गुलाबी ..
ती एक छोटी गोड मुलगी
असेल चार पाच वर्षाची
नेहेमी माझ्या घराजवळून जात असे
बरोबर बहुधा तिची आजी असावी
समोरच्या कॉलनीत रहात होती ती
सुंदर गोरा रंग
भूरें कुरळे केस ..अगदी लडी लडी ने कपाळावर झेपावणारे
डोळे काळे आणी भुरे ..अशा मिश्रणाचे आणी गोल गोल टप्पोरे ..
एकाच गाला वर एक छान खळी.
गालात लपलेले आणी अगदी अपरे असे छोटे नाक
नाजूक शी हनुवटी ..
आणी या साऱ्या लवाजम्याला दृष्ट लागू नये म्हणून की काय हनुवटी खाली
असणारा छोटांसा तीळ...
तीचे नाव गायत्री होते ..पण मी मनातून तीला “गुलाबी “म्हणत असे
रोज संध्याकाळी फिरायला जाताना मला तिची हाक असे
“दीदी ..चल ना फिलायला
माजा हात पकल मग तु हलवनाल नाय
मला खूप हसू येत असे .तिची आजी पण कौतुकाने हसत असे
कधी एखादे चोकलेट मी पण तीला देई
मग तर ती इतकी .गोड हसत असे ..की बस ..!
हळू हळू ओळख वाढून तिची आजी आणी मी एक दोन वाक्ये बोलू लागलो
अधुन मधून ती आमच्या बागेत पण खेळायला येवू लागली .
मला नेहेमी एक नवल वाटे
की तिची आई किंवा वडील दोघेही नेहेमी बाहेर जात असत
पण ती कधी त्यांच्या बरोबर नसे
कायम ती आणी तिची आजी हीच जोडी !!
तीचे आई वडील पण दिसायला बरे होते
पण एकंदर पाहिले की ती कोणा सारखीच दिसत नव्हती .
मला वाटले कधी कधी मुले आई वडीला ,,पेक्षा वेगळी असतात दिसायला
तसेच काहीस् असेल बहुधा !
ती अशीच आमच्या बागेत खेळत असताना
एकदा मात्र मी तिच्या आजीला विचारलेच ,..
“आजी ही तिच्या आई वडिलांच्या मागे नाही वाट्ते लागत बाहेर जायला ?”
कधी दिसत नाही कुठे जाताना त्यांच्या बरोबर
आजी एकदम सहज म्हणाल्या,
“अग ही काही त्यांची मुलगी नाहीये ..
म्हणजे?
ते तीचे काका काकु आहेत का ..
मग आई वडील कुठे आहेत तीचे ??
माझे एकदम दोन तीन प्रश्न ऐकुन आजी बोलल्या
“अग तीला आई वडील नाहीयेत ..
माझ्या भाची ची आहे ही मुलगी ..
भाचीचे लग्न झाले आणी माझी बहीण वारली
तीचे यजमान तर आधीच एका अक्सिडेंट मध्ये मृत्यू पावले होते
भाचीच्या नवऱ्याला एड्स सारखा दुर्धर आजार होता ..
त्या आजाराची लागण तीला पण नंतर वर्षभरातच झाली
या मुलीचा जन्म झाला ..आणी लगेचच थोड्या दिवसात दोघे त्या
आजारात मृत्यू पावले
मग भाचीच्या सासू सासऱ्यांनी कमनशिबी म्हणून
हिला स्वीकारायला नकार दिला ..
मग मीच घेवून आले हिला इकडे ..आणी करते आता सांभाळ हिचा जमेल तसा
मी निःशब्द .!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
रेश्मा ..
रेश्मा माझ्या घरा शेजारी राहायला येवून वर्ष झाले
छान सडसडीत ..
सावळा पण सतेज .रंग
धारदार नाक .
