धुक्यातलं चांदणं ....... भाग १५ Vinit Rajaram Dhanawade द्वारा प्रेम कथा मराठी में पीडीएफ

Featured Books
श्रेणी
शेयर करा

धुक्यातलं चांदणं ....... भाग १५

दिवस असेच जात होते. पावसाळा संपत आला होता. विवेकला भेटून दीड महिना झाला होता. आणि तेव्हापासून पावसाने एकदाही तोंड दाखवलं नव्हतं. पूजा सकाळी बँकमधे जाण्यासाठी निघाली.विवेक आणि सुवर्णाची भेट न व्हावी म्हणून ती बँकमध्ये लवकर जात असे आणि लवकर निघत असे. तिच्या चेहऱ्यावरच तेज पूर्णपणे झाकोळलं गेलेलं, घरातून निघणार तेव्हाचं वडिलांनी थांबवलं."लवकर ये घरी… तुला बघायला येणार आहेत." तेव्हा तर तिला रागच आला." मी येणार नाही आणि मला लग्नही करायचे नाही. या सगळ्यांचा वैताग आला आहे मला. जीव घुसमटतो इथे माझा." म्हणत ती धावतच खाली आली. तशीच ट्रेन पकडून ती स्टेशनला उतरली. बँकमध्ये जाण्याचा बिलकुल मूड नव्हता. खूप दिवसांनी आभाळ भरून आलेलं. स्टेशनच्या बाजूलाच असलेल्या coffee shop मध्ये जाऊन बसली. ५-१० मिनिटांत पावसाला सुरुवात झाली. दीड महिन्यानंतर पाऊस पडत होता. पूजाला बरं वाटलं पावसाला पाहून. कॉफी पीत पीत बाहेरचं द्रुश्य पाहू लागली. थोड्याच अंतरावर एक मुलगा पावसात हात पसरून उभा होता. विवेक !!! पाठमोरा उभा होता तो. चेहरा दिसत नव्हता.तिचं उंची, तसंच हात पसरून उभं राहणं पावसात. हा विवेकच आहे. म्हणत ती लगबगीने छत्री घेऊन shop च्या बाहेर आली. काही झालं तरी त्याला सांगूया. मला माफ कर, माझही प्रेम आहे तुझ्यावर.


त्याला ती लांबूनच हाक मारत होती. त्याचं लक्ष नव्हतं. आनंदात,धावत,छत्री सावरत ती त्याच्याजवळ पोहोचली. खांद्यावर हात ठेवताच त्याने वळून पाहिलं, " sorry… मला वाटलं माझा friend आहे." विवेक नव्हताच.तिला तिची चूक समजली.आपल्याला विवेकला भेटायलाच पाहिजे. coffee shop मधून,सामान घेतलं, तशीच विवेकच्या ऑफिसमधे पोहोचली. Reception वर विवेकबद्दल विचारलं,
"ते सर नाही आले.",
"आणि सुवर्णा… ?",
"हो…. त्या madam आहेत. बोलावू का त्यांना… ?",
"हो…",
"नाव काय तुमचे… ? त्यांना सांगावे लागेल ना.",
"पूजा आली आहे सांगा." त्याने आतमध्ये call करून सुवर्णाला बाहेर बोलावलं. सुवर्णा आली बाहेर. पूजाकडे पाहिलं तिने. निर्विकार चेहऱ्याने.
"Hi सुवर्णा… ",
"Hii… बोल काय काम होतं ?",
"कशी आहेस?",
" ठीक आहे… कामाचं बोल.",
"विवेकला भेटायचं होतं.", ते ऐकून सुवर्णाने तिचा हात पकडला आणि ऑफिसच्या बाहेर घेऊन आली.
" कशाला भेटायचं आहे त्याला… आणि कोण लागतो तुझा तो…",
"असं का बोलतेस सुवर्णा… माझा friend आहे तो.",
" Friend ?… काय बोललीस त्याला… अनोळखी ना. मग कशाला आलीस इथे.",
"त्याला भेटायला… काळजी वाटते म्हणून.",
"काळजी आणि त्याची…?… हं…. काळजी असती ना तर आधीच आली असतीस भेटायला. तुला माहित नसेलच, गेला दीड महिना… विवेक ऑफिसला आलाच नाही. तुमचं बोलणं झालं आणि दुसऱ्या दिवसापासून तो गायब झाला.",
"म्हणजे?",
"विवेक बेपत्ता आहे.",
" काय !!!",
" हो… तो आलाच नाही पुन्हा ऑफिसला. call केला तर सुरुवातीला एक-दोन दिवस लागला,पण त्याने उचलला नाही. नंतर call हि लागेनासे झाले. त्याचं घर माहित नाही मला, तसा कधी प्रश्नच आला नाही त्याच्या घरी जाण्याचा. कूठे शोधायचं त्याला … सांग… सांग ना." सुवर्णाच्या डोळ्याच्या कडा ओल्या झाल्या. तोंड फिरवून तिने डोळे पुसले.


