का माझ्याशी…”, रती कबीरला थांबवत म्हणाली..
“बरं राहीलं.. तुला नसेल आवडत तर…”
“मी कुठं म्हणलं मला आवडत नाही….”
“बरं.. आर्ची मॅडम..”, असं कबीर म्हणाला आणि दोघंही हसायला लागले…
रतीने टेप चालू केला… लग जां गले… गाणं चालू होतं..
हमको मिली हैं आज, ये घड़ियाँ नसीब से
जी भर के देख लीजिये हमको क़रीब से
फिर आपके नसीब में ये बात हो न हो
फिर इस जनम में मुलाक़ात हो न हो
रतीने अर्थपूर्ण नजरेने कबीरकडे बघीतले…
“सस्सं… शायद इस जनम मै मुलाकात हो न हो… काटां आला अंगावर…”, कबीर हातावरुन हात फ़िरवत म्हणाला…
काही वेळातच ‘व्हिसलींग वूड्स’ पाटी असलेल्या मोठ्या गेटमधून गाडी आतमध्ये शिरली…
“वॉव्व.. काय मस्त एरीआ आहे रे..”, रती सभोवताली बघत म्हणाली..
“हे तर काहीच नाही.. आपलं फ़ार्म-हाउस तिकडे वरती आहे बरंच डोंगरावर.. तिथून व्ह्यु बघ कसला भारी आहे..”, कबीर डोंगराकडे बोट दाखवत म्हणाला…
“आपलं?”
“हां.. म्हणजे.. आपलं.. आम्ही संस्थानीक आपलं असंच म्हणतो..”, कबीर हसत म्हणाला..
पंधरा मिनीटांच्या ड्राईव्ह नंतर कबीर त्याच्या फ़ार्महाऊसवर पोहोचला.. बरंचसं बांधकाम पूर्णत्वास आलेलं होतं.
“धिस इज सिरीयसली गुड..”, रती म्हणाली..
“आय नो.. हे पुर्ण झालं ना की मी तर विचार करतोय इथंच येऊन रहावं.. एकदम शांत.. पुस्तक लिहायला परफ़ेक्ट आहे एकदम..”
“राधाला दाखवलंस हे?”
“नाही अजुन.. पण मला नाही वाटत तिला आवडेल.. तिला अश्या हॅपनींग जागा लागतात.. इथली शांतता बोचेल तिला…”, कबीर
“जे काय आहे ते आहे.. आता तुम्ही अ‍ॅडजस्टमेंट्स करणार.. त्यावरंच तुमचं नात बेतलेलं आहे म्हणल्यावर…”
“टॉंन्ट होता का हा?”, कबीर रतीकडे रोखून बघत म्हणाला..
रती काहीच बोलली नाही..
दोघांनीही मग फ़ार्म-हाऊसची पहाणी केली.. कबीरने त्याची ड्राईंग-रुम रतीला दाखवली.. दोघांनीही इंटेरीअर कसं करता येईल, काय वेगळं ठेवता येईल यावर चर्चा केली.
“ए इथे ना.. तो जुन्या काळचा रेकॉर्डर मिळतो नं तो ठेव…”
“इथे मी त्या लाइट्सच्या माळा लावून घेणार आहे.. तुझ्या खोलीत होत्या ना, तश्या.. मला खूप आवडलं ते..”
“भिंतीला काय करणार आहेस.. ते नविन म्युरल्सचा प्रकार आलाय बघ.. असं पुस्तकांचे म्युरल्स करुन घे एका कॉलमला भारी दिसेल.. लेखकाचं घरं वाटलं पाहीजे..”
“आणि किचेनला काय करु..?” कबीरने अर्थपूर्ण नजरेने रतीकडे बघीतले..
रतीला त्याच्या प्रश्नाचा रोख लक्षात आला.. “ते आता मी कसं सांगू.. ते राधाला विचार नं.. ती असणारे किचेन मध्ये..मी थोडं नं असणारे… उगाच मी सांगायचे आणि तिला नाही आवडलं तर…”, रती गालातल्या गालात हसत म्हणाली..
रतीने जमीनीवर पडलेला एक विटेचा तुकडा उचलला आणि भिंतीवर K हार्ट R असे लिहीले.
“R?”
“R फ़ॉर राधा..”
“हो हो.. खरंच राधाच.. पण मग असं अर्धवट कश्याला? पूर्ण राधाचं लिही नं..” काहीसं चिडून कबीर म्हणाला
“ओके.. अ‍ॅज यु विश..” असं म्हणून रतीने तिथे ‘राधा’ लिहीले आणि ती बाहेर निघुन गेली..
“जळल्याचा वास येतोय काही तरी.. हे कामगार लोकं ना.. सगळा कचरा पेटवुन देतात इथे..”, मुद्दाम रतीच्या जवळुन बोलत जात कबीर म्हणाला..
“ए चल.. भूक लागलीए.. खाऊयात का काही तरी?”
