कॉफी हाऊस- मन मोकळ करण्याची जागा...
अनुजा कुलकर्णी.
"हे आभा, तू परत सांगतेस, आपण कधी आणि कुठे भेटतोय?"
"काय नेहा... हाय नाही हेलो नाही!"
" सॉरी विसरले....हाय! आता सांग प्लीज!"
"गम्मत करतीये मी.. सॉरी बिरी नको! सांगते.... रविवारी आपल्या नेहमीच्या कॉफी हाऊस मध्ये..१० वाजता.. तिसऱ्यांदा फोन आलाय तुझा सेम प्रश्न विचारायला! कुठे लक्ष आहे तुझ?? मी तुला ओब्सर्व करतीये.. तू प्रत्येकवेळी सेम प्रश्न विचारून नुसत हु हु करती आहेस! तू माझ बोलण ऐकती आहेस कि नुसत हु हु करतीयेस?"
"मी नुसत हु हु करतीये? सॉरी.. काहीतरी चालू आहे डोक्यात.. सो तुझ बोलण ऐकती तर आहे पण ते कळत न्हवत!! आता नीट ऐकल.... रविवारी नेहमीच्या कॉफी हाऊस मध्ये १० वाजता! ओके डन! मी येते वेळेत.. तू काळजी घे.."
"ओके... भेटूच! आणि हो.. मी काळजी घेते.. तू पण घे आणि उगाच काहीतरी विचार करत बसू नकोस!! ठेवते मी पण फोन!" आभानी फोन ठेवला आणि नेहा सुद्धा तिचा अभ्यास करायला लागली.. पण सारखे सारखे विचार तिच्या मनात येतच होते.. नेहा डिस्टर्ब होत होती! तिच अभ्यासात अजिबात लक्ष लागत न्हवत. इंजिनीरिंगच शेवटच वर्ष होत आणि तिला अस डिस्टर्ब होऊन चालणार न्हवत. पण तिच चित्त अजिबात थाऱ्यावर न्हवत. तिला कामासाठी बाहेर जायचं होत त्यामुळे नेहा घराबाहेर पडली. तिने लगबगीने तिने गाडी चालू केली.. पण मनातले विचार मात्र तिची पाठ सोडत न्हवते! विचारांना दूर करण्यासाठी तिने कानाला हेडफोन लावले आणि गाणी ऐकायला सुरु केल..
तिच्या मनात विचारांचं काहूर आणि कानाला हेडफोन लावले असल्यामुळे तिला गाड्यांचे हॉर्न सुद्धा ऐकू येत न्हवते. आणि जे व्हायला नको तेच झाल.. तिची एका गाडीशी टक्कर झाली. आणि तिची गाडी पडली. गाडी चालवणारा एक मुलगा होता. तो व्यवस्थित गाडी चालवत होता आणि चूक होती ती नेहाची. नेहा भानावर आली आणि तिच्या लक्षात आल कि तिला थोड खरचटलं आहे. नेहाला लागेल्या जखमेची जाणीव झाली आणि ती भानावर आली. नेहा उठली पण तिची गाडी मात्र रस्त्यावरच पडली होती. तिला झालेल्या प्रकारची जाणीव झाली आणि तिचा राग अनावर झाला. तिला हे सुद्धा लक्षात नाही आल कि चूक तिचीच होती तरी तिने एक नजर त्या मुलाकडे रागाने पाहिलं. तो मुलगा सज्जन होता त्यामुळे तिच्याशी न भांडता नेहाला मदत करण्यासाठी पुढे सरसावला. पण त्याची मदत नाकारत नेहा गाडी उचलायला लागली पण तिला काही केल्या तिची गाडी उचलता येईना. तो मुलगा लांबूनच नेहाकडे पाहत होता आणि न राहवून त्यानी परत नेहाला म्हणाला,
"लागल नाही न? आणि मी मदत करतो तुम्हाला.."
"काही गरज नाही त्याची. मी स्वतःला सांभाळू शकते. आधी चुका करायच्या आणि चूक सुधारायच्या बहाण्यानी जवळीक साधायचा प्रयत्न करायचा. " त्या मुलाशी बोलण टाळत नेहा उत्तरली. खर तर चूक त्या मुलाची न्हवतीच तरी त्यानी नेहाच बोलण ऐकून घेतलं आणि तिच्याशी भांडायचं टाळल.