" Sorry सुवर्णा … मला माहित नव्हतं असं होईल ते." पूजाने तिच्या खांद्यावर हात ठेवत म्हटलं. खांदा झटकला तिने.
"तुला माहित आहे, त्याला किती शोधायचा प्रयत्न केला मी.त्याच्या घरी कधी गेलेच नाही मी आणि कोणी मित्र देखील माहित नाही मला त्याचा. कोण सांगणार पत्ता. रोज त्या दादर स्टेशनला जाऊन उभी राहते तासनतास, ऑफिसमधून निघाली कि. नजरेस पडला तर कदाचित. ते नाही तर दादर मधले सगळे समुद्र किनारे पालथे घातले. त्याला सवय होती ना समुद्रकिनारी विचार करत बसायची. दीड महिना हेच चालू आहे माझं. सकाळी ऑफिस,नंतर दादर स्टेशन,तिथून एखादा समुद्र किनारा.… रोज घरी पोहोचायला रात्रीचे ११-११.३० होतात. पण एकदाही तो दिसला नाही… एवढचं करू शकते मी… मलाही त्याला शोधायचं आहे, पण माझं घर माझ्यावर चालते. म्हणून जॉब सोडू शकत नाही. नाहीतर त्याच्यामागून गेले असते मी." सुवर्णा रडत रडत सांगत होती. पूजाला खूप वाईट वाटलं. एकही शब्द बोलली नाही ती. सुवर्णाचं बोलली,
"तरी तुला सांगत होते, त्याचं मन खूप हळवं आहे. तो नाही सहन करू शकत काही. मी तुला जबाबदार नाही धरत,पण तुझं प्रेम नव्हतं तर त्याला पहिलंच सांगायचे होतेस तसं. आधी ती मानसी काय बोलली त्याला ते माहित नाही मला, तेव्हा खूप आनंदात होता. नंतर तू…रडत होता त्यादिवशी विवेक. एक दिवशी खूप आनंद आणि लगेच खूप दुःख. काय झालं असेल त्याच्या मनावर. तुमच्यामुळे…मी माझ्या Best Friend ला हरवून बसले."