“येस, चल्ल, इथे पुढेच एक मस्त हॉटेल आहे..”
दोघंही बाहेर पडले..
थोडं चालुन पुढे गेल्यावर अचानक रती म्हणाली.. “ओह शट्ट…”
“काय झालं?”
“पुढे बघ.. तुझे आई-बाबा…”
कबीरने समोर बघीतलं.. समोरुनच त्याचे आई-बाबा येत होते. त्यांनीही कबीर-रतीला बघीतलं.. मागे वळुन लपायला ही जागा नव्हती..
“अरे बाबा.. तुम्ही इथे?”, कबीर नॉर्मल साऊंड करत म्हणाला..
“हो.. कंटाळा आला होता.. आणि हवा पण मस्त होती.. म्हणलं तुझ्या आईला घेऊन जावं फ़िरायला.. तु कसा इथे?
“पण तु कसा इथे?”
“सहजच, आलो होतो किती काम झालंय ते बघायला..”
“राधा नाही आली?”
“अं.. नाही.. तिला काम होतं.. आम्ही दोघंच येणार होतो.. पण ऐन वेळी तिला काम आलं.. म्हणुन मग हिला घेऊन आलो..”, कबीर म्हणाला..
“तु रती ना?”, कबीरची आई रतीकडे बघत म्हणाली..
“हो.. आई.. अं.. काकु..”, रती
“चालेल गं.. आई म्हणालीस तरी चालेल..”
समहाऊ.. कबीरची आई रतीला बघुन खुश वाटत होती..
“चला.. आम्ही रेस्टॉरंट मध्ये चाललोय.. येताय?”, कबीर म्हणाला..
“हो.. चला..”, कबीरचे बाबा म्हणाले.. आणि चौघही रेस्टॉरंटमध्ये आले..
चौघंही छान गप्पा मारत होते..
“कबीर.. चल जरा बाहेर जाऊ..”, कबीरचे बाबा म्हणाले..
दोघंही बाहेर आले.
“काय झालं?”, कबीर..
“अरे काही नाही.. ड्रींक्स करायचा मुड होता.. तुझ्या आईला आवडत नाही नं सकाळी ड्रींक्स घेतलेली.. म्हणुन इथे बाहेर घेऊ गपचुप..”
दोघांनी दोन स्मॉल पेग्स घेतले..
“आई आज सॉल्लीड मुड मध्ये आहे नै..”, कबीर म्हणाला.. “रतीशी चांगलं जमत आईचं..”
“कबीर.. स्टॉप-इट..”, कबीरला थांबवत बाबा म्हणाले.. “मला माहीतीए तुला काय म्हणायचंय.. कबीर.. आपण तशी लोकं नाहीओत.. तुझं आणि राधाचं लग्न ठरलेय, तुम्ही दोघांनी मिळुन, विचार करुन ठरवलेय…. आणि तिला दुखवुन, ते ठरलेलं लग्न मोडुन तु रतीशी लग्न केलेलं मला आवडणार नाही..”
“पण बाबा.. एकदा घडलेली चुक.. खुप पुढे जायच्या आधीच सुधारलेली काय वाईट?”
“चूक? तुला आत्ताच चूक वाटतेय ती? कबीर आधी मोनिका.. मग राधा.. आता रती आवडतेय का तुला? कधीतरी स्वतःच्या निर्णयावर ठाम रहा तु.. कश्यावरुन उद्या तुला अजुन तिसरीच कोणी आवडणार नाही.. ग्रो अप नाऊ.. कॉलेजमधला मुलगा नाहीएस तु थिल्लर प्रेमं करायला…”
“ओके.. चुक असं नाही.. पण बाबा असं कधी कधी होतं ना.. आपण एखाद्या रस्त्याने आपण चालत असतो.. चालत चालत, अंदाज घेत आपण बरंच पुढे जातो.. आणि मग जाणवतं, अरे हा तो रस्ता नाहीचे जिथे आपल्याला जायचंय.. हे तेंव्हाच कळतं ना जेंव्हा आपण त्या रस्त्याने पुढे जातो.. रस्त्याच्या सुरुवातीला नाही कळत.. मग तेंव्हा काय करायचं? चालत राहीचं? माहीती असुनही की आपण चुकीच्या रस्त्याने चाललोय..?”, कबीर..
कबीरचे बाबा काहीच बोलले नाहीत, त्यांनी पेग संपवला आणि कबीरची वाट न बघता ते निघून गेले..
कबीर परत येताना गाडीत शांतच होता..
“काय झालं कबीर? मुड का ऑफ़ आहे?”, रतीने विचारायचा प्रयत्न केला, पण कबीरने ‘काही नाही’ म्हणुन तो विषय तिथेच संपवला…
**********************
घरी परतल्यावर दोन दिवसांनी रतीने रोहनला फोन केला..
