सकाळ होताच , बँक उघडताच संदीपचे पैसे देऊन आणि प्रवासात , दिल्लीला गेल्यावर पैश्याची अडचण भासू नये म्हणून त्याने आणखी पैसे काढले. पहिल्यांदा विमान प्रवास म्हणून प्रिया ,संदीप खुश... विवेक मात्र वेगळ्या विचारात... कसली चुकीची कामं करतो आहे केशव.. प्रियाला खरंच माहिती असेल, त्याच कारणास्तव आत्महत्या करण्याचा निर्णय घेतला असेल का... कि काहीच माहित नाही तिला... सांगावं का तिला.. कि दिल्लीला तिलाच खरं काय ते कळेल.. धक्का तर नाही ना बसणार तिला.. काय करू... विवेकचं लक्ष लागत नव्हतं.
विमानात बसल्यावर सुद्धा विवेकला काही समजत नव्हतं, तिथे गेल्यावर काय होईल नक्की ते...
" ये.. पाऊस.. पाऊस सुरू झाला.. " प्रियाच्या या आवाजाने विवेक भानावर आला.
" पहिला पाऊस ना.... किती मज्जा... " प्रिया टाळ्या वाजवू लागली.
" पहिला पाऊस... आमच्यावेळेला असायचा पहिला पाऊस... " संदीपसुद्धा विमानातील खिडकीतून बाहेर बघत म्हणाला.
" अवकाळी पाऊस म्हणतात याला.. या महिन्यात पाऊस पडतो का कधी.. " विवेक नाखुशीने म्हणाला. तशी विमानात घोषणा झाली, कि विमान १०-१५ मिनिटे उशिराने प्रयाण करेल... घोषणा ऐकून झाल्यावर तिघे पुन्हा "पाऊस" या विषयाकडे वळले.
" या महिन्यात म्हणजे... आहेस ना शुद्धीवर... " प्रिया आश्चर्याने विवेककडे पाहू लागली.
" का... कोणता महिना आहे हा... ",
" Month is there was June is the..... समजालाव काय... " काय बोलतोय हा...
" काय.... कोणता महिना ? " ,
" जून ... " ,
" जून ?? ... कधी सुरु झाला हा महिना... " विवेक वेड्यासारखा बघत होता.
" you have to... " ,
" अरे बाबा !! मला भेटला तेव्हा... १ जूनला मी आले होते मुंबईत.... काय तू.. काहीच लक्षात नसते वाटते तुझ्या... " प्रिया पुन्हा पाऊस बघू लागली.
खरंच का... कुठेच लक्ष नसते माझ... वार सुद्धा लक्षात राहत नाहीत. फक्त तारीख ;लक्षात असते.. कधी कधी ते पण नाही... तोही बाहेर बघू लागला... संदीप थोड्यावेळाने गुपचूप झोपी गेला.. प्रिया बाहेरच बघत होती.विवेक केशवबद्दल अजूनही विचार करत होता... विमान सुरु होताच प्रिया घाबरली आणि विवेकचा हात घट्ट पकडून बसली. " काही होणार नाही... आरामात बस... " विवेकने प्रियाला धीर दिला... तरीही प्रिया तशीच बसून होती. पुढच्या १५ - २० मिनिटात तिलाही झोप लागली. विवेकच्या खांद्यावर डोकं ठेवून झोपी गेली. थोडयावेळाने , संदीपचं डोकंही विवेकच्या दुसऱ्या खांदयावर आपोआप आलं. एका खांद्यावर प्रिया आणि दुसऱ्यावर संदीप, मध्ये विवेक ... दोघांचे " ओझं " घेऊन बसलेला... त्याला कुठे झोप लागणार होती.. तसाच , जराही न हलता खिडकीबाहेर बघत राहिला.