थोडावेळ कोणीच काही बोललं नाही. खरंच… सुवर्णाच किती प्रेम आहे विवेकवर. आपलंच चुकलं, दोघांमध्ये येऊन. पण विवेकला आता शोधू कूठे.त्याला सांगायला हवं,सुवर्णा वाट बघते आहे तुझी. पूजा धीर करून बोलली.
"सुवर्णा… खरंच मला माफ कर… मी नाही ओळखू शकले त्याला आणि तुला सुद्धा. तो एवढं मनाला लावून घेईल,असं वाटलं नव्हतं मला. फक्त त्याला माझ्यात गुंतण्यापासून वाचवायचे होते मला. माझी चूक कळली आहे मला.",
"पण त्याला तर हरवून बसले ना मी. विवेकला परत आणू शकशील तू… ?",
"हो… मी शोधीन त्याला. काहीही झालं तरी." सुवर्णाने डोळे पुसले.
"पण तो भेटेल तुला?",
"हो, मी त्याला परत आणीन.",
"तो कूठे गेला ते कसं कळेल पण.",
"त्याच्या घरी गेलो तर कळेल.",
"नाही माहित मला घर त्याचं.",
"तू कधीच गेली नाहीस का घरी विवेकच्या.",
"नाही ना… तसं कधी वाटलंच नाही,दिवसभर ऑफिसमध्ये असायचो आम्ही,परत घरी कशाला जायचे मग. त्यानेही कधी बोलावलं नाही घरी.",
"कोणाला तरी माहित असेल घर त्याचं,तुमच्या ऑफिसमधे.",
"नाही.",
"मग काय करायचं आता?",दोघी विचार करू लागल्या.
"मानसीला माहित आहे त्याचं घर.",
"मानसी?",
"तुला मी सांगितलं होतं मानसी बद्दल, ती मानसी. तिला माहित आहे विवेकचं घर.",
"पण ती इकडे नसते ना, मघाशी तू बोललीस,ती विवेकला काहीतरी बोलली,ती इकडे आली आहे का?",
"हो… विवेक बोललेला कि तिचं लग्न आहे म्हणून आली आहे मुंबईला. फक्त एक महिना, गेली असेल आता ती.",
"तिचं घर माहित आहे का तुला?",
"हो.",
"चल जाऊया आता तिथे.",
"मी इच्छ्या असून सुद्धा येऊ शकत नाही. तिच्यासमोर जाऊ शकत नाही. खूप काही बोलली होती मी तिला. तुला पत्ता देते मी, ती इकडे असेल तर भेटेल तुला."सुवर्णाने पटापट पत्ता लिहून दिला तिला.
" आणि हो…. मला प्लीज सांग. काय झालं ते. प्लीज.",
"हो… हो, नक्की."म्हणत पूजा पळतच गेली. रिक्षा पकडून तिने मानसीचं घर गाठलं. दारावरची बेल वाजवली. बेल सुरु आहे म्हणजे कोणीतरी राहते घरात. दरवाजा उघडला,मानसीच्या आईने.
" नमस्कार… मी पूजा… मानसी आहे का ?",
"नाही. तिचं लग्न झालं ना, ती नाही राहत इथे."पूजा नाराज झाली.
"मग ती मुंबईत आहे का अजून?",
"हो,पण ती जाणार उद्या नाशिकला.",
"मी तिची friend आहे,लग्नाला आली नाही म्हणून आली भेटायला.",
"हो का… मग पत्ता देते तिथे जा. नवऱ्याच्या घरी, आजचं जा पण. ",पूजाने पत्ता घेतला आणि निघाली.


त्या घरी पोहोचली तेव्हा lock होतं. "काय करायचं?",तिथेच बसून राहिली ती. १ तासाने मानसी आली.
"excuse me… कोण हवं आहे तुम्हाला?",
"मानसी… ?",
"हो, मीच मानसी आहे. तुम्ही कोण ? मी ओळखलं नाही तुम्हाला.",
"मी पूजा… विवेकची friend.", विवेकचं नावं ऐकलं आणि मानसीच्या चेहऱ्यावरचं प्रश्नचिन्ह मिटलं.
" ये…घरात ये… बाहेर गेलेली मी."म्हणत मानसीने पूजाला घरात घेतलं.
" मग इकडे काय काम होतं तुझं?",
"तुला विवेकचा पत्ता माहित आहे का घराचा?",पूजाने उलट-सुलट न विचारता direct विचारलं. तसं मानसीने लगेच वळून पाहिलं.
"त्याचा पत्ता ?… तू नक्की त्याची friend आहेस ना.",
"हो… हो.",
"मग address कसा माहित नाही.",
"जास्त ओळखत नाही आम्ही एकमेकांना,म्हणून." पूजा चाचपडत बोलली.
"मग , मी त्याला ओळखते आणि मला त्याचा address माहित आहे हे तुला कसं माहित.", आता सांगण्यावाचून पर्याय नव्हता.
" सुवर्णाने सांगितलं." तिचे नाव ऐकताच मानसी गप्प झाली.
" सांगते त्याचा address मी." खुर्चीवर बसत म्हणाली ती.
"पण त्याचा address कशाला पाहिजे. तिला तर माहित असेल ना, शिवाय विवेक तर आहे ना सोबत तिच्या. मग , तरीही address.",
"Actually, विवेक दीड महिन्यापासून बेपत्ता आहे म्हणून त्याचा address… ",
"What ?", मानसीला धक्का बसला. "कूठे गेला तो?",
"माहित नाही. त्याच्या घरून काहीतरी कळेल म्हणून पत्ता मागायला आले मी इथे." मानसीने पटकन एका कागदावर पत्ता लिहून दिला.
" आणि हा माझा नंबर, त्याच्या बद्दल काहीही कळलं तरी लगेच सांग मला.",
"OK",
"पण आता जाऊ नकोस… आता घरी कोणी भेटणार नाही त्यांच्या. सगळे कामाला असतात.बसं जरा. तुझ्यासाठी कॉफी बनवते. किती दमलेली वाटतेस." पूजाही बसली. खरंच ती दमली होती,धावून धावून.