"ठीके.. अॅज यु विश! पण एक सांगतो, चूक माझी न्हवती.. उगाच माझ्यावर चिडू नका. मी शक्यतो मुलींशी भांडण टाळतो. म्हणून शांत आहे. दुसर कोणी असत तर सोडलं नसत. आणि तुम्हाला मदत नको असेल तर मग मी जातो.." इतक बोलून तो मुलगा तिथून जायला निघाला.. त्यावेळी नेहाला काय वाटल कोण जाणे. तिने त्या मुलाला हाक मारली,
"थांबा २ मिनिट.. मला मदत कराच... नाही उचलता येत मला गाडी. आणि चूक माझी होती का? सॉरी!"
नेहाच बोलण ऐकून तो मुलगा गालातल्या गालात हसला आणि त्यानी पुढे येऊन गाडी उचलून दिली.. आणि मग मात्र तो मुलगा तिथे न थांबता तिथून निघून गेला.. नेहाला थँक्यू म्हणायला सुद्धा वेळ मिळाला नाही. मग नेहा सुद्धा तिथून निघाली. आणि सरळ घर गाठल. घरी गेल्यावर नेहा कोणाशीच काहीच न बोलता सरळ तिच्या खोलीत गेली. त्या दिवशी सुद्धा नेहा खूप अस्वस्थ होती. तिची अस्वस्थता कमी होण्याच नावच घेत न्हवती. नेहा सतत कोणत्यातरी गोष्टीत हरवलेली रहायची.
***
ठरल्याप्रमाणे नेहा आभाला भेटायला कॉफी हाऊस मध्ये पोहचली. नेहा कॉफी हाऊसला पोचली तितक्यात तिला आभाचा फोन आला आणि आभानी तिला जमत नाहीये हे सांगितलं. नेहाचा मूड ऑफ झाला पण कॉफी पिऊन जाऊ असा विचार करत नेहा ऑर्डर द्यायला गेली. तिनी तेव्हाच त्या मुलाला पाहिलं ज्याच्या गाडीशी तिच्या गाडीशी टक्कर झाली होती. त्या मुलानी सुद्धा नेहाला पाहिलं. आणि तो सरळ तिच्याशी बोलायला आला..
"तुम्ही त्याच ना ज्यांची गाडी माझ्या गाडीला धडकली होती? त्या दिवशी मला जास्ती वेळ न्हवता आणि कामावर जायचं होत म्हणून काही बोललो नाही.." भुवया उंचावत, कपाळावर आठ्या आणत तो मुलगा बोलला..
"हो...मी सॉरी म्हणले होते... आणि मदत केली सो थॅंक्यू सुद्धा म्हणाले पण तुम्ही थांबला नाहीत.." नेहाच बोलण ऐकून तो मुलगा हसायला लागला..
"तू वेडी आहेस नेहा.." त्या मुलाच बोलण ऐकून नेहा आवाक झाली.. त्याला तिच नाव कस माहिती आहे ह्याचा विचार ती करायला लागली. "तुम्हाला माझ नाव कस माहिती?" जरा घाबरून नेहा बोलली...
"तू मला कस विसरलीस नेहा? आपण एकाच शाळेत, एकाच वर्गात होतो. शाळेची ६ वर्ष तर एकत्र होतो. मी तुला परवाच ओळ्खल होत पण मला वाटलेलं तू मला पाहून माझ्याशी बोलशील. पण तू काहीतरी वेगळ्याच विचारात होतात. तू मला ओळखल नाहीस. आणि तेव्हा माझी खरच गडबड होती." तो मुलगा बोलत होता. नेहा त्या मुलाच बोलण ऐकत होती. तिला एकदम काहीतरी आठवलं आणि ती बोलायला लागली,
"गौतम ना? ए,तू मला अहो का संबोधलंस?" नेहा थोडी हसली आणि बोलली, "कशी काय विसरले तुला? मी खरच काहीतरी वेगळ्याच विचारात होते... सो नाईस टू सी यु.."