“बोला रती मॅडम.. आज चक्क आम्हाला फोन? काय काम काढलंत?”, रोहन
“ए.. काय रे.. कामा शिवाय फोन करु नये का मी तुला?”, रती
“नाही.. तसं काही नाही.. पण आत्ता काम तर काही तरी नक्कीच असणारे.. हो ना?”
“हम्म.. अरे मला सॉल्लीड गिल्ट कॉन्शीअस आलाय… अं.. कबीर काही बोलला का तुला बुधवारचं?”, रती
“नाही.. का? काय झालं?”
“मग त्या दिवशीच्या पार्टीच्या नाईटचं?”
“नाही.. काहीच नाही.. काय केलत आता?”
“चं.. नाही रे.. काही केलं नाही.. असं फोन वर नाही बोलता येणार सगळं.. भेटूयात का? तु मी आणि मोनिका फ़क्त.. कबीर नकोय..”
“हम्म.. भेटू.. उद्या कधी पण चालेल.. कबीर दिवसभर नाहीए.. कुठे तरी जाणारे..”
“हो? कुठे?”
“माहीत नाही, काही तरी काम आहे म्हणला बुवा.. मी पण जास्ती नादी नाही लागत त्याच्या..”
“बरं.. उद्या संध्याकाळी भेटू.. जर्मन बेकरी चालेल?”
“डन.. संध्याकाळी ७.३० ला भेटु मग..मी मोनिकाला पण सांगतो..”
“बाय देन..”
“बाय..”
ठरल्या वेळेला रती, रोहन आणि मोनिका जर्मन बेकरीमध्ये भेटले.. पट्कन जे सुचेल ते ऑर्डर देऊन टाकली. खाण्यात तसाही कुणाला उत्साह नव्हता. रोहन आणि मोनिकाला तर कधी एकदा रतीला भेटतोय आणि काय घोळ झालाय हे जाणून घेतोय असं झालं होतं..
“हम्म.. बोल पट्कन.. काय झालं..”
“कबीरने त्या दिवशी पार्टीच्या रात्री.. तुम्ही गेल्यानंतर काय झालं ह्याबद्दल काहीच सांगीतलं नाही का तुला?”, रतीने विचारलं..
“अगं नाही बाई.. काहीच बोलला नाही तो.. काय झालंय…”, रोहन
“त्या दिवशी तुम्ही गेलात.. आणि मग कबीर म्हणाला कॉफ़ी घेऊयात का स्टार-बक्सला…”, असं म्हणुन रतीने तो सगळा किस्सा इत्युंभुत.. जश्याच्या तसा.. कोण-कुणास-काय म्हणाले तत्वावर मोनिका-रोहनला सांगीतला…
“आईशप्पथ..कबीरने किस केलं तुला… वॉव..सो रोमॅंटीक..”, मोनिका म्हणाली..
“च्यायला त्या कबीरच्या.. एकावेळी दोन दगडांवर पाय ठेवून उभा आहे..”, रोहन वैतागुन म्हणाला..
“बरं.. मग बुधवारचं काय म्हणत होतीस?”, रोहन
“हम्म.. तर मग आम्ही बुधवारी परत भेटलो..”
एव्ह्ढ्यात त्यांची ऑर्डर आली.. प्लेट मांडुन, सर्व्ह करुन वेटर जाई पर्यंत रती थांबली…
“हम्म पुढे.. बुधवारी तुम्ही भेटलात.. कधी.. कुठे?”
“सकाळी ७ वाजता..” हसत हसत रती म्हणाली…
“हम्म.. आग दोनो तरफ़ से लगी है..”, मोनिका
“ए.. मोना.. तुझे फ़िल्मी डायलॉग्स बंद कर.. आणि मध्ये बोलु नकोस.. रती.. कंटीन्यु.. ७ वाजता भेटलात.. सकाळी.. मग..”, रोहन
“हां.. तर मग..”, असं म्हणुन रती तो पुर्ण दिवस कथन केला..
टेबलावरचं खाणं गार होऊन गेलं, पण कुणीही एक घास खायचा कष्ट घेतला नाही, किंबहुना कुणाला त्याचे भानही नव्हते..
“रोहन, मला सॉल्लीड गिल्टी फ़िल होतेय रे.. मी असं त्याला भेटायला नको होते..आणि मी असं भावनेच्या भरात बरंच काही बोलुन गेले.. उगाच त्याच्या मनात काही नसेल ना रे आले…”, रती..
“गप्प बस.. गिल्टी काय वाटायचेय त्यात.. त्याने बोलावले होते तुला.. तु गेलीस.. इट्स दॅट सिंपल..”, रोहन
“नाही रे.. बहुतेक कबीरच्या बाबांना आवडलं नाही, माझं तिथे त्याच्याबरोबर असणं.. ते बाहेर जाऊन बहुतेक कबीरला काहीतरी बोलले नंतर त्याचा मुड खुप ऑफ़ होता.. मी विचारलं त्याला ’काय झालं?’, पण काहीच बोलला नाही.. तु बघ ना काही कळतंय का काय झालं..”, रती काळजीने म्हणाली…
“पण मी कसं विचारणार.. त्याने मला काहीच सांगीतलं नाहीए.. तुम्ही त्या दिवशी भेटल्याचं…”, रोहन
इतक्यात रोहनचा फोन वाजला…
“राधाचा फोन..”, आश्चर्यचकीत आणि हायपर होत रोहन म्हणाला…
“हाय राधा.. बोल काय म्हणतेस..”, रोहन
“रोहन.. भेटायचंय मला.. आत्ताच्या आत्ता.. भेटू शकतोस?”
