" खोटं बोलतेस ना.. मला फसवण्यासाठी... " अमोलला वाटलं नेहमी सारखी मस्करी करत आहे.
" नाही सर, खरंच... माझं प्रेम आहे एकावर... " सुप्री. त्यावर अमोलचा चेहरा पडला.
" मी तुला गेले ६ महिने ओळखतो. एकदाही असं वाटलं नाही... तुझा कोणी बॉयफ्रेंड असेल असं. एकदाही भेटायला आला नाही... एकदाही फोन नाही किंवा तुझ्या तोंडून उच्चार नाही... प्रेम आहे त्याच्यावर ना... असतो कुठे तो... " अमोलचा स्वर बदलला. सुप्री काहीच बोलली नाही त्यावर. कुणीच काही बोलत नव्हतं.
" सांग ना... कुठे असतो तो... " ,
" त्यालाच शोधायला आलो आहोत आपण... " सुप्रीने मान खाली करत उत्तर दिलं.
" what !!! काय बोलते आहेस तू... आपण त्याला शोधायला आलो आहोत... म्हणजे ?? " अमोलच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह.
" हो अमोल सर... आकाश एका वर्षापूर्वी अपघातात हरवला. त्याला शोधण्याचा खूप प्रयन्त केला आम्ही. सापडलाच नाही. आशा सोडून दिली होती मी. पण कोमलच्या मैत्रिणीला त्याच्या सारखाच एक या आसपासच्या गावात दिसला होता. त्यामुळेच हा पिकनिकचा प्लॅन केला. " अमोल हसला त्यावर.
" एक वर्षांपूर्वी हरवलेला माणूस... त्याला शोधत आहात... वेडेपणा आहे हा.. " ,
" हो.. वेडेपणा आहे... वेडीच आहे त्याच्यासाठी.. खूप वेडी.. " ,
" अगं... पण तो आहे अजूनही.. कश्यावरुन... " अमोल रागात बोलला.
" आहे... त्याच्या खुणा मिळत आहेत.. आहे तो... इथेच कुठेतरी आसपास.. फक्त समोर येतं नाही अजून... " ,
" सुप्रिया !!! ....... काय सुरु आहे... जो नाहीच आहे त्याची वाट बघते आहेस... आणि जो समोर आहे ... त्याची किंमत नाही. " ,
" तसं नाही अमोल सर... पण खूप प्रेम आहे आमचं एकमेकांवर... त्याच्या शिवाय कशी राहू मी .. आधी ४-५ वेळेला त्याला शोधायचा प्रयन्त केला, भेटलाच नाही... त्यामुळेच मी या ट्रेकिंग साठी तयार नव्हते. " ,
" तर हे कारण होते... मला वाटलं मी जातो आहे म्हणून तू माघार घेते आहेस.. " अमोल बोलता बोलता थांबला. कारण पाण्याचे काही थेंब त्याच्या गालावर पडले होते. " तुझं प्रेम होतं ना कोणावर.... मग इतक्या दिवसात एकदाही सांगावस वाटलं नाही तुला... आपण तर मित्र होतो ना आधीपासूनच... तेव्हा सांगितलं असतं तर मी तुझ्याबद्दल कधीच असा विचार केला नसता... " , अमोलच्या वाक्यात दुःखाची लकेर होती.
" sorry अमोल सर... मला तुमच्या मनातलं कळायचं. परंतु तेव्हाच तुम्हाला सांगितलं नाही हेच चुकलं माझं.. त्यावेळी , मी त्या धक्क्यातून बाहेर पडत होते. कोणतंही नवीन relation नको होतं मला. आता , आकाशही परत आला आहे... मग तुमचा विचार कसा करू मी... खरंच sorry ... मुलांनाही मन असते.. ते आकाशमुळेचं समजलं मला. तुम्हाला वाईट वाटू नये म्हणून आधीपासून तुमच्यापासून एक अंतर ठेवलं मी. तुम्हाला कळलं असेल ते कधी कधी.. पण खरंच , आकाश नसता तरी तुमच्या सोबत मी किती प्रामाणिक राहिले असते माहित नाही मला..त्याच्या शिवाय कोणीच नाही मनात... आता तर त्याचं अस्तित्व आहे... इथे सगळीकडेच.. प्लिज ... वाईट वाटून घेऊ नका.. तुम्ही खूप चांगले आहात.. तुम्हाला छान जोडीदार मिळेल. गणू तुमची इच्छा पूर्ण करेल ती. इथे माझंही आयुष्य पणाला लागलं आहे ना.. भेटलाच पाहिजे तो... आणि पुन्हा तुमची माफी मागते मी... खूप प्रेम आहे आकाशवर... माफ करा मला.. " सुप्रीच्या डोळ्यात पाणी आलं आणि निघून गेली ती.