डोळे काळे भोर आणी चमकदार
केस छान लांब आणी दोन वेण्यात गुंतवलेले
शाळेचा ड्रेस असो वा इतर कोणते पण कपडे
तिचे रुपडे अगदी खुलून दिसत असे
पाचव्या इयत्तेत शिकणारी रेश्मा खुपच चुणचुणीत होती
वडील वकील .आणी आई गृहिणी .
पण एकटीच त्यामुळे खूप खूप लाडकी
घरात आजी आजोबा काका आणी आत्या पण आहेत तीचे लाड करायला !!
त्यामुळे थोडी” चढेल “..पण होती
मना विरुध्द काहीही झालेले खपत नसे बाई साहेबांना
काही काही वेळा तीचे काही विचित्र हटट पुरवताना घरचे सगळेच जेरीस येत असत
अशा वेळेस मला वाटे कीती हे लाड ?
अशाने एक दिवस लाडा लाडाने वेडी होईल की काय ही ..
रेश्माला पण आपले हटट सर्व कडून पुरवून घेताना एक विचित्र आनंद मिळत असे
असे काही जरी असले तरीही
मुलगी मात्र खरेच गोड होती ..
अभ्यास नृत्य ..खेळ .वक्तृत्व अगदी सगळ्यात अव्वल होती ती
मला वाटे कदाचित यामुळेच घरचे लोक तिच्या या हट्टी स्वभावाकडे कडे दुर्लक्ष करीत असावेत
असाच एक दिवस रेशमाचा वाढदिवस आला
सगळे घर आठवडा भर तिच्या वाढदिवसाची जय्यत तयारी करीत होते
जणू काही एखादा मोठा सण .आला असावा
वाढदिवसाचा मेन्यू .तीचे कपडे .आमंत्रणे ..
अगदी जोरदार काम चालु होते ..
रेश्मा पण जाम आनंदात होती
मावशी माझ्या वाढदिवसाला यायचे असे चार दिवस आधीच तीचे आमंत्रण होते
तीच्या आईने पण त्या दिवशी सकाळीच मला सांगितले
“ताई यायचे बर का संध्याकाळी “
संध्याकाळी शेजारचे घर नुसते दणाणून गेले होते
मी पण वेळेवर गेले तिच्या साठी एक सुंदर “टेडी घेवून
पाहून अगदी खुष झाली रेशमाची स्वारी ..!!
नंतर मग यथासांग केक कापणे ..
आणी मग तिच्या सर्व दोस्त मंडळी समवेत ..
खाद्य पदार्थांचा समाचार ..घेणे
मी पण स्वयपाक घरात तिच्या आईला डिश भरून देण्यात मदत करत होते
सोबत गप्पा पण चालू होत्या आमच्या .
.मी म्हणाले
“कीती छान दिसतेय आज रेश्मा ..आणी दंगा पण खूप चाललाय
मला तर तीला पहिल्या वर तिच्या साठी एक गाणे म्हणावेसे वाटू लागले “
कोणते हो ताई ?.
.रेशमाच्या आईने हसून विचारले
“तेच हो वाढदिवस स्पेशल ..
‘तुम जियो हजारो साल सालके दिन हो पचास हजार “
माझे बोलणे ऐकताच अचानक रेशमाच्या आईला हुंदका फुटला
मी विचारले ..
काय झाले वाहिनी ..
अहो ताई हजार साल काय घेवून बसला हे वर्ष तरी निघेल की नाही शंका आहे हो
रेशमाची आई आता हंमसा हमशी रडू लागली ..
मी तर चकितच झाले ..
म्हणजे काय हो वाहिनी ??
ताई काय सांगू तुम्हाला रेश्माला ब्लड क्यांसर आहे ..
ट्रीटमेंट चालु आहे तिची
डॉक्टर नी सांगितले आहे ही शेवटची स्टेज असल्याने
कोणत्याही दिवशी हिचा मृत्यू येवू शकतो
म्हणून तर आम्ही तिचा कोणताच शब्द खाली पडू देत नाही ..
दुर्दैवाने तिच्या मृत्युच्या दिवसाची आम्हाला वाट पहावी लागतीय
आणी या भयंकर गोष्टीचा सामना करताना आंम्ही सारे रोज कणा कणाने
मरतो आहोत ..”