मानसी कॉफी घेऊन आली. पूजाने निरखून पाहिलं मानसीकडे. छान जोडी वाटत असेल दोघांची तेव्हा. मग नाही का म्हणाली असेल हि विवेकला. विचारू का… नको. मनात म्हणत पूजा कॉफी पिऊन निघाली.
" Thanks, address दिल्याबद्दल.",
"आणि नक्की सांग मला , नाहीतर काळजी वाटत राहिलं मला त्याची." ते ऐकून पूजा चमकली. जाता जाता थांबली.
"एक विचारू मानसी.",
"विचार.",
"तुझं लग्न झालं आहे आताच, विवेकची काळजीही वाटते अजून. मग त्याला नकार का दिलास?",
"तो माझा personal matter आहे.",मानसी रागात म्हणाली.पूजा पुन्हा घरात आली तिच्या.
" सांग मला. तुझ्यामुळे तो depression मधे गेला होता. का केलंस असं तू.",
"त्याची काळजी वाटते कारण अजून माझं प्रेम आहे विवेकवर.",पूजा हबकली उत्तर ऐकून.
" खूप प्रेम होतं त्याच्यावर, अजून आहे. मलाही एक family बनवायची होती त्याच्यासोबत. पण ज्याची स्वतःची family नाही,तो दुसऱ्यांची family कशी बनवणार ना.",
"म्हणजे?",
"त्याने फक्त मला सांगितलं होतं ते,आज तुला सांगते आहे.","विवेक अनाथ आहे.",
"बापरे!!! " पूजाला चक्कर यायची बाकी होती.
"हि गोष्ट कधीच,कूणाला सांगू नकोस. सुवर्णाला सुद्धा नाही." पूजाने होकारार्थी मान हलवली.
"तो राहतो ते सुद्धा भाड्याचे घर आहे.मग मला सांग,माझ्या घरचे कसे तयार होतील लग्नाला. एवढं सगळं असताना,त्याने मला लग्नाची मागणी घातल्यानंतर सांगितलं होतं सगळं. प्लीज, कोणाला सांगू नकोस हे. आणि त्याच्या घरी जाऊन चौकशी कर. तो कूठे आहे,याची चिंता लागून राहिली आहे मला.",
"कस शक्य आहे… विवेक अनाथ कसा?",
"ते माहित नाही मला.मलाही सुरुवातीला ते घर त्याचं आहे असं वाटायचं. खूप नंतर कळलं मला ते. ते जाऊ दे आता. लगेच घरी जा. बघ जरा आहे का तिथे तो. आणि लगेच कळव मला " पूजा निघाली. काहीतरी विचित्र आहे ना. आता जे ऐकलं ते खरं आहे का. विचार करत करत पूजा त्या ठिकाणी निघाली.