"येस.. आणि आदर दिला ना.. हाहा! वूड यु माइंड इफ आय पे फॉर युअर कॉफी?"
"नको..आपण आपल आपल बिल देऊ.." थंडपणे नेहा उत्तरली
"नो प्रॉब्लेम. पण थंड कि गरम कॉफी हे तर सांगू शकतेस. मी बिल देत नाही पण फक्त ऑर्डर तर करू शकतो ना?"
"गुड १.. हाहा! मला हॉट कॉफी." नेहा थोड हसून बोलली.. "वा.. ऑर्डर करून दिलीस.." हसत गौतम नी कॉफी ची ऑर्डर दिली आणि दोघ टेबल वर जाऊन बसले. "सांग मला..कशी आहेस? आणि कोणत्या विचारात होतीस परवा?" गौतमच बोलण ऐकून नेहा अस्वस्थ झाली आणि गौतमनी ते हेरल. "नथिंग सिरिअस ना नेहा?" गौतमला काय उत्तर देऊ हे न कळल्यामुळे नेहा शांत बसून राहिली..
"तू सांगू शकतेस मला नेहा.. आपण अनोळखी नाही आहोत आय थिंक..तू मला नीट ओळखतेस.."
"हो हो.. पण बरेच दिवसांनी भेटतोय.. लगेच खूप ओपनली नाही बोलू शकत. सो मे बी समटाईम्स लेटर.."
"ओके.. आय वोन्ट फोर्स यु.. आत्ता विल एन्जॉय द कॉफी.."
दोघांनी एकमेकांबरोबर कॉफी एन्जॉय केली. इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारल्या आणि परत लवकरच भेटू अस म्हणून नेहा घरी आली. नेहा विचारात पडली.. तिला का कोण जाणे पण गौतमशी सगळ शेअर कारावस वाटल. गौतमला कधी सांगायचं ह्या विचारात नेहा बराच वेळ बसली.
***
नेहा आणि गौतमचा संवाद वाढला. दोघ एकमेकांच्या संपर्कात राहायला लागले. एक दिवशी गौतमनी नेहाला भेटायला बोलावलं. दोघ परत कॉफी हाऊस मध्ये भेटले.. ह्यावेळी गौतम नेहाला काय गोष्ट खातीये हे जाणून घेणार होताच. गौतम लगेच मुद्द्यावर आला,
"आता सांगशील काय झालाय तुला? तू शाळेत असतांना कशी होतीस नेहा.. आणि आता एकदमच बदललीस.. तू मस्त उत्साही असायचीस.. आणि आता हरवलेली असतेस,"
"हो हो.. मी बदलले. आयुष्यात खूप काय काय अनपेक्षितपणे झाल आणि..."
"काय आणि? आय होप आज सांगशील काय झालाय तुला. तुला कोणत्या गोष्टीचा त्रास होतोय इतका? आपण बरेच दिवस फोन वर बोलतो आहोत आणि तुझ्या मानसिक स्थितीत काहीही बदल झालाय अस मला वाटत नाही..तू सतत कोणत्या बर्डन खाली जगती आहेस हे मला जाणवतंय."
