कबीरच्या मनाची स्थिती सांगता येण्यापलीकडची झाली होती. एका बाजुला राधाला गमावल्याचं दुःखं होतं तर दुसरीकडे उर्वरीत पूर्ण आयुष्यभर लाभणार्‍या रतीच्या साथीचं सूख.
कबीरला हा क्षण अजरामर करायचा होता. त्याच्या ह्या विचीत्र वागण्याचा जितका त्रास त्याला झाला होता तितकाच नक्कीच रतीला ही झालेला होता ते तो जाणून होता.
पण कसं?
काय करावं?
त्याला काहीच सुचत नव्हतं.
तो डोळे मिटून स्टेअरींगवर डोकं ठेवुन बसला होता इतक्यात खिडकीच्या काचेवर टकटक झाली म्हणुन त्याने दचकून डोळे उघडुन बघीतले आणि त्याला आश्चर्याचा धक्का बसला.
समोर राधा उभी होती.
“राधा.. तु??”, दार उघडून बाहेर येत कबीर म्हणाला..
“हो.. मी आले परत…”
“परत???? म्हणजे???”, कबीर संभ्रमात पडत म्हणाला..
“घाबरु नकोस.. परत म्हणजे तशी नाही परत आलेय मी.. परत म्हणजे.. मी उतरले पुनमच्या गाडीतुन आणि परत आले.. काही सुचलं नसेल ना? रतीला कसं प्रपोज करायचं?”
कबीर कसनुसं हसला..
“मला माहीती होतं.. डोंन्ट वरी.. मी हेल्प करते तुला…”
“तु? तु कशी हेल्प करणार मला..”
“हे बघ.. टुरीझम इंडस्ट्रीमध्ये एक गोष्ट शिकले मी.. लोकांना त्यांच्या मुळ ठिकाणी जायला जास्ती आवडतं.. किंवा असं ठिकाणं जेथे त्यांच्या आठवणी असतात… तुझ्या बाबतीत..तुझी आणि रतीची पहीली भेट..”
“मला सांग.. तुझी आणि रतीची पहीली भेट कुठे आणि कशी झाली?”
“अं.. मॅरीएट मध्ये.. टॉप-फ्लोअरला, ‘पाशा’ रेस्तॉरंट आहे.. तेथे…”
“चं.. असं अर्धवट नाही.. मला सगळ हवंय पहील्यापासुन.. तिने काय घातलं होतं.. कुठे बसला होतात.. सगळं.. बारीकसारीक तपशील हवेत…”
“ओके.. सांगतो..”, असं म्हणुन कबीरने तो प्रसंग जश्याच्या तसा राधाला ऐकवला..
“पिवळी लिलीची फुलं.. अं.. मॅनेज होउ शकतील.. कॅंम्पमध्ये एक फ्लॉवरीस्ट आहे.. रात्रभर चालु असतो तो.. तिनं काय घातलं होतं म्हणालास? मरुन रंगाची साडी?? अं मला वाटतं.. तो त्यांचा ड्रेस-कोडंच असावा.. मॅरीएटचा.. ना?”
“मला काय माहीती.. मी थोडं नं तेथे काम करतो.. पण.. मला कळत नाहीए.. तुझ्या डोक्यात काय शिजतेय??”
“थांब रे.. डिस्टर्ब नको करुस…”
राधा आपल्याच विचारात मग्न होती, तर कबीर अस्वस्थपणे इकडून-तिकडे येरझार्‍या घालत होता..
“गॉट इट.. चल.. मॅरीएटला जाऊ आपण..”, गाडीत बसत राधा म्हणाली..
“मला कळलं असतं तर…”, पण राधाने चिडून कबिरकडे बघीतलं तसं कबीर काही न बोलता गाडीत बसला.
“ठिके.. नाही विचारत.. पण हे सगळं तु का करतीएस..? इतकं चांगलं नसतं अगं कुणी ! आत्ताच आपला ब्रेक-अप झालाय आणि तु माझ्यासाठी.. रतीसाठी हे सगळं प्लॅन अरतीएस..”