“अं.. का गं काय झालं? मी बाहेर आहे आत्ता..”
“कुठे आहेस? मी जास्त वेळ नाही घेणार..”
“आम्ही जेवायला आलोय बाहेर.. मी, मोनिका.. रती..”
“ओह ग्रेट.. रती पण आहे नं.. बरं झालं. मी येते.. कुठे आहात तुम्ही..”
“जर्मन बेकरी.. पण काय झालं काय?”
“येते मी दहा मिनीटांत.. आल्यावर बोलु ना..”, असं म्हणून राधाने फोन बंद केला..
“राधा येतीय..”, फोन ठेवल्यावर रोहन म्हणाला
“का? काय झालं?”, मोनिका आणि रती एकदमच म्हणाल्या..
“काय माहीत काय झालं.. आत्ताच्या आत्ता भेटायचंय म्हणाली..”, रोहन
“ठिके.. चला आपण खाऊन घेऊ तोपर्यंत..”, असं म्हणुन तिघांनी ऑर्डर केलेलं खायला सुरुवात केली..
म्हणल्याप्रमाणे बरोब्बर दहा मिनिटांतच राधा तेथे पोहोचली.
“हाय गाईज..”, हॅन्डबॅग टेबलावर ठेवत राधा म्हणाली..
“नमस्ते वहीनी..”, रोहन हसत हसत म्हणाला..”बोला काय खाणार..?”
वहीनी म्हणताना मुद्दाम त्याने हळुच रतीकडे बघीतलं. रतीने त्याला एक खूनशी लुक दिला.
“ए.. श्शी.. वहीनी काय? एकदम १० वर्षांनी म्हातारं झाल्यासारखं वाटलं.. राधाचं ठिक आहे हं.. आणि खायला नकोय काही.. एक आईस्ड टी सांगते..”, असं म्हणुन तिने ऑर्डर दिली..
“बरं झालं, तुम्ही सगळे इथेच भेटलात…”, राधा
“काय झालं? एकदम गडबडीत भेटायचं म्हणालीस म्हणुन विचारलं..”, रोहन
“सांगते.. आज मी आणि कबीर दिवसभर बाहेर गेलो होतो..”
“अरे व्वा.. सहीच की.. कुठे?”, रोहन
“त्याचं नविन फ़ार्म-हाऊस बनतंय.. व्ह्सिअलींग वुड्स मध्ये.. तिकडे गेलो होतो..”
लगेच हळुच रोहन-मोनिका-रतीची एक चोरटी नजरा-नजर झाली..
“अच्छा, तरीच सकाळपासुन कबीर गायब होता… कुठे आहे कुठे तो मग आत्ता.. त्याला पण घेऊन यायचंस ना..”, रोहन
“नाही.. नको.. तो नसतानाच मला जरा बोलायचं होतं.. बोलु का मी पुढे??”
“ओके ओके.. बोल..”
“हम्म.. तर आम्ही दोघं तिकडेच गेलो होतो.. बोलता बोलता सहज म्हणाला.. लग्नानंतर आपण इकडे यायचं का रहायला? आता मी दहा वेळा त्याला सांगीतलंय.. मला एका जागी सेट नाही व्हायचंय.. त्यात इतक्या लांब शहरापासुन कसं शक्य आहे?”
“मग? तु नाही म्हणालीस का?”
“नाही.. मी तसं काहीच बोलले नाही.. मग तो मला इंटेरीअर वगैरे काय करायचं ते विचारत होता.. मला एक तर त्यातलं फ़ारसं कळत नाही, आणि मला विचाराल तर.. मला वाटतं खरी लाईफ़ घराच्या बाहेर आहेत.. चार भिंतीच्या आत नाही.. मग त्या निर्जीव भिंतीवर काय पैसे खर्च करायचे पाण्यासारखे.. मी म्हणले तसं त्याला.. तर मला म्हणाला तु खुप ब्लंट आहेस..”
“अजुनही अश्या काही बारीक-सारीक गोष्टींवरुन आमचे खटके उडाले.. म्हणजे प्रेम करतो रे तो माझ्यावर खूप.. त्याने ना त्याच्या ड्राईंग रुममधल्या भिंतीवर विटेने कबीर लव्हज राधा असं लिहीलं होतं.. हाऊ क्युट ना..”