पुढच्या २-३ मिनिटात जोराचा पाऊस सुरु झाला. मुसळधार पेक्षा जास्त... असाच काहीसा. अमोल तसाच भिजत उभा.. पावसाचे थेंब चेहऱ्यावर नुसते टोचत होते... त्यापेक्षा जास्त टोचलं होतं ते मनाला. त्याच्या बाबतीत पहिल्यांदा होतं हे. काही गोष्टी स्वप्नांतच छान वाटतात... प्रेम करणे... चोरून बघणे... छान छान बोलणे... जागेपणी सर्व भास असतात... फक्त भास... सुप्रिया बोलली ते बरोबर. मुलांनाही मन असते... वाईट वाटते कधी मुलांनाही... अमोल तसाच कुठेतरी बघत विचार करत होता. काय विचार करून आलेलो या भटकंतीला, सुप्रीला समजून घेऊ आणखी... तिच्या जवळ पोहोचू... मनात जागा करू तिच्या. अमोलने नाराजीने मान हलवली. केवढा तो वारा सुटला होता. समोर, दूर असलेली पैकी एक -दोन झाडे पडताना हि दिसली अमोलला. विजांचा आवाज होताच.. आणखी काळोख होत होता... भीतीदायक वातावरण अगदी. प्रेम करते दुसऱ्या कोणावर.... नावं काय बोलली... हा ... आकाश.. बरोबर... आधीही दोन-तीनदा नाव घेतलं तिने.. जाऊदे... उगाचच प्रेम केलं तिच्यावर... आपलंच चुकलं. तरी कोण आहे हा आकाश... ज्यासाठी तिने मला नकार दिला... असा विचार करत होताच तो..
आणि केव्हढ्याने वीज चमकली... केवढा तो प्रकाश.. !! क्षणार्धात कोणी दिवा लावावा आणि चट्कन बंद करावा , असं झालं ते. अमोलचे डोळे दिपून गेले. अमोलने वरच्या दिशेला पाहिलं. समोरच्या डोंगरावर त्याला मानवसद्रुश्य आकृती दिसली. चेहरा तर दिसतं नव्हता. उंच ठिकाणी उभा आहे, त्याचं लक्ष आपल्याकडेच आहे, हे अमोलने ओळखलं....... मुसळधार , टोचणारा पाऊस.. सोसाट्याचा वारा आणि ती व्यक्ती.. त्याच्या मागे विजांचा कडकडाड होतं होता. इतक्या दुरुन सुद्धा त्याचे वाऱ्याने उडणारे केस अमोलला दिसतं होते. खरंच का, सुप्रीचा आकाश परत आला आहे का ... अमोल त्या पावसात अजूनही त्या समोरच्या व्यक्ती कडे बघत होता. पाठीमागे आभाळात सुरु असलेल्या... विजेच्या तांडवात, त्या प्रकाशामध्ये तो अजूनच उजळून दिसत होता.. एखाद्या युगपुरुषासारखा.. वादळात, अखंड पावसात...एका जागी पाय रोवून उभा... अमोलच्या मनात सुद्धा एक वादळ आकारास येतं होते. खरंच.. आला आहे का आकाश... मनात प्रचंड विचार आणि समोर विजेच्या खेळात उभा असलेला कोणी... अमोल अजूनही त्याच्याकडे बघत... सोबतीला वादळ होतंच... वर आभाळातही आणि मनातही ....... !!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