“मग काय झालं..? हे बघ.. मी जेंव्हा इटलीवरुन परत आले.. परत कश्याला.. तिकडे असतानाच तु जे फोटो पाठवत होतास.. त्यावरुनच मला कळत होतं की तुझ्या-आणि रतीमध्ये काही तरी आहे.. पण मी काय केलं?? कसलाही विचार न करता मी घुसले मध्ये तुमच्या दोघांच्या.. आणि तु ही वेड्यासारखा तिला सोडुन आलास माझ्या मागे.. खरं सांगू? रती नसती ना.. तर कदाचीत मी तुला लग्नाचं विचारलंही नसतं.. पण तिला तुझ्याबरोबर.. तुला तिच्याबरोबर बघुन खूप जेलस फिल झालं.. वाटल्ं.. आजवर जो इतके दिवस आपल्या मागे होता.. आज तो दुसर्‍या कुणाबरोबर.. ”
राधा काहीवेळ शांत झाली आणि मग एक दीर्घ उसासा घेऊन म्हणाली, “आपलं मन.. आपलं हृदय एक वेगळंच रसायन आहे रे.. ते कधी, कसं वागेल कुणीच सांगू शकत नाही ना..
तु मला गोकर्णला पोलिसांच्या तावडीतुन सोडवलंस.. तेंव्हा मी तुला म्हणाले होते.. ‘आय ओ यु अ बिग थिंग..’ आज समज मी त्याची परतफ़ेड करतेय..”
“राधा.. कदाचीत मी तुला समजण्यात कमी पडलो.. कधी कधी वाटायंच, तु खूप सेल्फ़ीश आहेस.. दुसर्‍याचा विचार न करता.. स्वतःला हवं ते, हवं तसं करणारी राधा.. पण आज तु मला खोटं ठरवंलस.. इतका त्याग.. कुणीच कुणासाठी करत नाही…”
“सेल्फ़ीश..? आहेचे मी.. पण आपण प्रेम करतो तेंव्हा फ़क्त स्वतःचा विचार काय कामाचा? अनुराग आणि माझ्या नात्यांत आम्ही दोघांनीही फ़क्त आपला-आपलाच विचार केला.. काय साध्य केलं आम्ही? काहीच नाही.. आज तुझा चेहरा बघ.. रात्री एक वाजता सुध्दा रतीकडे जायचं आहे ह्या विचारानेच किती खुश दिसतो आहेस तु.. तुझा हा आनंदच तर मी माझ्या प्रेमात जिंकलाय आज.. मग सेल्फ़ीश कशी नाही मी? आपण दोघं एकत्र असतो तर हा आनंद किती दिवस राहीला असता? अं..”
कबीर काही नं बोलता राधाकडे बघत होता..
काही क्षण शांततेत गेल्यावर त्याने बोलण्यासाठी तोंड उघडले, पण राधा आधीच त्याला म्हणाली.. “प्लिज काही बोलु नकोस. मला माहीती आहे.. तु काय बोलणारेस..आणि आत्ता मला अजुन रडायची आज्जीब्बात इच्छा नाहीए.. सो लेट्स गो..”
कबीरने गाडी मॅरीएटकडे वळवली…
“ओके.. सो फ़र्स्ट थिंग फ़र्स्ट.. आपल्याला बघायचं आहे की मरुन साडी मॅरीएटचा ड्रेसकोड आहे की नाही..”, राधा फोनवर काही तरी शोधता शोधता म्हणाली.. “त्यासाठी आपल्याला आधी मॅरीएटला जावं लागेल.. तो पर्यंत मी पिवळ्या लिलींचा बंदोबस्त करते…”
रात्रीचा मोकळा रस्ता.. त्यात कबीर अंगात वारं भरल्यासारखा उत्साहाने भरलेला होता. १२०च्या वेगाने तो पंधरा मिनिटांतच तो मॅरीएटपाशी पोहोचला..