पुन्हा एकदा रोहन-रती-मोनिकाची नजरानजर झाली.. तिघांनाही माहीती होतं की ते कबीरने नाही, रतीने लिहीलं होतं.
“सो क्युट..”, मोनिका मुद्दाम म्हणाली..
“हो नं.. आय मीन.. त्याला मी आवडते ह्यात शंकाच नाही, मलाही तो नक्कीच आवडतो.. आयुष्यातल्या प्रत्येक क्षणी तो माझ्याबरोबर असावा असं मला वाटतं.. बट सिरीयसली.. लग्नासाठी ही एकच गोष्ट पुरेशी आहे का?”
तिघांचेही डोळे एकदम मोठ्ठे झाले.. पण राधाचं लक्ष नव्हतं.. ती बोलण्यात मग्न होती..
“लग्नाच्या आधीच आमच्यात डिफ़रंन्सेस आहेत.. जसं जसं लग्न जवळ यायला लागलंय.. तसं तसं मला असं सफ़ोकेट झाल्यासारखं वाटतंय.. असं वाटतं.. कबीरशी लग्न हा माझा योग्य निर्णय तर आहे ना? त्याला जे आयुष्य अपेक्षीत आहे.. ते मी देऊ शकेन ना?.. काय वाटतं तुम्हाला.. आम्ही हा योग्य निर्णय घेतलाय ना?”, राधाने आळीपाळीने तिघांकडेही बघीतलं..
बराचवेळ शांततेतच गेला..
“मला वाटतं योग्य निर्णय आहे.. तुम्ही दोघंही एकमेकांना हवा आहात.. तुमचं दोघांचही एकमेकांवर प्रेम आहे.. तु नेहमीच कबीरच्या मनात होतीस.. रहाशील.. मला वाटतं रिलेशनशीप मध्ये सगळ्यात महत्वाच काय असतं तर ते एकमेकांवर असलेल घट्ट प्रेम.. जर ते असेल तर बाकीच्या गोष्टी दुय्यम आहेत.. मला वाटतं.. तुम्ही थोडी मॅच्युरीटी दाखवलीत तर तुमच्यातले हे डिफ़रंन्सेसही नाहीशे होतील..”, अनपेक्षीतपणे रती म्हणाली.. “आणि माझं मत विचारशील तर मला तुम्ही दोघंही आनंदी हवे आहात…”
मोनिकाने हळुच टेबलाखालुन रतीला एक लाथ मारली..
“थॅंक्स रती.. खुप छान वाटलं ऐकुन.. मला कळत नाहीए.. मी खुप ओव्हर-रिअ‍ॅक्ट होतेय की काय… आजचा दिवस इतका वाईट गेला ना आमचा.. आय थिंक ही शुड अंडरस्टॅंड यार.. मी नाही राहू शकत इतक्या दुर असं एकांतवासात..”, राधा
“डोंन्ट वरी.. सगळं ठिक होईल..”, रती
“थॅंक्स यार.. आणि रती.. मला थोडी शॉपींगला हेल्प करशील प्लिज.. यु नो ना.. माझ्याबरोबर माझ्या नात्यातलं असं कोणीच नाही.. ऑफ़ीसमधलं रिलेशन इतके पण जवळचे नाहीत की मी त्यांच्याबरोबर शॉपिंग वगैरे करेन..”, राधा
“व्हाय नॉट.. नक्की..”, रती
“सर.. एक स्किम चालु आहे.. तुमचा सेल्फ़ी काढुन आमच्या पेजवर अपलोड करा.. १०% डिस्काऊंट आहे..”, एक वेटर टेबलापाशी येत रोहनला म्हणाला..
“अरे व्वा.. व्हाय नॉट….या रे.. इकडे सगळे..”, असं म्हणुन रोहनने आपल्या मोबाईलमधुन एक ग्रुप-फ़ोटो काढला
“ओके देन.. यु गाईज कॅरी ऑन.. मी पळते…आणि मला प्लिज व्हॉट्स-अ‍ॅप करा हा फ़ोटो”
टेबलावरचा आईस्ड-टी संपवला आणि बॅग उचलुन राधा निघुन गेली..
राधा गेल्या गेल्या रोहन आणि मोनिका दोघंही रतीकडे वळले.
“मुर्ख आहेस का तु? चांगली संधी होती तुला.. उलट तिला सांगायला हवं होतंस कि हा निर्णय चुकीचा आहे.. तुम्ही दोघं अनुरुप नाही एकमेकांना वगैरे.. ते राहीलं बाजुला .. आणि तु..” रोहन चिडून म्हणाला..
