AAJARANCH FASHION book and story is written by Prashant Kedare in Marathi . This story is getting good reader response on Matrubharti app and web since it is published free to read for all readers online. AAJARANCH FASHION is also popular in सामाजिक कथा in Marathi and it is receiving from online readers very fast. Signup now to get access to this story.
आजारांचं फॅशन - कादंबरी
Prashant Kedare
द्वारा
मराठी सामाजिक कथा
एक बार आजा आजा आजा आजा आजा…. एक बार आजा आजा आजा आजा आजा.... "ओ फोन वाजतोय तुमचा" अनिल च्या श्रीमती म्हणजे सविता अनिल गोरे चपात्या लाटता लाटताच केकाळल्या. पोटावरची गोधडी तोंडावर ओढत "कोण हे बघ" अनिल झोपेतच बोलला. “सकाळी उठून मर मर मरा, पोरंबाळं बघा, यांना गिळायला बनवा आणि यांचा फोन पण बघा, आणि काय मेली ती कॉलर टून ठेवलीय एक बार आजा... जस काय आयकून कॉलनीतल्या सगळ्या पोरी यांच्याकडंच पळत सुटणारयेत... आहो शार्दूल हे” "जाऊदे कट कर अन सायलेंट वर टाक त्याला" "कोणाला? "अग माझ्या आई फोनला अन जमलं तर तुझ्या तोंडालापण" "मला काय हौस नाही आली
एक बार आजा आजा आजा आजा आजा…. एक बार आजा आजा आजा आजा आजा.... "ओ फोन वाजतोय तुमचा" अनिल च्या श्रीमती म्हणजे सविता अनिल गोरे चपात्या लाटता लाटताच केकाळल्या. पोटावरची गोधडी तोंडावर ओढत "कोण हे बघ" अनिल ...अजून वाचाबोलला. “सकाळी उठून मर मर मरा, पोरंबाळं बघा, यांना गिळायला बनवा आणि यांचा फोन पण बघा, आणि काय मेली ती कॉलर टून ठेवलीय एक बार आजा... जस काय आयकून कॉलनीतल्या सगळ्या पोरी यांच्याकडंच पळत सुटणारयेत... आहो शार्दूल हे” "जाऊदे कट कर अन सायलेंट वर टाक त्याला" "कोणाला? "अग माझ्या आई फोनला अन जमलं तर तुझ्या तोंडालापण" "मला काय हौस नाही आली
अनिलच्या घरापासून मनोज कापडणेचे घर फार फार तर २०० ते ३०० मीटर अंतरावर आणि मधे नाका, जिथे मित्र मंडळी जमून चहाच्या टपरीवर स्वतःच्या घरातल्या तेल मिठा पासून ते डोनाल्ड ट्रम्प च्या घराच्या विटापर्यँत जेवढ्या शक्य तेवढ्या गप्पा मारत बसायचे. ...अजून वाचानाक्याजवळ पोहोचला आणि पहिली गोष्ट त्याच्या नजरेला पडली ती म्हणजे १० बाय १५ फुटाचा एक मोठा मनोज कापडणेचा हसरा फोटो लावलेला श्रद्धांजलीचा बॅनर, 'भावा सारखा मित्र हरपला, असा कसा हसता हसता सोडून गेलास, भावा तू परत ये' 'मनोज कापडणे यांना भावपूर्ण श्रध्दांजली' बॅनर वरचा मनोजचा हसरा चेहरा आणि लिहिलेले काळे अक्षर वाचून अनिलचा चेहरा पांढरा ठप्प पडला. "ये आन्या" अनिल
अनिल देखील मित्रां सोबत बाहेर पडला, बाकीचे सगळे काही ना काही एकमेकां सोबत बोलत होते पण अनिल मात्र शांत पणे चालत होता. "गोरे साहेब काही तरी करा आता, डोकं पकडलंय, थोडी थोडी मारली पाहिजेल" घोरणे पप्या अनिलच्या खांद्यावर हात ...अजून वाचाअनिलला बोलला. "मी का करू, लग्नाला आलायस का माझ्या" अनिल ने पप्याचा हात खांद्यावरून झटकत तिखट टोला मारला. "एक काम करा सगळे काढा ना थोडे थोडे पैसे, ये निक्या तुझ्या कड किती आहेत" शार्दूल ने निखिल बहिरे कडे बघत जगातला सगळ्यात अवघड प्रश्न निखिलला विचारला. "अरे मयताला काय पैसे घेऊन येत का कोण?" निखिल बहिरे कडे पैसे न काढण्यासाठी प्रत्येक
दोन दोन म्हणता म्हणता सहा सात पेग झाले पण मन अजून काय भरेना, चार वाजेला सुरु केलेला कार्यक्रम आठ वाजले तरी संपेना. “ये झालो हँग आता, मी चाललो घरी” अनिल ने शेवटचा घोट घेत आपला विचार किंबहुना निर्णय जाहीर ...अजून वाचा“अरे थांब आम्ही पण येतोय, आम्ही काय इथं राहायला आलोय का” घोरणे पप्या अनिलच्या खांद्यावर हात टाकत बोलला. “ये हे घे माझे पाचशे, तुम्ही इथं राहा, झोपा नाही तर खड्ड्यात जा मी चाललो” एवढं बोलून अनिल उठला आणि दात कोरत बाहेर येऊन रिक्षा थांबवली आणि सरळ घराकडे निघून गेला. पुढील दहा बारा मिनिटात रिक्षा अनिलच्या घराजवळ येऊन थांबली, अनिलने रिक्षाचे
सकाळी साडे नऊ दहाच्या सुमारास अनिलचे डोळे उघडले, अनिल छातीला हात लावूनच उठला, आता ही नुसती दुखण्याची भीती असेल किंवा कदाचित छातीत दुखतही असेल, रात्रीची दारू आणि अबरचबर खाणं ह्या मुळे ऍसिडिटी तर होणारच ना, पण अनिलला साधी ...अजून वाचादेखील सिरीयस हार्ट अटॅक आहे असे वाटणे म्हणजे त्याच्या स्वभावाचा एक अविभाज्य घटक, अनिल बेड वरून उठला सरळ बाथरूम मध्ये गेला आणि दहा बारा मिनिटांमध्येच अंघोळ वैगेरे आटपून बाहेर आला, देव्हाऱ्या समोर जाऊन पूजा केली, आपल्या विशिष्ट शैलीत देवाच्या पाया पडला आणि सरळ पाणी पिण्यासाठी किचन मध्ये गेला, अनिलने असे कुठे तरी ऐकले होते की अंघोळ केल्या नंतर पाणी पिल्याने ब्लड