“गाडी बाहेरच लाव, आपल्याला लगेच जायचं आहे..”, गाडीतुन उतरत राधा म्हणाली..
“ओके..” असं म्हणून कबीरने कार रस्त्याच्या कडेलाच उभी केली आणि दोघंही पोर्चमधुन आतमध्ये आले.
रिसेप्शनला नाईट-ड्युटीसाठी दोन तीन तरुण मुली त्या दिवशी रतीने घातली होती तश्शीच मरुन रंगाची साडी नेसुन बसल्या होता..
“दे टाळी..”, हात पुढे करत राधा म्हणाली..
“आता तरी सांगशील प्लिज.. विचार करुन करुन डोकं भणभणायला लागलेय..”, कबीर म्हणाला..
“सांगते.. आपण रतीला इकडे बोलवायचं आहे आत्ता…”, राधा रिसेप्शनकडे जात म्हणाली..
“आत्ता? अगं वेडी झालीएस का? रात्रीचा दीड वाजत आलाय..” मनगटातलं घड्याळ राधाच्या डोळ्यापुढे नाचवत कबीर म्हणाला.
पण राधाने त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं आणि ती रिसेप्शनला गेली..
“एक्सक्युज मी..”, टेबलावर आपली नेल-आर्टची बोटं वाजवत राधा म्हणाली..
“येस मॅम? हाऊ मे आय हेल्प यु?”, यांत्रीकी आवाजात समोरच्या तरुणीने विचारलं..
“अं.. तुमचं पाशा रेस्तॉं.. कधी पर्यंत चालु असतं..?”
“सॉरी मॅम.. इट्स क्लोज्ड नाऊ..”
“अं.. मिडनाईट बफ़े.. असतो ना चालू पण?”
“हो.. असतो चालू… पण १२-१च वेळ आहे त्याची…”
“अं.. फ़क्त तासाभरासाठी.. नाही का चालू करता येणार..”
“सॉरी मॅम.. किचन पण बंद झालं..”
“ठिके.. पण निदान कॉफ़ी.. चॉकलेट केक.. इतपत तरी मिळु शकेलच की..”
“सॉरी मॅम..”
“अं.. तुम्ही रतीला ओळखता?”
“रती? डे-शिफ़्टला असते ती ना? हो.. म्हणजे अगदी जवळची ओळख नाही.. पण माहीती आहे…”
“कुल.. तो मागे उभा आहे.. तो दिसतोय..?” कबीरकडे बोट दाखवत राधा म्हणाली..
“हम्म.. कोण आहे तो?”
“ही इज अ वेल नोन रायटर..कबीर.. आत्ताच त्याचं पुस्तकाचा पहीला भाग येऊन गेला.. इश्क..”
“रिअल्ली… येस्स.. मी वाचलं नाहीए ते पुस्तक.. पण ऐकलंय..”, एस्काईट होऊन ती तरूणी म्हणाली.. “बरं मग..?”
“तुम्ही जर पाशा एक तासभर चालु ठेवलंत.. तर त्याच्या पुस्तकाच्या पुढच्या भागाचं पब्लीकेशन तो मॅरीएटमध्ये करेल. बघा.. कित्ती पब्लीसीटी होईल…”
“पण.. त्याचा पाशाशी काय संबंध? आणि रतीचं काय?
“ही इज गोईंग टु प्रपोज रती टुनाईट..पाशामध्ये..”
“आत्ता? इतक्या उशीरा” वॉव्व.. हाउ रोमॅन्टीक अ‍ॅन्ड थ्रिल्लींग.. पण पाशामध्ये का?”
“आता ते सगळं तुला पुस्तकाचा पहीला आणि नंतर पब्लीश होणारा दुसरा भाग वाचल्यावर कळेल.. आणि नावं काय तुझं?” छातीला लावलेल्या छोट्याश्या बोर्डवरचं नाव वाचण्याचा प्रयत्न करत राधा म्हणाली..
“रोहीणी..”