हे ऐकून मी पण हतबुद्ध झाले ..!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-शेजीबाई ..
तीला मी शेजीबाई म्हणते .
खरे म्हणजे ती माझ्या शेजारी रहात नाही
ती आमची घर मालकीण आहे .खालच्या मजल्या वर राहणारी ...
पण शेजीबाई ..असे म्हणले की जो एक “आपुलकीचा” आणी मैत्रीचा “फील” येतो ना
तीच्या बाबतीत तो भेटलेल्या अगदी पहिल्या क्षणा पासून आहे
त्या छोट्या गावात मला भेटलेली ती पहिली स्त्री होती ..
अगदी पहिल्या भेटी पासून च तीने मला जीव लावायला सुरु केले होते
जणु काही ती प्रथम दर्शनी माझ्या” प्रेमात” पडली होती
भाड्याचे घर पाहायला आम्ही तिच्या कडे गेलो ..
स्वागतच मुळी घर पाहण्यापूर्वीच सुंदर अशा कॉफी ने केले तीने
नंतर सहज म्हणून पाहिलेले हे पहिलेच घर आम्हाला पसंत पडले
आणी दुसऱ्या दिवशी पासून तीथे राहायला पण गेलो
पहिले काही दिवस माझा संसार लावलेला नव्हता .
मांडा मांडी चालु होती ...!
लगेच दुसऱ्या दिवशी पासून तीने सूत्र हातात घेतली
स्वत आजारी असून पण आमची डब्याची सोय तीने लगेच करून दिली
त्या गावात खुप म्हणजे खुपच .उन्हाळा ..!!
सात आठ तास कामावर जायचे म्हणजे गार पाण्याची नितांत गरज .
लगेच दुसऱ्या दिवशी पासून माझ्यासाठी दोन फ्रिजर मधल्या बाटल्या तयार असत
मी बाहेर निघाले की बाटल्या हातात घेवून लगेच ती येत असे
मग मी कोणते कपडे दागिने घातले यावर थोडी चर्चा
मग मी गाडीत बसून गाडी वळवून जाई पर्यंत मला टाटा करायला ती थांबत असे
यथावकाश माझा पण संसार लागला
फ्रीज आला माझ्या कडे ..
आता पाणी द्यायची तीला गरज उरली नाही
पण टाटा मात्र रोज न चुकता ..
माझ्या वेशभूषेचे ..दागिन्यांचे कौतुक मात्र न चुकता .
माझ्या प्रत्येक गोष्टीची तीला अगदी अपूर्वाई वाटत असे
मधुनच लहर आली की
माझे ऑफिसमधून आगमन होताचक्षणी
तिचा मुक्काम माझ्याकडे पडत असे मग आमच्या दोघा बरोबर गप्पा
तीचे म्हणणे असे मी फार शिकले नाही मला तुम्ही इंग्रजी शिकवा
मला नेट कसे वापरायचे ते शिकवा .
मग मी तीला सारे थोडे थोडे समजावत असे .
मी फेसबुक उघडले की तीला भारी कुतुहुल असे
वेगवगळे फोटो कमेंट पाहताना तिच्या चेहेऱ्यावर नवलाई दाटून येत असे
कधी एखादे दिवशी घरी आले की हात पाय धुवून ग्यास पेटवणार
इतक्यात बेल वाजत असे ..शेजीबाई चहाचे कप घेवुन हजर असे..!
कशाला कशाला .असे म्हणले तर ..
अहो मी घेतच होते ..तुम्ही दिसलात मग तुम्हाला आणला
खरे तर आयता चहा मला पण प्यायला बरे वाटे !!!
मी आणलेल्या छोट्या संसारातील वस्तु विषयी तीला भारी उत्सुकता असे
तसे ते गाव लहान असल्याने शहरातली कोणतीही वस्तु तीथे नवीनच वाटत असे !!