जरा आतच होती ती जागा. पोहोचेपर्यंत रात्रीचे ८ वाजले. पोहोचली एकदाची. दारावरची कडी वाजवली तिने. दरवाजा उघडताच पूजाने लागोलाग विचारलं,
" विवेक… इथेच राहतो ना.",
"पूजा …. पूजा नाव आहे ना तुझं.",दारात उभ्या असलेल्या बाईने तिला विचारलं.
"हो… पण तुम्हाला कसं माहित?",
"आत ये आधी." पूजा आत गेली. बऱ्यापैकी मोठ्ठ घर होतं.
" विवेक तुझ्याबद्दल सांगत असायचा नेहमी. तुझा फोटोसुद्धा दाखवला होता त्याने.",
"हो, मी पूजाच आहे,पण विवेक कूठे आहे ?",
"तुला सांगून नाही गेला तो.",
"नाही",त्या बाई विचारात पडल्या. पूजालाही काही समजत नव्हतं.
"तुम्हाला काही विचारू का काकी?",
"हो… विचार ना.",
"विवेक अनाथ आहे का?",
"असं का विचारते आहेस तू… तुला माहित नाही हे.",
"नाही… मला काही बोलला नाही तो.",
"हो… तो अनाथ आहे… एकटाच आहे बिचारा.",
"मग तो बोलायचं कधीतरी कि, माझी आई असं बोलते,तसं बोलते… त्या कोण मग?",
"अगं… मलाच आई बोलतो तो आणि यांना बाबा." पूजा अचंबित झाली." आणि सुवर्णाला सुद्धा ओळखते मी.",
"कसं काय? ती तर कधीच आली नाही ना इथे?",
"चल."म्हणत त्या पूजाला एका खोलीत घेऊन आल्या.
"हि विवेकची रूम… आणि हे बघ." पूजाने पाहिलं. एका भिंतीवर सुवर्णाचे फोटो लावले होते, या family सोबतचे फोटो होते आणि स्वतःचे फोटोसुद्धा होते.
" तो ना सगळ्याचे फोटो लावून ठेवायचा, वेडा होता अगदी.",
"तो अनाथ आहे ना,मग तुमची कशी ओळख?",
"आम्ही पेपरात जाहिरात दिली होती,रूम भाड्याने द्यायचे आहे. हाच पहिला आलेला.शिकण्यासाठी आलेला मुंबईला. ठेवून घेतलं त्याला,नंतर त्यानेच आम्हाला जिंकून घेतलं. अगदी माझ्या लहान मुलासारखा राहिला तो इकडे एवढी वर्ष.तुझं तर किती कौतुक करायचा." पूजाने स्वतःचा फोटो पाहिला." Greatest Friend Ever… " असं लिहिलं होतं विवेकने फोटोखाली.


"मग आता कूठे आहे तो?",
"माहित नाही,मला वाटलं होते कि तुम्हाला माहित असेल.",
"तरीसुद्धा काही बोलला असेल ना निघताना… काहीतरी.",
"हो… माझ्या घरी जातो म्हणाला परत.",
"त्याचं तर घर नाही ना.",
"मग तो त्याच्या अनाथाश्रमात गेला असेल. तो तिथेच वाढला ना… तिथे गेला असेल तो.",
"कोणते ?, माहित आहे का तुम्हाला.",
" तितकं माहित नाही,पण माथेरानला आहे असं म्हणायचा…इकडच काम संपलं म्हणून निघतो असा म्हणाला जाताना…. तो परत येईल म्हणून हि रूम बंद करून ठेवली आम्ही,त्याच्यासाठी." पूजा अजूनही फोटो पाहत होती. त्यांचे किती फोटो होते तिथे. पावसात भिजताना, समुद्रकिनारी निवांत क्षण, निसर्गात रमलेले क्षण. त्यांच्या आठवणी होत्या त्या. वाईट वाटलं तिला."चला काकी, मी निघते , तो जर परत आला तर मला कळवा."पूजाने मोबाईल नंबर दिला आणि निघाली.


विवेक कधी बोलला नाही… सुवर्णा मला बोलली होती एकदा,कि त्याला अजूनही नीटसं ओळखत नाही. तिच्यापासून लपवून ठेवलं तिने. तरीसुद्धा त्याला परत आणलं पाहिजे,निदान सुवर्णासाठी तरी. तिचं जास्त प्रेम आहे विवेकवर,माझ्याहीपेक्षा जास्त. मला जावेचं लागेल माथेरानला. पूजा रात्री उशिरा घरी आली. लगेच तिने bag भरायला घेतली." कूठे चाललीस गं bag भरून.","ऑफिसचं काम आहे.पळून जात नाही. आणि आता निघत नाही,सकाळी निघणार.","ठीक आहे."म्हणत आई झोपायला निघून गेली.

=============== क्रमश: ==================