“रोहीणी, इफ़ यु हेल्प हीम नाऊ.. तुझं नाव येईल त्या पुस्तकात.. धिस मोमेंट इज द क्लायमॅक्स.. अ‍ॅन्ड यु आर गोईंग टु प्ले अ व्हेरी इंपॉर्टंट रोल इन इट…”
राधाने योग्य जागी तिर मारला होता… रोहीणी विचारात पडली…
“मॅम.. मला परमीशन घ्यावी लागेल… आणि इतक्या रात्री आत्ता सरांना फोन करणं..”
“अगं कश्याची परमीशन? तुला फ़क्त चार दिवे लावायचे आहेत टेरेसवरचे.. थोड्या कॅन्डल्स.. दॅट्स इट.. कॉफ़ी.. चॉकलेट केक… हु केअर्स…”
“ओके डन मॅम.. हु केअर्स… आय विल अ‍ॅरेंज..”
“गुड.. आता दुसरं काम.. रतीला आत्ता फोन करायचा इथल्याच नंबरवरुन आणि मी सांगते ते सांगायचं.. ओके?”
“येस्स मॅम..”
रोहीणीला एकुणच तो क्लायमॅक्स प्रसंग.. आपली महत्वाची भुमीका वगैरे आवडलं होतं.. ती राधा जे सांगेल ते सगळं करायला तयार होती..
राधाने तिला सगळं समजावुन सांगीतलं आणि मग ती कबीरकडे गेली आणि म्हणाली.. “रती येईल.. तोपर्यंत आपण ते पिवळी लिली घेऊन येऊ.. चल..”
राधा आणि कबीर बाहेर पडले तेंव्हा रोहीणी रतीचा नंबर फ़िरवत होती.
रती झोपायचा अतोनात प्रयत्न करत होती, पण काही केल्या झोप लागतच नव्हती. शेवटी कॉफ़ी करावी म्हणुन ती अंथरुणातुन उठली तोच तिचा फोन वाजला.
मॅरीएटचा नंबर बघुन तिला आश्चर्यंच वाटलं..
“हॅल्लो?”
“हॅल्लो.. रती ना? मी रोहीणी बोलते.. मॅरीएट डेस्क..”
“हा रोहीणी.. काय झालं? इतक्या रात्री फोन केलास…”
“सॉरी यार.. तुझी झोपमोड केली.. पण कामच तसं महत्वाचं आहे…”
“हम्म.. इट्स ओके.. बोल..”
“रती.. अगं आत्ता सरांचा फोन आला होता.. इथे पाशामध्ये एका मराठी मुव्हीचा सिन शुट होणारे.. १०-१२ लोकांचा क्रु येणारे… तर तुला यावं लागेल इकडे .. जास्त वेळ नाही.. एक तासभर तरी..”
“आत्ता.. ?? अगं नाही जमायचं.. अर्धवट झोप झालीए…”
“सॉरी यार.. बट कान्ट हेल्प.. सर पण निघालेत यायला.. ते म्हणाले.. निट सपोर्ट करा त्यांना.. पाशा पण चालु केलंय आत्ता..”
“शट्ट यार.. काय मुर्खपणा आहे.. थांब मी बोलते सरांशी..”
“त्यांची बॅटरी डाऊन आहे.. ते ऑन-द-वेच आहेत.. म्हणुन तर मी केला नं फोन… प्लिज.. तु ये ना.. नेमकी मेरी पण ऑफ़ आहे आज.. मी कॅब बुक करते तुझ्यासाठी.. तुझं आवरुन होईपर्यंत येईल घरापाशी…”
रतीला तशीही झोप येत नव्हती.. शुटींगवगैरे तेव्हढीच करमणुक होईल म्हणुन ती तयार झाली..
“हे बघ.. आणि रेग्युलर आपला ड्रेसच ए हा.. मरुन साडी घालुन ये… बाय फ़ॉर नाऊ.. आणि खरंच सॉरी…”
“नो प्रॉब्लेम डिअर… कॅबचा नंबर एस.एम.एस. कर.. बाय..”