"मी कोणालाच सांगितलं नाहीये काही. पण तुला सांगावस वाटतंय.. बरेच दिवस विचार करत होते सांगू का नको. नाऊ आय थिंक विल टेल यु.." हे बोलतांनाच दोघांची कॉफी आली. आणि कॉफीचा एक घोट घेऊन नेहा परत बोलायला लागली, "बरेच दिवस मला माझ्या ओळखीचा एक मुलगा सारखा लग्न कर अस मागे लागलाय. आय नो हिम पण लग्न बिग्न नाही... अजून शिक्षण पूर्ण होतंय.. माझी काही स्वप्न आहेत आणि आत्ता लग्नाबद्दल काय कटकट?. मग मी खूप अस्वस्थ झाले. मी त्याला हे सुद्धा सांगितलं कि मला नाही करायचय लग्न पण तरी तो खूप त्रास देत राहिला... मध्ये तर त्यानी घरी येऊन मला मनवायचा प्रयत्न केला. घरी कळल नाही कोणाला पण जर घरी कळल असत तर... बाबा खूप चिडले असते आणि ग्रुप मध्ये सांगावस वाटल नाही. आता कोणीच नाही वाटत ज्याच्याशी मनमोकळ बोलू शकेन. आणि मी घाबरले..कुठूनतरी बाबांना कळल असत हे तर.. फेसबुक, वोट्सअप अगदी फोन सुद्धा बंद केला असता बाबांनी.. आणि आई बाबांपासून काही लपवून ठेवत नाही. सो आईला पण सांगू शकत न्हवते. तो मुलगा सतत तेच बोलायचा... उबग आला मला..सगळच अनपेक्षित होत. मी फार सुंदर आहे किंवा मी सतत माझे फोटो कुठे न कुठे ठेवते, मला सतत कोणाशी बोलायला लागत अश्यातला सुद्धा भाग न्हवता. मी तशी अलिप्तच वागते.तरी कोणी लग्नासाठी इतक हात धुवून मागे लागलाय हि गोष्ट मला नाही आवडली. माझ्या मनाविरुद्ध गोष्टी झाल्या कि मी अपसेट होते. "
नेहा जरावेळ शांत बसून राहिली.. गौतम सुद्धा शांत बसला आणि बोलायला लागला,
"ऐक नेहा.. तुला माहिती आहे कोणाशी लग्न करायचं आणि कोणाशी नाही. आणि कधी करायच आहे. तू कोणाला हुरळून जाऊन लगेच लग्नाला हो सुद्धा म्हणू नकोस. दिखाव्याला तर अजिबात भुलू नकोस! आभासी जग कधीही वाईटच.. कोणत्याही मुलाला नीट पारखून घेतल्याशिवाय लग्नाला होणार देऊ नकोस. तुला कोणीतरी लग्न कर म्हणून मागे लागलाय ह्या गोष्टीनी तू किती दिवस अस्वस्थ राहणार? तु तुझा नकार सांगितला आहेस. झाल तर मग.."
"आय नो गौतम.. पण एकदा अस झाल तर ठीके.. असाच २-३ वेळा झाल.. जे मला नको होत तेच सारख घडत होत. साहजिकच माझ्या मनावरचा ताण वाढला..माझ काही आयुष्य आहे. आणि कोणीही उठत आणि मनाला येईल ते बोलतं माझ्याशी? एकदा ठीके.. पण सारख तेच आणि तेही वेगवेगळ्या लोकांकडून?? कोण किती सिरिअस होत आय नो.. आणि इतक्या लगेच इतके महत्वाचे निर्णय होतात का? तरी तेच तेच..मग वैतागले मी.. नाही सांगून सुद्धा लोकांना कळत नाही का?" नेहाचा आवाज एकदम वाढला..
"नेहा.. एक सांगू?"
"बोल.." नेहा म्हणाली..
"तू खर तर एन्जॉय केली पाहिजेस हि गोष्ट कि तूझ्याशी लग्न करायला किती मुल उत्सुक आहेत. आणि तू काहीही दिखावा करत नाहीस तरी.. महत्वाच म्हणजे, कोणी कितीही मागे लागल तरी शेवटचा निर्णय तुझाच असेल. मग बर्डन कसल? तू नाही म्हणलास कि झाल...तुला त्या मुलांपैकी कुणाशीच लग्न करायचं नाहीये हा निर्णय सर्वस्वी तुझा आहे आणि तुला कोणी बळजुबरी करू शकत नाही. तू सांग, तू घाबरून कधीपासून जायला लागलीस?" हसत गौतम बोलला, "मी तुला बरेच दिवसांनी पाहिलं तेव्हा मला धक्का बसला. तू वेगळीच वागलीस! तू मला सुद्धा ओळ्खल नाहीस. तू सांग, तुला कोणी बळजुबरी तर केली नाही ना? कोणी धमकी दिली लग्न केल नाहीस तर बघ इत्यादी?"
"बरोबरे.. बर्डन कशाला? पण अनपेक्षितपणे अश्या गोष्टी झाल्या कि साहजिकच मनावर दडपण येतच कि गौतम.. आणि नाही नाही.. कोणी बळजुबरी केली नाही. धमकी देण्या इतकी हिम्मत नाही कोणाची.. पण सारखे मागे लागले.. मी नकार देऊनही.. चिडचिड झाली माझी खूप..मग मी खूप अपसेट झाले. " नेहाच्या बोलत होती आणि तिच्या मनावरचा ताण हलका होत होता. ते तिच्या चेहऱ्यावर दिसत होत.