“नाही तर काय.. एव्हढी साधी नको राहूस रती तु..”, मोनिका
“कुल डाऊन गाईज.. आय एम नॉट अ बिच.. अ‍ॅन्ड आय डोंन्ट वॉंट टु.. मला कुणाच्या लग्न मोडण्याचं कारण नाही बनायचंय..”, रती
“अगं पण.. तुला आवडतो ना कबीर. मग? जर का त्यांच लग्न व्हावं असं वाटतंय.. तर कश्याला गेलीस मग त्या दिवशी कबीर बरोबर.. स्पष्ट दिसतंय की कबीर आज राधाला तिथे का घेऊन गेला ते.. तो सरळ सरळ कंपेअर करतोय राधाला तुझ्याशी..”, मोनिका
“पण आम्ही जस्ट भेटलो होतो.. ते पण तो म्हणाला म्हणुन..”, रती
“राईट.. आणि किती दिवस हे असं भेटणं चालणार? राधापासुन लपवुन.. कबीरचं लग्न होईपर्यंत? का त्यांच्या पहील्या वाढदिवसापर्यंत?? का त्यांना मुल-बाळ होईपर्यंत??’, रोहन..
“रोहन.. कबीरचं अजुन लग्न झालेलं नाहीए.. सो भेटायला काय हरकत आहे..?”, रती
“खरंय.. पण त्याने त्याचा निर्णय बदलला आहे का? तो म्हणाला का की रती माझं तुझ्यावरंच प्रेम आहे.. माझा निर्णय चुकलाय.. मी राधाला सांगतो मी तुझ्याशी नाही.. रतीशी लग्न करतोय.. म्हणाला का तसं तो..”, रोहन
रती काहीच बोलली नाही
“बरं त्याचं नाही तर नाही.. तु तर बोललीस का? उलट त्याच्या भिंतींवर कबीर लव्हज राधा लिहुन आलीस.. कमाल आहे तुझी..”
“रोहन मी प्रेम करते कबीरवर.. आणी जरी तो माझ्यावर प्रेम करत असेल, तरी हे ही खरं आहे की तो राधावरही प्रेम करतो.. आणि मला त्याचं प्रेम त्याच्यापासुन हिरावुन घ्यायचं नाहीए.. त्याला आम्हा दोघींमधलं कोण हवंय हे त्याला ठरवु दे.. त्याचा निर्णय त्याला घेऊ दे.. कदाचीत माझ्यावर नसेलही प्रेम त्याचं, राधाला त्याच्यापासुन दुरावुन मला त्याला दुःखी नाही करायंचंय रोहन..”, रती
“रती.. कबीर खरंच मुर्ख आहे.. तो स्वतःहुन कुठलाही स्टॅंन्ड घेणार नाही.. तो तुला प्रपोज करणार नाही.. तु त्याला विचारणार नाही.. राधा त्याला सोडणार नाही.. कबीर आयुष्यात जे घडेल तसे त्या फ़्लो मध्ये जात रहातो.. प्रवाहाविरुध्द पोहायची धमक नाही त्याच्यात. तो काहीही बदल करणार नाही.. दोन आठवड्यांत त्यांच लग्न होईल रती.. कळतंय का तुला मी काय म्हणतोय???”, रोहन पोटतिडकीने म्हणत होता..
“रोहन मला वाटतं.. आपल्यालाच काहीतरी करावं लागणार आहे आता..”, मोनिका
“नाही मोनिका.. कुणी काही करायची गरज नाहीए.. तुम्हाला माहीते.. मी ते विपश्यनेला गेले होते ना.. तिथे एक गोष्ट आम्हाला शिकवली.. आपल्याला जर एखादी गोष्ट खरंच हवी असेल ना.. तर ती गोष्ट आपण ना युनिव्हर्सकडे मागायची.. अगदी मनापासनं.. आणि मग ती गोष्ट आपल्याला मिळवुन देण्यासाठी सगळी शक्ती पणाला लावते. मी रोज सकाळ संध्याकाळ युनिव्हर्सकडे कबिरला मागतेय..”, रती म्हणाली..
“अ‍ॅज यु विश..”, मोनिका म्हणाली.. “आय होप.. जेंव्हा तु जागी होशील तेंव्हा खूप उशीर झालेला नसेल.. लेट्स गो रोहन..”
रतीने बिल भरलं आणि तिघंही जण बाहेर पडले.
**********************
रात्रीचे १२.३० वाजुन गेले होते. कबीर झोपेत बुडुन गेला होता इतक्यात त्याचं दार वाजलं.
कबीर चरफडत उठला.. घड्याळात वेळ बघीतली.. इतक्या रात्रीचं कोण आलं असेल असा विचार करत त्याने दार उघडलं..
दारात राधा उभी होती.
“राधा.. तु? इतक्या उशीरा? ये आत ये…”, कबीरने दार पुर्ण उघडलं..
राधाने दारु प्यायलेली होती. अडखळत अडखळत ती हॉलमध्ये आली आणि तिने सोफ़्यावर स्वतःला झोकुन दिले..
“झोपला होतास कबीर..”, अडखळत तिने विचारलं..
“हे घे.. पाणी पी आधी..”, कबीरने फ़्रिजमधुन गार पाण्याची बाटली आणली आणि ग्लासमध्ये पाणी भरुन राधाला देत म्हणाला.
