कातरवेळच्या रम्य संध्याकाळी मनात निर्माण झालेल्या वादळाने मला वेडावून घेतलं . का कोण जाणे ? जीवन मरण ह्यातलं गूढ , दोन दिवसाआधी रस्त्याने जाताना
वाटेत आमची भेट झाली ती शेवटचीच .
नैराश्याच्या गर्देत मी गुरफटून गेले होते कळतं नव्हतं धाय मोकळून आज मी कुणाजवळ रडू ??
मी ज्या मनस्थितीतुन जात आहे त्याच मनस्थितीतुन सँडी , प्रद्युमन आणि डॅन जात असावे कदाचित .... पण ,
आज नैराश्याने मला खूप पोखरून घेतलं असं वाटतंय दुःख आणि क्षणिक वाटायला येणारा आनंद
तो आनंद की दुःखावर सांत्वन ? माझा पाठलाग कायम करणार का ही संकट ?
नाही हताश होऊन संकटाच्या आधीन नाही व्हायचंय मला . पण कुठे जाऊ कुठे ??
काळोखाच्या अंधारात घुटमळता जीव कसं समजवू कसं मी त्याला ??
आशेच्या एका किरणावर मनुष्य जगतो म्हणतात . पण आशेचे सारे पाश खोटे वाटले की
चेहऱ्यावर पसरतो तो आपला भूतकाळ . आठवायला गेलं की असंख्य जखमातून रक्ताचा
महापूर वाहून निघावा आणि वेदनेने काळीज चिरगळत जावं असं वाटायला लागतं .
आयुष्यात आपल्या घडणाऱ्या प्रत्येक घटना ह्या सांगूनच कुठे बर घडतात ? ?
किंवा पूर्वसूचना देऊनही त्या येतं नाहीत .
सँडीची मॉम सोडून गेली तेव्हा एक खूप जवळचा मित्र म्हणून अभयने आपल्या आईला कळवून तिला आपल्या घरी ठेवून घेतलं .
एवढं मोठं आव्हान त्यांनी पेललं . मैत्रीला जपलं पण त्याचं अभय सोबत नियतीने घात
करावा ?? अशी कावेबाज नियती माणसाला जगण्यातूनच उठवते .
छान चाललं होतं अभयच . त्याच्या सोबत एव्हाना एकच वाईट घडलं होतं
त्याला मेडिकल सोडून इंजिनिअरिंग करावं लागलं . बाबांना त्याच्या त्याला इंजिनिअर
बनवण्याचं लहानपणापासून स्वप्न होतं म्हणून . त्यांच्या त्या स्वप्नालाही अभय जागला .
पहिल्याच वर्षी कॉलेजमध्ये फस्ट येऊन बेस्ट इयर ऑफ द स्टुडंटचा अवॉर्ड मिळवला .
सँडी मात्र त्याच्या घरून मेडिकल करतं होती आणि हा दुबईला शिक्षणासाठी निघून गेला .
भेटत राहू ना आपण आल्यावर अस म्हणतं गोष्ट उडवून न्यायचा अभय .
दोन वर्षे त्याची तिकडे अशीच निघून गेली . त्या दोन वर्षात कॉलेजचा स्टडी खूप
राहतो बाकी इव्हेंट्स , क्लास असतात पंधरा दिवसासाठी मला यायला
नाही जमायचं म्हणून तो भेटीसाठीही येऊ शकला नाही . बोलणं काय ते कॉल वर महिन्यातून एकदा व्हायचं ...
कॉलेज लाईफ म्हटलं आणि मित्र असे दुरावले की आधीचे दिवस जे सोबत घालवले
ते ही परिकथेसारखे वाटायला लागतात .
अभय येत्या दोन दिवसांनी भेटीला येतो असे म्हणून ह्या खेपेला कॉल करतो . आणि होतं काय अचानक त्याची तब्येत बिघडते .
मी ही त्याच्यावर खूप चिडलेली आम्हाला वाटलं तो न येण्यासाठी बहाना करतं असावा
कारण दोन वर्षे उलटली आणि तो आला नाही मग काय वाटणार . पण त्यालाही कुठे तरी आठवण येत असेलच ना सर्वांची ??
*********
त्या दिवशी त्याने मला पंधरा वेळा कॉल करून मी रिसिव्ह करून बोलले नाही .
त्याला मॅसेजवर म्हटले तू इथे येत पर्यंत माझ्यासोबत अजिबात बोलूच नको आता .
ओके लवकरच येतो मग तर बोलशील ना ! तुमच्यासर्वांची खूप आठवण येते अगं मला तुमच्यासाठी लवकर येण्याचा प्रयत्न करतो मी , हा त्याचा मला आलेला रिप्लायही तेव्हा वाटलं सर्व कोरडा ओलावा ह्याचा . तिकडे कॉलेज मध्ये आता नवीन मित्र मैत्रिणी मिळाल्यावर ह्याला कसली आमची आठवण येते .
सँडी , प्रद्युमन , डॅन आम्ही जेव्हा एकत्र सुट्या मध्ये भेटायला आलो तेव्हा सारखी अभयची आठवण करायचो .
डॅन म्हणायचा , " साला अभ्या आपल्याला विसरून गेला . किती आठवण येते ह्याची येऊ दे ह्याला फक्त आता जाऊच नाही देणार परत . "
एक गंमत , प्रद्युमन म्हणायचा , " चल यार विसरून जा त्याला आता एक व्हिस्की प्यायची का ??
अभ्याचा आठवणीत व्हिस्कीचा घेतलेला जीवनातला पहिला घोट तरी रेंगाळत राहिल्याची मनात उब पेटत राहील .... "
********