मग ती म्हणत असे मला पण शहरात जाल तेव्हा हे आणाल का ??
मी आनंदाने हो म्हणत असे ..
अशा बर्याच वस्तू मी तिच्यासाठी शहरातून आणून दिल्या
शिवाय वेळोवेळी तिच्या लहान मुलांसाठी शहरातून
वेगवेगळ्या प्रकारचा खाऊ पण आणीत असे
तिची मुले एकदम खुश होत असत .
असे दिवस छान चालले होते
आणी अचानक सहा एक महिन्यांनी
एके दिवशी आमची बदली झाली
शेजीबाईला सोडून जायची वेळ बहुधा जवळ आली असावी
तीला जेव्हा हे समजले तेव्हा तीची प्रतिक्रिया तशी काहीच नव्हती .
पण तिच्या डोळ्यातले हलके .,पाणी तिच्या भावना सांगत होत्या !
यानंतर काही दिवसातच आम्हाला सर्व सामान गुंडाळून निरोप घ्यायची वेळ आली
त्या दोन तीन दिवसात माझ्या लक्षात आले की शेजीबाई एकदाही मला दिसली नाही
विचारले असता कुठे गावाला गेली होती म्हणे
मला थोडी चुटपूट लागली कारण असे न सांगता ती कुठे जात नसे .
नंतर आली तेव्हा आम्हाला दुसरे दिवशीच निघायचे होते
मग संध्याकाळी तीचा निरोप घ्यायला गेले .
कुंकु लावुन साखर दिली मला तीने
पण तिचा चेहरा नाराज दिसत होता .
आमचे जाणे तिने मनाला लाऊन घेतले होते
या आमच्याकडे कधी ही ..फोन करीत राहा अशी
दोन तीन पोकळ वाक्ये ..मी ही बोलले ..
मला ही त्यातील “फोल पणा समजत होता ..
पण नाईलाज होता ..जाणे तर भाग होते ..
पुन्हा भेट कधी होईल .सांगु शकत नव्हते
गाडीत जावून बसले आणी गाडीने एक वळण घेतले ..
शेजीबाईचा निरोप घेण्या साठी मी घराकडे पहिले
पण दारात कोणीच नव्हते ..
मला समजले रोज मला प्रेमाने निरोप देणारी शेजीबाई आज दारात येणार नव्हती
निरोपाचा क्षण कदाचित तीला सहन होणारा नव्हता ..!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
अंजना ...
अंजना ला प्रथम भेटले
ते बँकेच्या एका शैक्षणिक कोर्समध्ये
मला भेटल्या क्षणी आवडली ती अंजना ...आणी ती तर माझ्या प्रेमातच पडली जणु !!!
एका क्षणात भरपूर बडबड करू लागली अंजना ..
जणू काही आमची जुनी ओळख आहे .
वय पंचवीस् च्या आसपास ..
साधारण उंची मध्यम बांधा ..सावळा रंग
चेहेर्यावर एक आत्मविश्वास !!
आणी सगळ्यात विशेष डोळ्यात भरणारे तीचे मोठ्ठे मोठ्ठे काजळ भरले डोळे
उत्तराखंड ची असणारी अंजना हिंदी भाषिक होती
आम्ही ट्रेनिंग सेंटर च्या होस्टेल ला एकत्र एका खोलीत रहाणार होतो
एक आठवडा भर मुक्काम असणार होता आमचा
उत्तराखंड ची असणारी अंजना काम मात्र मध्य प्रदेशच्या बँकेच्य शाखेत काम करीत होती
पहिल्या भेटीत आम्ही दोघी इतक्या गप्पा मारीत बसलो की
जेवणाची वेळ कधी झाली समजलेच नाही आम्हाला
दुसऱ्या दिवशी सकाळी लवकर जाग आली
पाहते तो काय अंजना सकाळीच उठली होती
“जी हम् तो जल्दी ही जाग जाते है
आदत है हमे जल्दी जागनेकी .प्रकृती भी जल्दी ही जाग जाती है ना ?”