“झोपला होतास का? माझी झोप उडवुन?’, राधाने परत विचारलं..
“हम्म.. झोपलो होतो.. बोल.. काय झालं?”
“हे बघ…”, राधाने आपला मोबाईल सुरु केला आणि कबीरसमोर धरला.. मोबाईलवर रोहन-राधा-रती आणि मोनिकाचा तो हॉटेलमध्ये काढलेला ग्रुप फोटो होता..
“आज संध्याकाळी मी भेटले ह्यांना.. सहजच..”, राधा म्हणाली..
“अरे व्वा.. मस्त की..”, कबीर.. “पण मला सोडुन का भेटलात? मला सांगीतलं असतं तर मी पण आलो असतो की..”
“तु तर भेटतच असतोस रे.. म्हणुन नसेल सांगीतलं..”, कसनुस हसत राधा म्हणाली..
“छे गं.. म्हणजे रोहन भेटतो.. तु भेटतेस.. पण मोनिका आणि रती.. नाही भेट होतं जास्ती…”, कबीर..
“म्हणजे? तु रतीला भेटलाच नाहीस इतक्यात?”
“नाही.. आपल्या पार्टीला जी भेट झाली तिच शेवटची.. का? असं का विचारलंस..?” थोडंस चाचपुन कबीर म्हणाला
राधाने तो फ़ोटो रतीवर झुम केला आणि म्हणाली.. “निट बघ कबीर.. रतीचा ड्रेस बघ.. तिच्या गळ्यात बघ काय आहे.. हा तोच मफ़लर आहे ना जो मी तुला गिफ़्ट केला होता.. आपल्या लग्नाच्या पार्टीला?”
कबीर काहीच बोलला नाही…
“कधीपासुन चालु आहे तुम्हा दोघांचं?”, राधा
“तसं काही नाहीए राधा.. उलट ती मला नेहमी समजावतेच की राधाशी जुळवुन घे.. लग्नानंतर सगळं ठिक होईल वगैरे..”, कबीर
“तेच तर मला कळत नाही.. आज मला पण ती तेच म्हणाली.. पण मी तुला आधी पण म्हणाले होते.. आत्ता पण म्हणतेय.. शी लव्हज यु.. तिचं प्रेम आहे तुझ्यावर.. स्पष्ट दिसतं तिच्या चेहर्‍यावर विशेषतः तेंव्हा जेंव्हा ती तुझ्याबद्दल बोलत असते..”, राधा
“राधा प्लिज..तुला जास्तं झालीए.. आपण नंतर बोलुयात का?”, कबीर.. “तु एक काम कर.. इथेच झोप.. उद्या सकाळी निवांत बोलु..”
“नाही कबीर.. उद्या नाही.. तुला उतरवायला आज इतकी प्यावी लागली.. आजच सगळं बोलु दे.. आत्ताच..”
कबीरने पंखा चालु केला आणि तो राधाच्या समोरच्या खुर्चीत बसला..
“कबीर.. अगदी खरं खरं सांग.. प्लिज.. आय नो.. यु लव्ह मी.. पण रती.. तुला रती पण आवडते ना? प्लिज आता खोटं नको बोलुस..”
“हम्म.. आवडते..”
“माझ्यापेक्षाही जास्त?”
“माहीत नाही.. खरंच माहीत नाही.. जेंव्हा तु समोर असतेस तेंव्हा मी तुझाच असतो.. पण ती समोर आली की मला कळत नाही मला काय होतं.. वेडा होऊन जातो मी तिच्यासाठी..”, कबीर खाली मान घालुन म्हणाला..
टेबलावरचा पाण्याचा ग्लास घेण्यासाठी राधा उठायला गेली, पण तिचा तोल गेला तसा तिला सावरायला कबीर खुर्चीतुन उठु लागला, पण राधाने त्याला थांबवले. सोफ़्याचा आधार घेऊन तिने पाण्याचा ग्लास उचलुन ओठाला लावला..
“कबीर.. तुला वाटतंय की आपण लग्न करुन चुक करतोय? मला वाटतं तसं.. ह्याचा अर्थ असा नाही होत, की मी तुझ्यावर चिडलेय.. किंवा तु मला आवडत नाहीस, पण.. लग्न.. आणि आपण दोघं.. ह्या बाबतीत मला वाटतंय आपण भिन्न विचारांचे आहोत.. आपलं खरंच जमेल एकत्र लग्नानंतर?”
कबिर काहीच बोलला नाही.
“ओ लेखक.. अहो बोला आता जरा..”, राधा म्हणाली
“मान्य आहे आपले विचार, आपली मतं अगदी विरुध्द टोकाची आहेत.. पण आत्ता तु जे बोललीस ना, तेच अगदी तंतोतंत माझ्या मनातही आहे..”, कबीर..
“तु माझ्याशी.. किंवा मी तुझ्याशी नवरा-बायको म्हणुन कितपत जुळवुन घेऊ शकु माहीती नाही..”, राधा म्हणाली..