रतीने खोलीतला लाईट लावला.. तोंडावर पाणी मारुन फ़्रेश झाली आणि हलकासा मेक-अप करुन ती तयार झाली..
रतीच्या खोलीतल्या आवाजाने तिच्या आईला जाग आली होती.. ती वरती खोलीत काय गडबड बघायला आली..
“झोप आई तु.. काही विशेष नाही.. मी जरावेळ ऑफ़ीसला चालले आहे..”, असं म्हणुन रतीने तिला थोडक्यात कल्पना दिली. तोपर्यंत कॅब दारापाशी येऊन थांबली होतीच..
“काळजी करु नकोस.. मी येते २ तासात.. झोप तु.. बाय..”, असं म्हणुन रती घराबाहेर पडली..
“दादा.. जरा फ़्रेश द्या की फुलं..”, कबीर त्या फ्लॉवरीस्टशी वाद घालत होता..
“अहो. फ़्रेशच आहेत.. हे घ्या.. हे काढुन.. ही दोन घालतो झालं?”
इतक्यात राधाचा फोन वाजला..
“रती निघालीए घरातुन.. कॅब मध्ये आहे..”, रोहीणी..
“मस्त.. फ़ार भारी काम केलंस तु.. आता ते वरचं…”, राधा
“येस्स.. लोकांना लावलंय कामाला.. बट यु बेटर हरी अप.. रती २० मिनीटांत पोहोचेल…”
“येस्स.. निघालोच आम्ही..”, असं म्हणुन राधाने फोन ठेवुन दिला..
“कबीर.. चल.. रती निघालीए घरुन..”, कबीरला घाई करत राधा म्हणाली
“अगं हो.. पण ही फुल..”, कबीर..
“हायपर नको होऊस कबीर.. छान आहेत फुल… दादा.. एक मस्त रिबीन लावुन टाका फुलांना…”, असं म्हणुन राधाने पैसे दिले आणि फुलांचा गुच्छ घेऊन कबीरला ओढत गाडीत बसवले..
“चल लवकर.. तुमच्या मॅडम पोहोचायच्या आधी आपल्याला पोहोचायचं आहे..”
कबीरने गाडी वळवली आणि तो वेगाने मॅरीएटकडे निघाला..
कबीर-राधा पोर्चमध्ये पोहोचले तेंव्हा रोहीणी अस्वस्थपणे येरझार्‍या घालत होती…
“हाऊ मच मोर टाईम”, राधाने धावत धावतच जाऊन तिला गाठलं आणि विचारलं..
“जस्ट जि.पी.एस. चेक केलं.. जास्तीत जास्त ५ मिनिटं.. पोहोचतीच आहे कॅब..”, रोहीणी म्हणाली..
“ओके.. चल वरती बघु काय काय झालंय..”, राधा
कबिरला काहीही सुधरत नव्हते.. झपाटल्यासारखा तो नुसता राधाच्या मागुन चालत होता.
तिघेही जणं लिफ़्टने अकराव्या मजल्यावरच्या टेरेसवर पोहोचले..
रंगेबीरंगी मंद दिव्यांच्या माळांनी पाशाचा टेरेस प्रकाशला होता..
बरोब्बर तेच टेबल जिथे रती आणि कबीर पहील्यांदा भेटले होते ते सजवले होते.. दोन कॅंन्डल टेबलावर लावलेल्या होत्या..
“टेबलाची जागा हीच आहे ना?”, राधाने विचारले..
“येस.. येस्स. हीच जागा..”, कबीर मान डोलावत म्हणाला..
इतक्यात रोहीणीच्या वॉकी-टॉकीवर मेसेज आला.. “रोहीणी.. रती आलीए.. काय करु?”
रोहीणीने प्रश्नार्थक नजरेने राधाकडे बघीतले.
“वरती यायला सांग…”, राधा खुणेनेच म्हणाली..
रोहीणीने तिला थंम्ब्स अपची खुण केली आणि तिने रतीला वर पाठवायला सांगीतले..