मला आवडले तीचे बोलणे
मी रोज सकाळी नियमित फिरणारी ..मग तीला विचारले
जायेंगे क्या घुमने ..?
क्यो नही अभी तय्यार होती हु ..
मग आम्ही रोज सकाळी आठवणीने फिरायला जाऊ लागलो
त्या गप्पातून उलगडत होते तीचे आतापर्यंतचे आयुष्य
उत्तराखंड सारख्या डोंगराळ भागात बालपण गेल्या मुळे निसर्गाच्या अनेक संकटांशी सामना करण्याची तयारी !!
शिक्षण दुर्गम भागातुन चालत जाऊन करावे लागले
पण सुंदर हिरव्या गार आणी निसर्ग सौंदर्याने नटलेल्या प्रदेशाचाचा सार्थ अभिमान होता तीला ..
हिमालयाच्या मागील टेकडी वर होते तीचे घर
मागून गंगा मैय्या झुळू झुळु वाहात असे
“हमने तो यहा जब मध्य प्रदेश मे आये ना तो देखा ये पानीका फिल्टर
वर्ना हम् तो मैय्याजी का पवित्र पानी ही पिते आये है जी .”.
अंजना चे सांगणे ..
तीचे नोकरीचे ठिकाण व घर यामध्ये इतके अंतर होते की सहा सहा महिने
तीला घरच्या लोकांचे दर्शन होत नसे
त्यात मध्य प्रेदेश मध्ये मुलींच्या दृष्टीने थोडे सुरक्षित वातावरण नाही
असे तीचे म्हणणे त्यामुळे घरची आठवण खुप येत असे तीला
स्वयपाक पाणी सगळ्यात पारंगत होती अंजना !!
नोकरीच्या अथवा शिक्षणाच्या गावी रहात असताना स्वतःच रोटी सब्जी करून खात असे
महाराष्ट्रात मात्र आजकाल मुलीना घरचा स्वयपाक नको झाला आहे असे आपण पहातो .
घरची मोठी माणसे आई वडील काका काकू बहिणीचे पती या साऱ्या विषयी तिच्या मनात प्रचंड आदर होता
त्यांच्या घरचे रीत रिवाज याचे तीला खुप कौतुक होते
घरच्या लोकांचे फोटो दाखवताना आणी त्यांच्या विषयी बोलताना
तीला खुप भरून येत असे
काय सांगु आणी काय नको असे होत असे तीला .
“पता है मै जब घर जाती हु ना
तब रोज सुबह नहाके मा बाबुजीके पैर छु लेती हु
इतना सुकून मिलता है ना मनको !”
अंजना सांगत असे
आणी आमच्याकडे पहा
मोठ्यांना नमस्कार करणे हा शिष्टाचारच लोप पाऊ लागलाय ..
त्यांच्या कडे लग्ना पुर्वी कपाळांवर कुंकू लावायची पध्धत नाही “
मी रोज वेगवेगळ्या प्रकारच्या टिकल्या लावत असे
तीला भारी गंमत वाटत असे
“दीदी जब हमारी शादी होंगी ना तब मै भी बडीवाली बिंदी लगावूंगी
और माथेपे सिंदूर भी लगाया करूंगी रोज .”
मला उगाचच आमच्या कडच्या नव्या मुली कुंकू मंगळसुत्र याचा कसा कंटाळा करतात ते आठवले ..
माझे मन अकारण महाराष्ट्राच्या मुली आणि अंजना ची तुलना करीत असे
“और सुनो मेरी शादी मे तुम दोनो को आना है
मुझे कोई बहाना नही चाहिये समझे ना ...?
अंजना हसून मला दटावत असे
लग्नानंतर घरी सर्व माणसे असावीत असे अंजना ला वाटे
“हमे तो शादी के बाद घरमे बडे बुजुर्ग चाहिये ही .,
जिनके आशीर्वाद के बिना हमारी जिंदगी अधुरी है
घरमे सास ससुर नही हो तो हमे सलाह कौन देगा ..