साधारण २ तास लागतात, मुंबई ते दिल्ली... विमान प्रवासाने. परंतु खराब हवामानाने जरा जास्त म्हणजे ३ तास लागले. त्यात म्हणतात , दिल्लीला पाऊस खूप... संदीपला माहित होतं ते. दिल्ली विमान तळावर उतरताच "पावसाबद्दलची माहिती " त्यानेच दोघांना दिली. तिथे पाऊस जरा जास्तच कोसळत होता.. त्यामुळे आताच न निघता, थोडावेळ , पाऊस कमी होईपर्यंत विमानतलवार थांबावे, असे दोघांचे ठरले.. विवेक तर वेगळ्याच विश्वात होता. त्याची कुठेतरी तंद्री लागली होती. संदीप ,प्रिया पहिल्या पावसाचा आनंद घेत होते. खरंच हि काही लपवते आहे का.. केशव काम काय करतो नक्की.. संदीपला माहित असूनही तो आपल्याला का घेऊन आला इथे.. असे बऱ्यापैकी प्रश्न विवेक समोर उभे होते. साधारण रात्रीचे ८ वाजत होते, तेव्हा पावसाने आवरत घेतलं. संदीपच्या ओळखीच्या हॉटेलवर जाऊन दोन रूम बुक केल्या. एक प्रिया साठी आणि एक संदीप,विवेक साठी.
संदीप जेवणाची व्यवस्था करून " बाहेर जाऊन येतो" असं म्हणत निघून गेला. विवेकला झोप आलेली, प्रियाला सांगून तोही झोपी गेला. प्रिया तिच्या रूममध्ये टाईमपास करत होती. रात्री १० वाजता संदीप आला, जेवण एकत्रच जेवले. प्रिया तिच्या रूममध्ये जाऊन झोपली. विवेकसुद्धा झोपायची तयारी करत होता... संदीप आला. " हे धर भाऊ... " एक चिट्टी त्याने विवेक समोर धरली...
" यात फोन नंबर आहे... केशव आता जिथे थांबला आहे ना... तिथला फोन आहे.. उद्या सकाळी फोन लाव केशवला ... " म्हणत संदीप झोपायला गेला.
" थांब संदीप.. काही लपवतो आहेस का तू... आणि प्रिया सुद्धा... " संदीप थांबला.
" काय बोलायचं आहे तुला... ? " , दोघे समोरासमोर उभे राहिले.
" तुला माहित होतं ना केशवबद्दल... तो चुकीची कामं करतो ते .. ",
" हो.. मग " ,
" मग मला का इथपर्यंत घेऊन आलास... त्यात प्रियाही सोबत... आणि जर तिला माहिती आहे, तर तिने का सांगितलं नाही मला... " संदीपने सगळं ऐकून घेतलं.
" बस.. सांगतो .. " दोघे खाली बसले. " हे बघ.. मला केशव काय कामे करतो ते माहित नाही.. तुला यात आणायचे हि नव्हते. पण प्रिया... तिच्यासाठी.... ती किती हट्टी आहे ते माहीत आहे तुला... माझं ऐकणार नाही म्हणून तू पाहिजे होतास सोबत बस्स !! " प्रियाचं कारण सांगून त्याने विवेकला गप्प केलं.
" उद्या सकाळी फोन कर त्याला ... जमल्यास भेटून ये त्याला... बघ काय बोलतो ते... " संदीप झोपायला गेला. विवेकने फोन नंबर जपून ठेवला. रात्री उशिराने त्याला झोप आली.
सकाळचा प्लॅन ठरला होता. विवेकने फोन लावला. सुरुवातीला केशवने ओळख दाखवली नाही, मात्र नंतर ओळखल्यावर बोलणं झालं.. भेटायला तयार झाला केशव. पत्ता लिहून ठेवला विवेकने. आता अडचण होती ती त्याला भेटायला कसे जायचे... दिल्लीचं माहिती नाही, संदीपला घेऊन गेलो तर प्रिया एकटी कशी राहिलं. या विचाराने पुन्हा डिस्टर्ब झाला. प्रियालाही सोबत घेऊन जायचे असा निर्णय झाला. फक्त तिला काही सांगायचे नाही एवढचं. " कुठे चाललो आहे आपण.. ? " प्रियाचा पहिला प्रश्न.. आली का पंचाईत..... विवेक ,संदीप एका कोपऱ्यात गेले.
" एक काम करू.. मी प्रियाला घेऊन जातो कुठेतरी... तू जाऊन ये..",
" पण मला कुठे कसा जायचे माहित नाही.. पहिल्यादा आलो दिल्लीला मी.. ",
" विचारत... विचारत जा... you have to... " हा प्लॅन विवेकला मान्य करावा लागला. विवेक काहीतरी बहाणा करून रूमवरच थांबला. जेणेकरून प्रियाचे प्रश्न सुरु होणार नाहीत... प्रिया जशी बाहेर गेली. तसा विवेक केशवला भेटायला निघाला.
=========== क्रमश : ================