“ओके… कबीर.. तु इथे लपुन बस.. रती आली की आम्ही तिला इथे बसायला सांगणारे… आणि आम्ही निघुन गेलो की इट्स ऑल युअर्स.. तुला जे काय करायचं ते कर ओके..”, राधा भराभरा बोलत होती..
“राधा प्लिज.. मला तु हवीएस इथे.. तु.. तु थांब ना इथेच लपुन..”, कबीर म्हणाला..
“अरे वेडा एस का.. मला नाही बघायचंय तुमचं प्रणय.. आम्ही आपलं जातो… आणि हो.. रतीला कळता कामा नये.. मी इथे होते.. ओके??” रोहीणी आणि कबीरकडे बघत राधा म्हणाली…
“पण राधा…”
“गो…उद्या मला फोन करुन सांग काय झालं..मी पळतेय घरी.. बाय अ‍ॅन्ड ऑल-द-बेस्ट”,.. टेरेसच्या लिफ़्टपाशी लिफ़्ट थांबल्याचा आवाज आला तसं राधा कबीरला दुसरीकडे ढकलत म्हणाली… आणि स्वतः सर्व्हीस लिफ़्टकडे निघुन गेली..
कबीर थोड्याश्या अंधारलेल्या कोपर्‍यात उभं राहुन बघत होता. लिफ़्टचा दार उघडुन रती टेरेसवर आली तसं त्याच्या अंगावर सरसरुन एक काटा आला…. त्या थंडीतही त्याचे कान.. हात.. पाय गरम झाले..
“रोहीणी.. बोल.. काय सिन आहे..”, रतीने रोहीणीला विचारले..
“हम्म.. २० मिनिटांत टीम पोहोचतेय त्यांची.. इथे टेरेसवरच करणारेत शुट… अं.. त्यांनी फ़्लोवर प्लॅन पाठवलाय तसं इथे मांडणी करायची आहे.. बरं झालं तु आलीस रती..मला सॉल्लीड टेंन्शन आलं होतं..”, रोहीणी म्हणाली..
“टेंन्शन? तु तर उगाचच हसती आहेस.. असं वाटलं मला…”
“हसतीए? नाही.. कुठे.. तेच.. टेंन्शनमुळे हसतीए..”, इकडे तिकडे बघत रोहीणी म्हणाली..
“वेअर्ड.. बर कुठे आहे फ़्लोअर प्लॅन..”
“डॅम्न.. मी डेस्कवरच विसरले.. एक मिनीट बस इथेच मी घेऊन येते…”
“आता तु कश्याला जातेस खाली.. वॉकीवर मेसेज दे ना…”
“नको.. कुणाला माहीत नाहीए.. कुठे ठेवलाय.. आलेच ५ मिनिटांत…”
“ओके..”
असं म्हणुन रती ज्या दिशेला कबीर लपला होता तिकडे तोंड करुन बसली..
“अं.. इकडे नाही.. इकडे बस…”, विरुध्द खुर्चीकडे बोट दाखवत रोहीणी म्हणाली..
“काय चाललंय.. इथे काय आणि तिथे काय..”, वैतागुन उठुन दुसर्‍या खुर्चीवर बसत रती म्हणाली..
रतीची आता कबीरकडे पाठ होती..
रोहीणीने हळुच अंदाजाने कबीरच्या दिशेने ऑल-द-बेस्टची खुण केली आणि ती लिफ़्टने निघुन गेली..
त्या टेरेसवर आता रती आणि कबिरशिवाय दुसरं कोणीच नव्हते.. अकराव्या मजल्यावर असल्याने रात्रीच्या वेळी सुटलेल्या बेफ़ाम वार्‍याचा आवाज कानांत भरत होता…
रती आपले केस निट करण्यात मग्न होती.
कबिर दबक्या पावलांनी.. फुलांचा तो गुच्छ पाठीमागे लपवत.. त्याचा आवाज येणार नाही याची काळजी घेत रतीच्या अगदी जवळ गेला..