काही वेळ शांततेत गेला…
“मोडुयात लग्न?”, काहीश्या अस्पष्ट आवाजात राधा म्हणाली..
कबीरने अविश्वासाने तिच्याकडे बघीतले
“राधा.. हे बघ.. हा निर्णय असा तडकाफ़डकी नको घ्यायला.. तु पण आत्ता भानावर नाहीएस.. उद्य..”
“मी पुर्ण भानावर आहे कबीर.. तु तुझा निर्णय सांग.. हे बघ, मला वाईट वगैरे आज्जीबात वाटणार नाही.. मला वाटतं राधा नावालाच शाप आहे.. तिला हवं असलेलं प्रेम तर मिळालं.. पण ती त्याची कधीच होऊ शकली नाही.. सो इट्स ओके..”
कबीरने खुप वेळ घेतला आणि मग म्हणाला.. “राधा.. आपण लग्न नको करुयात.. पुढे जाऊन एकमेकांना दुखावण्यापेक्षा.. आत्ताच…” पण बोलताना कबीरचा आवाज कापरा झाला होता..
“वेडा रे वेडा तु..”, सोफ़्यात सावरुन बसत राधा म्हणाली.. “तुला तो दुनियादारी सिनेमातला डायलॉग आठवतो?”
“कुठला?”
“तोच.. हातात कॅडबरी असताना समोर आलेलं बिस्कीट सुद्धा तुला सोडवत नाही… बच्चूच आहेस तू.. खरंच बच्चू आहेस तु कबीर…” असं म्हणुन राधा उठुन उभी राहीली
“कुठे निघालीस राधा?” कबीर तिला थांबवत म्हणाला..
“घरी.. आता इथे थांबुन काय उपयोग..”
“मी.. मी येतो सोडायला..”
“नको कबिर.. खाली पुनम थांबलीय.. तिला घेऊनच आले होते बरोबर.. माझी नको काळजी करुस.. तु जा रतीकडे.. सांग तिला.. तु तिचाच आहेस म्हणुन..”, राधा दार उघडत म्हणाली..
“अगं.. पण झोपली असेल ती आत्ता…”
“तिची झोप उडली असेल रे.. चार दिवसांवर लग्न आलं आपलं.. जागीच असेल ती.. खरंच गोड मुलगी आहे.. आणि तुला डिझर्व्ह करते.. पण एक मात्र नक्की..”, राधा
“काय?”
“देव न करो.. पण पन्नाशीनंतर तुम्ही एकत्र नसलात.. तर माझी आठवण काढ.. निदान तेंव्हा तरी आपल्याला लग्नाची गरज भासणार नाही.. कबीर-राधा.. तेंव्हा तरी एकत्र येतील.. चलो येते मी.. आणि आता जास्ती उशीर न करता.. लग्न करुन टाक.. इश्कच्या पुढचा भागाचे पुस्तक नक्की वाचेन मी..”
“राधा..”, कबीर म्हणाला.. “जायच्या आधी एक मिठी??”
“शुअर…”
राधाने कबीरला घट्ट मिठी मारली.. दोघांच्याही डोळ्यांतुन आश्रुंच्या धारा लागल्या होत्या.. पण त्या दुःखाबरोबरच योग्य वेळी योग्य निर्णय घेऊन सगळ्यांचंच आयुष्य सावरल्याचा, सगळ्यांनाच हवं ते मिळाल्याच्या आनंदाच्या ही होत्या.
कबीरला बाय करुन राधा निघुन गेली.
थोड्यावेळाने खाली गाडी चालु झाल्याचा आवाज आला आणि ती गाडी तेथुन निघुन गेली.
पुन्हा सर्वत्र सामसुम झाली.
कबीर बराच वेळ सुन्न होऊन बसला होता. जे काही घडलं त्याच्यावर त्याचा अजुनही विश्वास बसत नव्हता.. पण जे घडलं ते सर्वदृष्टीने तिघांच्याही भल्याचंच होतं ह्याची त्याला मनोमन खात्री होती. त्याला अपेक्षीत असलेल्या चौकोनी आयुष्याच्या बंधनात राधा नावाच वादळं कधीच थांबुन राहीलं नसतं.. ते वादळ असंच मोकळं दर्‍या-खोर्‍यांतुन, पर्वतांतुन.. समुद्रांवरुन घोंघावत राहायला हवं तरच त्याचं मार्दवी सौदर्य अनुभवता येणार होतं.
कबिरने तोंडावर पाण्याचा शिडकावा केला.. कपडे बदलले आणि मोबाईल चालु केला..
व्हॉटस-अ‍ॅपवर रतीचं लास्ट सिन १० मिनीटांपुर्वीचंच होतं.
राधा म्हणाली होती ते खरंच होतं तर..
कबीर खाली गाडीत येऊन बसला आणि स्वतःशीच म्हणाला.. “स्टे-अवेक रती.. आय एम कमींग टु टेक-यु अवे…”