"तू खरच वेडी आहेस नेहा.. अश्या गोष्टी नॉर्मल असतात. मुलं अशीच असतात. टाईमपास करतात. खडा टाकून पाहतात. मागे लागून पाहतात. मुलगी हो म्हणाली तर म्हणाली, झाल झाल नाही नाही.. त्यानी तू इतकी डिस्टर्ब झालीस? लेट गो करायला शिक गोष्टी..मग आयुष्यात सुखी होशील.. आणि घरी सांगत जा गोष्टी. कारण कोण कस वागेल ह्याचा अंदाज नसतो. आणि तू तशी खंबीर आहेस पण तरी.."
"हो कि गौतम.. असा विचार मी केलाच नाही.. शेवटी आयुष्य माझ आहे आणि मला ते माझ्या पद्धतीनी जगायचं आहे. मी कोणाला का घाबरू मग? आणि कशाला? फक्त, बाबांन कळल तर काय ह्या गोष्टीच सुद्धा टेन्शन आल होत. बाबांना असल्या गोष्टी अजिबात आवडत नाहीत. त्यांना वाटल असत माझ्याच डोक्यात लग्नाच आहे आणि मग ते चिडले असते. त्यांना मला स्वतःच्या पायावर उभ राहिलेलं पहायचं आहे. म्हणजे मी माझ शिक्षण नीट पूर्ण कराव, जॉब करावा हि त्यांची अपेक्षा आहे. तेही काही चूक न्हवत. माझेही विचार तसेच आहेत. आणि बरोबर, सगळ सांगायला पाहिजे घरी. आता नाही लपवणार काही. ए,आता फिलिंग गुड.. थँक्स गौतम.. थँक्स अलॉट.. आपण म्हणतो न, जे होत ते चांगल्यासाठीच होत. आपण भेटलो अनपेक्षितपणेच.. आणि आज तू माझे विचार बदलायला मदत केलीस. सगळ आपोआप होत गेल.. पुढच्या वेळी भेटू तेव्हा कॉफी इज ऑन मी.. खरच, कॉफी हाऊस इज द बेस्ट प्लेस टू टॉक.."
"बर झालो आपण भेटलो.. आता एकदा तरी फुकटची कॉफी प्यायचा आनंद मिळेल मला.. नाहीतर आम्हाला कोण विचारतं कॉफीसाठी.. कधी गेलो मुलीबरोबर तर मलाच पैसे द्यावे लागतात.. तू सांग, नाऊ फिलिंग गुड? उगाच नसत्या गोष्टींच बर्डन घेत नको जाऊस.. आणि गोष्टी शेअर करायला शिक.. गोष्टी शेअर केल्या कि मनावरचा ताण कमी होतो."
"हो.. माझी चूक मी सगळ मनात ठेवलं..आता आपण भेटलोय ना.. आता घरी आणि तुझ्याशी सगळ शेअर करत जाईन.. चालेल?"
"कधीही नेहा.. फक्त जशी होतीस तशीच राहा.. कोणत्याही गोष्टीनी स्वतःला बदलायचं नाही."
"येस गौतम.. नक्की! बाकी तू बोल! आपण इतके वर्षांनी भेटलो पण तरी आय फेल्ट लाईक शेअरिंग विथ यु..आज पण यु हॅव दॅट स्पार्क.."
"मी मस्त.. आपण भेटणार होतो सो भेटलो..मला आनंद आहे कि माझी मदत झाली.. आणि महत्वाच, शाळेत तू मला नेहमीच आवडयचीस... मी कधी सांगितलं नाही पण हे खर आहे! लग्न करशील माझ्याशी?" गौतम मिश्किलपणे बोलला. नेहानी गौतम च बोलण ऐकल आणि ती विचारात पडली पण खंबीरपणे म्हणाली, "बर बर.. करेन ह विचार..." आणि दोघ हसायला लागले..
***