कबिरचं ह्रुदय सॉल्लीड धडधडत होते..
कबीर रतीच्या अगदी जवळ गेला आणि म्हणाला… “रती..”
रती खाड्कन दचकुन उभी राहीली.. कबीरला समोर बघुन तिला काही सुचेचनाच…
“कबिर?? तु इथे??”
कबीरने पाठीमागे दडवलेला तो पिवळ्या लिलींचा गुच्छ तिच्या समोर धरला आणि म्हणाला.. “एकदा इथेच.. तु मला अश्याच पिवळ्या लिलींचा गुच्छ भेट म्हणुन दिला होतास आठवतंय? हेच टेबल होतं ना ते??”
रतीचे डोळे विस्फ़ारले होते..
कबीर आपल्या गुडघ्यांवर ओणवा झाला..
“नो.. कबिर.. प्लिज..स्टॉप.. निट उभा रहा.. काय करतोएस..”, दोन पावलं मागे सरकत रती म्हणाली..
“तेच.. जे मला खूप आधी करायला हवं होतं..”, कबिर..
“नो कबीर.. यु आर आऊट ऑफ़ युअर माईंड.. हे.. हे सगळं.. तु घडवुन आणलएस? इथे काही शुटींग वगैरे नाहीए.. हो ना?”
“हम्म..”
“धिस इज इन्सेन.. कबीर.. प्लिज उठ आणि घरी जा.. ४ दिवसांनी तुझं राधाबरोबर लग्न आहे.. विसरलाएस का?”
“लग्न आहे नाही.. होतं…”, कबीर रतीच्या जवळ जात म्हणाला..
“होतं? म्हणजे.. कबीर.. तु लग्न मोडुन आलएस?”, रती चिडून म्हणाली..
“नाही… राधा आणि मी एकमेकांच्या संमतीने मोडलेय..”, कबीर
“का? वेडे आहात का तुम्ही?.. राधाचा नंबर दे…आत्ताच्या आत्ता.. काही लग्न मोडलं वगैरे नाहिए..”, मोकळे केस बांधत रती म्हणाली..
फोनसाठी पुढे केलेला रतीचा हात कबीरने सावकाश खाली केला.. मग दुसर्‍या हाताने.. तिने बांधलेले केस हळुवारपणे परत मोकळे सोडले..
“केस बांधत नको जाऊस प्लिज.. अशीच छान दिसतेस..”
“अरे काय चाल्लय.. कबीर लग्न काय खेळ आहे का रे.. असं कसं मोडलंत…”
“आज नसतं मोडलं तर कधी ना कधी मोडलंच असतं रती.. ट्रस्ट मी.. मी एकट्याने नाही मोडलं.. खरं तर.. राधानेच स्वतःहुन विचारलं मला तसं…”
“कधी?”
मग कबीरने काही तासांपुर्वी घडलेला किस्सा तिला ऐकवला…
रती कबीर बोलत असताना टेबलावर डोक्याला हात लावुन बसली होती..
“मग आता मी का? राधा नाही म्हणली तर मी.. आणि मी समजा नाही म्हणले तर? मग परत राधा? की मोनिका? की तिसरं अजुन कोणी…”
कबिर रतीच्या समोर बसला…
“रती…माझ्याकडे बघ… काय दिसतंय तुला?”
“काहीच नाही.. कित्ती अंधार आहे इथे..”, कसंबसं हसत रती म्हणाली..
“मग तु नाही.. आता फ़क्त आणि फ़क्त तुच रती.. मला माहीत नाही मला काय झालंय.. राधा मला आवडायची.. आवडते.. पण तिच्याबरोबर मी आयुष्य नाही घालवु शकत.. मी खुप भरकटलो.. वाट्टेल ते निर्णय घेतले.. खुपजण घेतात.. पण कधीतरी आपल्याला जाणीव होतीच ना खर्‍या प्रेमाची…”, कबीर..