जब हम् कुछ.गलत करेंगे तो हमे रोकेगा कौन ..?”
खरे तर ती घरच्या माणसा पासुन शिक्षणाच्या निमित्ताने
व नंतर ही खुप दुर राहायची तशात शेंडेफळ त्यामुळे खुप लाडकी
तीला कुणी काही कधी सांगितले नव्हते
पण ती स्वताच्या मनाने रीत, रिवाज, मोठ्याचा मान सन्मान ..
हे शिकली होती याचे मला खुप नवल वाटायचे !
कारण तिच्याच वयाची माझ्या मैत्रिणीची मुलगी म्हणत असे
“आई मला सासू सासरे नसलेले स्थळ पाहून दे
शिवाय लग्नाच्या वेळी माझ्या नवऱ्यासाठी काही अटी आहेत बर का
त्या म्हणजे मी नाव बदलणार नाही
मी स्वयपाक करणार नाही तसेच मी त्याच्या घरी ही राहायला जाणार नाही
त्यानेच आपल्या घरी येवून राहायला हवे “..वगैरे वगैरे
या पार्श्वभूमी वर आणी एकंदर महाराष्ट्रातली लग्नानंतर वेगळे राहायची परंपरा .पाहता .
मला अंजनाचे कौतुक वाटले
घरी सर्व भावंडांची लग्ने झाली आहेत त्यामुळे अंजना साठी आता मुलगा
पहायचे काम चालू आहे
मी सहज विचारले ,”
अंजना तुम्हारी शादीमे दहेज के लिये कितने गेहेने बनवाये है तुम्हारे घर् वालोने ?”
“नही जी हमारे यहा दहेज नही होता
लडकी दे दी ये ही लडके वाले अच्छा समजते है “
मला आठवल्या “हुंडा बळी” गेलेल्या”निष्पाप नाजूक “मुली
रोज रात्री झोपताना ती हनुमान कांड नावाचे पुस्तक थोडेसे वाचत असे
मी विचारले, “अंजना ये तुम रोज क्या पढती हो ?”
“जी ये किताब ना मुझे हमारे एक कस्टमर चाचा ने दी है
और रोज पढने को बोला है “
“सच मे जब मै ये पढती हु मनको एक सुकूनसा मिल जाता है”
घरच्या लोकांच्या आठवणीने नेहेमीच अंजना “होमसिक” होत असे
रोज भैय्या आणी भाबिला फोन असेच तिचा
तो कधी चुकला नाही ..
माझे कवितांचे पुस्तक पाहून तीला माझा अभिमान वाटला
ती म्हणाली,
“अगर मुझे पढना आता मराठी तो मै पढ सकती ये किताब “
मग मी तिच्या वरच एक हिंदी कविता केली .
ती खुपच खुष होऊन गेली
क्लास मधल्या साऱ्या लोकांना कौतुकाने ती हे सांगत होती
दिवसे दिवस अंजनाला मी अधिक अधिक समजून घेत होते
आणी ती पण मला खुप जवळची समजू लागली होती
.पुण्यातील आठ दिवस आम्ही खुप मजा केली
वेगवेगळ्या प्रकारचे फोटो काढले
रात्र रात्र जागून गप्पा केल्या …
वेगवेगळी ठिकाणे मी तीला संध्याकाळी फिरून दाखवली
.एकमेकींच्या पसंतीने कपडे दागिने याची खरेदी पण केली
एक दिवस तर पुण्यात तुफान पाऊस पडत होता
तरी पण आम्ही अगदी हट्टाने रात्रीचा पिक्चर पहायचे ठरवले
खुप अडचणी आल्या त्या दिवशी
पण जिद्दीने आम्ही आमची इच्छा पुर्ण केलीच तेव्हा तर तीला खुपच मजा वाटली ..
आता यानंतर आमचा एकच दिवस राहिला ट्रेनिंग चा
मी तीला चतुरश्रुंगीचे देऊळ दाखवायला घेऊन गेले
डोंगरावर असणारी ती देवी पाहून साहजिकच अंजना ला तिच्या भागातील देऊळ आठवले ..खुप भाऊक झाली अंजना तेव्हा !!