“हो? मग ही अशी अचानक कशी बुवा जाणीव झाली तुला?”, रती
“तु ते तंत्र-मंत्र शिकुन आलीस बहुतेक विपश्यनेला जाऊन.. तेंव्हापासुन जादु झालीए माझ्यावर… तु नसताना मी किती तडपलोए.. तुझ्यासाठी कित्ती आसुसलोय हे कदाचीत कुणीच जाणु शकणार नाही…”
“कश्यावरुन तु उद्या परत निर्णय बदलणार नाहीस?”, रतीने विचारले
“तुला शंका येण सहाजीक आहे.. मी वागलोच आहे तसा.. पण तु वेळ घेऊ शकतेस.. पाहीजे तितका.. मी थांबेन तुझ्यासाठी.. तु माझी पाहीजे ती परीक्षा घे.. फ़क्त नाही म्हणु नकोस प्लिज…”
कबीर पुर्णपणे भावनाविवश झाला होता.. बोलताना त्याचा आवाज कापरा झाला..
तो रतीसमोर मान खाली घालुन उभा राहीला..
रतीने त्याच्या हनुवटीला धरुन त्याचा चेहरा सरळ केला आणि म्हणाली.. “तु मला इतकं तडपवलंस.. मग मी लगेच हो म्हणायचं का?”
कबिर काहीच बोलला नाही..
“कबिर.. राधाला दुखावलं नाहीस ना रे?”, रतीने विचारले
“बिलीव्ह मी रती.. म्युचुअल निर्णय आहे हा.. हवं तर उद्या तु राधाशी बोल उद्या आणि मग निर्णय घे..”
“नाही त्याची आवश्यकता नाही.. माझा विश्वास आहे तुझ्यावर… मी.. हो म्हणेन.. पण एका अटीवर…”
“मला तुझ्या सगळ्या अटी मान्य आहेत..”, कबीर क्षणाचाही विलंब न करता म्हणाला..
“अरे.. ऐक तरी आधी…”
“हम्म.. बोल..”
“लग्नानंतर नावं बदलतात ना तुमच्यात पण..”
“हम्म.. का?”
“लग्नानंतर मला पण माझं नाव बदलायचं आहे.. रती नाव बदलुन राधा…चालेल?”
कबीरचे डोळे मोठ्ठे झाले…
“राधा कबीरची नाही झाली असं होता कामा नये.. राधा ही कबीरचीच होती.. मला माहीती आहे.. तु तिला कधीच विसरणार नाहीस.. आणि विसरु पण नकोस.. मलाही विसरायचं नाहीए.. आज तिने माझं आयुष्य मला परत दिलेय.. राधा-कबिर.. हेच नाव योग्य आहे.. बदलशील माझं नाव?”
कबीरने रतीला घट्ट कडकडुन मिठी मारली..
“ए.. आधी प्रपोज कर निट.. “, कबीरला बाजुला ढकलत रती म्हणाली
कबिरने तो दिलेला फुलांचा गुच्छ हातात घेतला आणि पुन्हा गुडघ्यावर ओणवा उभा राहीला..
“अरे.. ती मगाशीच दिलीस ना फुलं? परत तेच गिफ़्ट.. कधी सुधारणार तु…”
“श्शsss…” कबीरने तिला शांत बसायची खुण केली..
“रती…”
“येस्स.. आय लव्ह यु.. आय लव्ह यु… आय लव्ह युssssss……”, मोठ्यांदा ओरडत रती म्हणाली..
रात्रीच्या त्या शांत अंधारात रतीचा तो आनंदाने भारलेला आवाजात आसमंतात भिनुन गेला…
कबीरने हातातली ती फुल हवेत उंच उडवली आणि रतीला मिठीमध्ये घेतले…
तिघांच्या ही डोळ्यांतुन अश्रुंच्या धारा लागल्या होत्या.. रती, कबीर आणि ह्या दोघांपासुन अनभिज्ञ, दुर अंधारात सर्व्हिस-लिफ़्टच्या कोनाड्यात लपुन हे दृश्य पहात असलेल्या राधाच्या…
[समाप्त]