“सचमे इधर आके मुझे बहोत अच्छा लगा ..”
मला पण बरे वाटले .त्या दिवशी पण खुप फोटो काढले आम्ही
परत जाताना एका फुलवाल्या जवळ रिक्षा थांबवून अंजना खाली उतरली
आणी एक पुष्प गुच्छः घेऊन आली ..
मला वाटले क्लासमध्ये कोणाचा तरी वाढदिवस असेल म्हणुन आणला असेल
होस्टेल वर गेल्या वर तीने तो गुच्छ मलाच दिला आणी माझ्या पाया पडली
मी चकित होऊन म्हणाले, “ये किसलिये ..अंजना ?”
त्यावर ती म्हणाली ..
“तुमने मुझे बहोत प्यार दिया .
मै तुम्हे कुछ् देना चाहती थी मगर क्या दु ये समज नही सकी
फिर सोचा फुल ही दे दु इससे बडा ..तोहफा और कौनसा ही सकता है ?.”
हे बोलताना डोळ्यातले पाणी लपवायला अंजनाने नजर फिरवली .,.
मला पण अगदी भरून आले
खरे तर मी तिच्यासाठी खास असे काहीच केले नव्हते .
फक्त माझ्या स्वभावा नुसार तिच्याशी मिळून मिसळून वागले इतकेच .
मी तीला म्हणाले ,
“सच मे अंजना ये फुल ही बहोत सारी बाते कह रहे है ..”
मुझे खूब पसंद आये ये फुल ..”
अखेर शेवटचा दिवस आला आणी शेवटच्या क्षणी आमच्या ताटातुटी ची घडी आलीच ..
तिची रेल्वे दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी होती
मला मात्र त्याच संध्याकाळी बसला बसायचे होते .
होस्टेल मध्ये फक्त ती आणि आणखी एक मैत्रीण अशा दोघीच राहिल्या होत्या
मी अंजना ला म्हणले
“ आज अकेली मत सोना दोनो साथमे सोना ..”
अंजना म्हणाली ..,
“नही हम् अकेले कहा है मेरे साथवाले बेड पर तुम्हारी यादे है
मै यही सो जावूंगी ..”
या वाक्या पुढे मी निरुत्तर होते ..
अंजना ने मला घट्ट मिठी मारली आणी शेवटचे रडून घेतले
यानंतर ती मला हसत हसत रिक्षा पर्यंत सोडायला आली
आता ट्रेनिंग संपून पंधरा दिवस झाले
रोज अंजना चे.... मिस यू ..असे दोन तरी मेसेज असतातच ..
आता तिच्या लग्नाला मला तिकडे जायचे आहे
पाहू कधी योग येतो ते .,.!!
मी अंजना वर केलेली हीच ती कविता
अंजना ..
एक लडकी बडे शहरमे बसनेवाली
छोटे छोटे सपने आखोमे रखनेवाली
बहोत बरसो से दुर है अपनी शिक्षा और नोकरी के लिये
लेकिन मनमे तरसती है घरवालोके प्यारके लिये
लोग मिलते है तो बहोत बाते करती है
मगर मनमे शायद ..अकेली ही रहती है
नये नये खयालात लिये नयी नयी चीजे सिखती है
सिम्पल ..सी है मगर कभी कभी” मॉड.”भी दिखती है
बडोका आदर, मान, सम्मान, अंजना ने खुद ही सिखा है
सब कुछः स्वीकार करती है जो उसकी अच्छा दिखा है
अंजना के बारे मे मै जब सोचती हु
अपना “अतीत “ मै उसी मे देखती हु
घुल मिल के रेहेती है सबसे “हसमुख “ अंजना
जो भी मिलता है लगता है उसे चाहना
अब चाहने लगी हु मै भी अंजना की खुषी
और मांगती हु भगवान से कयामत तक
.. उसके लबोपे हसी ..!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
